ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 336 ตายไปด้วยกัน(2)
ตอนที่ 336 ตายไปด้วยกัน(2)
ตอนที่ 336 ตายไปด้วยกัน(2)
เมื่อเห็นสีหน้ายับยู่ของเหยาอี้หนิง เซี่ยเจ๋อหลี่ก็อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้น “เหยาอี้หนิง จริง ๆ นายหย่ากับเริ่นม่านลี่ก็ดีแล้ว ตอนนี้หล่อนเป็นแบบนั้นไปแล้ว ส่วนนายก็กำลังจะโดนจับ เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกนายลงเอยกันแบบนี้มันก็ดีแล้ว”
หลังจากพูดจบ การขยับเคลื่อนไหวของเซี่ยเจ๋อหลี่ก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ คิดเพียงอยากจับเหยาอี้หนิงให้โดยเร็วที่สุด
เมื่อเหยาอี้หนิงได้ยินว่าเริ่นม่านลี่ไปนัดดูตัวกับหลิวเสวียข่าย เขาก็รู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง แต่เขาทราบดีว่าหากตนทำเรื่องวันนี้ได้สำเร็จ ชีวิตก็จะประสบความสำเร็จด้วย เพราะฉะนั้นจึงต้องรักษาจิตใจเอาไว้ให้มั่นคง แล้วพยายามรับมือกับท่าทางการเคลื่อนไหวของเซี่ยเจ๋อหลี่
อีกด้านหนึ่ง โหย่วหยงกำลังเผชิญหน้าอยู่กับหวงจิ่นซง แต่ผู้สมรู้ร่วมคิดพวกนั้นทราบดีว่าหวงจิ่นซงไม่มีทักษะการต่อสู้ ทุกคนจึงต่างมารุมล้อม เพื่อช่วยคุ้มกันจากการโจมตีของโหย่วหยงทันที
ตอนนี้หวงจิ่นซงกำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเกลียดชัง “เจี่ยงสือเหิง นายทำอะไรกับฉัน ทำไมนายถึงมีของแบบนี้อยู่ติดตัวได้”
ขณะที่เจี่ยงสือเหิงกำลังโดนจับ พวกเขาได้ทำการค้นตัวหมดแล้ว ตรวจสอบเรียบร้อยว่าไม่มีของอันตรายพกติดตัวเขา ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีผงยานี้
ตอนแรกเจี่ยงสือเหิงไม่มีเวลาจะมาพูดเรื่องไร้สาระกับหวงจิ่นซง เพียงแค่คิดจะวิ่งหนี แต่แล้วก็ไม่ทันคิดว่าเย่อินจะเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้ นอกจากนี้ยังมีพวกคนที่สวมหน้ากากเข้ามาด้วย
เจี่ยงสือเหิงหยิบถุงกระดาษในมือ แล้วคิดจะทำอีกครั้ง พวกคนที่สวมหน้ากากจึงเดินตรงเข้ามาหาเจี่ยงสือเหิง
เจี่ยงสือเหิงรีบหันหลังแล้ววิ่งต่อไปอีกประมาณสองสามย่างก้าว แต่ไม่นานก็โดนตามทัน ขณะที่ใกล้จะโดนจับ โหย่วหยงก็เข้ามาช่วยได้ทันเวลาพอดี “คู่ต่อสู้ของพวกแกคือฉันนี่”
พูดจบเขาก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมดุดันแล้วเริ่มโจมตีใส่พวกคนสวมหน้ากากที่อยู่ตรงหน้า แต่ทักษะการต่อสู้ของฝ่ายตรงข้ามก็มีชั้นเชิงอยู่ไม่น้อย สุดท้ายจึงได้ต่อสู้กับโหย่วหยงด้วยกัน
โหย่วหยงเห็นว่าอีกฝ่ายเก่งมาก และท่วงท่าการเคลื่อนไหวของคนพวกนั้นก็ดูเป็นภัย จึงรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา สีหน้าของเขาจึงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ดูเหมือนว่าการมาช่วยคนในครั้งนี้จะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คนพวกนี้รับมือได้ยากมาก
ขณะโหย่วหยงกับพวกคนสวมหน้ากากกำลังต่อสู้กัน อาการเจ็บปวดของหวงจิ่นซงก็เริ่มสงบลงแล้ว เขาจึงหันไปจ้องมองเจี่ยงสือเหิงอย่างดุเดือดก่อนจะพูดขึ้น “วันนี้นายอย่าได้คิดหนีเลย ต่อให้ฉันต้องตาย ก็จะไม่ยอมให้นายรอดไปเด็ดขาด”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันมองไปยังเย่อิน แล้วบอกกล่าว “เย่อิน เธอยังมัวทำอะไรอยู่ รีบเข้ามาช่วยกันสิ”
เหยาอี้หนิงกับคนอื่นกำลังวุ่นวายอยู่กับเซี่ยเจ๋อหลี่และพวกโหย่วหยง ตอนนี้พวกเขาจึงทำได้เพียงพึ่งพาตัวเอง
ตั้งแต่ที่ทุกคนกำลังลงไม้ลงมือกัน เย่อินก็ได้หลบซ่อนด้วยความกลัวนิดหน่อย เมื่อได้ยินแบบนี้ จึงอดพูดไม่ได้ “ฉ…ฉันจะช่วยยังไงเล่า?”
เมื่อเห็นสีหน้าของเย่อินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หวงจิ่นซงจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้ดั่งใจ “ฉันกับเธอมีกันสองคน แล้วจะจับเจี่ยงสือเหิงไม่ได้อย่างนั้นเหรอ รีบมานี่”
“เอ๊ะ…ได้”
เย่อินทราบดีว่าหากพวกเขาล้มเหลวในวันนี้ แล้วจะมีสิ่งใดรอหล่อนอยู่ ในที่สุดจึงได้ตัดสินใจ ตรงปรี่เข้าไปหาเจี่ยงสือเหิงทันที
เจี่ยงสือเหิงรีบวิ่งหนีเมื่อเห็นแบบนี้ แต่หวงจิ่นซงก็ว่องไวมากเช่นกัน คนสองคนต้องการจะจับตัวเอง ส่วนเซี่ยเจ๋อหลี่กับพวกโหย่วหยงก็กำลังยุ่งอยู่อีก ซึ่งไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนเลย ทางฝั่งของเหยาอี้หนิงย่อมได้เปรียบอยู่แล้ว
เมื่อเห็นแบบนี้ เจี่ยงสือเหิงจึงแอบเป็นกังวล หากไม่มีกำลังเสริมปรากฏออกมา พวกเขาคงหลบหนีกันได้ยากโดยที่ไม่บุบสลาย
ในตอนนั้นเอง แววตาของหวงจิ่นซงก็เปล่งประกายความโหดเหี้ยม ตอนนี้ทั่วทั้งร่างของเขายังคงเจ็บปวดประหนึ่งไฟร้อนลุกโชนแผดเผา เขาจึงคิดอยากสั่งสอนบทเรียนให้เจี่ยงสือเหิงสักหน่อย “เจี่ยงสือเหิง วันนี้นายอย่าคิดว่าจะรอดไปได้เลย”
เจี่ยงสือเหิงเห็นแบบนี้ จึงรีบถอยห่าง
แต่จิตใจของหวงจิ่นซงตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เมื่อเขาเห็นว่าเจี่ยงสือเหิงยังไม่โดนมีดแทง จึงแกว่งมีดไปมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วตรงปรี่เข้าไปหาเจี่ยงสือเหิง
เจี่ยงสือเหิงไม่อยากโดนแทง จึงได้แต่หลบซ้ายหลบขวา เพียงแต่หวงจิ่นซงเหมือนจะเสียสติไปแล้ว จึงทำให้เลยเถิดไปบ้าง “หวงจิ่นซง นายบ้าไปแล้วเหรอ”
เจี่ยงสือเหิงทราบดีว่าพวกหวงจิ่นซงคงไม่อยากให้ตัวเขาเองตาย แต่ตอนนี้กลับเริ่มไม่แน่ใจแล้ว เนื่องจากหวงจิ่นซงดูคุ้มคลั่งเกินไป
“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว วันนี้นายไม่รอดแน่”
สีหน้าของหวงจิ่นซงดูคุ้มคลั่ง แต่แววตาของเขากลับเย็นชา เห็นได้ว่าเขาพยายามกวัดแกว่งมีดไปมาแบบเดาสุ่ม แต่ก็ส่อเจตนาได้ชัดเจนมาก ขณะเดียวกันก็อาศัยจังหวะที่เจี่ยงสือเหิงกำลังว้าวุ่นใจ ปาดมีดเข้าบนไหล่ของเจี่ยงสือเหิง
“พ่อบุญธรรม…”
เซี่ยเจ๋อหลี่เห็นเหตุการณ์นี้ผ่านทางหางตา ได้แต่รู้สึกร้อนรนจนตาแทบถลน ใจของเขาอยากจะรีบไปตรงนั้น แต่เหยาอี้หนิงก็ขวางเอาไว้
“เซี่ยเจ๋อหลี่ คู่ต่อสู้ของนายคือฉัน”
เนื่องจากมีคนมาช่วย เหยาอี้หนิงจึงเล่นงานได้ง่ายขึ้น แน่นอนว่าการมีคนเยอะย่อมดีมากอยู่แล้ว ต่อให้เซี่ยเจ๋อหลี่กับโหย่วหยงร่วมมือกันอีก พวกเขาก็ไม่ติดขัดแน่นอน แต่แล้วในเวลาต่อมา เขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เซี่ยเจ๋อหลี่ นายเปลี่ยนงานเพราะขาบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ แต่ดูจากนายตอนนี้แล้ว เหมือนว่าขานายจะไม่มีอาการบาดเจ็บเลยนะ”
แต่ถึงอย่างนั้น เซี่ยเจ๋อหลี่ไม่ได้สนใจเหยาอี้หนิงเลย ตอนนี้เขากังวลใจมาก ได้แต่อยากเข้าไปอยู่ใกล้ตัวเจี่ยงสือเหิง
และตอนนี้เจี่ยงสือเหิงก็ได้แต่รู้สึกว่าตรงบริเวณไหล่บาดเจ็บสาหัสมาก หลังจากกุมไหล่ไว้แล้ว ก็พบว่าหวงจิ่นซงยังคงกวัดแกว่งมีดมาทางเขา จึงทำได้เพียงวิ่งหลบหลีกต่อไป
แต่บริเวณด้านหลังเป็นแม่น้ำใหญ่ เจี่ยงสือเหิงไม่ทันได้สังเกต รู้สึกเพียงว่าเท้าของตัวเองกำลังลื่นไถล เขารู้สึกท่าไม่ดีจึงไม่ใช้มือกุมบาดแผลอีก ก่อนจะปล่อยมืดออก แล้วหันมองไปทางหวงจิ่นซงที่กำลังจะพุ่งเข้ามาแทงเขาด้วยสายตาดุดัน
“หวงจิ่นซง วันนี้พวกเรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ”
ในตอนนั้นเอง หวงจิ่นซงจึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลังจากนั้นจึงสังเกตได้ว่าพวกเขาอยู่ใกล้หน้าผากันมาก และดูเหมือนว่าเจี่ยงสือเหิงจะลื่นไถลลงไปนิดหน่อยแล้ว อีกไม่ช้าก็จะร่วงหล่นลงไป แต่แล้วน้ำหนักตัวของเจี่ยงสือเหิงที่ถ่วงเอาไว้มในทำให้เขาต้านทานแทบไม่ไหว จึงเซถลาไปข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเห็นแบบนี้ หวงจิ่นซงจึงตกใจมาก
อย่างไรก็ตาม เจี่ยงสือเหิงมองเห็นโอกาสที่เหมาะสม เขาคว้าจับเอวหวงจิ่นซง “หวงจิ่นซง ต่อให้ฉันตายฉันก็จะเอานายลงเหวไปด้วย วันนี้นายก็ต้องจบเห่ด้วย”
“ปล่อย ปล่อยฉันนะ รีบปล่อยฉันสิ”
หวงจิ่นซงกล่าวก่อนจะหันมองเย่อินที่อยู่ข้างหลังทันที “เย่อิน ทำไมเธอถึงไม่มาช่วยดึงฉันล่ะ”
เย่อินรีบไปซ่อนตัวในที่ห่างไกลในทันทีที่หวงจิ่นซงคว้ามีดออกมาด้วยความกลัวว่าจะโดนลูกหลง ตอนนี้จึงสายไปแล้วที่จะเดินเข้าไปให้ถึงตรงนั้นได้
ที่นี่ชุลมุนวุนวายมาก เซี่ยเจ๋อหลี่กับโหย่วหยงก็ต่างสังเกตเห็น
เซี่ยเจ๋อหลี่พยายามต่อสู้อย่างหนัก ก่อนจะโยนเหยาอี้หนิงกับพวกคนสวมหน้ากากออกไป แล้วรีบวิ่งตรงปรี่ไปทางหน้าผาด้วยความเร็วเต็มเปี่ยม “พ่อ…”
โหย่วหยงที่อยู่อีกด้านก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันที “ผอ.เจี่ยง…”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ระทึกมาก มาลุ้นกันนะคะว่าพ่อบุญธรรมจะตกเหวหรือเปล่า หรือจะมีใครมาช่วยทันไหม
ไหหม่า(海馬)
