ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 875 องค์หญิงใหญ่

ตอนที่ 875 องค์หญิงใหญ่

จ้าวกุ้ยเหรินมีเรื่องกับพระสนมชุยผิน ลดความวุ่ยวายทางพระสนมซูเฟยไปได้มาก อีกประการหนึ่ง ตั้งแต่พระสนมซูเฟยรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ก็มักปิดตำหนักไม่ออกไปที่ใด ดูแลครรภ์อย่างสงบในตำหนัก แม้จ้าวกุ้ยเหรินคิดหานางก็หาไม่พบ

ฝ่าบาทยุ่งกับราชกิจ เวลาเสด็จวังหลังก็น้อยมาก ไปบ้างเป็นบางครั้ง บางครั้งเสด็จไปตำหนักฮองเฮา บางครั้งบางครั้งเสด็จไปตำหนักพระสนมซูเฟย ตำหนักจ้าวกุ้ยเหรินกับพระสนมชุยผินก็มีบ้าง

ราชสำนักและวังหลังต่างมองออกเรื่องหนึ่ง ฮ่องเต้พระองค์ใหม่แม้ว่ายังหนุ่ม แต่ไม่หลงใหลความงามอิสตรี ทุกคนต่างชื่นชมกันอย่างมาก แม้มีขุนนางขอให้ทรงเสด็จไปโปรดปรานพระสนมวังหลังให้มากขึ้น จะได้มีองค์ชายหลายองค์ แต่ล้วนถูกเซียวเหวินอวี๋อ้างราชกิจปฏิเสธไป

ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ปีแรกก็มีงานให้ทำมากมายจริงๆ บรรดาขุนนางต่างไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก

ฤดูใบไม้ผลิในปีที่สองในรัชศกหย่งผิง ฮองเฮาให้กำเนิดองค์หญิงใหญ่ ณ ตำหนักคุนหนิงกง

“ข้าหลวงหยวน ใช่องค์ชายหรือไม่ เราให้กำเนิดองค์ชายใหญ่ใช่หรือไม่”

ณ พระตำหนักข้างในตำหนักคุนหนิงกง ฮองเฮาไม่สนใจความเหน็ดเหนื่อย ดิ้นรนจะลุกไปดูข้าหลวงหยวนที่กำลังอุ้มองค์หญิงใหญ่อยู่

ข้าหลวงหยวนมององค์หญิงใหญ่ในอ้อมกอดทีหนึ่งได้แต่ทอดถอนใจ มองไปยังฮองเฮาอยากเอ่ยก็ไม่เอ่ย

นางรู้ว่าฮองเฮาตั้งความหวังกับครรภ์นี้ไว้มาก

ความจริงตอนฮองเฮาตั้งครรภ์ได้หกเจ็ดเดือน ข้าหลวงหยวนก็มองออกแล้วว่าครรภ์นี้ของฮองเฮาเป็นองค์หญิง แต่นางไม่กล้าเอ่ย กลัวกระทบกระเทือนพระทัยฮองเฮา

ตระกูลเผยรู้ข่าวนี้ก็บอกให้นางอย่าได้เอ่ย ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ถือกำเนิดแล้ว นางปิดบังไม่ได้แล้ว

บนเตียงคลอด ฮองเฮามองข้าหลวงหยวนสีหน้ายากจะเอ่ย ในใจก็สะอึก จากนั้นนางก็แผดเสียงดังขึ้นทันที “เจ้าอย่าบอกข้าว่า ข้าให้กำเนิดองค์หญิงนะ ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าข้าตั้งครรภ์องค์ชายไม่ใช่หรือ”

“รีบบอกว่าข้าให้กำเนิดองค์ชายหรือองค์หญิง”

ข้าหลวงหยวนได้แต่อุ้มองค์หญิงใหญ่เดินเข้าไปกล่าวกับฮองเฮาว่า “ฮองเฮา แม้ว่าให้กำเนิดองค์หญิงใหญ่ แต่องค์หญิงใหญ่ก็ทรงสิริโฉมงดงามมาก คล้ายกับฝ่าบาท ฝ่าบาทเห็นองค์หญิงใหญ่ต้องทรงโปรดแน่นอนเพคะ”

ข้าหลวงหยวนอุ้มองค์หญิงใหญ่ไปข้างกายฮองเฮา หวังว่าจะทำให้ฮองเฮาเกิดความรู้สึกรักของความเป็นมารดา

น่าเสียดาย ฮองเฮาได้ฟังข้าหลวงหยวนก็สะเทือนใจอย่างมาก ตะโกนดังโบกมือไปมา “ไป เอานางออกไป ข้าไม่ต้องการองค์หญิง ข้าต้องการองค์ชาย ข้าต้องการองค์ชาย”

ฮองเฮาเพิ่งจะคลอด ตะโกนดังเช่นนี้ อารมณ์ปะทุรุนแรงไม่อาจระงับ ทันใดนั้นก็พลันตกพระโลหิตทันที

คนที่รับหน้าที่ทำความสะอาดร่างกายให้นางเห็นเช่นนี้ก็ตกใจส่งเสียงร้องดัง “ไม่ได้การแล้ว ข้าหลวงหยวน ฮองเฮาตกพระโลหิต ฮองเฮาตกพระโลหิตใหญ่แล้ว”

ข้าหลวงหยวนสีหน้าพลันแปรเปลี่ยน ตกใจอุ้มองค์หญิงใหญ่เดินเข้าไปสั่งการนางกำนัลอาวุโส “เร็ว รีบห้ามพระโลหิตให้ฮองเฮา”

นางพูดไปก็เงยหน้ามองไปยังฮองเฮา “ฮองเฮา ท่านสงบพระทัยก่อน หากท่านยังไม่หยุด ก็จะไม่รอดแล้วนะเพคะ”

ฮองเฮากลับเพราะสะเทือนใจอย่างมากจึงไม่สนใจอันใดทั้งสิ้น

“ไม่ ข้าให้กำเนิดองค์ชายใหญ่ เป็นองค์ชายใหญ่ ไม่ใช่องค์หญิงใหญ่”

นอกพระตำหนักข้างเซียวเหวินอวี๋กำลังนำคนมากมายมายืนรอข่าวอยู่นอกประตู

ไม่ว่าอย่างไรฮองเฮาก็เป็นภรรยาเอกเขา และยังให้กำเนิดบุตรเขา แม้ว่าเซียวเหวินอวี๋ไม่พอใจฮองเฮา แต่ฮองเฮาจะคลอด เขาก็คงต้องมา ยังเชิญลู่เจียวเข้าวังมาด้วย ป้องกันว่าเหตุไม่คาดฝันตอนฮองเฮาคลอด

ยามนี้เขาอยู่นอกพระตำหนัก ได้ยินความวุ่นวายในพระตำหนักก็พลันรู้สึกผิดปกติ ตะโกนถามไปว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ในพระตำหนัก นางกำนัลอาวุโสวิ่งออกมาด้วยความหวาดกลัว ทูลรายงานว่า “ฝ่าบาท ไม่ได้การแล้ว ฮองเฮาตกพระโลหิตเพคะ”

เซียวเหวินอวี๋มองไปยังลู่เจียวทันที “ท่านแม่ ท่านแม่โปรดเข้าไปดูหน่อย”

ลู่เจียวรับคำก้าวเข้าไป

ในพระตำหนัก พวกข้าหลวงหยวนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็หันหน้าไปมอง พอเห็นลู่เจียว ข้าหลวงหยวนก็โล่งอก

หากฮองเฮาสิ้นพระชนม์หลังคลอด เกรงว่านางคงยากหนีความผิดนี้พ้น ตอนนี้ฮูหยินโจวกั๋วมาแล้วก็ดี

ลู่เจียวรีบเดินข้ามาข้างเตียงคลอด ฮองเฮาสูญเสียพระโลหิตมากไป ทำให้สติเลื่อนลอยอย่างมาก แต่ปากก็ยังคงเอาแต่ตะโกนร้อง “ข้าให้กำเนิดองค์ชาย เป็นองค์ชาย ไม่ใช่องค์หญิง”

ลู่เจียวพอได้ฟังฮองเฮาก็ยังจะมีอันใดไม่กระจ่างอีก คิดว่าฮองเฮารู้แล้วว่าตนเองให้กำเนิดองค์หญิงใหญ่ จึงได้สะเทือนพระทัยจนตกพระโลหิตหนัก

ความจริงฮองเฮาตั้งครรภ์ห้าหกเดือน ลู่เจียวก็รู้แล้วว่าครรภ์ฮองเฮาเป็นองค์หญิงใหญ่ กลับกัน พระสนมซูเฟยหวังเมิ่งเหยากลับตั้งครรภ์องค์ชาย

แต่ลู่เจียวกลัวฮองเฮาสะเทือนใจ จึงไม่เคยได้บอกกับฮองเฮา แม้ว่าฮองเฮาจะเอาแต่ซักถามนาง นางก็กลบเกลื่อนให้ผ่านไป คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ฮองเฮากลับสะเทือนใจเช่นนี้

ลู่เจียวไม่กล่าวอันใด ก้าวเข้าไปใช้เข็มเงินหยุดพระโลหิตให้ฮองเฮา จากนั้นก็ป้อนยาเม็ดโอสถห้ามโลหิตให้ฮองเฮา พร้อมกับยาบำรุงโลหิตอีกสองเม็ด

พวกนี้ล้วนเป็นยาที่นางปรุงเอง ก่อนหน้านี้นางเตรียมไว้ให้สองสะใภ้ตอนคลอด ป้องกันเหตุผิดพลาด คิดไม่ถึงว่าสะใภ้ไม่ได้กิน แต่กลับเป็นฮองเฮากินแทน

ลู่เจียวคิดไปก็มองสภาพทั่วไปของฮองเฮา พบว่าโลหิตฮองเฮาหยุดแล้ว นางสั่งการนางกำนัลอาวุโสทำความสะอาดร่างกายให้นาง จากนั้นก็หันไปมองข้าหลวงหยวน กล่าวว่า “ตอนนี้ฮองเฮาไม่เป็นอันใดแล้ว แต่ฮองเฮาตกพระโลหิตมาก เกรงว่าจะส่งผลต่อพระวรกาย หากจะตั้งครรภ์ในวันหน้าคงไม่ง่าย เรื่องนี้เจ้าอย่าได้บอกฮองเฮา ยามปกติก็ให้นางดื่มยาน้ำมากหน่อย ปรับธาตุร่างกาย”

ข้าหลวงหยวนได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็นิ่งอึ้ง สุดท้ายก็รับคำ “เจ้าค่ะ ฮูหยินโจวกั๋ว”

ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย หันเดินไปข้างเตียงคลอดมองดูองค์หญิงใหญ่ ความจริงองค์หญิงใหญ่ทรงพระสิริโฉมมาก ไม่เหมือนเด็กทารกที่เพิ่งจะคลอด องค์หญิงใหญ่ตัวแดงราวกับลิงน้อย เพราะฮองเฮากินดี เกิดมาก็อ้วนท้วนสมบูรณ์ขาวผ่อง แม้ว่าหลับตา แต่รูปตาก็งามอย่างมาก เหมือนกับเซียวเหวินอวี๋ ลู่เจียวเห็นแล้วก็ชื่นชอบมาก ยื่นมือไปอุ้มองค์หญิงใหญ่ขึ้นมา เดินไปที่หน้าประตูตำหนัก แล้วก็เอ่ยเรียกเบาๆ ให้เซียวเหวินอวี๋เข้ามา

“อวี๋เอ๋อร์ เจ้าดู องค์หญิงใหญ่ หน้าตาเหมือนกับเจ้ามาก เจ้าตัวน้อยงามมาก”

เพียงแต่มารดาที่ให้กำเนิดนางคล้ายว่าไม่ค่อยชอบนาง แต่ก็ขอให้ฮองเฮาคิดเรื่องนี้ตก องค์หญิงใหญ่เป็นบุตรีแท้ๆ ของนางเอง ควรรักนางให้มาก

เซียวเหวินอวี๋ได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็เขยิบเข้าไปมองดูองค์หญิงใหญ่ หากลู่เจียวไม่บอก เขาก็ไม่ใส่ใจ พอลู่เจียวบอก เขาก็ตั้งใจดู พบว่าองค์หญิงใหญ่คล้ายว่าเหมือนเขาจริงๆ เซียวเหวินอวี๋พลันดีใจ ยื่นมือไปอุ้มองค์หญิงใหญ่

พออุ้มมาไว้ในมือก็กลัวจนไม่กล้าขยับ นุ่มนิ่มมาก คล้ายกับไร้กระดูก

“นาง นางนุ่มนิ่มมาก ท่านแม่ ท่านรีบอุ้มกลับไปเร็ว ข้ากลัวทำนางตก”

ฮ่องเต้หนุ่มเป็นบิดาครั้งแรก มือไม้เก้กัง ไม่กล้าอุ้มพระธิดาตนเอง

ลู่เจียวรู้สึกขำเขา แต่ก็ไม่ได้รับมา หากกลับสอนเซียวเหวินอวี๋ว่าจะอุ้มองค์หญิงใหญ่อย่างไร

เจ้าตัวน้อยน่าสงสารไม่มีมารดาให้ความรักแล้ว แต่ก็ขอให้เสด็จพ่อนางรักนางมากอีกหน่อย

“เจ้าใช้ฝ่ามือของเจ้าประคองศีรษะนางไว้ อีกมือก็ประคองที่เอว ใช่ อุ้มเช่นนี้ นี่เป็นบุตรีเจ้า วันหน้าเจ้าต้องรักนางให้มาก”

“ท่านแม่ ข้าทราบแล้ว”