ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยง ข้าพลิกฟื้นทั้งครอบครัว - ตอนที่ 71 ให้เกียรติธรรมชาติ

มีเลื่อยทั้งหมดห้าอันและขวานห้าเล่ม อุปกรณ์นั้นต้องเลือกเองตั้งแต่แรก ต้นไม้เล็กใช้ขวานจะเร็วกว่า แต่ต้นใหญ่ต้องใช้เลื่อยถึงจะมีประสิทธิภาพ ทั้งสองอันต่างก็มีข้อดีและข้อเสีย ขึ้นอยู่กับว่าใครถนัดอะไร

แต่โดยรวมแล้ว เลื่อยนั้นใช้ได้ดีกว่าขวาน

ซุ่นจื่อมือไว คว้าเลื่อยไปได้ ส่วนฉินเหยาช้ากว่าหน่อยเลยเหลือแค่ขวาน

ติงอู่รับหน้าที่หลักในการคุมงาน เดินไปมาในป่าเพื่อป้องกันไม่ให้ใครแอบอู้

ก่อนขึ้นเขาผู้ดูแลเคยบอกว่าจำนวนไม้ที่ตัดจะถูกบันทึกเอาไว้ สามอันดับแรกจะได้รับรางวัล ส่วนสามอันดับท้ายหากทำต่ำกว่าค่าเฉลี่ยมากจะถูกหักค่าจ้าง

ดังนั้น เมื่อถึงจุดหมาย ทุกคนจึงหยิบอุปกรณ์ที่มีมาใช้ทันที ทั้งหวังจะได้รางวัลและกลัวจะรั้งท้ายมากเกินไปแล้วจะถูกหักเงิน

ฉินเหยาคิดในใจว่า คนโบราณแต่ละคนช่างมีไหวพริบจริงๆ ไม่ยอมเสียเปรียบเลยสักนิด

เมื่อรู้สึกถึงสายตาขอความช่วยเหลือของซุ่นจื่อ ฉินเหยาก็เพียงส่งสัญญาณให้เขาเริ่มทำงาน จากนั้นก็แบกขวานขึ้น เลือกต้นสนขนาดกลางหนึ่งต้นและเหวี่ยงขวานลงไป

แม้จะไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง[1] การตัดไม้นางเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทำเองก็เลยถือเสียว่าเป็นการตัดฟืนเสีย เพียงแต่ต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้านี้ใหญ่กว่าฟืนทั่วไปอยู่บ้าง แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรมาก

ซุ่นจื่อเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจึงเริ่มทำท่าทำทาง แต่แท้จริงแล้วแอบมองคนงานคนอื่นๆ ว่าทำงานกันอย่างไรแล้วก็ทำตามนั้น ตอนเช้าเลื่อยต้นไม้ไปได้ครึ่งต้น ผลงานกลับไม่รั้งท้ายแต่อย่างใด

คนที่เร็วที่สุดคือชายฉกรรจ์ที่มีหนวดดกหนา มือเขาถือเลื่อยเลือกตัดต้นไม้ใหญ่ ก่อนพักกินข้าว ติงอู่ยังไม่ทันตะโกนเรียกเขาก็เลื่อยต้นไม้เสร็จพอดี เท้าใหญ่ถีบออกไปพลางกลิ้งไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเสื้อเปื้อนเหงื่อทิ้งไว้ตรงที่เดิมพร้อมเสียงดังกึกก้องของต้นไม้ที่ล้มลง

ฉินเหยาเฝ้ามองอย่างจริงจัง เดิมจุดที่ต้นไม้จะล้มคือทิศตรงกันข้ามกับเจ้าหน้าหนวด แต่พอล้มจริงกลับเปลี่ยนทิศทางมาล้มทับคนเสียอย่างนั้น

สุดท้าย เพราะเจ้าหน้าหนวดทิ้งเสื้อชุ่มเหงื่อไว้บนพื้นแล้วรีบกลิ้งไปยังทิศทางตรงข้าม ต้นไม้ใหญ่ถึงล้มทับลงบนเสื้อตัวนั้น

ติงอู่คิดแล้วก็ไม่เข้าใจสถานการณ์นี้ เขาเดินเข้าไปตรงหน้าแล้วชี้ไปที่เสื้อตัวนั้นอย่างแปลกใจพลางถามว่า

“ทำไมตอนหนีเจ้าถึงทิ้งเสื้อเอาไว้เล่า”

เจ้าหน้าหนวดที่มีชื่อเล่นว่า ‘เจ้าหน้าหนวด’ สะบัดเสื้อเปื้อนเหงื่อแล้วสวมกลับเข้าไปใหม่พลางอธิบายว่า

“ต้นไม้นั้นมีจิตวิญญาณ เมื่อล้มมันจะตามคนไป หากทิ้งสิ่งที่มีกลิ่นอายคล้ายๆ กับตัวเราไว้ ก็จะสามารถหลอกมันได้”

ติงอู่ตกใจ “จริงหรือ”

เจ้าหน้าหนวดแสยะยิ้มแล้วบอกว่าเขาทดลองดูก็จะรู้เอง

ติงอู่มองไปยังต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าต้นขาของเขาหลายเท่าที่ล้มอยู่ตรงหน้าแล้วโบกมืออย่างรวดเร็ว “ข้าไม่ลองหรอก”

พร้อมกันนั้น เขาก็เรียกฉินเหยาและคนอื่นๆ มาแล้วกำชับว่า ก่อนที่ต้นไม้กำลังจะล้มลงให้ระวังให้ดี

ฉินเหยาถือถ้วยน้ำแกงผักและซาลาเปาธัญพืชหยาบสองลูกที่คนดูแลจวนติงแบ่งมาให้ ในใจพลันเกิดความคิดน่าสนุกอย่างหนึ่งขึ้นมานั่นคือการ ‘วิ่งหนีต้นไม้’

หลังจากนั้นนางก็ทำจริงๆ เพื่อทดลองคำพูดของเจ้าหน้าหนวด

ว่าไปแล้วก็แปลก ตอนที่นางจงใจจะทดลอง ต้นไม้ก็ล้มลงไปตามทิศทางที่นางเตะมัน

รอจนนางคิดจะล้มเลิกการทดลองก็เกือบจะโดนต้นไม้ย้อนกลับมาล้มทับเสียอย่างนั้น

โชคดีที่ฉินเหยามีปฏิกิริยาตอบสนองเร็ว ไม่อย่างนั้นหากนางละสายตาไป นางจะต้องบาดเจ็บแน่นอน

นอกจากนี้ พวกเขายังตัดไม้แยกกัน แต่ละคนยืนทำงานในที่ของตัวเองเพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่นหรือทำให้เพื่อนร่วมงานได้รับบาดเจ็บ หากโดนทับเข้าจริงๆ จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่ทันแล้ว

“เช่นนั้นนี่ก็คือจิตวิญญาณต้นไม้ของชโรดิงเงอร์หรือ” ฉินเหยากระซิบเบาๆ พร้อมนึกหวาดหวั่นใจ ตัดสินใจว่าจะต้องเคารพธรรมชาติจึงจะดี

ก่อนห้าโมง ทุกคนหยุดตัดไม้แล้ว พวกเขาใช้ขวานตัดกิ่งที่เกินออกและปรับแต่งลำต้นให้เรียบร้อย

พอถึงห้าโมง งานก็เสร็จสิ้นตามเวลา

วันนี้ฉินเหยาทำผลงานในการตัดไม้ได้สองต้น

ซุ่นจื่อวันนี้เพิ่งจะเรียนรู้วิธีตัดไม้สำเร็จและในตอนบ่ายก็เลื่อยต้นไม้ได้หนึ่งต้น โดยใช้วิธีของเจ้าหน้าหนวดจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ

ส่วนคนที่ตัดได้มากที่สุดก็คือเจ้าหน้าหนวด ต้นหนึ่งในตอนเช้าและสองต้นในตอนบ่าย รวมทั้งหมดสามต้น

น้อยที่สุดคือหนึ่งต้น ซุ่นจื่อและฉินเหยาอยู่ในจุดปลอดภัย ค่าจ้างสิบเหวินสำหรับวันนี้จึงสามารถรักษาไว้ได้

วันถัดไปจะโดนหักเงินหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับผลงานในอนาคต

งานตัดไม้นี้ใช้พลังงานมากมาก อาหารกลางวันที่ให้มาต่อคนก็ไม่เพียงพอสำหรับฉินเหยา นางไม่ได้เตรียมน้ำมาเอง ตระกูลติงก็ไม่ได้จัดหาน้ำดื่มให้ ทำให้นางกระหายยิ่งนัก นางและซุ่นจื่อจึงต้องวิ่งลงจากเขาไปดื่มน้ำพุที่ไหลลงมาจากบนภูเขา

การเดินไปกลับครั้งนี้ใช้เวลาไม่น้อย ติงอู่มองทั้งสองด้วยสายตาที่ไม่พอใจเล็กน้อย แต่เพราะเป็นวันแรกเขาจึงไม่พูดอะไร

แต่ตอนที่เลิกงาน เขาจึงเอ่ยเตือนว่า “พรุ่งนี้อย่าลืมนำกระบอกน้ำมาด้วย”

“อืมๆ แน่นอน” ซุ่นจื่อยิ้มรับ

ฉินเหยาลูบท้องที่ร้องจ๊อกๆ คิดเพียงอยากจะวิ่งกลับบ้านไปกินข้าวเดี๋ยวนี้

หมู่บ้านเซี่ยเหออยู่ใกล้มาก ฉินเหยาทนรอซุ่นจื่อที่เดินช้าไม่ได้จึงพูดกับเขาว่า “บ้านข้าไกล หากรอจนดึกจะมืดจนไม่เห็นทาง ข้าไปก่อนนะ”

ซุ่นจื่อเพิ่งจะร้องเอ๋ ฉินเหยาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไม่ให้โอกาสเขาได้เอ่ยรั้งเลยสักนิด

ฉินเหยาหันกลับมาเอ่ยเสริมว่า “อ้อ ใช่แล้ว พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องรอข้า พวกเราเจอกันที่จวนติงเลย”

พูดจบก็เร่งความเร็วเต็มที่ ทิ้งซุ่นจื่อไว้ข้างหลังไกลๆ

เพราะตัวคนเดียวไม่มีเพื่อนต้องห่วง ฉินเหยาใช้เวลาแค่สองชั่วโมงกว่าก็เดินไปถึงหมู่บ้านตระกูลหลิวแล้ว ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้านางก็เข้าบ้านพอดี

เด็กทั้งสี่คนรีบวิ่งมาหา ฉินเหยายิ้มแบบฝืนๆ แล้วนั่งลงในห้องนั่งเล่น ใจคิดแค่ว่าอยากกินข้าว

หลิวจี้ยกข้าวต้มครึ่งหม้อที่อุ่นอยู่บนเตามาแล้ววางไว้ตรงหน้านางพร้อมวางถ้วยผักบวบปรุงน้ำปรุงรสที่ยังร้อนอยู่ลง

ฉินเหยาหยิบผักใส่ในหม้อข้าวต้มแล้วคนให้เข้ากัน ก่อนจะตักคำโตเข้าปาก

บิดาและบุตรยืนล้อมรอบตัวนาง เห็นท่าทางการกินเหมือนคนอดอยากของนางแล้วก็รู้สึกตกใจมาก

“ท่านแม่ ท่านกินข้าวกลางวันไม่อิ่มหรือ” ซานหลางถามด้วยความเป็นห่วง

ฉินเหยาเพียงพยักหน้าส่งๆ จนกระทั่งกินข้าวต้มครึ่งหม้อจนหมด ถึงรู้สึกว่ากระเพาะที่กู่ร้องสงบลง

ตึง! ฉินเหยาวางหม้อเปล่าลงแล้วเช็ดปาก “ในที่สุดก็รู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!”

“ไปทำงานอะไรมาหรือถึงหิวจนเป็นเช่นนี้ ที่บ้านคหบดีติงไม่ให้ข้าวเจ้ากินสักคำหรือ”

หลิวจี้ยกหม้อไปล้างที่อ่างน้ำ ในขณะเดียวกันก็ถามอย่างเป็นห่วง “ถ้าทำงานหนักเช่นนี้ เปลี่ยนให้ข้าไปทำเถอะ เมียจ๋าเจ้าพักที่บ้านดีกว่า”

“ไม่จำเป็น!” ฉินเหยายกมือทำท่าทางห้าม “วันนี้เป็นวันแรกยังเตรียมตัวไม่พร้อม พรุ่งนี้จะดีขึ้นเอง”

“เตรียมกระบอกน้ำให้ข้าสักกระบอก เติมน้ำต้มสุกให้เต็ม ข้าจะพกติดตัวไปดื่มด้วย”

หลิวจี้ตอบรับ เมื่อล้างหม้อเสร็จเขาก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงข้างๆ นางพลางถามอย่างสงสัยว่า “เมียจ๋า พวกเจ้าทำงานอะไรบ้างหรือ คิดค่าจ้างอย่างไร”

ฉินเหยาตอบสั้นๆ “สองมื้อต่อวันและค่าจ้างสิบเหวิน ทำงานตัดไม้”

สายตาของหลิวจี้ที่เต็มไปด้วยความคาดหวังหายไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ตัดไม้’ เขาตอบรับแล้วลุกขึ้นมายืนด้านหลังนางพลางนวดไหล่ให้

“เมียจ๋า ลำบากเจ้าแล้ว ข้าจะนวดให้เจ้าผ่อนคลาย”

ฉินเหยาพยักหน้าและตอบกลับ หากพูดกันตามหลักวิชานวด ฝีมือของเขาก็ค่อนข้างดีทีเดียว

แต่เจ้าหลิวสามเคยทำตัวขยันและใส่ใจเช่นนี้มาก่อนที่ไหนกัน

หากเรื่องราวผิดไปจากปกติย่อมมีปัญหา!

[1] แม้จะไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง หมายถึง อาจจะไม่เคยประสบสิ่งนั้นมาด้วยตนเอง แต่เคยได้ยินหรือเห็นมาก่อน อย่างไรก็ต้องรู้มาบ้าง