ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 956 ฟื้นคืนชีพ
ตอนที่ 956 ฟื้นคืนชีพ
ลู่เจียวหลุดออกจากนิยายมาได้ก็ไม่สนใจความเศร้าที่ติดอยู่ในใจ รีบเข้าไปในห้วงอากาศตะโกนเรียกระบบออกมา “รีบนำความดีที่ข้าสั่งสมเติมให้สามีข้า”
ระบบรับคำแล้วก็รีบยำบุญกุศลเติมให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงพลันขยับตัวเล็กน้อยก่อนเปลือกตาค่อยๆ ขยับ ลู่เจียวดีใจยื่นมือออกไปกุมมือเขาไว้เอ่ยเรียกว่า “อวิ๋นจิ่น เจ้าฟื้นสิ เจ้าฟื้นสิ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินเสียงร้องเรียกข้างหู พลันไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ใด เป็นนานก็ยังไม่อาจตั้งสติได้
เขาเหมือนได้ยินเรียกของเจียวเจียว เขายังไม่ลืมตา รู้สึกว่าตนเองอยู่ในความฝัน
เขาจำได้ว่าตนเองตายไปแล้ว แต่เหตุใดได้ยินเสียงเรียกของเจียวเจียว หรือว่าเจียวเจียว?
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอดตกใจไม่ได้ พยายามฝืนลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นลู่เจียวที่ยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าลู่เจียวเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ พอเห็นเขาตื่นขึ้นมา ขอบตานางก็รื้นแดงขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ
“อวิ๋นจิ่น ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว”
กล่าวจบน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็อดสงสารปวดใจไม่ได้ ยื่นมือออกไปรั้งลู่เจียวเข้าสู่อ้อมกอดด้วยความเคยชิน “อย่าร้องไห้”
ยามนี้เขาคิดว่าลู่เจียวตายแล้ว พวกเขาสองคนมาพบกันในปรภพ แต่พอได้กอดลู่เจียว เขาก็รู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวอุ่น นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้น
หรือว่าเขายังไม่ตาย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดคนในอ้อมกอดแน่นด้วยสัญชาตญาณ ลู่เจียวเองร้องไห้เพียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดีใจขึ้นมา เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดนางแน่น ก็อดเงยหน้ามองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้
แม้ว่าหลับไปนาน แต่ยามนี้ใต้เท้าเซี่ยไม่ได้ผ่ายผอม สีหน้ายังคงเป็นปกติ ยามนี้แววตากระจ่างใสมองลู่เจียวอย่างสงสัย เขาอดพึมพำไม่ได้
“เจียวเจียว พวกเราไม่ใช่ว่าตายแล้วหรือ”
ลู่เจียวพลันถูกเขาหยอกจนขำ ยกมือทุบเขาเบาๆ “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด พวกเรายังไม่ตาย เจ้ายังไม่ตาย”
ในที่สุดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยอมรับแล้วว่าเขายังไม่ตาย เพียงแต่ในใจรู้สึกแปลกใจมาก
“ข้าจำได้ว่าข้าตายแล้ว เหตุใดยังไม่ตาย หรือว่าเจียวเจียวช่วยข้าไว้”
ลู่เจียวไม่ได้ปิดบังเรื่องภารกิจของนาง นางบอกเรื่องทั้งหมดกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นตกใจและแปลกใจอย่างมาก จ้องมองนางเป็นนานจึงได้เอ่ยว่า “เจียวเจียว เจ้าเป็นบุคคลอัศจรรย์จริง ทำให้ข้าได้พานพบกับเรื่องอัศจรรย์โดยแท้”
ลู่เจียวหัวเราะ “ขอเพียงเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ ข้าไม่สนใจว่าอัศจรรย์อันใดหรือไม่”
กล่าวจบนางก็คิดถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นถึงกับฟื้นคืนชีพมาและอยู่ในห้วงอากาศนางได้ ลู่เจียวแปลกใจมาก กล่าวอย่างยินดีว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าดูสิ เจ้าถึงกับอยู่ในห้วงอากาศข้าได้ เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็ดีใจ มองลู่เจียวด้วยแววตาส่องประกายวาวสดใส ในใจเขารู้สึกอบอุ่นละมุนอย่างไม่อาจบรรยาย ยกมือขึ้นโอบกอดลู่เจียวให้นางพิงอยู่ในอ้อมอกเขา “เจียวเจียว ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้าไว้ ชีวิตข้านี้ได้พบกับเจ้าถือเป็นวาสนาแท้จริง”
เขาคิดถึงว่าก่อนตนเองตาย คนที่เขารู้สึกผิดที่สุดก็คือเจียวเจียว
สำหรับบุตรชายหญิงของเขาแล้ว เขาทำหน้าที่บิดาได้ดีที่สุดแล้ว ในฐานะขุนนางในราชสำนัก เขาก็ทำหน้าที่ที่โส่วฝู่ควรทำแล้ว แต่มีเพียงเจียวเจียวที่เขายังไม่ได้ทำหน้าที่สามีที่ดีควรกระทำ
“ชีวิตที่เหลือจากนี้ของข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าผู้เดียว ไม่สนใจเรื่องอื่นใดอีก”
ลู่เจียวได้ฟังเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “ตกลง”
นางกล่าวจบก็คิดถึงลูกๆ อดเหลือบตามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ “ไม่รู้ว่าลูกๆ เราเป็นอย่างไรบ้าง พวกเราหายตัวมานานเพียงนี้ เกรงว่าพวกเขาต้องเป็นห่วงแล้ว พวกเรากลับเมืองหลวงกันเถอะ”
“อืม”
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นรับปาก ลู่เจียวก็รีบเรียกระบบ “ระบบ ตอนนี้ส่งพวกเรากลับเมืองหลวงได้หรือไม่”
[ ได้เลย เพียงแต่ท่านยังมีโอกาสได้จับรางวัลที่ยังไม่ได้จับอีกหนึ่งครั้ง ]
ลู่เจียวรีบบอกให้ระบบเปิดจอภาพจับรางวัล
แต่น่าเสียดายมาก ครั้งนี้นางจับไม่ได้รางวัลใด ได้แต่คำว่าขอบคุณที่มาเยี่ยมชม
ลู่เจียวเองไม่คิดเสียดาย ครั้งนี้ทำสามภารกิจ ไม่เพียงแต่ช่วยเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยังได้ความสามารถมาสองอย่าง ความสามารถอ่านใจของนางกับวิชาตัวเบาของเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็บอกให้ระบบส่งพวกนางกลับเมืองหลวง
ระบบรู้สึกอาลัยอาวรณ์ไม่น้อย กล่าวว่า [ ท่านเป็นผู้ที่ทำภารกิจสำเร็จได้ดีที่สุดในบรรดาผู้ใช้งานทั้งหมด ท่านมีจิตใจเมตตาและรักเด็ก ครั้งหน้าหากมีโอกาส ข้าจะไปหาท่านเพื่อขอความร่วมมืออีก ]
ลู่เจียวพลันตกใจ นางไม่ต้องการการร่วมมือเช่นนี้อีกแล้ว “อย่าดีกว่า”
ระบบหัวเราะขำ พริบตาก็นำพวกเขาส่งกลับ จากนั้นลู่เจียวก็ได้ยินเสียงแว่วมากับสายลมจากที่ไกลออกไป [ โปรดรักษาสุขภาพด้วย ]
ลู่เจียวสมองเบาหวิว นางรู้ว่าระบบหยุดการเชื่อมต่อแล้ว กล่าวตามตรงนางถึงกับแอบตัดใจไม่ได้เช่นกัน
หากไม่ใช่ระบบ อวิ๋นจิ่นก็คงฟื้นคืนชีพไม่ได้ นางขอบคุณระบบมาก
ลู่เจียวอดตะโกนขึ้นไม่ได้ “ขอบคุณ ขอบคุณเจ้าแล้ว 211”
มีเสียงหัวเราะดังแว่วมาจากอากาศ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างกายลู่เจียวไม่ได้เอ่ยอันใด รอจนนางมองมาจึงได้ยื่นมือไปดึงนางมากอดไว้ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “เจียวเจียว พวกเรากลับกันเถอะ”
ยามนี้สถานที่ที่ทั้งสองคนอยู่ก็คือประตูเมืองหลวง เห็นว่าสายมากแล้ว หากยังไม่เข้าเมืองอีก ประตูก็จะปิดแล้ว
“ได้ พวกเรากลับกันเถอะ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็คิดถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้วิชาตัวเบา ก็อดยิ้มเอ่ยไม่ได้ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าจับรางวัลได้วิชาตัวเบา เหยียบหิมะไร้รอย เจ้าลองดูว่าใช้ได้หรือไม่”
หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีวิชาตัวเบาเช่นนี้ วันหน้าไม่ว่าทำงานใดก็จะไม่มีอันตรายอีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ยื่นมือไปกอดลู่เจียวสำแดงวิชาตัวเบา ร่างพุ่งทะยานราวกับดาวตก ออกไป ทั้งสองคนอุทานตกใจว่า “สวรรค์ ร้ายกาจมาก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็ดีใจมาก ก้มลงจุมพิตลู่เจียวทีหนึ่ง แม้ว่าทั้งสองคนล้วนมีหลานชายแล้ว แต่จิตใจยังคงความหนุ่มสาว ความผูกพันระหว่างกันยังคงร้อนแรงดังเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ณ ตระกูลเซี่ยในเมืองหลวง บรรดาพี่น้องกำลังรวมตัวกันอยู่ในห้องโถงกลาง ทั้งครอบครัวกำลังเปิดประชุม
พี่ใหญ่เซี่ยเหวินเหยาเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพ่อกับท่านแม่ออกจากเมืองหลวงไปได้หนึ่งปีแล้ว พวกเราไม่ได้ข่าวคราวแม้แต่น้อย ข้าตัดสินใจจะลาออกจากราชการไปตามหาท่านพ่อกับท่านแม่”
เซี่ยเหวินเซ่าเลิกคิ้วกล่าวต่อว่า “ข้าก็เหมือนกับพี่ใหญ่ จะลาออกจากตำแหน่งในกรมพาคนออกไปตามหาท่านพ่อกับท่านแม่”
เซี่ยอู่เป่าเลิกคิ้วมองพี่ชาย ค่อยๆ กล่าวว่า “ตระกูลเซี่ยเราไม่อาจพากันลาออกไปเช่นนี้ หากทำเช่นนี้ ย่อมทำให้พี่สี่เสียใจ และก็ไม่จำเป็นต้องมีคนมากมายออกไปตามท่านพ่อกับท่านแม่เช่นนี้ พี่ใหญ่ในฐานะเจ้ากรมศาลอาญาต้าหลี่ ก็ทำหน้าที่ในศาลอาญาต้าหลี่ต่อไป ตำแหน่งข้ากับพี่สามไม่สำคัญ พวกเราลาออกจากตำแหน่งขุนนางไปตามหาท่านพ่อกับท่านแม่เอง”
เซี่ยเหวินเซ่าเห็นด้วยกับอู่เป่า “ข้าเห็นด้วยกับน้องห้า”
เซี่ยเหวินเหยากลับไม่เห็นด้วย ในฐานะพี่ชายคนโต เขาคิดว่าหน้าที่ตามหาท่านพ่อกับท่านแม่ควรเป็นเขา
“ในฐานะพี่ชายคนโต เรื่องนี้สมควรเป็นพี่ใหญ่ไปดำเนินการ พวกเจ้าสองคนทำงานรับใช้ราชสำนักไปให้ดี โดยเฉพาะน้องห้า”
เซี่ยเหวินเหยามองไปยังอู่เป่า อู่เป่ามีปัญญาล้ำลึก น่าเสียดายเพราะมีพี่ชายเช่นพวกเขา ทำให้เขาต้องค่อยๆ สั่งสมประสบการณ์อยู่ที่สำนักศึกษาฮั่นหลิน
หากเขาไปจากศาลอาญาต้าหลี่ ก็จะเป็นการเปิดโอกาสให้น้องห้า น้องห้าก็จะได้ก้าวสู่เส้นทางแห่งอำนาจได้
