ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 921 รัชทายาท

ตอนที่ 921 รัชทายาท

เซี่ยอวิ๋นจิ่นจงใจปัดกวาด แต่ในความเป็นจริงเขาฝึกวิทยายุทธ์มา ทำให้ประสาทหูดีมาก พอได้ฟังเฮ่อซาน ก็รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นชาวยุทธภพ เพียงแต่ไม่รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นฝ่ายใด

เผิงอิงส่งสายตาดุดันจ้องใส่เฮ่อซานทีหนึ่ง กล่าวว่า “ครั้งนี้ข้าต้องสร้างผลงานยิ่งใหญ่ ผลงานนี้ไม่ใช่ผู้ใดคิดจะแย่งก็แย่งไปได้”

เฮ่อซานรีบยิ้ม “วาจานี้กล่าวได้ถูกต้อง แต่ว่าเมื่อใดพวกเราจะพาคนออกจากเมืองหลวงได้ ตอนนี้ประตูเมืองปิด ตรวจค้นเข้มงวด นำคนออกไปไม่ได้ และนายท่านก็รู้ เจ้าเด็กนั่นไม่ยอมกินข้าว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นำกลับไปก็ตาย”

คำพูดเฮ่อซานทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นแน่ใจได้เรื่องหนึ่ง รัชทายาทอยู่ในมือพวกเขา และได้ฟังจากคำพูดเฮ่อซาน รัชทายาทไม่ยอมกิน น่าจะไร้เรี่ยวแรง จะทำอย่างไรดี

เซี่ยอวิ๋นจิ่นร้อนใจแล้ว

เผิงอิงขี้เกียจจะพูดกับเฮ่อซานต่อ สั่งเขาไปว่า “ไปหาอะไรดีๆ ส่งเข้าไปหน่อย เชื่อว่าเขาจะต้องกิน”

“ขอรับ”

เฮ่อซานรีบกลับไปซื้อของกิน เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหลังเดินไปซักเสื้อผ้า ซักไปก็คิดไปว่าจะช่วยรัชทายาทออกไปอย่างไรดี

หากวางยาในอาหารคนเหล่านี้ได้ ก็ทำให้พวกเขาสลบได้ แต่อีกฝ่ายไม่ให้เขาแตะต้องอาหารพวกเขา มีบ้างที่ยอมให้เขาช่วยต้มน้ำ แต่เฮ่อซานก็ต้องคอยจ้องมองเขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นซักเสื้อผ้าได้ครึ่งหนึ่ง เฮ่อซานซื้อของกินกลับมากองโต เห็นได้ชัดว่าเป็นอาหารเย็นของหลายคน

เขาเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังซักเสื้อผ้าก็เรียกมา “โจวอวี้ มาช่วยข้าจัดใส่จานหน่อย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังรีบกระตือรือร้น นี่เป็นโอกาสของเขา ขอเพียงเขาถือโอกาสตอนเฮ่อซานละสายตา ไม่ทันระวัง ก็วางยาในของกินได้ ฟ้ามืดแล้ว เขาเข้าไปค้นหารัชทายาทและช่วยเขาออกไปได้

ตอนนี้ที่นี่มีแค่สี่คน อาหารพวกเขามียาสลบ พวกเขาก็ย่อมหมดสติ เขาก็จะช่วยรัชทายาทออกไปได้

ขอเพียงช่วยรัชทายาทออกไปจากที่นี่ได้ แม้ด้านนอกมีคนจากยุทธภพดักซุ่มอยู่ เขาก็ไม่กลัว

พวกถงอี้กับหร่วนไคก็เฝ้าอยู่ด้านนอก ขอเพียงมีเสียงเคลื่อนไหว พวกเขาย่อมต้องบุกเข้ามาอารักขา รัชทายาทได้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็ลุกขึ้นท่าทางเกียจคร้าน สีหน้าไม่พอใจ

สรุปสองสามวันนี้ เขาแสดงท่าทางเป็นคนขี้เกียจไม่เอาการเอางานได้ดีมาก เฮ่อซานแบ่งของให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น ทั้งสองคนยกอาหารเข้าไปในห้องครัว ครั้งนี้ของที่ซื้อกลับมาเห็นได้ชัดว่ามากกว่าปกติ มีหลายอย่างล้วนเป็นขนมดูมีราคา เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดาออกทันทีว่าของพวกนี้อาจซื้อให้รัชทายาท

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินเฮ่อซานบอกว่ารัชทายาทไม่กิน เฮ่อซานได้แต่ซื้อขนมดีหน่อยมาให้รัชทายาท

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็ยื่นมือไปบิขนมด้วยสัญชาตญาณ อยากจะลองชิม เฮ่อซานเห็นเข้าก็ไม่พอใจ ยกมือตีเขา “ห้ามกิน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นขยับมือหนี จานขนมก็ร่วงลงพื้น

เฮ่อซานนึกเสียดายขนมรีบเข้าไปเก็บขนมขึ้นมาทันที

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบยื่นมือไปสาดยาสลบใส่อาหารอื่น เพราะกลัวมีคนไม่กินอาหารบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงสาดไปหมดทุกอย่าง

ตอนเซี่ยอวิ๋นจิ่นลงมือทำเรื่องพวกนี้ ก็ระวังตัวอย่างมาก กลัวว่าเฮ่อซานจะรู้ตัว ดังนั้นใจก็พลันเต้นแรง หอบหายใจแรง เพราะเขากลัวเฮ่อซานรู้ตัวแล้วจะช่วยรัชทายาทไม่ได้

โชคดีที่เฮ่อซานงุ่มง่าม พอเขาเก็บขนมขึ้นมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็สาดผงยาสลบไปบนอาหารหลายอย่างแล้ว

เฮ่อซานเก็บขนมขึ้นมาก็โมโห ชี้หน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นด่าว่า “มารดาเจ้าสิ กล้าแย่งกินอาหารก่อนหรือ เจ้าต้องรอพวกเรากินก่อน แล้วเจ้าค่อยกิน รู้ธรรมเนียมไหม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าท่าทางหวาดกลัวทันที “ข้าทราบแล้ว ทราบแล้ว”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเคลื่อนไหวรวดเร็ว นำขนมที่ซื้อกลับมาจัดใส่จาน จากนั้นก็เดินไปห้องกลางพร้อมกับเฮ่อซาน แต่เขาเข้าไปไม่ได้ พอเขายกจานไปถึงนอกประตู ในห้องก็มีคนออกมารับจานในมือเขาไป

เฮ่อซานเองก็ยกจานเข้าไป

เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ เดินออกไป แต่หูแอบได้ยินเผิงอิงสั่งเฮ่อซาน “ซื้อขนมมาส่งเข้าไปให้เด็กนั่นกินหน่อย หากไม่กิน ก็ยัดเข้าไป กรอกเข้าไป”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินเช่นนี้ ในใจก็ร้อนใจอย่างมาก อย่าเห็นว่ารัชทายาทอายุยังน้อย แต่นิสัยดื้อดึงมาก หากเขาไม่ยอมกิน เฮ่อซานยัดเข้าไป อาจทำร้ายเขาได้

เจ้าพวกนี้เริ่มร้อนใจแล้ว เขาต้องคิดหาทางช่วยรัชทายาทออกไปให้เร็วที่สุด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็รีบหลบมุมแอบดูในห้อง

เขาเลิกคิ้วครุ่นคิดเรื่องรัชทายาทอย่างละเอียด ก่อนหน้านี้ได้ยินเฮ่อซานบอกว่ารัชทายาทไม่ยอมกิน ตามหลักแล้วน่าจะไม่มีเสียงเคลื่อนไหวอันใด และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงอันใด อีกอย่างเซี่ยวั่งเทียนเองก็นำคนมาค้นทั่วเมืองหลวงแถบตะวันออกแล้วก็หาไม่พบ

นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่ารัชทายาทไม่ถูกขังอยู่ในสามห้องนี้ แต่อาจถูกขังอยู่ในห้องลับใต้ห้อง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเริ่มไตร่ตรองว่ารัชทายาทน่าจะถูกขังไว้ที่ใดที่สุด

สองวันนี้เขาคอยจ้องมองห้องกลาง พบว่าหลายคนมักจะอยู่กันที่นี่ นอนก็นอนกันในเรือนนอนตะวันออก ดังนั้นหากไม่เหนือความคาดหมาย รัชทายาทน่าจะอยู่ใต้ดินของเรือนนอนตะวันออก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดแล้วก็แอบรอคอยเวลา รอให้ฟ้ามืด ในห้องไร้เสียงเคลื่อนไหว ปกติยังได้ยินเสียงคนคุยกันลอดออกบ้าง แต่ยามนี้ไม่มี

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกคิ้ว หรือว่าสำเร็จแล้ว

เขาทนรอต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ก้าวเข้าไปห้องกลาง เห็นสามคนในห้องโถงล้มระเนระนาดอยู่ข้างโต๊ะ มีคนหนึ่งหายตัวไป

เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ ย่องเข้าไปตรวจดูก็พบว่าสามคนนี้สลบไปหมดแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหน้าเดินไปเรือนนอนตะวันออก พบว่าข้างเตียงเรือนนอนตะวันออกมีคนหนึ่ง ก็คือเฮ่อซาน เฮ่อซานสลบไปแล้ว ในมือเขายังถือขนมอยู่ชิ้นหนึ่ง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นโล่งอก รีบเดินเข้าไปตรวจสอบ อยากดูว่าใต้ดินมีห้องลับอันใด น่าเสียดายเขาหาโดยรอบแล้วก็ไม่พบ

สุดท้ายเขาคิดถึงขนมนั้น ขนมนำมาให้รัชทายาทกิน ย่อมต้องมีเศษขนมตก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นค้นหาอย่างละเอียดอีกรอบ พบว่าข้างเตียงมีเศษขนม

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ทันที เตียงในเรือนนอนตะวันออก หรือว่าเตียงนี้ก็คือห้องลับ

เขารีบเข้าไปลากตัวเฮ่อซานออก ค้นหาปุ่มลับบนเตียง แต่หาไม่พบ เขายื่นมือไปดึงเตียง

ปรากฏเตียงถูกเขาดึงขึ้นมาได้ ใต้เตียงมีบันไดไม้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่กล้ารอช้า รีบปีนบันไดไม้ลงไป เขาปีนลงไปก็ส่งเสียงเรียกเบาๆ ไปว่า “เซียวจิ่ง เซียวจิ่ง?”

ยามนี้เซียวจิ่งกำลังขดตัวอยู่ในมุมหนึ่ง แม้ว่าเขาเป็นรัชทายาทสูงศักดิ์ ฉลาดและมีไหวพริบ แต่อย่างไรก็แค่เก้าขวบ พบเจอเรื่องเช่นนี้ ข้างกายไร้คนเคียงข้าง เขาย่อมไร้หนทาง ได้แต่อดอาหารประท้วง แม้ตายก็จะไม่กินของคนเลว

ปรากฏสองสามวันมานี้เขาไม่ได้กินจึงไร้เรี่ยวแรง แต่ได้ยินเสียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซียวจิ่งก็จำได้ทันที นี่เป็นเสียงท่านปู่

“ท่านปู่?”