ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยง ข้าพลิกฟื้นทั้งครอบครัว - ตอนที่ 111 กองทัพไร้ผู้นำ

ตอนที่ 111 กองทัพไร้ผู้นำ
รองนายอำเภอถามว่า “ฉินเหยา เจ้าจะออกเดินทางไปจับหัวหน้าโจรเมื่อใด”

หากเป็นเพียงการตัดศีรษะของหัวหน้าโจร ฉินเหยาจะออกเดินทางเมื่อใดก็ได้

แต่ในฐานะชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง นางทนทุกข์กับโจรภูเขามานานแล้ว!

“ขอถามใต้เท้า ท่านต้องการเพียงศีรษะของหัวหน้าโจรหรือว่าต้องการถอนรากถอนโคนกองโจรภูเขานี้สิ้นซากไปตลอดกาล?”

เมื่อได้ฟังคำถามของฉินเหยา รองนายอำเภอกลับนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะถามว่า “หากต้องการถอนรากถอนโคนแล้วเจ้ามีแผนการยอดเยี่ยมอันใด”

แผนการยอดเยี่ยมรึ

ฉินเหยาก้มหน้าหัวเราะเบาๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหาร “ข้าไม่มีแผนการยอดเยี่ยมใด มีเพียงวรยุทธ์ติดกาย ใช้กำลังเข้าจัดการเท่านั้น!”

ครั้งนี้ หากมีโอกาส นางจะกำจัดภัยร้ายจากโจรภูเขาให้หมดสิ้นไปเสีย จะได้ไม่ต้องกังวลกับเหตุการณ์เลวร้ายที่เคยเผชิญเมื่อวันสิ้นปีที่ผ่านมาอีก

รองนายอำเภอได้ฟังวาจาใหญ่โตของฉินเหยาก็ขมวดคิ้ว “ใช้กำลังเข้าจัดการ? เจ้าตัวคนเดียว จะปราบพวกมันได้อย่างไร”

แม้แต่ทหารจำนวนมากเพียงนี้ก็ยังไม่สามารถจัดการกับพวกโจรภูเขาที่ลึกลับเหล่านั้นได้เลย

โจรภูเขาอาศัยภูมิประเทศของขุนเขาในการปกปิดร่องรอย แม้บางครั้งจะปรากฏตัว แต่ก็เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ ของพวกมันเท่านั้น

หากหัวหน้าโจรยังลอยนวล ลูกสมุนของมันก็จะเพิ่มขึ้นไม่หยุดแล้วจะกำจัดได้อย่างไร

เมื่อต้นปี ทางการยังต้องแจ้งไปถึงกองทหารประจำมณฑล

แต่สุดท้าย เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาในพื้นที่ของพวกเขา อีกทั้งระหว่างขุนนางฝ่ายปกครองระหว่างมณฑลกับอำเภอ ยังมีผลประโยชน์ที่แบ่งปันกันไม่ลงตัวอีกด้วย

ตราบใดที่สถานการณ์ยังไม่เลวร้ายถึงขีดสุดและความไม่พอใจของประชาชนยังไม่ถึงจุดแตกหัก แม้แต่เขา รองนายอำเภอไคหยางก็ได้แต่มองตาปริบๆ

แล้วพ่อค้าแม่ค้าที่ถูกปล้นเล่า

เมื่อกดดันทางการไม่ได้ พวกเขาก็หันไปร่วมมือกับสำนักคุ้มกันภัย

สำนักคุ้มกันภัยเหล่านี้ ยิ่งมีโจรก็ยิ่งได้กำไร หากไร้โจร พวกเขาก็ล่มสลาย

ภายในขอบเขตธุรกิจของพวกเขา ยิ่งมีโจรชุกชุมก็ยิ่งได้กำไรมากขึ้น จนในที่สุดก็เกิดการเอื้อประโยชน์กันในทางลับ

สุดท้ายก็จนปัญญาได้แต่มองดูโจรภูเขาเหล่านี้กำเริบเสิบสานยิ่งขึ้น

พวกเขาจึงคิดหาทางออกด้วยการประกาศค่าหัว หวังให้ยอดฝีมือจากเหล่าประชาชนลุกขึ้นมาจัดการปัญหา

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ หลังจากประกาศออกไปแล้วกลับไม่มีใครกล้าถอนประกาศค่าหัวเลยแม้แต่คนเดียว

ที่ว่าการอำเภอทำได้เพียงรอให้อักษรบนป้ายประกาศจางลงแล้วเขียนติดประกาศใหม่อีกครั้ง รอคอยความหวังอันเลือนราง

จนกระทั่งเช้าตรู่ของวันนี้ ฉินเหยาดึงประกาศค่าหัวลงมาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย!

บัดนี้ เมื่อนางกล่าวว่าจะถอนรากถอนโคน รองนายอำเภอรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในใจ แต่สีหน้ากลับเคร่งขรึมยิ่ง

เขาเพียงต้องการฟังว่าวิธีของนางนั้นน่าเชื่อถือหรือไม่

แต่ผลกลับกลายเป็นว่า นางบอกว่าจะใช้กำลังเข้าจัดการ?

นางคนเดียวเนี่ยนะ?

ฉินเหยาหัวเราะเย้ยหยันกวาดสายตามองไปรอบๆ

ทหารทางการที่อยู่ตรงนี้มีเพียงห้าหกคน นอกนั้นก็คอยเฝ้าประตูเมืองหรือไม่ก็หลับใหลอยู่ในคุกที่ว่างเปล่า ฆ่าเวลากันไปวันๆ

นางเอ่ยเสียงดังขึ้น “หรือว่าในที่ว่าการอำเภอแห่งนี้ไม่มีชายชาตรีสักคนกล้าติดตามข้าไปสังหารโจรภูเขาที่น่ารังเกียจพวกนั้น”

ทหารหลายคนมีสีหน้าไม่พอใจ โมโหที่ถูกฉินเหยาดูถูกจึงพากันเอ่ยประชด

“พวกโจรภูเขามีตั้งร้อยคน ขณะที่ทหารทั้งอำเภอรวมกันมีเพียงสามสิบหกนาย หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากเมืองใหญ่ก็ไม่ต่างจากการเอาไข่ไปกระทบกับหินหรอก!”

“ก็แค่กองทัพไร้ผู้นำเท่านั้น” ฉินเหยาโต้กลับ “โจรภูเขาร้อยคนนี้ มีอะไรน่ากลัวกัน”

“แค่จับหัวหน้าโจรได้ เมื่อไร้ผู้นำ พวกมันก็จะไม่สามารถรวมตัวกันได้อีก ย่อมแตกซ่านหนีไปเอง”

“ทหารทางการมีสามสิบหกคน หากติดอาวุธและเครื่องป้องกันให้ครบครันแล้วค่อยๆ รุกไล่โจมตี จะยากตรงไหน”

“นี่…” พวกเขากลับรู้สึกว่าวิธีนี้ดูเหมือนจะเป็นไปได้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

แต่พอสงบใจคิดให้ดีก็ยังมีความยากอยู่มาก ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างจริงจัง

“หัวหน้าโจรผู้นั้นไม่ปรากฏตัวง่ายๆ รอบกายยังมีสามยอดฝีมือคอยอารักขา เข้าใกล้ได้ยากยิ่ง”

“จะตัดหัวมันลงมา นับว่ายากเย็นยิ่งนัก”

ฉินเหยายกประกาศค่าหัวในมือขึ้น “ข้าถอนประกาศค่าหัวลงมาแล้วไม่ใช่หรือ พวกท่านก็แค่ช่วยข้าปิดล้อมเส้นทางหลบหนีเท่านั้น”

ฉินเหยาคำนวณแผนการในใจอย่างรวดเร็วแล้วเสริมว่า “เมื่อข้าลงมือ ข้าจะส่งสัญญาณ เมื่อถึงตอนนั้น พอพวกท่านเห็นสัญญาณก็ให้เคลื่อนกำลังพลทั้งหมด เราจะใช้โอกาสนี้กวาดล้างพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น!”

มีอาวุธและเครื่องป้องกันแล้ว แม้จะสู้หนึ่งต่อสามไม่ได้ แต่หนึ่งต่อสองก็ยังพอไหว

แล้วพวกโจรภูเขาเล่ามีอะไร

นอกจากหัวหน้าและพวกมีหน้ามีตาที่มีม้าและดาบดีๆ คนอื่นก็มีแต่เศษเหล็กเก่าๆ กองหนึ่ง

บางคนไม่มีแม้แต่อาวุธ ต้องใช้เคียว จอบ หรือไม้ทุบผ้า เมื่อกำลังใจพวกมันพังทลายก็ไม่มีทางสู้ทหารของทางการได้แน่นอน

“พวกท่านมีคนมาก หากเคลื่อนไหวพร้อมกัน พวกโจรจะรู้ตัวแล้วย้ายที่ตั้งก่อน ข้าจะลุยเป็นแนวหน้า จับหัวหน้ามันไว้ก่อน จากนั้นเราจะประสานกำลังทั้งภายในและภายนอก ทำให้การกวาดล้างครั้งนี้เป็นการจบสิ้นภัยร้ายของพวกโจรไปตลอดกาล ท่านรองนายอำเภอเห็นว่าอย่างไร”

ฉินเหยาถามอย่างสุภาพ

รองนายอำเภอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนลุกขึ้นแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ไท่ซือข้างๆ “เจ้านั่งรอก่อน ข้าไปแล้วจะรีบกลับมา”

เขาต้องไปปรึกษาท่านนายอำเภอ เพื่อดูว่าฝ่ายนั้นคิดเห็นเช่นไร

อย่างไรนายอำเภอก็เป็นคนนอกพื้นที่ เพิ่งมารับตำแหน่งได้ปีเดียวและยังมีอีกสองปีก่อนจะย้าย เขาจะเลือกสร้างผลงานหรือรักษาความสงบไว้ ก็ต้องให้เจ้าตัวตัดสินใจเอง

หากกำจัดโจรภูเขาได้ก็จะได้ทั้งผลงานและได้ใจชาวบ้าน

แต่ขณะเดียวกันก็จะตัดเส้นทางร่ำรวยของใครหลายคน ขัดขวางผลประโยชน์ของคนมากมาย

ว่ากันว่า มังกรต่อให้แข็งแกร่งเพียงใดก็ยังไม่อาจเหยียบหัวงูเจ้าถิ่น สองปีที่เหลือของเขาอาจเต็มไปด้วยความยากลำบาก

หากฆ่าเพียงหัวหน้าโจรก็จะยังได้ใจชาวบ้านและยังสามารถรักษาสัมพันธ์กับพวกเจ้าถิ่น ช่วงเวลาสองปีที่เหลือก็จะมีทางเลือกในการดำเนินการมากขึ้น

ฉินเหยามองแผ่นหลังของรองนายอำเภอที่รีบร้อนจากไปแล้วแอบหัวเราะเยาะในใจว่าช่างน่าสนใจจริงๆ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้

ผู้ช่วยเองก็ออกไปเช่นกัน ตอนนี้ในห้องโถงจึงเหลือเพียงฉินเหยากับทหารไม่กี่นายที่จ้องกันไปมา

ในใจพวกเขาเองก็กระวนกระวายมาก ทั้งอยากกำจัดภัยร้ายและเป็นวีรบุรุษสักครั้ง แต่ก็กลัวว่าชีวิตจะต้องสูญสิ้นไป เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกันมาก

ฉินเหยานั่งรออย่างสงบ ในใจไร้ซึ่งความกังวล

อย่างไรเสีย นางก็เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา จะอย่างไรก็ไม่เสียเปรียบ

หากครั้งนี้ไม่สามารถถอนรากถอนโคนได้หมดสิ้น อย่างมากนางก็แค่ต้องรับมือกับปัญหาเล็กน้อยในอนาคตเท่านั้น

แต่สำหรับชาวบ้านทั้งอำเภอไคหยาง วันข้างหน้าคงจะทุกข์ยากยิ่งกว่าเดิม

ฉินเหยารออยู่นานถึงหนึ่งชั่วโมงเต็ม รองนายอำเภอกับผู้ช่วยจึงกลับมา

ฉินเหยาลุกขึ้น ประสานหมัดคารวะแล้วเงยหน้ามองทั้งสองคนเพื่อรอคำตอบ

รองนายอำเภอเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน “เจ้าต้องการอะไร ท่านนายอำเภอมีคำสั่งมา หากเจ้าสามารถจับหัวหน้าโจรได้จริง ทหารทั้งอำเภอจะสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่ในการปราบปรามโจรภูเขา!”

ผู้ช่วยเสริมขึ้นทันที “ถ้าจะลงมือ ต้องรีบทำก่อนที่พวกโจรจะรู้ข่าวแล้วหนีเข้าป่าลึก มิฉะนั้น ต่อให้เสาะหาอย่างไรก็จะไม่ได้แม้แต่เส้นขนของพวกมัน”

ฉินเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเข้าใจแล้ว พวกนี้เลือกเดินหมากอย่างระมัดระวัง คอยจับตาดูว่าใครมีโอกาสชนะมากกว่าแล้วค่อยเข้าข้างฝั่งนั้น พูดง่ายๆ คือไม่คิดแบกรับความเสี่ยงเลยแม้แต่น้อย

อีกอย่าง ผู้ช่วยพูดเป็นนัยว่าหากจะลงมือต้องรีบทำโดยเร็ว เพราะภายในอำเภอมีคนคอยส่งข่าวให้พวกโจร

ฉินเหยาพยักหน้า นางเข้าใจหมดแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจ นางจึงย้ำอีกครั้ง “หากข้านำศีรษะของหัวหน้าโจรกลับมา รางวัลคือหนึ่งร้อยตำลึง ใช่หรือไม่”

ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกัน ฉินเหยาจึงวางใจ เปิดภาพวาดขึ้นมาดูอีกครั้ง เห็นเพียงใบหน้าของชายที่ดูดุดันราวอสูรร้าย ก็ไม่รู้ว่าจะตรงกับตัวจริงหรือไม่

เพื่อความรอบคอบ นางยกภาพวาดขึ้นถามผู้ช่วยที่เป็นคนวาดว่า “คนในภาพนี้เหมือนตัวจริงหรือไม่”

ผู้ช่วยกระแอมสองครั้ง ก่อนตอบอย่างกระอักกระอ่วน “ก็คล้ายอยู่หกถึงเจ็ดส่วนกระมัง”

ที่จริงแล้ว ไม่มีใครเคยเห็นหน้าหัวหน้าโจรจริงๆ ภาพนี้เป็นเพียงการวาดตามคำบรรยายของลูกสมุนที่ถูกจับมาเท่านั้น

ฉินเหยา “…”

ช่างเถอะ เพื่อให้มั่นใจว่าหนึ่งร้อยตำลึงจะไม่หลุดมือ ถึงตอนนั้นค่อยตัดมาหลายๆ หัวเผื่อเลือก อย่างไรก็ต้องมีที่ถูกต้องสักหัวแหละ!