ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 990 พ่าย

ตอนที่ 990 พ่าย

สีหน้าองค์ชายห้าแทบไม่อยากจะเชื่อ เขาเฝ้าคอยติดตามรับใช้เสด็จพี่รัชทายาท อยู่ดีๆ จะบงการให้คนมาทำร้ายเขาทำไมกัน

“เสด็จพี่หรือ สืบความผิดพลาดหรือไม่”

“คนของกระหม่อมเริ่มแรกก็ไม่เชื่อ ต่อมาให้คนไปสืบละเอียดอีกครั้ง ก็สืบได้ว่ารัชทายาทเคยติดต่อกับคุณชายตระกูลหลินจริง”

องค์ชายห้ารู้สึกสิ้นหวัง อยู่ดีๆ เสด็จพี่รัชทายาททำร้ายเขาทำไมกัน หรือว่ารู้สึกว่าเขาไร้ประโยชน์ รังเกียจเขา ดังนั้นจึงได้บงการให้คนลงมือจัดการเขา เขาใจร้ายเกินไปแล้วกระมัง

องค์ชายห้าคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ หมอหลวงบอกว่ากระดูกเขาไม่เพียงแต่ผิดตำแหน่ง แต่ยังถูกคนเหยียบแตก ต้องผ่าตัดจึงจะหายดีได้ แต่ซีเหลียงไม่มีหมอชำนาญการผ่าตัด หากผ่าตัดก็ไม่กล้ารับรองว่าจะหายดีได้

นอกจากเขาไปหาฮูหยินโจวกั๋วที่แคว้นต้าโจว ลือกันว่าวิชาแพทย์นางล้ำเลิศร้ายกาจมาก โดยเฉพาะเรื่องผ่าตัด หากไปหานาง นางย่อมรักษาเขาให้หายดีได้อย่างแน่นอน

แต่เขาจะไปแคว้นต้าโจวได้อย่างไร ตอนนี้ซีเหลียงกำลังเปิดศึกกับแคว้นต้าโจว

องค์ชายห้าซั่งกวนหรงอยากจะร้องไห้ ปรากฏมาได้ยินว่าที่ตนเป็นเช่นนี้เพราะเสด็จพี่รัชทายาทบงการ ในใจเขาเศร้าอย่างไม่อาจบรรยาย

พร้อมกับคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่ล้ม ตอนนั้นกระดูกเหมือนยังไม่ได้แตก แต่ปรากฏยังมีคนเข้ามาเหยียบจนผิดตำแหน่งและยังเหยียบหนักมาก

องค์ชายห้ายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหมาก สุดท้ายทนต่อไปไม่ไหว ตะโกนร้องดังขึ้นว่า “ข้าจะเข้าวัง ข้าจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”

ตอนนี้รัชทายาทยังไม่ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ซีเหลียง ยังทำกับพี่น้องเช่นนี้ได้ หากวันหน้าเขาขึ้นเป็นฮ่องเต้ซีเหลียง ยังจะมีที่ให้พวกเขาได้ยืนอีกหรือ

องค์ชายห้ายิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ก่อนหน้านี้ตนเองคอยติดตามเสด็จพี่รัชทายาท เห็นเขาเป็นดังม้าจ่าฝูง ปรากฏไม่รู้ว่าไปล่วงเกินเขาตอนไหน จึงทำให้เขาทำร้ายตนเองเช่นนี้

วันหน้าหากเขาขึ้นสู่ตำแหน่งฮ่องเต้ จะยอมให้น้องชายได้มีที่ยืนกันอีกหรือ

องค์ชายห้าครุ่นคิดแล้วก็หวาดกลัวจนหลั่งเหงื่อเย็นท่วมกาย

ลูกน้องได้ฟังคำสั่งเขาก็ได้แต่แบกเขาเข้าวัง

ซั่งกวนหรงเห็นซั่งกวนเฉินก็ร่ำไห้เสียงดัง “เสด็จพ่อ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากขาเป๋”

แม้ว่าซั่งกวนเฉินหลงใหลนารี แต่เพราะตนเองเหลือบุตรรอดชีวิตโตมาไม่มาก จึงดีกับบุตรตนเองไม่เลว มีความรักดังบิดาอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นก็คงไม่อดทนกับรัชทายาทที่ยึดครองทั้งซีเหลียงเช่นนี้

ก่อนหน้านี้เรื่องที่รัชทายาทยึดครองซีเหลียง แม้เขาไม่พอใจแต่ก็คิดว่าวันหน้าซีเหลียงช้าเร็วก็เป็นของเขา จึงได้ปล่อยตามใจเขา

ปรากฏ คิดไม่ถึงว่ารัชทายาทถึงกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเช่นนี้ได้

ซั่งกวนเฉินโมโหมาก

ยามนี้ได้ยินซั่งกวนหรงเอ่ยเช่นนี้ก็ยิ่งโมโหหนัก

“เจ้าบอกว่าขาเจ้าถูกเสด็จพี่รัชทายาทเจ้าสั่งให้คนหักหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่รู้ว่าไปล่วงเกินเสด็จพี่รัชทายาทเมื่อใด ถึงกับต้องทำร้ายหม่อมฉันเช่นนี้ หม่อมฉันกลัว เสด็จพ่อ วันหน้าหากเสด็จพี่รัชทายาทขึ้นครองราชย์ ยังจะมีที่ให้พวกหม่อมฉันยืนอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ พระราชทานพื้นที่ให้บุตรชายไปครองนะพ่ะย่ะค่ะ ไม่ ไม่ หม่อมฉันไปจากซีเหลียงดีกว่า พื้นที่ปกครองยังหนีไม่พ้น”

ซั่งกวนหรงรู้สึกจริงๆ ว่าซั่งกวนเฮ่อน่ากลัวมาก ดังนั้นสีหน้าจึงซีดขาวและตัวสั่นเทา

เดิมเขาขาหักมา สีหน้าก็ไร้สีโลหิตอยู่แล้ว ยามนี้จึงไม่อาจยืนต่อไปได้อีก คุกเข่าก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งแปะลงกับพื้น สภาพน่าอนาถยิ่ง

ซั่งกวนเฉินไม่ได้เห็นว่าสภาพซั่งกวนหรงน่าอนาถ ก็ตัดสินว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือรัชทายาท มองซั่งกวนหรง อย่างไม่พอใจ “เจ้าแน่ใจว่ารัชทายาทสั่งการหรือ”

ซั่งกวนหรงเห็นซั่งกวนเฉินไม่เชื่อ ก็ร่ำไห้อย่างรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจ “เสด็จพ่อ หม่อมฉันจะหลอกเสด็จพ่อทำไม ฮือ ๆ หม่อมฉันติดตามเสด็จพี่รัชทายาทมาตลอด ปรากฏไม่รู้ว่าไปล่วงเกินอันใดเขา เขาถึงกับลงมือกับหม่อมฉันหนักหนาเช่นนี้ เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่ได้หลอกเสด็จพ่อนะพ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าซั่งกวนเฉินดำทะมึนพลางโบกมือ “ให้คนมาแบกองค์ชายห้ากลับไป เรื่องนี้เราทราบแล้ว”

ซั่งกวนหรงเพิ่งจากไป ซั่งกวนเฉินก็สั่งให้คนไปสืบเรื่องนี้

แน่นอนว่ารัชทายาทซั่งกวนเฮ่อก็ได้ข่าวว่าซั่งกวนหรงเข้าวังไปทูลฟ้อง

ซั่งกวนเฮ่อสีหน้าดำทะมึนเป็นนานไม่เอ่ยอันใด ในใจยิ่งคิดก็ยิ่งแน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่งานเลี้ยงในวังก่อนหน้านี้เป็นฝีมือองค์ชายห้า ไม่เช่นนั้นเขาจะเข้าวังไปฟ้องเขาได้อย่างไร เห็นชัดว่าองค์ชายห้าคิดทำร้ายเขา

ภพก่อนซั่งกวนเฮ่อชาติกำเนิดต้อยต่ำ ต่อมาแม้ว่าได้เป็นฮ่องเต้ แต่เรื่องวางอุบายพวกนี้ เขาไม่อ่อนด้อย อีกทั้งยังตัดสินใจเฉียบขาด ลงมือโหดเหี้ยม การศึกมีกลยุทธ์ ต่อมาได้เป็นฮ่องเต้ ก็ยิ่งทำให้ลำพองใจ และมักคิดว่าใต้หล้านี้เขาเป็นคนที่ฉลาดที่สุด ร้ายกาจที่สุด จนไม่ฟังคำผู้อื่น หาไม่ภพก่อนเขาจะเหยียบทุกคนขึ้นมาเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร แสดงให้เห็นว่าเขาฉลาด

ยามนี้เขาได้ยินลูกน้องรายงาน ก็แน่ใจว่าซั่งกวนหรงก็คือคนที่ทำร้ายเขาเช่นนั้น หาไม่เช่นนั้น เหตุใดพอซั่งกวนหรงได้รับบาดเจ็บก็สงสัยว่าถูกเขาทำร้าย เพราะซั่งกวนหรงทำร้ายเขาก่อน จึงแน่ใจว่าขาเขาได้รับบาดเจ็บเพราะโดนซั่งกวนเฮ่อล้างแค้น

ซั่งกวนเฮ่อสั่งการลูกน้อง “ไป หาคนจัดการลบร่องรอยเราทิ้ง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ลูกน้องไม่กล้ากล่าวอันใดต่อ หันหลังไปทันที รัชทายาทมีที่ปรึกษา แต่ในความเป็นจริงคนที่ตัดสินใจก็มักเป็นรัชทายาทเอง รัชทายาทมักไม่ยินดีรับฟังคำแนะนำของที่ปรึกษา นอกจากที่ปรึกษาจะเสนอคำแนะนำดังที่รัชทายาทคิด

ซั่งกวนเฮ่อด้านหลังกลับขมวดคิ้ว มองไปทางวังหลวงด้วยแววตาเย็นเยียบ ดูท่าไม่ควรปล่อยให้ฮ่องเต้ผู้นี้ดำรงตำแหน่งนานนัก เพียงแต่ควรทำให้ฮ่องเต้สิ้นโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้อย่างไร

เมื่อก่อนซั่งกวนเฮ่อกระทำเรื่องพวกนี้มาไม่น้อย ดังนั้นแค่เพียงคิดก็มีอุบายขึ้นมาทันที

เพียงแต่ซั่งกวนเฮ่อไม่ทันได้ลงมือกับฮ่องเต้

ฮ่องเต้ก็ได้รับรายงานด่วนจากด่านชายแดนขึ้นก่อน

ซีเหลียงเปิดศึกพ่ายแคว้นต้าโจว ทหารพวกเขาบาดเจ็บล้มตายหมื่นนาย และอาจต้องสูญเสียด่านชายแดน แม่ทัพหวงรีบส่งทหารนำสารมารายงานยังเมืองหลวง ขอให้ฝ่าบาทส่งทหารหรือมีราชโองการให้กองกำลังละแวกนั้นส่งกำลังหนุนไปช่วยด่านชายแดน เพราะพวกเขาลงมือบุกแคว้นต้าโจวก่อน ทำให้แม่ทัพประจำด่านหลงไห่แคว้นต้าโจวโมโหมาก พวกเขาบุกโจมตีด่านชายแดนซีเหลียงราวกับคนบ้าคลั่งเสียสติ

ประชุมท้องพระโรงยามเช้า ซั่งกวนเฉินมองซั่งกวนเฮ่อด้วยสีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง

เรื่องนี้ซั่งกวนเฉินไม่รู้มาก่อน ซั่งกวนเฮ่อจัดการก่อสงครามด้วยตนเอง

ในซีเหลียงตั้งแต่ซั่งกวนเฉินลงมาจนถึงบรรดาขุนนาง ทุกคนล้วนไม่เห็นด้วยกับการที่ซีเหลียงจะยกทัพบุกแคว้นต้าโจว

กองกำลังแคว้นต้าโจวแข็งแกร่ง ยามนี้พวกเขารุกรานแคว้นต้าโจว ไม่ใช่เอาไข่ไก่ไปกระทบก้อนหินหรือ

ซั่งกวนเฉินไม่เอ่ยอันใด ในราชสำนักเริ่มมีขุนนางทนซั่งกวนเฮ่อไม่ไหว พากันออกมากราบทูล

“เรื่องนี้รัชทายาทดำเนินการพลการ พวกกระหม่อมไม่เห็นด้วยที่ซีเหลียงจะยกทัพบุกแคว้นต้าโจว สองแคว้นอยู่กันสงบสุขไม่ดีหรือ อยู่ดีๆ เปิดศึกกับแคว้นต้าโจวทำไมกัน”

“วีรบุรุษถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางโลกกลียุค ใต้หล้าสงบสุขเพียงนี้ถึงกับทำสงคราม กระหม่อมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเปิดศึกเพื่ออันใด”

“ใช่ กระหม่อมเองก็คิดไม่ตกเช่นกัน หากแคว้นต้าโจวยกทัพบุกซีเหลียง พวกเราปกป้องแผ่นดินก็ไม่มีอันใด แต่ตอนนี้สองแผ่นดินอยู่ร่วมกันสงบสุข ถึงกับบุกแคว้นต้าโจวก่อน ปรากฏทำให้กองทัพตนเองล้มตายเป็นเบือเช่นนี้”

“เดิมประชากรซีเหลียงเราก็น้อยกว่าแคว้นต้าโจวมาก ศึกนี้ทำให้บาดเจ็บล้มตายไปมากมายเพียงนี้ หากเรื่องพวกนี้แพร่มาถึงเมืองหลวง เกรงว่าคงทำให้ประชาแตกตื่น”

“กระหม่อมขอให้ฝ่าบาทมีราชโองการรีบไปขอเจรจาสันติกับแคว้นต้าโจว ขอให้สองแคว้นดำรงสันติภาพต่อไปพ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”