ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 555 อยากอยู่กับครอบครัว(1)
ตอนที่ 555 อยากอยู่กับครอบครัว(1)
ฉินมู่หลานเห็นสีหน้าอึ้งของเซี่ยเจ๋อหลี่ก็เอ่ยยิ้มแย้ม “คุณไม่ได้กลับบ้านตั้งนาน ฉันเองมีช่วงวันหยุดก็เลยมาหาคุณค่ะ”
เซี่ยเจ๋อหลี่ยิ่งตีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินแบบนี้
“คืนนี้คุณจะพักที่นี่หรือเปล่า”
ตอนนี้มืดแล้ว เขาคาดเดาได้ว่าภรรยาคงมานอนค้างที่นี่
ฉินมู่หลานพยักหน้าตอบ “ค่ะ คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่”
ได้ฟังคำตอบเธอแล้ว ดวงตาของเขาก็เป็นประกายลิงโลด “ได้ เรากลับกันเลยเถอะ”
ระหว่างเดินทางไปหอพัก พวกเขาพบคนรู้จักหลายคน
เป้ยไห่หงเห็นฉินมู่หลานจึงรีบถาม “มู่หลาน มาหาสามีสินะ แล้วมาคนเดียวเหรอ หรือพาเจ้าตัวน้อยสองคนนั้นมาด้วยล่ะ”
“พี่สะใภ้ ฉันมาคนเดียวค่ะ”
ครั้นรู้คำตอบก็นึกเสียดายและเอ่ย “คิดว่าจะพาลูกมาด้วยซะอีก อยากจะเห็นเหล่าซานกับเหล่าซื่อลูกเธอจะแย่”
ตอนนี้เองที่โจวหมิ่นมาถึง เมื่อพบว่าฉินมู่หลานไม่ได้พาลูกมาด้วยก็เสียดายไม่แพ้กัน
“ใช่แล้ว ฉันเองก็อยากเจอเหล่าซานกับเหล่าซื่อ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว”
ฉินมู่หลานยิ้มบอก “งั้นฉันจะพามาด้วยพรุ่งนี้นะคะ”
“จริงเหรอ อย่างนั้นก็เยี่ยมเลย”
พวกหล่อนมีความสุขมากเมื่อได้ฟังคำฉินมู่หลาน แต่ยังกลัวว่าฉินมู่หลานจะเอาลูกมาเพราะตนเองรบเร้าจึงรีบแก้คำ “มู่หลาน ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ต้องพามาก็ได้นะ”
“ไม่ได้ลำบากหรอกค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปเลี้ยงพวกเขาช่วงกลางวันอยู่แล้ว จากนั้นจะพาพวกเขามาเจอพ่อค่ะ”
เห็นเธอพูดแบบนี้ ทั้งคู่ก็รีบพยักหน้าบอก “ได้ พรุ่งนี้เราจะช่วยเธออุ้มลูกเอง”
พูดคุยกับพี่สะใภ้ทั้งสองไม่กี่คำก็ตามเซี่ยเจ๋อหลี่กลับที่พัก
ในที่สุดเซี่ยเจ๋อหลี่ก็ถามขึ้น “พรุ่งนี้คุณจะไปรับลูกมาจริง ๆ เหรอ”
“จริงค่ะ ยังไงก็ต้องไปหาอยู่แล้ว”
ระหว่างนี้ฉินมู่หลานเล่าแผนการเดินทางเดิมให้เขาฟังแล้วกล่าวตบท้าย “ทีแรกฉันว่าจะพาลูกมาอยู่แล้ว แต่ว่าคุณปู่คุณย่าไม่ยอมให้มาด้วยกัน ถึงฉันจะมาที่นี่ก็ยังต้องกลับไปป้อนนมลูกช่วงกลางวันอยู่ดี พรุ่งนี้ฉันกลับไปแล้วจะพาพวกเขามาด้วย ค่อยพากลับวันรุ่งขึ้น ตั้งใจจะมาหาคุณอีกพักหนึ่งค่ะ”
“ได้ ผมเองก็ไม่ได้เจอถวนถวนกับหยวนหยวนมานานแล้ว คิดถึงพวกเขาเหมือนกัน อยากเจอชิงชิงกับเฉินมู่หลานเฉินมู่หลานด้วย”
“งั้นฉัน… พาชิงชิงกับเฉินมู่หลานเฉินมู่หลานมาด้วยพรุ่งนี้ดีไหม”
เซี่ยเจ๋อหลี่รีบส่ายหน้าก่อนห้าม “อย่าเลย คุณพามาคนเดียวไม่ไหวหรอก ต่อให้เหวินเชี่ยนมาช่วย การพาเด็ก ๆ หลายคนมาก็ลำบากเกินไป”
“ได้ค่ะ พรุ่งนี้พาแค่ถวนถวนกับหยวนหยวนมาก็แล้วกัน”
ฉินมู่หลานยังอยากเล่าสถานการณ์ในครอบครัวให้สามีฟัง ทว่าไม่ทันได้พูดก็ถูกเขาอุ้มขึ้นโดยไม่พูดไม่จา
“คุณ…”
หลังจากนั้นเธอไม่มีโอกาสได้พูดอีก นึกไม่ถึงว่าทันทีที่มาหาเขา เจ้าตัวจะทำเธอเหนื่อยยากขนาดนี้
เสร็จกิจแล้วเธอก็มองค้อนเขาพลางบอก “ทั้งหมดเป็นความผิดคุณ ฉันหิวข้าวอยู่แล้ว ตอนนี้หิวกว่าเดิมอีก ตอนนี้ไม่เหลือแรงขยับตัวไปไหนแล้ว”
เห็นภรรยาจ้องมา เซี่ยเจ๋อหลี่ก็พลันอารมณ์ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง “ภรรยา แม้แต่ตอนงอนคุณก็ยังสวยจัง”
ท่าทีของเขาเปลี่ยนไป ฉินมู่หลานรีบเอ่ยห้าม “พอเลย… ฉันหิวแล้วจริง ๆ เหนื่อยแล้ว ขยับตัวไม่ไหวแล้ว”
ได้ยินเช่นนี้เขาก็ลุกขึ้นในท้ายที่สุดแล้วบอก “รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปทำอาหารมาให้”
“อืม”
เธอรีบขานรับ หันตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออกมาก็พบสามีทำอาหารเสร็จแล้ว “กลิ่นหอมจัง เหมือนจะใช้น้ำมันหมูเลย”
เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะทำเสร็จเร็วขนาดนี้
“ใช่แล้ว ผัดกะหล่ำปลี อีกอย่างเป็นหมูสามชั้นตุ๋น คุณกินรองท้องก่อน ถ้ายังไม่อิ่มเดี๋ยวผมทำบะหมี่เพิ่มให้อีก”
ฉินมู่หลานนั่งลงก่อนบอก “พอแล้วค่ะ ฉันไม่ได้กินเยอะ”
“ครับ งั้นมากินข้าวกัน”
ฉินมู่หลานหิวมากจริงๆ กว่าจะวางตะเกียบลงก็กินข้าวหมดไปสองชาม
หลังเซี่ยเจ๋อหลี่เก็บข้าวในหม้อและล้างจานเสร็จ ทั้งสองก็นั่งลงพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน
เดิมทีฉินมู่หลานเล่าเรื่องครอบครัวไปเรื่อย ๆ โดยไม่ทันรู้ตัวก็ผล็อยหลับไปเอง
สายตาเปี่ยมแววแย้มยิ้มของเขามองใบหน้านุ่มนวลสงบนิ่งยามหลับใหลของเธอ อุ้มเธอเข้าห้องอย่างระมัดระวัง ก่อนเอนตัวนอนข้างเธอ
วันต่อมากว่าฉินมู่หลานจะตื่น เซี่ยเจ๋อหลี่ก็ออกไปทำงานแล้ว เธอนึกได้ว่าต้องกลับบ้านจึงแต่งตัวก่อนออกไป
เมื่อคุณนายเหยากับนายท่านเหยารู้ว่าเธอจะพาถวนถวนกับหยวนหยวนไปฐานทัพด้วยก็สั่งให้พ่อบ้านเหยาตามไปด้วย “มู่หลาน ให้พ่อบ้านเหยาอยู่ด้วยนะ เขาจะได้ช่วยดูแลลูกได้”
ได้ยินแล้วฉินมู่หลานก็บอก “คุณปู่คะ ให้ไปส่งก็พอค่ะ พ่อบ้านเหยาจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา เดี๋ยวฉันจะพาลูกกลับมาเองค่ะ”
ฉินมู่หลานยืนกรานเสียงแข็งไม่เลิก นายท่านเหยาจึงไม่ทักท้วงอีก
หลังถวนถวนกับหยวนหยวนมาถึงหอพัก พี่สะใภ้เป้ยไห่หงกับโจวหมิ่นรออยู่แล้ว พวกเธอพบหน้าเด็กทั้งสองก็เข้ามาหาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เจ้าเด็กสองคนนี้น่ารักมากเลยไม่ใช่เหรอ”
“ใช่แล้ว ๆ หน้าตาเหมือนกันเป๊ะเลย”
“ชิงชิงกับเฉินเฉินก่อนหน้ายังไม่หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้”
“อาจเพราะแฝดชายหญิงหน้าตาไม่เหมือนกันเท่าแฝดเพศเดียวกัน”
หลายคนมองสองแฝดอย่างริษยา บางคนอยากอุ้มถวนถวนกับหยวนหยวน
ทว่าเมื่อเจ้าตัวน้อยมาแปลกที่ พวกเขาก็รู้สึกได้และไม่ยอมให้ใครอุ้ม
ฉินมู่หลานอดยิ้มไม่ได้ ลูบก้นปลอบลูกชายทั้งสองพลางมองหน้าคนอื่น
อย่างไรก็ตาม เป้ยไห่หงกับเพื่อนร่วมงานก็เอ็นดูมากขณะมองท่าทีของสองเด็กน้อย และเอ่ยขึ้น “ทำไมพวกเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ อยากจะขโมยกลับบ้านเลย”
“ใช่แล้ว น่ารักสุด ๆ”
อาจเพราะเด็กชายทั้งคู่สัมผัสถึงกันได้ คนเห็นพวกเขาทำตัวเหมือนกันก็ยิ่งรู้สึกหาดูได้ยาก
“น่ารักจนใจเจ็บไปหมดแล้ว”
ทุกคนมุงดูสองพี่น้อง กว่าฉินมู่หลานจะอุ้มลูกชายกลับมาได้ก็หลังจากเซี่ยเจ๋อหลี่เดินมา
“เฮ้อ… คิดว่าจะมีแค่พี่ไห่หงกับพี่โจวหมิ่นซะอีก นึกไม่ถึงว่าจะมีคนกรูกันมาเยอะขนาดนี้ พวกหล่อนชอบถวนถวนกับหยวนหยวนกันมากจริง ๆ รุมล้อมและไม่ยอมผละออกไป”
เซี่ยเจ๋อหลี่ได้ยินก็ยิ้มเอ่ย “เราทำอะไรไม่ได้ ลูกเราน่าเอ็นดูซะขนาดนี้นี่” สุดท้ายก็รับลูกมาอุ้มทีละคน หอมแก้มก่อนถาม “พ่อคิดถึงลูกมากเลย ลูกคิดถึงพ่อไหม”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เป็นธรรมดาที่เด็กน่ารักมักถูกรุมล้อมแบบนี้แหละค่ะ
ไหหม่า(海馬)
