ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยง ข้าพลิกฟื้นทั้งครอบครัว - ตอนที่ 210 มีใจแต่ไร้เรี่ยวแรง

ตอนที่ 210 มีใจแต่ไร้เรี่ยวแรง

………………..

หลิวฉีกล่าวว่า ปู่ของเขาออกไปหาหัวหน้าตระกูลตั้งแต่เช้าตรู่ บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องปรึกษา “บางทีอาจเป็นเรื่องวางแผนไถหว่านพืชผลในฤดูใบไม้ผลิ”

เมื่อพูดจบ เขายังเหลือบมองฉินเหยาอย่างคาดหวัง ปีนี้ทุกคนต่างรอให้นางเป็นผู้นำชี้แนะวิธีเพาะปลูก หวังให้ได้ผลผลิตสูงถึงห้าร้อยจินต่อหมู่เช่นเดียวกับบ้านของนางเมื่อปีที่แล้ว

ฉินเหยาครุ่นคิดถึงเรื่องกักตุนเสบียง ไม่มีเวลามากล่าวอะไรกับหลิวฉีมาก นางคว้าหลิวจี้ที่กำลังคิดจะไปอาศัยบ้านผู้ใหญ่บ้านเพื่อกินข้าวเช้า ก่อนรีบตรงไปยังบ้านหัวหน้าตระกูล

อย่างที่คิดชายชราสองคนอยู่ด้วยกันจริงๆ เพียงแต่ไม่ได้กำลังหารือเรื่องการเพาะปลูก

ฉินเหยาเดินเข้าประตูมา ยังมิได้ดื่มน้ำสักหยด ก็รีบกล่าวถึงความกังวลของนางเกี่ยวกับเสบียงสำรองที่แต่ละบ้านในหมู่บ้านมีอยู่น้อยเกินไป

“เจ้าคิดจะกักตุนเสบียงหรือ” ผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูลเอ่ยขึ้นพร้อมกัน สีหน้าของพวกเขาดูไม่เหมือนกับที่นางคิดไว้เลย มิใช่ความเหนื่อยหน่ายที่กลัวจะต้องยุ่งยาก ตรงกันข้าม ดวงตาของชายชราทั้งสองกลับเปล่งประกายขึ้นทันที

ฉินเหยาเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางกล่าวหยั่งเชิงว่า “หรือว่าท่านทั้งสองก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่เช่นกัน?”

ผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูลรีบพยักหน้ารัวๆ ช่างเป็นความบังเอิญอันน่ายินดีจริงๆ!

ทั้งสองรีบดึงฉินเหยาให้นั่งลง ก่อนจะบอกนางว่า พวกเขากำลังเตรียมจะนำเงินที่นางมอบให้กองกลางของหมู่บ้านเมื่อปีที่แล้วจากการขายหิน มาใช้ซื้อเสบียงเพื่อช่วยเหลือเหล่าผู้คนในหมู่บ้านที่กำลังลำบาก

ส่วนแผนการซ่อมถนนนั้น คงต้องเลื่อนออกไปก่อน

แต่พวกเขากลัวว่าตระกูลอื่นๆ จะไม่เห็นด้วยที่นำเงินไปซื้อเสบียงแทนการซ่อมถนน จึงกำลังหาทางออกกันอยู่พอดี

เงินจำนวนนี้ถูกเก็บสะสมมาจนถึงตอนนี้ ได้ทั้งหมดหนึ่งตำลึงหกเฉียน หากคิดตามราคาข้าวหยาบในปัจจุบันที่อยู่ที่สามเหวินต่อหนึ่งจินก็สามารถซื้อข้าวหยาบได้ห้าร้อยสามสิบสามจิน

หากเป็นเมื่อก่อน แม้จะมีใจจะทำแต่ก็คงไร้ซึ่งกำลัง

แต่ปีนี้เงินในกองกลางมีอยู่พอดีจึงคิดจะใช้มันช่วยเหลือคนในตระกูลก่อน

ฉินเหยามองหลิวจี้แวบหนึ่ง ดูเถิด นี่แหละคือวิสัยทัศน์ของผู้นำ!

ผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูลล้วนเป็นผู้มีวัยวุฒิและประสบการณ์ ย่อมคิดการณ์ไกลกว่าหนุ่มสาวในหมู่บ้าน ทางการบอกว่าในเดือนห้าหรือหกเสบียงที่ขาดไปก็จะมีมาทดแทนได้พอดี แต่ใครจะรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

สุดท้ายแล้ว ชีวิตของตนก็ต้องพึ่งพาตัวเองเป็นหลัก

เรื่องนี้กลับตรงกับความคิดของฉินเหยาโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสามปรึกษากัน หากจะกักตุนเสบียงก็ต้องตุนให้มาก ตุนกันทั้งหมู่บ้าน ยังจะกลัวว่าเสบียงไม่พออีกหรือ

เมื่อฉินเหยาเป็นผู้เสนอความคิดกักตุนเสบียงก่อน ผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูลก็ยิ่งมีความมั่นใจในชาวบ้านมากขึ้น ตอนเที่ยงจึงเรียกชาวบ้านที่ว่างเวียนมาเพื่อสอบถามความคิดเห็น

น่าเสียดาย สถานการณ์กลับแตกต่างจากที่คาดการณ์ไว้โดยสิ้นเชิง

บ้านที่มีเสบียงพอไม่อยากเสียเงินก้อนนี้

บ้านที่เสบียงขาดไปเล็กน้อยก็อยากไปขอยืมจากญาติพี่น้องแทน

ส่วนบ้านที่เสบียงไม่พอ ได้แต่ยิ้มขมขื่น บอกว่าพวกเขาอยากกักตุนเช่นกัน แต่ไม่มีเงิน

สุดท้ายทุกคนก็หันไปมองหัวหน้าตระกูลและผู้ใหญ่บ้าน ท่านว่าควรทำอย่างไรดี?

ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางแบมือ “หมดหนทางแล้ว!”

อย่างไรเสีย สิ่งที่ควรเตือนพวกเขาก็ได้เตือนไปหมดแล้ว หากทุกคนไม่เต็มใจจะร่วมกันซื้อเสบียง ก็ทำได้แค่ให้แต่ละบ้านเตรียมการกันเอาเอง เคราะห์ดีหรือร้ายก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาเถิด

หัวหน้าตระกูลถอนหายใจยาว “เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่รู้จักเรียนรู้จากฉินเหนียงจื่อและหลิวจี้บ้างเล่า บ้านของพวกเขาก็หาได้ขาดแคลนเสบียงไม่ แต่ยังรู้จักกักตุนไว้บ้าง พวกเจ้าอย่าได้เสียดายเงินทองในมือแค่เล็กน้อย หากฤดูเก็บเกี่ยวในปีนี้ไม่ดีขึ้นมาเล่า”

ไร่นาถูกแมลงศัตรูพืชเล่นงาน เดิมทีก็ควรเตรียมใจรับมือกับผลผลิตที่ลดลงตั้งแต่เนิ่นๆ

บรรดาครอบครัวยากจนเหล่านั้นที่แต่เดิมก็เป็นผู้ที่อัตคัตที่สุดในหมู่บ้าน เมื่อได้ฟังก็ได้แต่แค่นยิ้มขมขื่น ด้วยสภาพความเป็นอยู่เช่นนี้ ต่อให้ต้องการกู้เงิน ก็ไม่มีผู้ใดยอมให้ยืม

ทำได้เพียงรอให้ผ่านฤดูไถหว่านไปก่อนแล้วค่อยเข้าเมืองไปหางานรับจ้างชั่วคราว ดูว่าจะพอหาเลี้ยงชีพได้หรือไม่

“ทุกคนล้วนเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อีกทั้งบรรพบุรุษก็เป็นสายเลือดเดียวกัน ย่อมควรช่วยเหลือเกื้อกูลกัน”

“แต่เดิม เงินจำนวนนี้ตั้งใจจะนำไปใช้ซ่อมแซมถนน ทว่าเมื่อเกิดเรื่องนี้ขึ้น การคิดเผื่อเอาไว้ล่วงหน้าย่อมดีกว่า ข้ากับผู้ใหญ่บ้านจึงอยากถามทุกคนว่า สามารถนำเงินก้อนนี้มาให้ครอบครัวเหล่านั้นยืมเพื่อซื้อเสบียงก่อนได้หรือไม่”

ครอบครัวเหล่านั้นหมายถึงครอบครัวใด ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ล้วนเข้าใจแจ่มแจ้ง จึงหันไปมองบรรดาญาติร่วมตระกูลที่แม้แต่เสื้อผ้าหยาบๆ ก็ยังสวมใส่ไม่ครบ

ภายใต้การส่งสัญญาณอย่างชัดเจนของฉินเหยา หลิวจี้เป็นคนแรกที่ยกมือเห็นด้วย

เหล่าญาติผู้ยากไร้พากันมองเขาด้วยความประหลาดใจ คล้ายคาดไม่ถึงว่าเจ้าหลิวสามที่พวกเขาเคยดูแคลนมากที่สุด จะมีน้ำใจงดงามเช่นนี้

หลิวจี้ยืดอกขึ้น เอ่ยในใจว่าบิดาคนนี้หาใช่หลิวจี้คนเดิมอีกต่อไปแล้ว!

ตอนนี้เขาคือ หลิว ถงเซิง จี้!

หลิวเหล่าฮั่นมองดูบุตรชายคนที่สามของตนด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะยกมือขึ้นตามด้วยอีกคน “ครอบครัวของข้าก็เห็นด้วย”

หลิวต้าฝูเองก็เห็นด้วยเช่นกัน

เมื่อมีผู้เริ่มนำร่องก็มีอีกหลายครอบครัวยกมือขึ้นแสดงความเห็นชอบตามมา

สุดท้ายเสียงที่เห็นด้วยเป็นฝ่ายชนะ หัวหน้าตระกูลและผู้ใหญ่บ้านจึงนำเงินออกมาวางตรงหน้าคนในตระกูลและชาวบ้านทั้งหลาย นำไปให้ครอบครัวที่ยากจนที่สุดยืมพร้อมทั้งลงลายมือชื่อและประทับตราเป็นหลักฐาน

แน่นอนว่าเงินก้อนนี้จะไม่ถูกมอบให้พวกเขาโดยตรง หมู่บ้านต้องจัดหาคนไปซื้อเสบียงมาก่อน แล้วจึงแบ่งให้ตามจำนวนเงินที่ยืมไป

แม้จะเรียกว่ายืมเงิน แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงการช่วยเหลือจากหมู่บ้านเท่านั้น

หากมีเงินใช้คืนได้ก็เป็นการดี แต่หากคืนไม่ได้ก็อย่าหวังมากนัก

ชาวบ้านหลายคนที่ลงคะแนนคัดค้านต่างไม่พอใจ เมื่อออกจากศาลบรรพชนแล้วก็ยังถกเถียงกันอยู่นานกว่าจะสงบลง

อย่างไรก็ตาม มีบางคนที่ถูกเตือนสติจึงตัดสินใจทำตามคำของผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูล เตรียมสะสมเสบียงไว้บ้าง

ครอบครัวของหลิวเหล่าฮั่นยังไม่แน่ใจนักจึงชวนฉินเหยาสองสามีภรรยากลับไปที่เรือนเก่าเพื่อปรึกษาหารือกัน

เมื่อรู้ว่าทั้งสองคนยังไม่ได้กินข้าวเช้า นางเหอจึงลงมือทำอาหารให้ ทั้งคู่ได้รับข้าวต้มผักคนละชาม

หลิวจี้ที่เคยชินกับอาหารอันอุดมสมบูรณ์ของครอบครัว ตักข้าวต้มขึ้นมากินอย่างไร้รสชาติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกลืนลงไปจนหมดชาม

หลังจากกินเสร็จ หลิวเหล่าฮั่นก็กล่าวถึงสถานการณ์ของครอบครัว เสบียงของปีที่แล้วยังมีอยู่ หากไม่มีการเกณฑ์แรงงานก็พอกินไปถึงปีหน้าได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงยังไม่รู้ว่าควรสะสมเพิ่มอีกหรือไม่

ฉินเหยาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นยิ่งนัก “กักตุน! กักตุนได้เท่าใดก็กักตุนให้มากที่สุด หากไม่มีเหตุอันใดก็เก็บไว้กินเอง แต่หากเกิดเรื่องขึ้นมาจะสามารถช่วยชีวิตได้”

บางทีอาจจะมีกำไรเล็กน้อยด้วยซ้ำ แต่คำพูดนี้ฉินเหยาไม่ได้กล่าวออกไป

เหล่าผู้คนในเรือนเก่าไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนนัก พูดมากไปอาจยิ่งทำให้พวกเขากังวลโดยไม่จำเป็น

หลิวเหล่าฮั่นเอ่ยถามฉินเหยาว่าคิดจะกักตุนเท่าใด

“ดูราคาธัญพืชในตอนนี้ก่อนเถอะ อย่างน้อยต้องกักตุนให้พอสำหรับหนึ่งปี”

ทุกคนคำนวณในใจ ปริมาณอาหารที่ครอบครัวของฉินเหยาต้องใช้ในหนึ่งปีนั้น ต้องมีถึงสามพันจิน

ปริมาณเท่านี้ยังสามารถซื้อหาได้ เพียงแต่หากคนอื่นต่างกักตุนด้วย ร้านข้าวในเมืองอาจจะขึ้นราคา

ไม่ถูกต้อง! ตอนนี้ราคาก็ขึ้นแล้ว ข้าวขาวหนึ่งจินต้องใช้เงินถึงสิบสองเหวิน

หลิวเหล่าฮั่นมองไปยังนางจาง นางจางกล่าวว่า “ครอบครัวของพวกเราสามารถนำเงินออกมาได้มากสุดสามตำลึง”

ความหมายก็คือพวกเขาต้องการกักตุนธัญพืชร่วมกับฉินเหยา

ฉินเหยาพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจแล้วชี้ไปที่หลิวจี้โดยตรง “เจ้ารับหน้าที่จัดซื้อ”

หลิวจี้ที่กำลังเหม่อลอยมองฟ้า ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องดีเช่นนี้ แววตาปรากฏความยินดีวาบผ่าน ก่อนจะรีบตอบรับทันที

นี่เป็นโอกาสดีที่จะซุกซ่อนเงินส่วนตัว!

ฉินเหยาจะปล่อยให้เขาสมหวังได้อย่างไร

นางส่งสายตาให้หลิวเหล่าฮั่นเป็นนัย หลิวเหล่าฮั่นจึงผลักหลิวเฝยไปอยู่ตรงหน้าหลิวจี้

“เจ้าสาม เจ้าช่วยดูแลเจ้าสี่ให้ดี สั่งสอนเขาให้มากหน่อย พวกเจ้าสองคนไปดูที่ตัวอำเภอก่อน หากไม่มีค่อยไปที่อำเภอข้างเคียง”

หัวใจของหลิวจี้สะดุดไปครู่หนึ่ง แต่สีหน้ากลับไม่แสดงออก เขายกแขนโอบไหล่หลิวเฝยพลางกล่าวด้วยท่าทางสนิทสนมว่า “วางใจเถอะ ข้าจะสั่งสอนเขาให้ดี”

ทั้งสองรีบดึงฉินเหยาให้นั่งลง ก่อนจะบอกนางว่า พวกเขากำลังเตรียมจะนำเงินที่นางมอบให้กองกลางของหมู่บ้านเมื่อปีที่แล้วจากการขายหิน มาใช้ซื้อเสบียงเพื่อช่วยเหลือเหล่าผู้คนในหมู่บ้านที่กำลังลำบาก

หากเป็นเมื่อก่อน แม้จะมีใจจะทำแต่ก็คงไร้ซึ่งกำลัง

ส่วนแผนการซ่อมถนนนั้น คงต้องเลื่อนออกไปก่อน

เงินจำนวนนี้ถูกเก็บสะสมมาจนถึงตอนนี้ ได้ทั้งหมดหนึ่งตำลึงหกเฉียน หากคิดตามราคาข้าวหยาบในปัจจุบันที่อยู่ที่สามเหวินต่อหนึ่งจินก็สามารถซื้อข้าวหยาบได้ห้าร้อยสามสิบสามจิน

แต่ปีนี้เงินในกองกลางมีอยู่พอดีจึงคิดจะใช้มันช่วยเหลือคนในตระกูลก่อน

ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องการให้ยืมเสบียงก็ต้องมีเสบียงเสียก่อนจึงจะให้ยืมได้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าตระกูล แต่ก็ไม่อาจบีบบังคับพวกร่ำรวยกว่าแบ่งเสบียงให้ชาวบ้านคนอื่นได้ ทำได้เพียงกล่าวให้กำลังใจเท่านั้น อย่างไรก็ยังต้องขึ้นอยู่กับความสมัครใจของแต่ละคน

หลิวเฝยสะบัดมือเขาออกทันที “อย่าแตะต้องข้า!”

เขาถอยออกไปสี่ถึงห้าเมตรด้วยท่าทีรังเกียจ ห่างจากหลิวจี้ไปไกล

นางเหอและนางชิวมองดูท่าทีเหมือนน้ำกับไฟของทั้งสองคนแล้วขมวดคิ้ว

สองคนนี้ไปด้วยกัน จะไหวแน่หรือ

ฉินเหยาส่งยิ้มปลอบประโลมพวกนาง เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องกังวลหรอก