ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 810 ชาวบ้านประสบภัย

ตอนที่ 810 ชาวบ้านประสบภัย

ในคณะหมอ นอกจากคนสำนักยาหลวง ยังมีหมอหลวงจากในวัง ทั้งนี้ฝ่าบาทยังรับสั่งให้เจ้ากรมกรมคลังส่งคณะบรรเทาทุกข์และเสบียงอาหารขึ้นเหนือไปช่วยผู้ประสบภัยด้วย

มีคนไปกันมากมาย ไม่เพียงแต่คนจากสำนักยาหลวง

พวกลู่เจียวเพิ่งออกจากเมืองหลวง ฮองเฮากับอ๋องจิ่นก็ได้ข่าว สองแม่ลูดีใจลิงโลดหารือกันทันที

“เสด็จแม่ หม่อมฉันส่งคนขึ้นเหนือไปสังหารลู่เจียวกับแฝดชายหญิงคู่นั้นทิ้งดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาคิดแล้วก็กล่าวว่า “ข้าจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าอย่าได้ข้องเกี่ยว”

หากทำไม่สำเร็จ นางเป็นฮองเฮา อย่างมากก็ถูกปลดหรือกักบริเวณ แต่หากสืบได้ว่าเป็นบุตรชายย่อมต้องยุ่งยากมาก

ดังนั้นมีเรื่องอันใดฮองเฮาจึงไม่ให้อ๋องจิ่นข้องเกี่ยว ทุกเรื่องนางจะกระทำด้วยตนเอง

เซียวเจินได้ฟังฮองเฮา ก็มองเสด็จแม่ตนเองอย่างซาบซึ้ง

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่วางแผนเพื่อลูกทุกอย่าง”

“เจ้าเป็นบุตรชายที่เสด็จแม่ให้กำเนิด เสด็จแม่จะไม่วางแผนให้เจ้าได้อย่างไร”

เซียวเจินดีใจมาก แม้ว่าไม่มีเสด็จพ่อคอยให้ความรัก แต่เขาก็มีเสด็จแม่

สีพระพักตร์ฮองเฮาเคร่งขรึมลง ตรัสดุดันว่า “ครั้งนี้เราจะต้องทำให้ลู่เจียวไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีก”

ทางเหนือยากจนกว่าทางใต้มาก พื้นที่ทางเหนือเดิมก็ขาดแคลน กอปรกับหน้าหนาวทางเหนือหนาวกินเวลายาวนาน ไม่เหมาะกับการทำเกษตรใด แม้แต่ข้าวสาลีหน้าหนาวก็หนาวตายได้ ดังนั้นพื้นที่ทางเหนือปกติจึงปลูกข้าวเจ้าได้เพียงหนึ่งฤดู เวลาที่เหลือก็ปล่อยที่นารกร้าง ดังนั้นลู่เจียวเดินทางมาก็เห็นแต่พื้นดินรกร้างว่างเปล่า

แต่ไรมาแฝดชายหญิงไม่เคยเห็นพื้นที่แร้นแค้นเช่นนี้ ต่างตกใจมาก “ท่านแม่ แคว้นต้าโจวพวกเราไม่ใช่ว่าร่ำรวยทั้งหมดหรือ”

ลู่เจียวยิ้มมองแฝดชายหญิง “เพราะทางใต้ทำการเกษตรได้ปีละสองฤดู ดังนั้นเสบียงอาหารไม่เลว แต่ทางเหนือเพราะสภาพพื้นที่ จึงทำให้ยากจน ไม่เพียงแต่ยากจนยังล้าหลังอีกด้วย ก่อนหน้านี้สำนักยาหลวงส่งหมอออกไปตั้งสำนักยาหลวง ส่วนใหญ่เป็นทางใต้ ยังไม่มีทางเหนือชั่วคราว เพราะในพื้นที่ไม่มีเงินตั้งสำนักยาหลวง”

แฝดชายหญิงได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็เงียบงัน

พื้นที่หิมะถล่มก็คือชวนโจวทางเหนือ พื้นที่ภูเขาชวนโจวมีชาวบ้านอยู่กันมากมาย ทั่วไปแยกกันอยู่กระจัดกระจายทั่วภูเขา ดังนั้นหิมะถล่มครั้งนี้มีผู้ประสบภัยไม่น้อย

ไม่เพียงแต่บ้านพัง คนบาดเจ็บ แม้แต่เสบียงอาหารในบ้านก็ถูกฝังกลบไปหมด สรุปก็คือสถานการณ์วิกฤตยิ่ง

จือฝู่ในพื้นที่เห็นสภาพเช่นนี้ก็ร้อนใจรีบรายงานกราบทูลฝ่าบาทเร่งด่วน

คณะช่วยผู้ประสบภัยมาถึง จือฝู่ชวนโจวก็รีบมาต้อนรับ

“ฝ่าบาททรงพระเมตตา”

จือฝู่ซาบซึ้งใจมาก ขุนนางที่มาช่วยเหลือผู้ประสบภัยนำเสบียงอาหารกับเครื่องกันหนาวแจกจ่ายออกไปทันที

แต่ละครัวเรือนล้วนมีเสื้อผ้าเครื่องกันหนาวและเสบียงอาหาร

คณะหมอแยกกันออกไปช่วยผู้คน

ฉีเหล่ยเห็นลู่เจียวพาแฝดชายหญิงมา ดังนั้นตนเองก็อยู่กลุ่มเดียวกับลู่เจียว กลุ่มรักษาพวกเขามีทั้งหมดสามคน นอกจากฉีเหล่ยกับลู่เจียวแล้วยังมีหมอหลิวถัง สามคนหนึ่งกลุ่มออกรักษาให้ราษฎร

แต่นอกจากสามคนนี้แล้ว ลู่เจียวยังพาคนมาไม่น้อย นอกจากแฝดชายหญิง ยังมีหร่วนจู๋กับถงอี้

ครั้งนี้ออกจากเมืองหลวง เซี่ยอวิ๋นจิ่นทิ้งถงอี้ไว้เมืองหลวง ให้พวกเขาสองสามีภรรยาอยู่เมืองหลวงอารักขาลู่เจียว

ครั้งนี้ลู่เจียวออกมา ย่อมพาพวกเขาสองสามีภรรยามาด้วย

หร่วนจู๋กับถงอี้จดจำภารกิจตนเองแม่นมั่น ไม่ว่ายามใดก็ไม่ห่างจากลู่เจียวและแฝดชายหญิง ใต้เท้าไม่อยู่ พวกเขาสองสามีภรรยาต้องอารักขานายหญิงกับคุณชายคุณหนูให้ดี

หิมะถล่มครั้งนี้มีราษฎรได้รับบาดเจ็บมากมาย จือฝู่มีคำสั่งให้จัดหาพื้นที่ว่างรับผู้ป่วย จือฝู่ชวนโจวส่งหมอในพื้นที่มารักษาให้คนบาดเจ็บ แต่คนมากเกินไป และหมอชวนโจววิชาการแพทย์ก็จำกัด สมุนไพรก็น้อย ผู้บาดเจ็บหลายคนตายเพราะรักษาไม่ทัน

ตอนนี้ยังมีคนไม่น้อยติดอยู่ด้านในภูเขา คณะบรรเทาทุกข์มาถึง จือฝู่ชวนโจวก็ขอแรงคณะบรรเทาทุกข์ที่ฝ่าบาทส่งมาขึ้นเขาไปช่วยคนที่ยังรอดชีวิตอยู่

ลู่เจียวกับฉีเหล่ยเริ่มลงมือช่วยรักษาคนเจ็บ

จือฝู่ชวนโจวเริ่มแบ่งคนเหล่านี้ออกไปตามพื้นที่ว่างรองรับแต่ละจุด คนเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่มีกิน ยังต้องทนกับความหนาว ดังนั้นคนไม่น้อยไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บ ยังบาดเจ็บจากความหนาวอีกด้วย

คณะช่วยเหลือมาถึงก็เริ่มแบ่งเสบียงอาหารกับผ้าห่มเครื่องนอน

พวกลู่เจียวมาเห็นคนเหล่านี้กอดผ้าห่มเครื่องนอน เขมือบอาหารกินคำโต แม้ได้รับบาดเจ็บก็ไม่สนใจบาดแผล แต่รีบแย่งของกินกัน

สภาพในพื้นที่น่าอนาถมาก

ลู่เจียวกับฉีเหล่ยแบ่งงานกัน ไม่เพียงแต่พวกเขา แม้แต่แฝดชายหญิงก็ถูกส่งไปช่วย

ผู้ใหญ่สามคนเริ่มรักษาผู้บาดเจ็บหนัก แฝดชายหญิงรักษาผู้บาดเจ็บเล็กน้อย

เดิมผู้ประสบภัยเห็นเด็กน้อยสองคน ก็ไม่ค่อยยินยอมจะให้พวกเขารักษา ปรากฏพบว่าเด็กน้อยถึงกับเก่งกว่าหมอชวนโจว ยามนี้คนไม่น้อยยินยอมให้พวกเขาลงมือรักษาแล้ว

“คุณชายน้อย มือข้าถูกก้อนหินกระแทกบาดเจ็บ เจ้าช่วยข้าดูหน่อย รักษาได้หรือไม่”

อู่เป่าน้อยตรวจดูอาการให้ ผู้บาดเจ็บด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สุดท้ายกล่าวอย่างมั่นใจว่า “กระดูกเจ้าไม่ได้แตก เพียงแต่ต้องดาม วันหน้าก็ไม่เป็นอันใดแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง”

หลิงหลงเองก็ยุ่งกับการตรวจเด็กๆ เด็กน้อยบิดามารดาจากไปหมดแล้ว ก่อนมารดาจากไปยังกอดพวกเขาไว้แน่น

เขามีเพียงบาดแผลที่หน้าผากเล็กน้อย

หลิงหลงคิดถึงว่าเขาอายุน้อยๆ ก็ต้องไร้มารดา ก็รู้สึกเศร้าใจมาก ทายาให้เขาอย่างเบามือ เอ่ยกับเขาอย่างอ่อนโยน

เด็กๆ ชอบนางมาก เอาแต่เรียกพี่หลิงหลง

ครั้งนี้คณะบรรเทาทุกข์ของฝ่าบาทส่งคนมาไม่น้อย ให้ความร่วมมือกับขุนนางท้องถิ่นช่วยเหลือราษฎร ดังนั้นจึงช่วยคนออกมาได้มาก

คณะหมอยุ่งกับการช่วยคน ยุ่งกันอยู่สองวันสองคืน ไม่เพียงแต่ลู่เจียวกับฉีเหล่ย แม้แต่อู่เป่าน้อยกับเซี่ยหลิงหลงก็ยุ่งไปกับพวกเขาสองวันสองคืน สุดท้ายอู่เป่าน้อยกับเซี่ยหลิงหลงถึงกับลืมตาไม่ขึ้น

ลู่เจียวเห็นพวกเขาเช่นนี้ก็นึกสงสาร บังคับให้พวกเขาไปนอน

ในที่สุดเด็กน้อยสองคนก็ทนต่อไปไม่ไหว ถูกท่านแม่จัดให้ไปนอน

ก่อนนอน เด็กน้อยสองคนสีหน้าแน่วแน่ มองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่วันหน้าข้าจะต้องช่วยคนยากจนพวกนี้ เปลี่ยนชะตาชีวิตพวกเขา”

อู่เป่าน้อยสีหน้าแน่วแน่และตั้งมั่น หลิงหลงเองก็มองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านรู้ไหม ทางเหนือขาดแคลนยาและอาหาร ประเด็นสำคัญคือไม่รู้หนังสือ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนวิชาแพทย์กับท่านแม่ ข้าจะมาตั้งสำนักยาหลวงทางเหนือ ข้ายังจะจัดตั้งสำนักศึกษา สอนสตรีทางเหนือให้รู้หนังสือ ข้ายังคิดหาทางช่วยพวกเขาหาเงิน”

“ท่านแม่ ท่านดู ตอนนี้ข้ามีเป้าหมายแล้ว”

เมื่อก่อนบรรดาพี่ชายต่างมีเป้าหมาย มีเพียงนางไม่มี ตอนนี้นางมีแล้ว

ในใจลู่เจียวอดอ่อนยวบลงไม่ได้ บุตรสาวไม่ได้ถูกเลี้ยงดูจนเสียคน นางก้มลงหอมแก้มหลิงหลงกับอู่เป่าน้อย เอ่ยชมว่า “แม่ภูมิใจในตัวพวกเจ้า รีบนอนเถอะ”

เด็กน้อยสองคนเหนื่อยจนทนไม่ไหว หลับตาลงก็หลับไป

หลังจากผ่านการรักษามาสองวันสองคืน เพราะเสบียงอาหารกับผ้าห่มเครื่องนอนมาทันเวลาแจกให้กับชาวบ้านชวนโจว อาการบาดเจ็บของชาวบ้านก็เริ่มดีขึ้น และจัดการที่อยู่ชั่วคราวให้เรียบร้อยแล้ว

แต่ลู่เจียวคิดถึงฤดูหนาวอันแสนยาวนานจากนี้ก็อดถอนหายใจไม่ได้