ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยง ข้าพลิกฟื้นทั้งครอบครัว - ตอนที่ 77 จบการต่อสู้ภายในหนึ่งวินาที

คุณชายติงอยากเห็นว่าผู้คุ้มกันหญิงที่บิดาจ้างมาให้ดูแลน้องสาวนั้นเป็นอย่างไร หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ เขาไม่ได้กลับไปอ่านหนังสือที่ห้อง แต่เลือกมานั่งรอในห้องโถงสวนดอกไม้กับน้องสาวติงเซียง

คุณหนูตระกูลติงอายุสิบสองในปีนี้ รูปร่างหน้าตาสง่างาม นางสวมชุดกระโปรงแขนแคบทำจากผ้าไหมสีชมพูอ่อน ผมของนางถูกเกล้าเป็นทรงแกละพันไว้สองข้าง ประดับด้วยปิ่นมุกหนึ่งคู่และสวมต่างหูเงิน

ชุดนี้ทำให้นางดูงดงามซุกซน ประกอบกับดวงตารูปผลซิ่งกลมโตเต็มไปด้วยชีวิตชีวาจึงดูเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่ได้รับความรักและการเอาใจใส่จากบิดาและพี่ชาย

เพียงครั้งแรกที่เจอ ฉินเหยาก็คิดว่าคหบดีติงช่างกล้าหาญเหลือนเกิน ถึงขนาดปล่อยให้เด็กสาวที่ดูไร้เดียงสาเช่นนี้อยู่บ้านตามลำพัง

“นายท่านติง คุณชายติง คุณหนูติง” ฉินเหยาเดินเข้ามาในห้องโถงสวนดอกไม้ หยุดยืนต่อหน้าสามพ่อลูก ประสานหมัดขึ้นคำนับเล็กน้อย

นายท่านติงรีบยกมือขึ้นบอกให้นางไม่ต้องมากพิธีแล้วกล่าวต้อนรับด้วยรอยยิ้มว่า “ฉินเหนียงจื่อ ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว”

เขาพูดพลางมองไปทางบุตรสาวติงเซียง “นี่คือฉินเหนียงจื่อ คนที่พ่อบอกกับเจ้าไว้ อีกสองวันพ่อกับพี่ชายของเจ้าจะไปเมืองใหญ่ เจ้าอยู่บ้านคนเดียว มีฉินเหนียงจื่อเป็นผู้คุ้มกัน เราก็วางใจ”

ติงเซียงมองพิจารณาฉินเหยาด้วยความสงสัย ฉินเหยาเองก็เงยหน้าขึ้นมองกลับไปเล็กน้อย การสบตากันอย่างกะทันหันนี้ทำให้ติงเซียงรู้สึกแปลกใหม่

นางเดินขึ้นหน้ามาอีกสองก้าวแล้วหยุดตรงหน้าฉินเหยา ก่อนถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้าคือฉินเหนียงจื่อที่ตัดต้นไม้ได้สิบหกต้นในหนึ่งวันใช่หรือไม่ เหตุใดเจ้าถึงมีแรงเยอะเช่นนี้เล่า”

ฉินเหยาตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพว่า “ข้าเกิดมามีแรงมากอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

“โอ้~” เด็กสาวพยักหน้าแล้วสังเกตเห็นดาบและธนูของนางอีก “เจ้ายังเล่นดาบและยิงธนูได้ด้วยหรือ”

ฉินเหยาส่ายหน้าแล้วเอ่ยแก้ว่า “ไม่ใช่เล่น เป็นอาวุธสำหรับป้องกันตัวเจ้าค่ะ”

“เจ้าหมายความว่าเจ้าจะใช้อาวุธพวกนี้ป้องกันตัวหรือ” ติงเซียงไม่อยากเชื่อ นางเดินไปที่ด้านหลังของฉินเหยา มองดูอาวุธของนางอย่างละเอียดแล้วยื่นมือออกไปหมายจะสัมผัส

ฉินเหยาเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง เลี่ยงมือที่ยื่นมาอย่างอยากรู้อยากเห็นนั้น

“อาเซียง!”

นายท่านติงตวาดเสียงหนึ่งพลางส่งสัญญาณให้นางกลับมาโดยเร็ว ห้ามไม่ให้เสียมารยาท

ติงเซียงยังไม่ได้กลับมาในทันที แต่กลับถามฉินเหยาว่า “ฉินเหนียงจื่อ เจ้าเคยฆ่าโจรหรือไม่”

ฉินเหยาเพียงยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก มองนายท่านติงแวบหนึ่งโดยไม่ตอบคำถาม

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ติงเซียงจึงสรุปเอาเองว่านางไม่เคยฆ่าโจรมาก่อน นางเบะปากเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปหาบิดาและพี่ชาย

คุณชายติงเชิดคางขึ้น ถามฉินเหยาด้วยความหยิ่งยโสว่า “เจ้ามีฝีมืออะไรบ้าง ลองแสดงให้ดูได้หรือไม่”

คนผู้นี้ต้องอยู่คุ้มครองข้างกายน้องสาว หากไม่มีฝีมือก็ควรเปลี่ยนตัวเสียแต่เนิ่นๆ

การตัดต้นไม้ได้สิบหกต้นในหนึ่งวัน สำหรับคุณชายที่ไม่เคยสัมผัสความยากลำบากของการตัดไม้ เรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่ดูเก่งกาจอะไร

ฉินเหยามองไปทางนายท่านติง “คุณชายน้อยต้องการทดสอบฝีมือของข้าหรือ”

ติงซื่อไม่ได้ปิดบังความคิดของตนเองเลย เขาบอกตรงๆ ว่าเขาสงสัยว่านางไม่มีฝีมือด้านการต่อสู้

แม้นายท่านติงจะตำหนิเขาว่า “อย่าพูดจาเหลวไหล”

แต่เขาเองก็เห็นด้วยกับคำขอของลูกชาย เพราะเขาเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าฉินเหยาจะมีความสามารถน่าตกใจอะไรที่เขายังไม่รู้บ้าง

ฉินเหยาคิดว่าในเมื่อรับสมัครผู้คุ้มกัน อยากดูฝีมือของผู้สมัครก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

นางจึงเอ่ยกับพ่อบ้านว่า “สามารถเรียกผู้คุ้มกันในจวนทั้งหมดมาประลองกับข้าได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ติงเซียงและพี่ชายก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา นางบ้าบิ่นถึงเพียงนี้เลยหรือ

พ่อบ้านเองก็ใจหายวาบ แม้ว่าการเรียกคนมาจะไม่มีปัญหา แต่หากแพ้ล่ะก็นั่นจะต้องขายหน้ามากแน่

พ่อบ้านใช้สายตาเตือนฉินเหยาว่าตอนนี้ยังกลับคำได้ทัน แต่นางกลับทำเหมือนมองไม่เห็น เดินไปยืนรอที่ลานนอกห้องโถงสวนดอกไม้พลางปลดคันธนูและดาบหนักวางไว้ที่ใต้ชายคา

“มือเปล่าหรือ” ติงเซียงถามอย่างตื่นเต้น

ฉินเหยาหันไปยิ้มบางๆ ให้พลางตอบว่า “เพื่อป้องกันการบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจ”

เพราะอยู่ในวันสิ้นโลกมานานจนติดนิสัยว่าหากลงมือแล้วก็จะต้องออกกระบวนท่าสังหารในทันที นางจึงกลัวว่าจะพลาดพลั้งทำร้ายผู้อื่น

ได้ พ่อบ้านไม่พูดอะไรอีก เขาเดินไปเรียกผู้คุ้มกันทั้งหมดในจวนมา

ผู้คุ้มกันทั้งหมดมีแปดคน ทุกคนล้วนมีรูปร่างสูงใหญ่ มองแค่แวบแรกก็รู้สึกถึงความน่าเกรงขาม

ในยุคนี้ การเดินทางนอกบ้านไม่ปลอดภัย นายท่านติงจึงจ้างพวกเขามาคุ้มครองตนเองและบุตรชายในการเดินทางโดยเฉพาะ

หลายปีก่อนใต้หล้าวุ่นวาย ผู้คุ้มกันแปดคนนี้รอดพ้นจากยุคโกลาหลมาได้ล้วนมีประสบการณ์การต่อสู้จริงอย่างโชกโชน

ผู้คุ้มกันที่พวกคนรวยเลี้ยงไว้ นอกจากจะกินดีจนมีร่างกายกำยำแล้ว ยังมีอาวุธและเกราะป้องกันติดตัว โจรทั่วไปเมื่อเห็นก็ต้องเลี่ยงทางไป

แต่ในเมื่อฉินเหยาไม่ได้ใช้อาวุธ พวกเขาก็จำเป็นต้องปลดอาวุธและเกราะป้องกันออกเพื่อความยุติธรรม

ผู้ฝึกยุทธ์จะสัมผัสถึงพลังรอบตัวได้ เมื่อเห็นฉินเหยา ผู้คุ้มกันทั้งแปดคนก็ไม่ได้ดูแคลนนางเพียงเพราะนางเป็นสตรี

ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ความกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างฉินเหยาทำให้พวกเขารู้สึกตื่นตัวราวกับถูกสัตว์ร้ายจับจ้อง

แม้ว่ามุมปากของนางจะยังมีรอยยิ้มบางๆ ประดับ ดูแล้วอ่อนโยนสงบนิ่งมากก็ตาม

นี่คือคนที่เชี่ยวชาญในการปกปิดตัวตนและเสแสร้งผู้หนึ่ง

ผู้คุ้มกันทั้งแปดสบตากัน ก่อนเลือกคนที่เก่งที่สุดในกลุ่มออกมาท้าสู้กับฉินเหยา

นายท่านติงและบุตรทั้งสองสังเกตเห็นปฏิกิริยาของผู้คุ้มกัน พอเห็นพวกเขาเลือกคนที่เก่งที่สุดมาสู้กับฉินเหยา ทั้งสามพ่อลูกก็หันมามองกันด้วยความประหลาดใจ

พ่อบ้านประกาศเริ่มการต่อสู้ สามพ่อลูกรีบหันไปมองที่ลานทันที

เห็นเพียงทั้งสองยืนอยู่กลางลาน เดินวนรอบลานช้าๆ อย่างเงียบงัน ดวงตาของทั้งคู่จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ เตรียมพร้อมรับการโจมตี

ฉินเหยาเป็นประเภทที่ชอบโจมตีก่อน โดยเฉพาะเมื่อประเมินว่าคู่ต่อสู้อ่อนแอกว่าตน นางจะโจมตีเต็มกำลังในจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ตอบโต้

ผู้คุ้มกันรู้สึกเย็นวาบขึ้นในใจอย่างไม่มีสาเหตุ ขณะที่ยังไม่ทันเข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น หญิงสาวตรงหน้าก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็วราวกับเสือดาว

ตึง! เสียงหมัดกระทบเนื้อดังสะท้อนในลาน จากนั้นเงาร่างของทั้งสองคนก็พุ่งเข้าปะทะกันก่อนจะล้มลงกับพื้นเสียงดัง

การต่อสู้จบลงภายในหนึ่งวินาที ฉินเหยาลุกขึ้นยืนและถอยไปยืนด้านข้าง

ส่วนผู้คุ้มกันร่างสูงใหญ่กำยำกลับนอนอยู่บนพื้น แขนขาเหยียดออก อยู่ในสภาพหมดสติ

ยามนี้ ต่อให้ฟันเขาด้วยดาบ เขาก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

เพราะเมื่อครู่ ฉินเหยาออกกระบวนท่าครั้งแรกก็โจมตีเข้าที่กระดูกสันหลังบริเวณข้างลำคอของเขา

บริเวณนี้เปราะบางมาก อีกทั้งแรงของนางก็เหนือกว่าคนทั่วไป การโจมตีเพียงครั้งเดียว แม้ว่านางจะยั้งแรงแล้วก็ยังทำให้อีกฝ่ายหมดสติไปชั่วคราว

หากเป็นการต่อสู้จริง ตอนนี้อีกฝ่ายคงตายไปนานแล้ว

การฆ่าคนด้วยหมัดเดียว สำหรับฉินเหยาแล้วเป็นเรื่องปกติ

เมื่อเห็นผู้คุ้มกันยังไม่ลุกขึ้น คนที่เหลืออีกเจ็ดคนจึงรีบเข้าไปตรวจดู อุ้มตัวเขาขึ้น ตบหน้าเบาๆ และกดจุดใต้จมูก จนกระทั่งเขาลืมตาขึ้นมาช้าๆ ในสภาพมึนงง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่เพียงว่าบริเวณคอเจ็บ เจ็บมาก

“ซี๊ด!” เขาทนไม่ไหว กุมศีรษะตนเองแล้วขดตัวอยู่กับพื้น ใช้เวลาพักใหญ่ถึงจะฟื้นตัวแล้วลุกขึ้นมองฉินเหยาด้วยสายตาหวาดกลัว

นางเร็วเกินไปแล้ว!

อีกทั้งเรี่ยวแรงของนางก็มีมากกว่าคนทั่วไป แม้รวมแรงของพวกเขาทั้งแปดคนก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

“จะลองอีกไหม” ฉินเหยาถามพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนนั้นซ่อนเจตจำนงแห่งการต่อสู้อันรุนแรงเอาไว้

มีคนหนึ่งที่อยากลองดู แต่ผู้คุ้มกันที่เพิ่งโดนฉินเหยาล้มเมื่อครู่รีบดึงเขากลับมา

เขาประสานหมัดขึ้นคำนับฉินเหยา “ขอบคุณแม่นางที่ออมมือ พวกเรายอมรับแล้ว แม่นางร้ายกาจจริงๆ!”

ประโยคหลังนี้ เขาพูดเพื่อให้นายท่านติงและบุตรทั้งสองได้ยิน

สามพ่อลูกต่างพากันงุนงง เพราะแทบไม่ได้เห็นกระบวนท่าอะไรเลย การต่อสู้ก็จบลงอย่างรวดเร็วแล้ว

ทำไมถึงต่างจากการประลองกับยอดฝีมือในจินตนาการอย่างสิ้นเชิงเช่นนี้เล่า

อย่างไรก็ตาม นายท่านติงรู้ถึงฝีมือของหัวหน้าผู้คุ้มกันดี ในบรรดาผู้คุ้มกันทั้งแปดคน เขาเก่งที่สุดทั้งด้านพละกำลังและทักษะการต่อสู้ หากคนเช่นนี้ยอมรับฉินเหยาก็แสดงว่านางเก่งจริง

อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องกังขาเลยก็คือ เรี่ยวแรงของนางนั้นเยอะมาก

ฉินเหยาหันมามองและถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายน้อยพอใจหรือไม่”

ติงซื่อแค่นเสียงในลำคอ ก่อนหมุนตัวเดินจากไป ถือว่าฝืนใจยอมให้นางเป็นผู้คุ้มกันของน้องสาวตนเองแล้ว