ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 812 แลกตัว
ตอนที่ 812 แลกตัว
ลู่เจียวยื่นมือไปรับจดหมายจากหร่วนจู๋มาเปิดออกอ่าน ด้านในเขียนว่าให้นางไปแลกตัวกับอู่เป่า เพียงคนเดียว หากนางกล้าพาคนอื่นไปด้วย ก็ให้รอเก็บศพอู่เป่า
ลู่เจียวอ่านจดหมายแล้วสีหน้าก็ดุดันไม่อาจบรรยาย ในกระโจมไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวอันใด
นอกกระโจม ฉีเหล่ยพาคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เห็นสีหน้าลู่เจียวไม่ดีนัก เขาถามอย่างห่วงใยว่า “อาจารย์ เกิดเรื่องอันใดขึ้น”
ลู่เจียวกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นกล่าวว่า “คนพวกนั้นจับตัวอู่เป่าไป ให้ข้าไปแลกตัวเพียงคนเดียว”
ฉีเหล่ยได้ฟังก็คัดค้านทันที “ไม่ได้ อันตรายเกินไป”
เซี่ยหลิงหลงร้องไห้เป็นห่วง “ท่านแม่ พี่ห้าเขาจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่”
ลู่เจียวหันไปมองเซี่ยหลิงหลง ยื่นมือไปดึงนางมา “แม่จะไม่ให้พี่ห้าเจ้าเกิดเรื่อง”
นางกล่าวจบมองไปยังฉีเหล่ยถามว่า “เจ้ารู้ไหมว่าหมู่บ้านเสี่ยวไห่อยู่ที่ใด สถานที่ที่พวกเขาบอกมาคือปากทางเข้าหมู่บ้านเสี่ยวไห่”
ฉีเหล่ยได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็มองออกว่าลู่เจียวคิดจะไปแลกตัว
อดเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “อาจารย์ พวกเราส่งคนไปตรวจค้นหมู่บ้านเสี่ยวไห่ ไม่แน่ว่าอาจพบอู่เป่า ท่านอย่าได้ไปเสี่ยงอันตรายคนเดียวเลย”
ลู่เจียวกลับปฏิเสธ “อย่าทำอันใดพลการ ไม่แน่ว่าตอนนี้พวกเขาอาจไม่ได้อยู่หมู่บ้านเสี่ยวไห่ พวกเราบุ่มบ่ามไป อาจทำให้พวกเขาโมโหและทำร้ายอู่เป่า ข้าไม่อยากให้อู่เป่าเกิดเรื่อง”
ฉีเหล่ยย่อมไม่อยากให้อู่เป่าเกิดเรื่อง แต่ให้อาจารย์ไปก็อันตรายเกินไป
“อาจารย์…”
ฉีเหล่ยยังคิดเอ่ย แต่ลู่เจียวยกมือห้ามไว้ นางนำคนเดินออกไป ก่อนไปยังหันไปมองเอ้อร์วั่งทีหนึ่ง
เอ้อร์วั่งตกใจหน้าซีด พูดไม่ออกสักคำ
ลู่เจียวไม่ได้ทำอันใดเขา และไม่ได้ผิดหวังในตัวเขา โลกนี้แต่ไรมาก็มีคนตอบแทนบุญคุณด้วยการเนรคุณมาตลอดไม่เคยขาด ชาวนากับงูเห่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เสมอ
ทุกคนเดินออกจากกระโจม ลู่เจียวบอกให้ฉีเหล่ยช่วยไปจัดคนมากลุ่มหนึ่ง
ฉีเหล่ยรับคำไปจัดการ ลู่เจียวเริ่มจัดการงานลำดับถัดไป นางให้หร่วนจู๋กับถงอี้ตามนางไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่ รอให้นางแลกตัวกับอู่เป่าแล้ว พวกเขาสองคนค่อยออกมาสังหารศัตรู แต่อย่าได้แสดงความสามารถตนเองออกมาทั้งหมด สังหารเพียงส่วนหนึ่ง ที่เหลือให้ทหารทางการตามมาล้อมสังหาร สุดท้ายจะต้องจับเป็นสองสามคน
ลู่เจียวคิดจับตัวคนเหล่านี้ส่งให้เซียวอวี้ นางเชื่อว่าส่งคนเหล่านี้ถึงมือฮ่องเต้ เขาจะต้องมีวิธีทำให้คนเหล่านี้คายชื่อผู้บงการออกมา
หร่วนจู๋กับถงอี้พยักหน้ารับคำ
เซี่ยหลิงหลงเห็นท่านแม่จะไปแลกตัวกับพี่ห้า ก็อดตื่นตระหนกในใจไม่ได้ กอดลู่เจียวแน่นพลางแผดเสียงร้องไห้ดัง “ท่านแม่ ท่านอย่าไป ให้น้าหร่วนกับอาถงไปช่วยได้หรือไม่”
หากท่านแม่เกิดเรื่อง ท่านพ่อกับบรรดาพี่ชายจะเสียใจมาก นางเองก็จะเสียใจมาก
ลู่เจียวกอดนางไว้พลางลูบหลังปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่จะไม่เป็นอันใด แม่มีความสามารถเอาตัวรอดได้ ไม่เพียงแต่ช่วยพี่ห้าเจ้าได้ ยังรักษาตัวเองให้ไม่ตายได้ด้วย”
เซี่ยหลิงหลงไม่กล้าเชื่อเช่นนี้ “ท่านแม่หลอกข้าใช่หรือไม่”
“ไม่ได้หลอกเจ้า แม่พูดจริง”
เซี่ยหลิงหลงกลับกอดลู่เจียวแน่น ส่ายหน้าเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าท่านแม่หลอกข้า ท่านแม่คิดไปช่วยพี่ห้า ข้าไม่ให้ท่านแม่ไป”
ลู่เจียวเห็นเซี่ยหลิงหลงกอดนางไม่ยอมปล่อย ใบหน้าน้อยๆ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว คล้ายกลัวว่านางจะเกิดเรื่องอันใด
ลู่เจียวสั่งการให้คนในกระโจมถอยออกไปรอด้านนอก นางปล่อยเซี่ยหลิงหลงกล่าวว่า “แม่ทำให้เจ้าดูดีไหม”
เซี่ยหลิงหลงสายตางุนงงมองลู่เจียว ลู่เจียวพลันเข้าไปในห้วงอากาศ เซี่ยหลิงหลงกอดเอาอากาศ นางตื่นตกใจมองไปรอบทิศ ปรากฏในกระโจมไม่มีร่างลู่เจียว เซี่ยหลิงหลงตกใจส่งเสียงร้องเรียกดัง “ท่านแม่ ท่านแม่”
ลู่เจียวปรากฏตัวขึ้นมา เซี่ยหลิงหลงกอดนางเอาไว้แน่น “ท่านแม่ ท่านหายตัวไปได้อย่างไร”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “แม่ไม่ได้บอกกับเจ้าหรือว่า นี่ก็คือความสามารถในการรักษาตัวรอดของแม่ หายตัวได้ในพริบตา”
เซี่ยหลิงหลงถามว่า “ท่านแม่ฝึกวิชาเร้นกายมาใช่หรือไม่”
ลู่เจียวไม่อยากปิดบังเซี่ยหลิงหลงเรื่องห้วงอากาศ แต่มาคิดถึงอายุนางที่น้อยเกินไปจริงๆ และเรื่องห้วงอากาศก็ไม่อาจกล่าวกระจ่างได้ในเวลาสั้นๆ นี้
“ก็คล้ายว่าเป็นเช่นนั้น เจ้าอย่าได้เป็นห่วงแม่ แม่จะไม่เป็นอันใด แม่จะพาอู่เป่ากลับมา”
เซี่ยหลิงหลงโล่งอก แต่ก็ยังคงเป็นห่วง คว้ามือลู่เจียวมากล่าวว่า “ท่านแม่ เช่นนั้นท่านแม่จะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ”
ลู่เจียวมองออกว่านางเป็นห่วง ยื่นมือไปลูบศีรษะนางเอ่ยปลอบใจอย่างอ่อนโยนว่า “แม่จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน”
ตามหลักการแล้ว เซี่ยหลิงหลงกับอู่เป่าจึงจะเป็นลูกแท้ๆ ของนาง
นางย่อมต้องรักพวกเขามาก
เซี่ยหลิงหลงเห็นลู่เจียวรับรอง ก็อารมณ์สงบลงได้บ้าง แต่ตกค่ำตอนลู่เจียวพาคนไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่ นางก็ยังคงเป็นห่วงขึ้นมา คิดจะตามลู่เจียวไป
“ท่านแม่ ข้าไปเป็นเพื่อนท่านแม่นะ”
ลู่เจียวกลับปฏิเสธ ส่งเซี่ยหลิงหลงให้ฉีเหล่ยพลางกำชับว่า “ฉีเหล่ย เจ้าต้องดูแลหลิงหลงให้ดี อย่าให้นางถูกผู้ใดพาตัวไป”
ฉีเหล่ยพยักหน้าเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง “อาจารย์ หรือว่าให้ข้าไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่กับท่าน”
หมู่บ้านเสี่ยวไห่ห่างจากที่นี่ไม่นับว่าไกลมาก แต่รอบหมู่บ้านล้วนมีภูเขาหิมะถล่มหนทางยากลำบาก ฉีเหล่ยเป็นห่วงที่ลู่เจียวจะไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่มาก แต่ลู่เจียวยืนยันเช่นนี้ เขาก็ทำอันใดไม่ได้
“เจ้าช่วยข้าดูแลหลิงหลงให้ดีก็พอ ข้าจะรีบกลับมา”
ลู่เจียวพาคนจากไป พอออกมาจากที่พักชาวบ้าน ทุกคนก็กระจายตัวกันออกไป ลู่เจียวพาเพียงหร่วนจู๋กับถงอี้สองคนไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่ ที่เหลือแยกย้ายกันออกไป ความจริงก็คือเร้นกายในที่ลับ ตามหลังพวกนางไปหมู่บ้านเสี่ยวไห่
พอถึงรอบนอกของหมู่บ้านเสี่ยวไห่ ลู่เจียวสั่งการหร่วนจู๋กับถงอี้ให้รอที่นี่
นางแอบสั่งการพวกเขาทั้งสอง “รอให้ข้าไปแล้ว พวกเจ้าสองคนก็ค่อยตามไปเอง จำไว้ ข้ายังไม่แลกตัวกับอู่เป่า อย่าได้ลงมือ จะต้องรอให้ข้าแลกตัวกับอู่เป่าก่อน พวกเจ้าค่อยปรากฏตัว”
หร่วนจู๋กับถงอี้รับคำพร้อมเพรียง “ขอรับ/เจ้าค่ะ ฮูหยิน”
ลู่เจียวเดินไปทางหมู่บ้านเสี่ยวไห่คนเดียวท่ามกลางม่านรัตติกาลมืดมิด หิมะหนาวเหน็บสะท้อนแสงรอบด้านมีเงากิ่งไม้อยู่บ้าง ร่วงหล่นลงพื้นอยู่เป็นจังหวะ
ลู่เจียวก้าวย่ำไปบนหิมะ ตรงไปปากทางหมู่บ้านเสี่ยวไห่
หมู่บ้านเสี่ยวไห่สี่ทิศเป็นภูเขา หมู่บ้านกันดารอย่างมาก กอปรกับก่อนหน้านี้หิมะถล่ม ทำให้บ้านเรือนในหมู่บ้านพังเสียหาย ตอนลู่เจียวมาถึง ทั้งหมู่บ้านก็เงียบกริบ มีแต่เงาวับแวมดังปีศาจร้าย มองไปไกลๆ คล้ายเห็นเงาหลายคน
ลู่เจียวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ นางสนใจเพียงแค่อู่เป่าไม่เป็นอันใด
ดังนั้นนางปรากฏตัวขึ้นก็มองไปรอบด้านส่งเสียงเรียก “อู่เป่า? พวกเจ้าไม่ใช่ต้องการให้ข้ามาแลกตัวกับบุตรชายข้าหรือ รีบปล่อยเขาออกมา”
ลู่เจียวส่งเสียงเรียกไปรอบด้านก่อนจะมีเงาคนพุ่งออกมารวดเร็ว
ในมือคนที่พุ่งนำมาจับตัวอู่เป่าเอาไว้
