ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 944 หย่า

ลู่เจียวกล่าวจบก็สั่งให้จินหลิ่วไปตามหมอ อิ๋นหลิ่วประคองนางเข้าไปในเรือน

ฮูหยินผู้เฒ่ากับเฝิงเจินสองคนตกใจสะดุ้ง ไม่ได้บอกว่าเป็นยาออกฤทธิ์ช้าหรือ จะไม่มีผู้ใดพบร่องรอยและตายอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวไม่ใช่หรือ ตอนนี้คืออันใด

ทั้งสองคนลนลานขาดสติ เรื่องที่ทำให้พวกนางยิ่งแตกตื่นตกใจก็คือคนจากศาลอาญาต้าหลี่มาสอบเรื่องนี้

ฮูหยินผู้เฒ่ากับเฝิงเจินก็ยิ่งกลัว รีบให้พ่อบ้านไปแจ้งจงอี้ป๋อตู้ถิง “เร็ว ไปตามถิงเอ๋อร์มา ให้เขากลับมา ให้เขากลับมา”

พอตู้ถิงกลับมา จวนป๋อก็ถูกคนศาลอาญาต้าหลี่ล้อมไว้หมดแล้ว ไม่ให้คนเข้าออก ศาลอาญาต้าหลี่เริ่มสอบคดีนี้ทีละคน

ตู้ถิงเห็นแล้วก็ตกใจ เดินเข้าไปในเรือนลู่เจียวทันที

“หลิ่วเสียน เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ลู่เจียวมองตู้ถิงอย่างอ่อนแรงทีหนึ่ง “หรือว่าท่านป๋อไม่รู้”

แววตาดำขลับเช่นนั้นคล้ายมองทะลุใจเขา ตู้ถิงเห็นแล้วก็เหงื่อแตกขนลุกชัน

ลู่เจียวค่อยๆ เอ่ยว่า “ข้าถูกคนวางยาพิษ ดังนั้นข้าให้องค์หญิงแจ้งทางการให้ข้า”

ตู้ถิงสีหน้าซีดเผือด เขาเอ่ยติดอ่างขึ้นว่า “จะถูกวางยาพิษได้อย่างไร อยู่ดีๆ จะถูกวางยาพิษได้อย่างไร ผู้ใดในจวนวางยาพิษเจ้า เจ้า เจ้าเข้าใจผิดหรือไม่ จะมีคนนอกเข้ามาวางยาพิษหรือไม่”

ลู่เจียวยิ้มมองตู้ถิง กล่าวเนิบนาบว่า “ข้าลืมบอกท่านป๋อไป ข้าค้นพบความผิดปกติก่อนหน้านี้แล้ว แต่ข้าย่อมไม่บอกท่านว่าคนในจวนวางยาพิษข้า”

ตู้ถิงได้ฟัง ในใจก็ร้อนตัว เหงื่อผุดเต็มใบหน้า เข่าอ่อนยวบลงทันที แม้แต่วาจาก็พูดไม่รู้ความ

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ เป็นไปไม่ได้ๆ”

ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาให้ผู้อื่นอย่าได้สอบพบร่องรอย น่าเสียดายเขาเพ้อฝันไปแล้ว

ศาลอาญาต้าหลี่สอบคดีมามากมาย คดีเล็กๆ ของจวนพวกเขา แค่สอบก็รู้ว่าเฝิงเจินบงการให้คนวางยาพิษลู่เจียว

เจ้ากรมศาลอาญาต้าหลี่สั่งการให้นำตัวเฝิงเจินไปขัง เฝิงเจินร้องไห้เสียสติ ขอร้องให้คนช่วย แต่หญิงผู้นี้เองก็นับว่าฉลาด ไม่ได้เปิดโปงฮูหยินผู้เฒ่ากับตู้ถิงออกมา

แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากับตู้ถิงเห็นนางถูกจับไป ในใจทั้งสองคนก็ปวดร้าวอย่างมาก กอปรกับเด็กน้อยสองคนร้องไห้ตะโกนเรียกมารดา ก็ยิ่งปวดร้าวใจอย่างที่สุด

แต่เฝิงเจินก็ยังคงถูกคนศาลอาญาต้าหลี่นำตัวไป

ตู้ถิงรีบเข้าไปขอร้องลู่เจียว “เจินเอ๋อร์เลอะเลือนไปแล้ว เจ้าละเว้นนางสักครั้ง ไปทูลขอองค์หญิงให้องค์หญิงไปศาลอาญาต้าหลี่บอกให้ทางนั้นปล่อยนางด้วย”

เรื่องนี้ต้องให้องค์หญิงออกหน้า หากองค์หญิงออกหน้า คนศาลอาญาต้าหลี่จะต้องปล่อยตัว

อย่างไรหลิ่วเสียนก็ไม่ได้เป็นอันใด

ลู่เจียวมองตู้ถิงเย็นชา “คิดให้ข้าปล่อยเฝิงเจินก็ย่อมได้ แต่ต้องมอบหนังสือหย่าให้ข้า หนังสือหย่าเขียนให้ชัดเจนว่า มอบตู้เยี่ยนให้ข้า พร้อมกับให้ข้านำสินออกเรือนไปได้ด้วย”

ตู้ถิงปฏิเสธทันที “ไม่ได้ ข้าไม่เห็นด้วย”

หากไม่มีสินออกเรือนของหลิ่วเสียน จวนป๋อก็คงไม่อาจมีชีวิตที่ดี

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “เรื่องนี้เกรงว่าไม่ใช่ท่านป๋อตัดสินใจแล้ว หากท่านป๋อไม่เห็นด้วย ข้าก็จะให้เฝิงเจินซัดทอดฮูหยินผู้เฒ่าออกมา”

เฝิงเจินยังไม่ซัดทอดตอนนี้ ก็เพราะหวังว่าพวกเขาจะช่วยนาง หากนางรู้ว่าตู้ถิงกับฮูหยินผู้เฒ่าช่วยนางไม่ได้ เพื่อเอาตัวรอด นางจะต้องซัดทอดฮูหยินผู้เฒ่า

แม้ว่าตู้ถิงไม่อยากจะเชื่อว่าเฝิงเจินจะซัดทอดมารดาเขา แต่ก็ยังคงตกใจนิ่งอึ้ง

เขามองลู่เจียว เอ่ยอย่างปวดใจมากว่า “หลิ่วเสียน เหตุใดเจ้าต้องการเช่นนี้ แท้จริงเป็นเพราะเหตุใด เดิมก็มีชีวิตดีอยู่ ไยต้องมีเรื่องกันจนเป็นเช่นนี้ด้วย”

ลู่เจียวมองเขา แค่นเยาะว่า “ใช่ พวกเจ้าอยู่กันดี ไม่ใช่ข้า เจ้าคิดจริงหรือว่าข้าไม่รู้ความคิดตระกูลตู้พวกเจ้า พวกเจ้าแต่งข้ามาเพื่ออาศัยจวนเหวินชางโหว และเพื่ออาศัยสินออกเรือนของข้า เดิมข้าคิดว่าพวกเจ้าหมายปองของของข้า ก็ย่อมต้องดีต่อข้า ปรากฏว่า ไม่เพียงแต่ไม่ดีต่อข้า ยังไม่ดีต่อบุตรสาวข้าด้วย”

ลู่เจียวกล่าวจบก็มองตู้ถิงคล้ายมองมูลสุนัข “เลี้ยงสุนัขยังกระดิกหางให้ข้า แต่พวกเจ้าตระกูลตู้ยังสู้สุนัขไม่ได้”

ตู้ถิงได้ฟังลู่เจียวด่า ในใจพลันคับแค้น กัดฟันกรอด แทบจะด่าทอออกมา แต่พอคิดถึงเฝิงเจินที่ถูกจับไปและมารดาตนเองแล้ว เขาก็ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้

“เจ้าต้องการเช่นนี้จริงหรือ”

“ใช่ ข้าต้องการหนังสือหย่า หนังสือหย่าให้ระบุว่าเยี่ยนเอ๋อร์เป็นของข้า วันหน้าไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลตู้อีก ส่วนสินออกเรือน ข้าจะเอาไปด้วย หากเจ้าไม่เขียน ข้าจะให้คนไปหาเฝิงเจิน”

ตู้ถิงคิดถึงเฝิงเจิน คิดถึงมารดาตน ในที่สุดก็กัดฟันยินยอม “ได้ ข้าก็อยากดูนักว่า หญิงหย่าร้างเช่นนี้สุดท้ายจะมีจุดจบเยี่ยงไร”

ตู้ถิงกล่าวจบ ในใจก็มีความหวัง หากหญิงผู้นี้หย่าแล้ว พบว่าตนเองไม่ได้มีชีวิตที่ดี ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นอาจจะกลับมา ถึงตอนนั้นเขาก็จะให้นางมอบสมบัติของนางทั้งหมดให้กองกลางจวนป๋อ

ส่วนเขาก็จะช่วยมารดากับน้องสาวญาติผู้น้องเขาออกมาได้อย่างราบรื่น

“ในเมื่อเจ้าต้องการหนังสือหย่า ข้าก็จะเขียนให้เจ้า แต่เจ้าต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่ง ไปพบองค์หญิง ให้นางบอกให้ศาลอาญาต้าหลี่ปล่อยเฝิงเจิน”

“ตกลง”

ลู่เจียวขี้เกียจจะพูดจามากความกับเขา รับปากทันที

ตู้ถิงเห็นนางเช่นนี้ก็ไม่พอใจ สุดท้ายเอ่ยสำทับอีกว่า “สตรีหย่าร้าง ชีวิตไม่ดีนัก แต่พวกเราเป็นสามีภรรยากัน หากเจ้าอยู่ข้างนอกมีชีวิตที่ไม่ดี ก็กลับมาได้”

ลู่เจียวขี้เกียจจะมองเขา โบกมือกล่าวว่า “รีบเขียนหนังสือหย่ามา หากยังไม่ยอมเขียน ข้าก็จะไม่ถือสาหากจะต้องส่งคนไปพบองค์หญิง”

ตู้ถิงไหนเลยจะกล้าเอ่ยอันใด รีบเขียนหนังสือหย่าทันที

ลู่เจียวอ่านแล้วแน่ใจว่าได้มอบสิทธิ์ในการเลี้ยงดูตู้เยี่ยนให้ลู่เจียว ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลตู้อีก ยังเขียนว่าสินออกเรือนก็ให้ลู่เจียวนำไปด้วยได้

ลู่เจียวได้หนังสือหย่ามา เรื่องแรกที่ทำก็คือแจ้งให้หรงหมัวมัวรีบขนย้ายสินออกเรือนของนาง ส่วนพวกนางก็ย้ายไปยังบ้านพักอีกแห่งที่เป็นทรัพย์สินของเจ้าของร่างเดิม

ฮูหยินผู้เฒ่าได้ข่าวนี้ก็รีบมา พอรู้ว่าตู้ถิงเขียนหนังสือหย่าแล้ว ก็ร่ำไห้ไปขอร้องลู่เจียวไป

“หลิ่วเสียน ข้าไม่ดีเอง เจ้าอย่าได้โมโห วันหน้าจวนป๋อให้เจ้าดูแล เจ้าว่าอย่างไรก็อย่างนั้น หากเจ้าไม่อยากเห็นอนุในจวน ข้าให้ถิงเอ๋อร์ส่งพวกนางออกไปได้”

ลู่เจียวยิ้มมองฮูหยินผู้เฒ่า “อย่าเลย ท่านรีบไปรับหลานสาวท่านกลับมาดีกว่า ใช่แล้ว ให้นางมาเป็นฮูหยินปกครองจวนป๋อด้วย”

ฮูหยินผู้เฒ่าได้ฟังคำพูดนางก็หมดสติเป็นลมล้มลง

ลู่เจียวไม่คิดสนใจ พาคนขนย้ายสินออกเรือนตนออกไป จากนั้นนางก็พาคนที่นางนำมาตระกูลตู้ตอนนั้นไปหมด

ตู้ถิงอยู่จวนรอเฝิงเจินกลับมา ปรากฏศาลอาญาต้าหลี่กลับตัดสินโทษเฝิงเจิน เฝิงเจินวางยาพิษทำร้ายภรรยาเอก แต่เพราะไม่ถึงแก่ชีวิต ดังนั้นถูกตัดสินส่งเข้าสำนักคณิกาหลวง

ตู้ถิงได้ข่าวก็สีหน้าซีดเผือดทันที กัดฟันคำรามไปเอาเรื่องลู่เจียว ก่อนหน้านี้ตอนจะหย่า นางบอกว่าจะให้คนไปหาองค์หญิง ให้องค์หญิงไปแจ้งให้ศาลอาญาต้าหลี่ปล่อยคนไม่ใช่หรือ

“หลิ่วเสียน เจ้าคนชั่วตระบัดสัตย์”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ใช่ ข้ามันคนชั่วตระบัดสัตย์ เจ้าเป็นคนดีมีคุณธรรม รู้จักแต่หมายปองทรัพย์สินของภรรยา อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่เจ้าบงการเฝิงเจิน คิดวางยาสังหารภรรยาเพื่อหวังทรัพย์สินนาง ช่างเป็นผู้มีคุณธรรมจริง”

วาจานี้พลันทำให้ตู้ถิงอับอาย เขาไม่กล้าอยู่ต่อ รีบออกไปทันที

จากนั้นมาก็ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าลู่เจียวอีก