ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 813 เหนือความคาดหมาย

แม้ว่าอู่เป่าอายุน้อย แต่นิ่งสุขุมมาก เขาถูกจับตัวไว้ แม้ว่าในใจหวาดกลัว แต่มากไปกว่านั้นก็คือความเป็นห่วง

เพราะเขาได้ยินโจรที่จับตัวเขาไว้บอกว่าจะใช้เขาไปบีบให้ท่านแม่ยอมจำนน

อู่เป่าไม่อยากให้ท่านแม่มา เขาไม่อยากให้ท่านแม่ตายเพราะเขา

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าท่านแม่จะมาจริง อู่เป่าน้อยซาบซึ้งใจและเป็นห่วง พอเห็นลู่เจียวก็ส่งเสียงตะโกนดัง “ท่านแม่ ท่านหนีไป ท่านรีบหนีไป อย่าได้ช่วยข้า ท่านรีบหนีไป”

ลู่เจียวได้ฟังอู่เป่าก็ซาบซึ้งและสงสารจับใจ

นางมองอู่เป่ายืนยันว่า “อู่เป่า แม่ต้องช่วยเจ้า”

ลู่เจียวกล่าวจบมองไปยังหัวหน้าคนชุดดำ กล่าวว่า “พวกเจ้ารีบปล่อยตัวบุตรชายข้า ข้ายอมให้พวกเจ้าจัดการ”

หัวหน้าคนชุดดำนิ่งมองลู่เจียว ค่อยๆ ยกกระบี่แตะที่หน้าอกอู่เป่า “ตอนนี้เจ้ามีสองทางเลือก หนึ่งปลิดชีวิตตนเอง พวกเราก็จะปล่อยบุตรชายเจ้า สอง พวกเราสังหารเจ้าต่อหน้าบุตรชายเจ้า”

สีหน้าลู่เจียวเคร่งเครียดขึ้นมาทันที นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้คนชุดดำต้องการใช้นางมาแลกตัวบุตรชายของนาง

คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายถึงกับเปลี่ยนแผน ให้นางปลิดชีวิตตนเอง หากเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงแต่นางจะตาย แม้แต่บุตรชายนางเกรงว่าก็คงตายเช่นกัน

ลู่เจียวมองอีกฝ่ายด้วยแววตาคมเข้ม กล่าวว่า “หากข้าปลิดชีวิตตนเองจริงๆ พวกเจ้าก็จะสังหารบุตรชายข้า ข้าไม่เชื่อพวกเจ้า”

อีกฝ่ายได้ยินลู่เจียวก็หัวเราะดังลั่น “ตอนนี้เกรงว่าไม่ใช่เจ้าตัดสินใจ รีบปลิดชีวิตตนเอง หากเจ้าไม่ทำ ข้าก็จะเฉือนเนื้อบุตรชายเจ้าทีละชิ้นต่อหน้าเจ้า”

ลู่เจียวได้ฟังคำพูดอีกฝ่ายก็รู้สึกเพียงแค่โมโหเลือดลมแทบพุ่งขึ้นศีรษะ สีหน้าเย็นเยียบไม่อาจบรรยาย ในเวลานี้ในใจนางโกรธแค้นฮองเฮากับอ๋องจิ่นอย่างที่สุด

หากกลับเมืองหลวงได้ นางจะไม่ปล่อยฮองเฮากับอ๋องจิ่นไปแน่

ลู่เจียวคิดไปพลางมองชายชุดดำตรงหน้า กล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว พวกเจ้าคิดให้พวกเราแม่ลูกตายที่นี่ในวันนี้”

“แต่ข้าบอกพวกเจ้าได้เลยว่า พวกเจ้าคิดผิด หากข้าไม่เข้าไป พวกเจ้าก็สังหารข้าไม่ได้ พวกเจ้าสังหารบุตรชายข้า ข้ากลับถึงเมืองหลวงก็จะทุ่มเทสรรพกำลังทั้งหมดของตระกูลเซี่ยกวาดล้างฮองเฮากับอ๋องจิ่นให้สิ้นซาก”

ลู่เจียวแววตาดุดันเหี้ยมเกรียมจ้องมองอีกฝ่าย กล่าวว่า “ข้าจะสังหารฮองเฮากับอ๋องจิ่นแก้แค้นให้บุตรชายข้า”

ชายชุดดำได้ยินลู่เจียวก็มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย

ลู่เจียวรีบกล่าวว่า “พวกเจ้าคิดสังหารข้าก็ปล่อยบุตรชายข้า ขอเพียงบุตรชายข้าปลอดภัย ข้าก็จะยอม พวกเจ้า”

ชายชุดดำได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็มองไปยังอู่เป่าในมือ

อู่เป่าส่ายหน้าทันที เอ่ยไม่หยุดว่า “พวกเจ้าฆ่าข้า อย่าได้ฆ่าท่านแม่ข้า ท่านแม่ข้าดีมาก ดีมากๆ พวกเจ้าอย่าฆ่านาง นางเป็นคนดี นางช่วยคนไว้มากมาย พวกเจ้าอย่าฆ่านาง”

ชายชุดดำมองอู่เป่า แล้วก็เงยหน้ามองไปยังลู่เจียวฝั่งตรงข้าม คิดอยู่ครู่หนึ่ง ระหว่างสองคนนี้ยังมีระยะห่างอีกระยะหนึ่ง ตอนนี้เขายิงธนูสังหารหญิงผู้นี้ก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่หากระยะใกล้อีกนิด เขาก็มั่นใจกว่านี้

หัวหน้าชายชุดดำแววตาวูบไหว หันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ได้ ข้าปล่อยเขา เจ้ามาแลกตัวกับเขา”

เขากล่าวจบมองไปยังอู่เป่าในมือ ออกคำสั่งว่า “ไป ไป หาท่านแม่เจ้าทางนั้น”

พอทั้งสองคนเดินถึงกัน ก็พอดีจะได้สังหารสองแม่ลูกทิ้งทีเดียว

วันนี้เขาต้องให้สองแม่ลูกตายพร้อมกัน

คนชุดดำครุ่นคิดอย่างโหดเหี้ยม

อู่เป่ากลับไม่ยินยอมแลกตัวกับท่านแม่ จึงไม่ยอมไป “ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป พวกเจ้าอย่าฆ่าท่านแม่ข้า ฆ่าข้าก็พอ”

คนชุดดำเห็นเขาเช่นนี้ก็รำคาญยกกระบี่ยาวในมือขึ้นโมโหตวาดว่า “ไป ถ้ายังไม่รีบไปจะฆ่าเจ้าทิ้ง”

ลู่เจียวกลัวจริงๆ ว่าอู่เป่าน้อยจะเกิดเรื่อง รีบตวาดดังว่า “อู่เป่ามาทางนี้ หากจะตาย เราแม่ลูกตายด้วยกัน”

อู่เป่าหันหน้าไปมองลู่เจียว น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจระงับ คนที่เขารักที่สุดบนโลกนี้ก็คือท่านแม่

ตอนเด็กเขารู้ว่าท่านพ่อกับบรรดาพี่ชายไม่ค่อยชอบเขา พวกเขาชอบหลิงหลงมากกว่า อู่เป่าไม่โกรธพวกเขา เพราะท่านแม่รักเขามากกว่า เขาดีใจมาก ดังนั้นเขาไม่อยากให้ท่านแม่เกิดเรื่องเพราะเขา

ลู่เจียวเห็นเขาร้องไห้ ก็ระงับความรู้สึกที่ปะทุขึ้นมา กล่าวน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “อู่เป่า มาหาแม่ แม่จะปกป้องเจ้า เจ้าเชื่อแม่หรือไม่”

“แม่ร้ายกาจมากใช่หรือไม่ ขอเพียงแม่มา พวกเราก็จะไม่เป็นอันใด”

คนชุดดำได้ยินลู่เจียวเอ่ยเช่นนี้ก็คิดว่านางกำลังปลอบใจบุตรชาย จึงไม่ได้สนใจ

คำพูดอ่อนโยนของลู่เจียวกล่อมจนอู่เป่าก้าวเข้าไปตรงหน้าลู่เจียว ลู่เจียวเห็นเขาเดินมาก็โล่งอก

นางกลัวจริงๆ ว่าหากอู่เป่าโมโหใส่อีกฝ่าย อีกฝ่ายจะฟันเขา

ความจริงลู่เจียวรู้ว่าอีกฝ่ายคิดย่นระยะห่างของทั้งสองฝ่าย จากนั้นก็จะยกกระบี่ฟันพวกนางแม่ลูก ลู่เจียวเองก็คิดจะฉวยโอกาสตอนนี้หนีเช่นกัน

ลู่เจียวก้าวเข้าไปหาอู่เป่า เดินไปก็แอบกำยาไป ยังไม่ทันถึงตรงหน้าอู่เป่า ก็สาดยาออกไป พออู่เป่ามาถึงข้างกายนาง นางพลันยื่นมือไปดึงอู่เป่า

เงาร่างตรงข้ามพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว หัวหน้าคนชุดดำพุ่งเข้ามาราวลูกศรยิง กำกระบี่ฟันเข้าใส่ กระบี่ยาวส่งเสียงดัง

ลู่เจียวคว้ามืออู่เป่าได้ก็ไม่ทันได้มองว่าเขาสลบหรือไม่ เอ่ยขึ้นว่า “เข้า”

แม่ลูกสองคนหายไปทันที ชายชุดดำฟันเอาอากาศ

หร่วนจู๋กับถงอี้ที่กำลังแอบซุ่มมองการเคลื่อนไหวทางนี้ พอเห็นฮูหยินกับคุณชายน้อยหายตัวไป ทั้งสองคนก็พุ่งออกมาทันที

คนชุดดำยังมองไม่ทันเข้าใจ ก็ต้องหันไปต่อสู้กับหร่วนจู๋และถงอี้

ในห้วงอากาศ อู่เป่าโดนยาสลบไปกลับยังไม่สลบไป ทว่าอยู่ในอาการสะลึมสะลือ เขาพยายามมองไปยังลู่เจียว “ท่านแม่ พวกเราไม่เป็นอันใดแล้วหรือ”

ลู่เจียวพยักหน้าอย่างแปลกใจมาก เพราะห้วงอากาศนี้นางเคยลองหลายครั้ง คนเป็นเข้ามาไม่ได้ เหตุใดเขาเข้ามาได้ และไม่เป็นอันใด หรือเพราะเขาเป็นสายเลือดแท้ๆ ของนาง ดังนั้นจึงได้เข้ามาในห้วงอากาศได้อย่างอิสระ

แต่คนอื่นกลับไม่ได้

ลู่เจียวคิดแล้วก็ดีใจอย่างไม่อาจเอ่ยเป็นคำพูดใด

อู่เป่าน้อยกลับไม่ทันได้สังเกต กอดมือลู่เจียวไว้ไม่ยอมปล่อย “ท่านแม่ พวกเราไม่เป็นอันใดแล้วใช่หรือไม่”

ลู่เจียวกอดเขาพลางลูบหลังเอ่ยว่า “อืม พวกเราไม่เป็นอันใดแล้ว ไม่เป็นอันใดแล้ว”

อู่เป่าน้อยทนไม่ไหว ในที่สุดก็สลบไป

ลู่เจียวมองเขาแล้วก็โล่งอก คิดถึงว่าบุตรชายยังไม่สลบก็เข้าห้วงอากาศ ลู่เจียวคิดว่าไว้มีเวลาจะลองอีกสักครั้ง

แต่ตอนนี้นางใส่ใจเรื่องข้างนอกมากกว่า

ลู่เจียวกอดอู่เป่าไปนิ่งฟังเสียงเคลื่อนไหวด้านนอกไป ด้านนอกแม้ว่าหร่วนจู๋กับถงอี้เปิดฉากสังหาร แต่ยังจดจำคำสั่งลู่เจียวได้ ไม่ได้สังหารทิ้งหมด แต่รอให้ทหารที่ฝ่าบาทส่งมาปรากฏตัว จึงได้ร่วมกันสังหารพร้อมกันกับพวกเขา และจับเป็นไว้สี่คน