ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 993 รำคาญใจ

ตอนที่ 993 รำคาญใจ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวและซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนปลอมเป็นคนขององค์ชายหกซั่งกวนม่อ ติดตามคณะทูตออกเดินทางไปแคว้นต้าโจว

ในคณะมีคนไม่น้อย พอถึงแคว้นต้าโจวเมืองหลวงก็เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว ยังมีซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนรวมสามคน ตอนออกจากเมืองหลวงไปได้ร้อยกว่าลี้ก็ค่อยๆ หลบออกจากคณะทูต

สามคนหาที่พักระหว่างทาง รอให้คณะทูตตามคนที่เซียวเหวินอวี๋ส่งมารับไปแล้ว พวกเขาจึงได้ขึ้นรถม้าที่เซี่ยเหวินอวี้ส่งมา

แม้ว่าเซี่ยเหวินอวี้ไม่ได้ติดตามข้างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว แต่ติดตามคอยอารักขาพวกเขามาหลังขบวนอยู่ตลอด

เห็นว่าจะถึงบ้านแล้ว ทุกคนต่างมีสีหน้าผ่อนคลายลงอย่างไม่รู้ตัว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเซี่ยเหวินอวี้นั่งอยู่บนรถม้า

พ่อลูกสองคนคุยกัน “เหวินอวี้ ครั้งนี้กลับเมืองหลวง เจ้าคิดกลับเข้าเป็นขุนนางไหม”

ก่อนหน้านี้เซี่ยเหวินอวี้ต้องการไปเป็นเพื่อนพวกเขาจึงได้ลาออกจากสำนักฮั่นหลินย่วน ยามนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอยากรู้ว่าบุตรชายห้ามีความคิดต่อไปอย่างไร

เซี่ยเหวินอวี้มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ น้องบุญธรรมมาหาข้า อยากให้ข้าไปซีเหลียงช่วยเขา เขารับปากข้าว่ารอให้เขาได้เป็นฮ่องเต้ซีเหลียง ก็จะให้ข้าดำรงตำแหน่งระดับสูง ให้ข้าช่วยเขาอีกแรง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้มาตลอดว่าบุตรชายคนเล็กตนเองคิดสร้างความสำเร็จให้ตนเอง แต่การจะไปซีเหลียง ความจริงเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่รู้สึกยินดีนัก แต่อย่างไรก็ต้องขึ้นกับความคิดเซี่ยเหวินอวี้เป็นหลัก

“เจ้าตัดสินใจไปซีเหลียงไปช่วยเขาอีกแรงหรือ”

เซี่ยเหวินอวี้ส่ายหน้า “ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ ความจริงระยะนี้ที่อยู่ซีเหลียง ข้าก็พอรู้แล้วว่าน้องบุญธรรมมีความสามารถมาก ด้วยความสามารถเขา ขึ้นครองราชย์ไม่ใช่เรื่องยาก ไม่จำเป็นต้องมีข้าคอยช่วยเขา ดังนั้นซีเหลียงไม่มีที่ให้ข้าแสดงความสามารถ หากไม่แสดงความสามารถ ข้าจะถือสิทธิ์อันใดดำรงตำแหน่งระดับสูง แม้ได้ครองตำแหน่งระดับสูง ก็ไม่อาจสยบใจผู้คน นับประสาอันใดกับข้าเป็นชาวแคว้นต้าโจว ข้าจึงรู้สึกว่าน้องบุญธรรมเพียงแต่มอบให้ข้าตามสัญญา ข้าจึงไม่อยากอยู่ที่ซีเหลียง แต่จะอยู่ต้าโจวก็คงไม่มีอนาคตที่ดี”

ดังนั้นเขาจึงลำบากใจมาก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นเขาเช่นนี้ก็ยิ้มเอ่ยว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องร้อนใจ ไว้กลับบ้านกันก่อน พักผ่อนให้ดีๆ คิดให้กระจ่างแล้วค่อยตัดสินใจ”

“ขอรับ ท่านพ่อ”

พอทุกคนเพิ่งจะถึงหน้าประตูตระกูลเซี่ย คนในตระกูลที่ได้ข่าวกันแล้วก็พากันมาออรอรับที่หน้าประตูอย่างตื่นเต้น

ท่านพ่อกับท่านแม่ออกจากเมืองหลวงไปซีเหลียงได้ครึ่งปีแล้ว พวกเขาเป็นห่วงมาตลอด ตอนนี้เห็นพวกเขากลับมาปลอดภัย ทุกคนจึงได้วางใจ

เซี่ยเหวินเหยานำทุกคนในตระกูลเดินมาคำนับเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว

เดิมเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมิใช่คนถือธรรมเนียมพวกนี้ บอกให้พวกเขาลุกขึ้น พาทุกคนเดินเข้าจวน

ตระกูลเซี่ย

เพียนเพียนบุตรสาวบ้านสามพุ่งเข้ามากอดขาลู่เจียว เอ่ยอย่างน้อยใจว่า “ท่านย่า ท่านไปไหนมา เหตุใดไม่พาข้าไปด้วย ท่านย่าไม่รู้ พอท่านย่าไป ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ถือโอกาสดุด่าข้าอีก ท่านย่า ข้าตามมาอยู่กับท่านย่าดีหรือไม่”

ลู่เจียวรู้สึกขำ บีบแก้มน้อยๆ ของนาง นี่เป็นเด็กผู้หญิงที่ไหนกัน จอมวายร้ายชัด ๆ

“ได้ ย้ายมาอยู่กับท่านย่าเหมือนเมื่อก่อน”

“เยี่ยมไปเลย ข้าจะรีบกลับไปเก็บของเดี๋ยวนี้เลย”

เพียนเพียนกล่าวจบ ก็รีบวิ่งไปตรงหน้าบิดามารดาตน เท้าเอวกล่าวว่า “หึๆ วันหน้าพวกท่านตีข้าไม่ได้แล้ว ข้าย้ายไปอยู่กับท่านย่าแล้ว วันหน้าพวกท่านไปรักน้องชายคนเดียวก็พอ ข้าไม่นึกเสียดายความรักพวกท่านหรอก”

กล่าวจบก็หันหลังวิ่งไปทันที

ลู่เจียวสังเกตเห็นแววตาเด็กสาวคล้ายมีหยาดน้ำตา

เด็กสาวผู้นี้แต่ไรมาไม่เคยแสดงท่าทีน้อยใจเช่นนี้ ตอนนี้เป็นอันใดหรือ เอ่ยถึงน้องชายอันใด

ลู่เจียวมองไปยังเซี่ยเหวินเซ่ากับซือหว่านอิ๋ง สองคนท่าทางขัดเขิน หัวเราะแหะๆ เซี่ยเหวินเซ่าเอ่ยอธิบายว่า “หว่านอิ๋งตั้งครรภ์แล้ว เพียนเพียนมักเอาแต่ไม่รู้หนักเบา พุ่งเข้าชนนาง ข้ากลัวนางชนครรภ์ท่านแม่นาง พูดกับนางสองสามคำ นางก็โมโห ข้าก็เอ่ยว่าวันหน้ามีน้องชายก็จะไม่รักนางแล้ว ผู้ใดจะรู้ว่านางกลับจดจำไว้แล้ว”

ลู่เจียวได้ยินว่าซือหว่านอิ๋งตั้งครรภ์อีกแล้ว ก็ดีใจมาก แต่กลับไม่ชอบคำพูดเขา นางส่งสายตาจ้องเซี่ย เหวินเซ่าอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง เอ่ยเตือนว่า “เด็กน้อยจิตใจเปราะบาง วันหน้าอย่าได้เอ่ยเช่นนั้นอีก ทำร้ายจิตใจเด็ก”

เซี่ยเหวินเซ่ารีบยอมรับผิดทันที “ท่านแม่ ข้ารู้ผิดแล้ว”

ทุกคนพูดจากันเสร็จก็เดินเข้าไป เซี่ยเหวินเหยาเล่าเรื่องตอนบิดามารดาไม่อยู่เมืองหลวงให้พวกเขาฟัง เรื่องที่เล่าก็จะเกี่ยวกับสงครามแคว้นต้าโจวกับซีเหลียงและชนเผ่าเร่ร่อนสิบสองชนเผ่าเป่ยฉีมากที่สุด

“น้องรองเป็นแม่ทัพที่มีพรสวรรค์ในการรบมาก สงครามกับซีเหลียงสุดท้ายเราได้รับชัยชนะ ซีเหลียงเอ่ยขอเจรจาสันติกับพวกเราก่อน อีกทั้งยังรับปากเงื่อนไขที่พวกเราเสนอ นอกจากมาขออภัยโทษจากฮ่องเต้เราแล้ว ยังรับปากชดใช้ค่าเสียหายให้อีกด้วย”

“ชนเผ่าเร่ร่อนสิบสองชนเผ่าเป่ยฉีเห็นซีเหลียงถูกพวกเราตีพ่าย ก็ไม่กล้ารบอีก ถอยกลับไปเอง พวกเขาเองก็ส่งคนมาเจรจาสันติ และรับปากขอเสนอชดใช้ค่าเสียหายให้พวกเรา”

“ครั้งนี้เป่ยฉีนับว่าขโมยไก่ไม่สำเร็จกลับต้องเสียข้าวเปลือกไปแทน เดิมสองแคว้นเปิดตลาดการค้าอยู่กันดีๆ ปรากฏถูกพวกเขาทำจนเป็นเช่นนี้ไปได้”

“คณะทูตซีเหลียงมาแล้ว คณะทูตชนเผ่าเร่ร่อนสิบสองชนเผ่าเป่ยฉีเองก็จะมาถึงในอีกไม่ช้า”

เซี่ยเหวินเหยากล่าวจบ หนิวไหน่ที่ตามหลังเขามา ก็อดเอ่ยอย่างตื่นเต้นไม่ได้ “เช่นนั้นแคว้นต้าโจวเราก็คงครึกครื้นแล้ว”

เซี่ยเหวินเหยาหันไปส่งสายตาจ้องใส่บุตรชายทีหนึ่ง “เจ้าเงียบหน่อย”

กั่วต้งกับเด็กๆ ด้านหลังพากันหัวเราะดังครื้นเครงขึ้นพร้อมกัน

เซี่ยเหวินเหยากล่าวจบก็เล่าเรื่องเซียวเหวินอวี๋กับฮองเฮาในวังต่อ

“ความสัมพันธ์น้องสี่กับฮองเฮาแย่ลงอย่างมากแล้ว ตอนนี้ฮองเฮาถูกเขากักบริเวณในตำหนักเฉา หยางกง เรื่องในวังก็มอบให้พระสนมเนี่ยผินบุตรีอู่กั๋วกงจัดการ องค์หญิงรองก็มอบให้พระสนมเนี่ยผินดูแล”

ลู่เจียวพอได้ฟังก็คิดทันทีว่าเซียวเหวินอวี๋คิดยกพระสนมเนี่ยผินขึ้นมา เช่นนั้นเขาคิดจะให้ความโปรดปรานพระสนมเนี่ยผิน ให้พระสนมเนี่ยผินขึ้นสู่ตำแหน่งฮองเฮาหรือ

“เขาต้องการให้พระสนมเนี่ยผินขึ้นสู่ตำแหน่งฮองเฮาหรือ”

เซี่ยเหวินเหยาส่ายหน้า “ไม่แน่ใจ”

ลู่เจียวคิดถึงหวังเมิ่งเหยาก็พลันเงียบงัน ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอย่างไรดี ความจริงนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าหวังเมิ่งเหยาจะเปลี่ยนเป็นคนเช่นนี้ไปได้ เหตุใดคนคนหนึ่งจึงเปลี่ยนไปได้เช่นนี้ หรือว่าเป็นเพราะตำแหน่งสูงส่งจริง จะมีเหตุจากภายนอกอื่นหรือไม่

นางกล่าวจบพลันคิดถึงคำพูดหนึ่งว่า คนเราเรียนรู้บางอย่างจากคนบางคน หรือจะมีคนที่ส่งผลกระทบต่อความคิดฮองเฮา

หากเป็นเช่นนี้จริง คนที่บงการเบื้องหลังผู้นี้จึงจะเป็นบุคคลที่แอบซ่อนความชั่วได้ร้ายกาจที่สุด แน่นอนว่าต้องสืบให้แน่ชัดว่ามีคนผู้นี้หรือไม่

เรื่องของเซียวเหวินอวี๋ นางไม่รู้จริงๆ ว่าควรเอ่ยอันใด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นนางขมวดคิ้วเล็กน้อยท่าทางกลัดกลุ้มก็รีบกล่าวว่า “เอาละ วันหน้าเรื่องของพวกเขา เจ้าไม่ต้องเข้าไปยุ่งแล้ว จะได้ไม่มาลงที่เจ้าอีก เรื่องไม่ดีล้วนมาลงที่เจ้าคนเดียว”

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนข้างกายลู่เจียวเอ่ยว่า “ท่านแม่ ขอเพียงพวกเราเบิกบานใจก็พอแล้ว”

เซี่ยเหวินเหยารับคำต่อ “ใช่แล้ว ท่านแม่ ท่านแม่ทุ่มเทเพื่อพวกเรามามากแล้ว วันหน้าเรื่องของพวกเราก็ให้พวกเราจัดการแก้ไขกันเอง ท่านแม่ไม่ต้องวุ่นวายใจแล้ว”

ลู่เจียวพยักหน้า “ได้ เช่นนั้นข้าไม่ทำอันใดแล้ว”

ตกค่ำ ตระกูลเซี่ยจัดงานเลี้ยง เซียวเหวินอวี๋ได้ข่าวก็พารัชทายาท องค์หญิงใหญ่ องค์หญิงรองมาพร้อมกัน