ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 337 เซี่ยปิงชิง
ตอนที่ 337 เซี่ยปิงชิง
ตอนที่ 337 เซี่ยปิงชิง
แต่ก็..สายเกินไปแล้ว
เซี่ยเจ๋อหลี่กับโหยวหย่งทำได้เพียงแค่เฝ้ามองเจี่ยงสือเหิงกับหวงจิ่นซงที่กำลังร่วงหล่นลงไป
“อ้าก…”
หวงจิ่นซงกรีดร้อง คิดอยากจะทำอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
เจี่ยงสือเหิงร่วงหล่นลงไปแล้วก็ได้ใช้มือป้องปาก ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “อาหลี่ ดูแลมู่หลานให้ดีนะ ฝากดูแลลุงเจี่ยงด้วย…”
เสียงลอยมาตามสายลม ก่อนที่เจี่ยงสือเหิงกับหวงจิ่นซงจะตกลงไปในแม่น้ำทั้งคู่ ไม่นานนักก็จมลงไปกับกระแสธารที่ไหลเชี่ยว
“พ่อ…”
ดวงตาของเซี่ยเจ๋อหลี่เปลี่ยนเป็นสีแดง น้ำตาเอ่อล้นคลอเต็มเบ้า คิดอยากจะกระโดดตามลงไปอย่างไม่ลังเล
โหยวหย่งเห็นแบบนี้ ก็รีบห้ามทันที “อาหลี่ นายอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่น พวกเรารีบลงไปที่ริมตลิ่งกันเถอะ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยเจ๋อหลี่จึงกลับมารู้สึกตัว “ใช่ พวกเรารีบลงไปกันเถอะ บางทีพ่อบุญธรรมอาจจะรอดก็ได้”
หลังจากเหยาอี้หนิงเห็นเจี่ยงสือเหิงกับหวงจิ่นซงตกลงไป สีหน้าก็ยับยู่มากขึ้น เมื่อมองดูแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวก็รู้สึกว่าสองคนนั้นคงตายไปแล้ว ภารกิจในครั้งนี้ล้มเหลวจริง ๆ
คิดได้แบบนี้ ใบหน้าของเหยาอี้หนิงก็ยับยู๋น่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเห็นเซี่ยเจ๋อหลี่กับคนอื่น ๆ กำลังจะไปช่วยคน จึงแค่นหัวเราะเย็นชา ก่อนจะเอ่ยห้ามเอาไว้ “เซี่ยเจ๋อหลี่ ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย วันนี้พวกนายอย่าหวังว่าจะรอดไปได้เลย”
ครั้งนี้เขามีคนติดตามมากขนาดนี้ มีโอกาสแบบนี้แล้ว เขาก็รู้สึกว่าครั้งนี้ตนคงเก็บเซี่ยเจ๋อหลี่ได้
ดวงตาของเหยาอี้หนิงฉายรังสีสังหาร เขาโบกมือส่งสัญญาณให้คนพวกนั้น แล้วเอ่ยขึ้น “จัดการพวกมัน ฆ่าพวกมันให้หมด”
“เหยาอี้หนิง…”
เซี่ยเจ๋อหลี่กัดฟันกรอดแล้วมองไปที่เหยาอี้หนิง ได้แต่คิดอยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็น
เมื่อเห็นเซี่ยเจ๋อหลี่เป็นแบบนี้ เหยาอี้หนิงก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “เซี่ยเจ๋อหลี่ ตอนนี้นายเจ็บปวดขึ้นมาหรือยังล่ะ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ เพราะอีกไม่นานนายก็จะไม่รู้สึกอะไรแล้ว”
“ลงมือ”
เหยาอี้หนิงเพิ่งเอ่ยจบ ก็มีเสียงแตรรถดังมาจากทางด้านหลัง
เมื่อเห็นขบวนรถปรากฎตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เซี่ยเจ๋อหลี่กับเหยาอี้หนิงรวมถึงคนอื่น ๆ ต่างก็พากันตกใจ
คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเดินลงมาจากรถ และน่าแปลกใจกว่านั้นก็คือคน ๆ นั้นกลับเป็นฉินมู่หลาน
“อาหลี่…”
ฉินมู่หลานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อพบตัวเซี่ยเจ๋อหลี่แล้ว เมื่อเห็นเหยาอี้หนิงยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยเจ๋อหลี่ คิ้วก็พลันขมวดขึ้นทันที แต่ไม่นานเธอก็หันไปเห็นเย่อินและลองมองไปโดยรอบ สุดท้ายก็ไม่พบเงาของเจี่ยงสือเหิง “อาหลี่ พ่อบุญธรรมล่ะ?”
เซี่ยเจ๋อหลี่เห็นฉินมู่หลานแล้วก็ตกใจสุดขีด เมื่อได้ยินคำถามของเธอในตอนนี้จึงเพิ่งกลับมาได้สติอีกครั้ง ก่อนจะบอกอย่างร้อนรน “มู่หลาน พ่อบุญธรรมตกลงไปในแม่น้ำ คุณรีบพาคนไปตามหาเขาเถอะ”
หลังจากรถหยุดลง ทุกคนก็ลงมาจากรถ เซี่ยเจ๋อหลี่จึงเห็นชุยเสี่ยวผิงและใบหน้าแสนคุ้นเคยอีกหลายคนตรงหน้า จึงพอทราบได้ว่าคนพวกนี้คือคนที่มู่หลานเลือกมาเพื่อช่วยเหลือ
“อะไรนะ…”
ฉินมู่หลานได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบหันมองไปที่แม่น้ำอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว พลันเป็นกังวลขึ้นมา “ฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย”
แต่เธอก็ไม่ลืมเหยาอี้หนิงกับคนอื่นๆ จึงหันมองแล้วบอกกับชุ่ยเสี่ยวผิง “พวกพี่อยู่ช่วยตรงนี้ไปนะคะ เดี๋ยวฉันจะลงไปตามหาคนเอง”
“ค่ะ”
ฉินมู่หลานพาคนที่นายท่านเหยามอบให้มาแล้ว ก็ลงไปข้างล่างเพื่อตามหาคน
ส่วนพวกชุยเสี่ยวผิงก็อยู่ช่วยทางนี้ต่อ
มีชุยเสี่ยวผิงและคนอื่นมาเพิ่ม นอกจากนี้ฉินมู่หลานก็ไปดูบริเวณแม่น้ำแล้ว แรงกดดันของเซี่ยเจ๋อหลี่กับโหยวหย่งจึงลดลง ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะต้องสู้กับพวกเหยาอี้หนิงอีกต่อไป ก่อนจะเคลื่อนไหวด้วยท่าไม้ตาย
ส่วนฉินมู่หลานพาคนไปทางด้านล่าง แตถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นคนเลย
“พ่อ…พ่อ พ่ออยู่ไหนคะ?”
น้ำตาไหลคลอออกมาจากดวงตาของฉินมู่หลาน เธอกังวลเรื่องเจี่ยงสือเหิงกับเซี่ยเจ๋อหลี่มาตลอดทาง ไม่คิดว่าเธอจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง พ่อบุญธรรมตกลงไปในแม่น้ำเสียแล้ว
“พ่อ…”
ยิ่งค้นหาต่อไป ในใจของฉินมู่หลานก็ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นเท่านั้น บริเวณโดยรอบกับในแม่น้ำไม่มีใครอยู่เลย
“คุณหนูฉินครับ พวกเราลองเดินต่อไปก่อน แม่น้ำสายนี้ค่อนข้างไหลเชี่ยวมาก หากพัดพาร่างไป ก็คงไม่อยู่แถวนี้แน่ครับ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินมู่หลานก็พยักหน้าอย่างเร่งรีบแล้วตอบรับ “ค่ะ”
แม่น้ำสายนี้ยาวมาก ฉินมู่หลานกับคนกลุ่มหนึ่งเดินทอดยาวไปตามแม่น้ำอยู่เนิ่นนานก็ไม่เจอใคร จนกระทั่งเมื่อเดินมาจนสุดปลายสาย จึงพบว่ามีผาน้ำตกที่ไหลลงสู่แอ่งทะเลสาบด้านล่าง
“เร็วเข้า พวกเราลงไปดูกันเถอะ”
ฉินมู่หลานกับคนอื่น ๆ หาวิธีที่จะลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาลงไปถึงก็เห็นร่างของใครบางคน ฉินมู่หลานวิ่งก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วก็พบว่าไม่รู้จักคนผู้นี้เลย เช่นนั้นแล้วคนผู้นี้คงเป็นหวงจิ่นซงที่ตกลงมาในแม่น้ำพร้อมกับเจี่ยงสือเหิงอย่างแน่นอน
“คุณหนูฉิน คนนี้ตายแล้วครับ”
มีคนเข้าไปตรวจดู ก่อนจะหันมองแล้วบอกกล่าวกับฉินมู่หลาน
ฉินมู่หลานรีบเข้าไปดู ก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกกล่าว “ตายแล้วจริงด้วยค่ะ” ในตอนนี้ ใจของเธอก็ร่วงหล่นลงไปถึงตาตุ่ม “เร็วเข้า พวกเราเริ่มตามหากันได้แล้ว คนนี้คือคนที่ตกลงมาพร้อมกับพ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรมอาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้”
“ครับ”
แต่ต่อให้ทุกคนรีบหา ก็ไม่เจอเจี่ยงสือเหิงอยู่ดี
“คุณหนูฉินครับ แถวนี้หาจนทั่วแล้ว ไม่เจอร่องรอยของเขาเลยครับ”
“เป็นไปไม่ได้หรอก พ่อบุญธรรมกับหวงจิ่นซงตกลงมาด้วยกัน ในเมื่อหวงจิ่นซงอยู่แถวนี้ ถ้าอย่างนั้นพ่อบุญธรรมก็ต้องอยู่แถวนี้เหมือนกัน” หลังจากพูดจบ ฉินมู่หลานก็หันไปพูดด้วยสีหน้าท่าทางลำบากใจ “ถ้าไม่เห็นคนเป็นก็ต้องเห็นร่าง พวกเรารีบหากันเถอะ”
“ครับ”
หลายคนก้มหน้าหากันต่อไป
ในตอนนั้นเอง เจี่ยงสือเหิงได้ลืมตาตื่นขึ้น พลางหันมองโดยรอบด้วยความสับสนงุนงง หลังจากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในป่าเขา เขา…นี่คือเขารอดอย่างนั้นเหรอ?
“คุณฟื้นแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียง เจี่ยงสือเหิงจึงรีบหันไปมองด้วยความระแวง แต่กลับเห็นเพียงสาวงามคนหนึ่งกำลังย่างก้าวเข้ามาตรงหน้าของเขา
อยู่ ๆ ก็เจอคนแปลกหน้า เจี่ยงสือเหิงจึงสับสนนิดหน่อย
“คุณเป็นใคร? แล้วที่นี่ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินแบบนี้ หญิงสาวคนนั้นจึงเดาะลิ้นก่อนจะเอ่ย “ฉันเป็นคนช่วยคุณเอาไว้ แต่ตอนนี้คุณกลับระแวงฉันอย่างนั้นเหรอ เลี้ยงไม่เชื่องซะจริง”
“คุณ…เป็นคุณที่ช่วยผมเหรอ?”
“ก็แน่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคุณคงโชคร้ายได้ไปเฝ้ายมบาลเหมือนกับคนที่มาพร้อมกับคุณแล้ว”
เจี่ยงสือเหิงได้ยินแบบนี้ ก็ตอบโต้ทันที “หวงจิ่นซงตายแล้วเหรอ?”
“ที่คุณพูดหมายถึงคนที่ตกลงมาในทะเลสาบพร้อมกับคุณใช่ไหม เขาตายแล้วล่ะ แล้วคุณก็รอดมาได้เพราะฉัน”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เจี่ยงสือเหิงก็ผ่อนคลายลง เขาหันมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะบอกกล่าว “ขอบคุณครับ บุญคุณครั้งนี้จะไม่ลืมเลย” หลังจากพูดจบเขาก็เอ่ยถามชื่อหล่อนอีกครั้ง
“ฉันชื่อเซี่ยปิงชิง”
อีกด้านหนึ่ง ทุกคนยังออกตามหาเจี่ยงสือเหิง สุดท้ายก็พบเจอบางอย่างเข้า
“คุณหนูฉินครับ แถวนี้มีรอยเท้า แสดงว่ามีคนอยู่จริง ๆ พวกเราไปช่วยกันหาในป่าก็ได้ บางทีพ่อบุญธรรมของคุณหนูอาจจะขึ้นมาจากแม่น้ำ แล้วเดินเข้าไปในป่าก็ได้ครับ”
ฉินมู่หลานได้ยินแบบนี้จึงพยักหน้าแล้วพูดบอก “ได้ พวกเราไปหากันเถอะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ผู้หญิงที่ช่วยพ่อบุญธรรมเป็นใครกันหนอ?
ไหหม่า(海馬)
