ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 910 โมโหมาก
ตอนที่ 910 โมโหมาก
ในพระตำหนักข้างจัดโต๊ะเลี้ยงสองโต๊ะ เซียวเหวินอวี๋กับเซี่ยอวิ๋นจิ่น และรัชทายาทกับเด็กผู้ชายหนึ่งโต๊ะ
ทางลู่เจียวมีฮองเฮาและสะใภ้ตระกูลเซี่ยกับบรรดาเด็กผู้หญิง
เซียวเหวินอวี๋กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นคุยเรื่องในราชสำนักกันต่อ
ลู่เจียวคุยเรื่องเด็กๆ ฮองเฮาหวังเมิ่งเหยามองรัชทายาทข้างกายเซียวเหวินอวี๋ เห็นได้ชัดว่าได้รับการอบรมจากเซี่ยอวิ๋นจิ่นและลู่เจียวมาอย่างดีมาก หวังเมิ่งเหยารู้สึกซาบซึ้งใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมาก ยกจอกสุราคำนับลู่เจียว
“ขอบคุณท่านแม่ที่ช่วยพวกเราอบรมรัชทายาท”
ฮองเฮากับลู่เจียวดื่มไปหนึ่งจอก หูหลิงเสวี่ยก็ยืนขึ้นคำนับลู่เจียวหนึ่งจอก “ท่านแม่ ข้าเองก็ขอคำนับท่านแม่หนึ่งจอก ขอบคุณท่านแม่ที่ช่วยข้ากับเหวินเหยาอบรมแฝดชายหญิง”
หูหลิงเสวี่ยกล่าวจบมองไปยังบุตรสาวตนเซี่ยหลิง “หลิงเอ๋อร์ ลุกขึ้นขอบคุณท่านย่า”
“เจ้าค่ะ ท่านแม่”
สองแม่ลูกสองคนดื่มกับลู่เจียวหนึ่งจอก แต่เซี่ยหลิงดื่มน้ำผลไม้
ลู่เจียวบอกให้พวกนางสองแม่ลูกนั่งลง จากนั้นก็มองไปยังเด็กผู้หญิงที่เหลือ องค์หญิงใหญ่เซียวฉาน องค์หญิงรองเซียวลั่ว เซี่ยหลิงบุตรีคนโตและเซี่ยฉางบุตรีรองบ้านใหญ่ตระกูลเซี่ย เซี่ยหลิง[1]บุตรีบ้านสาม
เด็กหญิงทั้งหมดหน้าตางดงามมาก ดูแล้วทำให้รู้สึกเบิกบานใจ ลู่เจียวคีบอาหารให้เด็กๆ ปรากฏเด็กหญิงพากันกล่าวขอบคุณท่านย่า แต่พอถึงเซี่ยหลิงบุตรีบ้านสาม พอเห็นอาหารในชามก็เอ่ยปฏิเสธว่า “ท่านย่า ข้าไม่ชอบกินผัก ท่านคีบน่องไก่ให้ข้า”
ซือหว่านอิ๋งบ้านสามได้ฟังคำบุตรีก็หน้าแดง ตอนนี้นางนึกเสียใจภายหลังจริงๆ แล้วที่ตนเองตามใจบุตรีมากเกินไป ทำให้เซี่ยหลิงไร้การอบรมเช่นนี้
ซือหว่านอิ๋งมองลู่เจียวตาปริบๆ “ท่านแม่ สะใภ้สอนลูกไม่เป็น”
ลู่เจียวมองซือหว่านอิ๋งทีหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังเซี่ยหลิง หากไม่อบรมให้ดี เกรงว่านิสัยก็คงปรับคืนกลับมาไม่ได้แล้ว
“อืม ไว้พวกเราพานางไปเมืองหนิงโจว”
ลู่เจียวกล่าวจบ ฮองเฮาอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “ท่านแม่ ท่านพาองค์หญิงรองไปเมืองหนิงโจวด้วยได้หรือไม่”
ลู่เจียวมององค์หญิงรองทีหนึ่ง กล่าวว่า “ฮองเฮาอบรมลั่วลั่วได้ดีมาก ไม่จำเป็นต้องให้พวกเราอบรมแล้ว”
หวังเมิ่งเหยาได้ฟังก็ดีใจ คีบอาหารให้ลู่เจียว “ท่านแม่ กินกับเจ้าค่ะ”
ความจริงหวังเมิ่งเหยาไม่อยากให้องค์หญิงรองห่างจากอกตนไป รัชทายาทห่างจากอกนางไป นางก็รู้สึกว่ากลับมาครั้งนี้บุตรชายคล้ายห่างเหินกับนาง แม้ว่าอบรมมาดี แต่ความใกล้ชิดกับมารดาขาดหายไป
ดังนั้นนางไม่อยากส่งองค์หญิงรองไปอยู่กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นและลู่เจียว แต่ก็กลัวว่าเซียวเหวินอวี๋จะเอ่ยปาก จึงได้ตั้งใจเอ่ยต่อหน้าลู่เจียวก่อน
ลู่เจียวมองความคิดของหวังเมิ่งเหยาออก ในใจไร้วาจาจะกล่าว นางไหนเลยอยากจะอบรมบุตรของพวกเขา ผู้อาวุโสย่อมไม่ควรยุ่งเรื่องผู้น้อย หากไม่ใช่พวกเขาดึงดันส่งเด็กๆ มาข้างกายพวกเขา พวกเขาสุขใจกับอิสรเสรีมาก มีเด็กๆ จะไปไหนก็ไม่สะดวก
จากนั้นทุกคนก็คุยกันไปอย่างมีความสุขจนจบงานเลี้ยง เซียวเหวินอวี๋กับหวังเมิ่งเหยารั้งให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวอยู่ในวังต่อ แต่สองสามีภรรยาปฏิเสธ ก่อนหน้านี้พวกเขารับปากเด็กๆ ว่าวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดจะพาพวกเขาไปลอยเรือกระดาษขอพรที่แม่น้ำเยว่ทางฝั่งใต้ของเมือง
“ไว้มีเวลาค่อยมาพักก็แล้วกัน วันที่เจ็ดเดือนเจ็ดจะพาเด็กๆ ไปลอยเรือกระดาษขอพรที่แม่น้ำเยว่”
เดิมวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดเป็นวันเทศกาลชีซี คนรักกันนัดพบกัน ค่ำคืนวันนั้น ริมแม่น้ำเยว่ในเมืองหลวงผู้คนมากมายครึกครื้น ดังนั้นเด็กๆ พอได้ยินเรื่องนี้ก็อยากไป ลู่เจียวรับปากจะพาพวกเขาไปลอยเรือกระดาษขอพร
รัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่รีบเอ่ยขึ้นทันที “ท่านย่า ถึงตอนนั้นพวกเราขอไปด้วย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร ฮองเฮาเอ่ยขึ้นว่า “คืนนั้นคนเยอะมากเกินไป เกิดเรื่องได้ง่าย พวกเจ้าสองคนอย่าไปดีกว่า”
องค์หญิงใหญ่อดมองไปยังรัชทายาทไม่ได้ นางเป็นบุตรีอดีตฮองเฮา แม้ว่าฮองเฮาดีต่อนางไม่เลว แต่อย่างไรก็มิใช่มารดาแท้ๆ นางไม่กล้าเอ่ยคัดค้าน
รัชทายาทหันไปมองฮองเฮากล่าวว่า “เสด็จแม่ ไม่เป็นอันใดหรอก พวกเราจะพาคนไปด้วย จะไม่เป็นอันใด”
ฮองเฮาคิดเอ่ยต่อ แต่เซียวเหวินอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “อย่าลืมพาคนไปมากหน่อย”
เซียวเหวินอวี๋เอ่ยแล้ว หวังเมิ่งเหยายังจะกล่าวอันใดได้ ได้แต่เงียบลง แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วง ความจริงนางหวังว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวจะเอ่ยห้ามรัชทายาท แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่ได้เอ่ยอันใด ฮองเฮาได้แต่เงียบลง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพาสามสะใภ้ตระกูลเซี่ยกับเด็กๆ ออกจากวังหลวง
บนรถม้าคันแรกมีเพียงเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว ทั้งสองคนกำลังคุยกัน
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ข้ารู้สึกว่าพวกเราพารัชทายาทมา ฮองเฮาไม่ค่อยพอพระทัยนัก ก่อนหน้านี้ตอนกินข้าวก็ยังจงใจเอ่ยถึงองค์หญิงรองลองใจข้า ข้ามองทีเดียวก็รู้ว่านางกลัวข้าพาองค์หญิงรองไป”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นหัวเราะทันที “น่าขำจริง ตอนนั้นพวกเขายัดเยียดรัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่มาให้พวกเรา ตอนนี้มาคับแค้นใจอันใด กลับเมืองหนิงโจวครั้งนี้ ก็ทิ้งรัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่ไว้เมืองหลวง”
ลู่เจียวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นโมโหมาก รีบเอ่ยว่า “เจ้าอย่าเพิ่งโมโห หากทำเช่นนี้ เหวินอวี๋ก็คงมีเรื่องกับฮองเฮา เจ้าจะทำให้พวกเขาสองคนแตกแยกกันหรือ นอกจากรัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่ วันหน้าลูกๆ พวกเขา พวกเราไม่พาไปด้วยแล้วดีกว่า พาแค่เพียนเพียนไปคนเดียว”
เอ่ยถึงหลานสาวคนนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ปวดหัว “เห็นอยู่ว่าเป็นบุตรีบ้านสาม เหตุใดจึงได้มีนิสัยเหมือนภรรยาลุงรองได้”
ลู่เจียวอดไม่ได้ยิ้ม “เจ้านี่นะ”
ในวัง เซียวเหวินอวี๋ไม่รู้ความคิดฮองเฮา กำลังคุยกับหวังเมิ่งเหยาเรื่องพระสนมในวัง
“เจ้าลองถามพระสนมเนี่ยผินหน่อย ดูว่านางคิดออกจากวังหลวงหรือไม่”
หวังเมิ่งเหยานิ่งอึ้ง “ออกจากวังหลวง ออกจากวังหลวงอย่างไรเพคะ”
ในใจกลับดีใจ หากพวกพระสนมเนี่ยผินออกจากวังหลวงไป เช่นนั้นในวังก็มีนางเป็นสตรีเพียงคนเดียวแล้ว
แต่พวกเนี่ยชิงเหยาออกจากวังหลวง เกรงว่าฝ่าบาทคงถูกขุนนางตรวจการยื่นฎีกา “ในเมื่อพวกนางเข้าวังมาแล้วก็คือสตรีวังหลัง หากฝ่าบาทให้พวกนางออกจากวังหลวงก็คงถูกขุนนางในราชสำนักยื่นฎีกา สู้ให้พวกนางอยู่ในวังต่อไปจะดีกว่าเพคะ จะได้ไม่ถูกขุนนางยื่นฎีกา”
แม้ว่านางอยากให้หญิงเหล่านั้นออกจากวังหลวง แต่หากทำเช่นนั้น ฝ่าบาทก็จะถูกขุนนางยื่นฎีกา นางไม่อยากให้คนพวกนั้นว่าฝ่าบาท
เซียวเหวินอวี๋ได้ฟังหวังเมิ่งเหยาก็เงียบงันไปครู่หนึ่ง หวังเมิ่งเหยากล่าวเช่นนี้เพื่อเขา แต่คิดถึงเหล่าสตรีที่ต้องอยู่ในวังพวกนั้นแล้ว ไม่ยุติธรรมต่อพวกนาง
เขาไม่แตะต้องพวกนาง แต่กลับให้พวกนางอยู่ในวัง เสียเวลาชีวิตของพวกนางไปเช่นนี้
ตอนนี้ราชสำนักมั่นคงแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องใช้สตรีจากตระกูลขุนนางต่างๆ มาดำรงเสถียรภาพราชสำนักอีกแล้ว ให้พวกนางออกจากวังหลวงไปดีกว่า
“แม้ว่าเจ้ากล่าวได้ถูกต้อง แต่โหดร้ายกับพวกนางเกินไป ไว้เจ้าลองถามสักหน่อย หากในบรรดาพวกนางมีคนคิดอยากออกจากวังหลวง เราก็จะแอบบอกคนที่บ้านพวกนางว่าป่วย ให้ส่งพวกนางออกจากวังหลวงและให้ออกเรือนไปได้”
หวังเมิ่งเหยาได้ยินเซียวเหวินอวี๋ยืนยัน ก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ คิดถึงว่าเมื่อก่อนเซียวเหวินอวี๋ไม่เคยยืนยันจะให้สตรีพวกนั้นออกจากวังหลวง ปรากฏคืนนี้กลับมีความคิดเช่นนี้ เกรงว่าความคิดเขานี้คงมาจากน้าลู่
[1] ออกเสียงเหมือนกับเซี่ยหลิงบุตรีคนโตบ้านใหญ่ตระกูลเซี่ย แต่คนละตัวอักษรจีน
