ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 639 รับรู้
ตอนที่ 639 รับรู้
เมื่อฉินมู่หลานจากไปแล้ว ฟู่โฮ่วหลิ่นจึงเพิ่งนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ แล้วพูดอย่างเซ็งๆ “ลืมถามคุณหมอฉินเสียสนิทเลยว่าจะไปพบหล่อนได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นถูเฉิงเสียงจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย
ขณะที่กัวอี่เชียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดด้วยความเสียดายว่า “ใช่สิ ทำไมเราถึงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้กันนะ เมื่อครู่เราเพิ่งเซ็นสัญญากันไปเลยว่าคุณหมอฉินเป็นหมอประจำพิเศษของโรงพยาบาลทหาร ปกติก็แค่มาโรงพยาบาลเฉพาะเวลาที่มีธุระเท่านั้น แล้วแบบนี้หลังจากโฮ่วหลิ่นออกจากโรงพยาบาลแล้ว คงจะเจอหล่อนได้ยาก”
แต่เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว กัวอี่เชียนก็หันกลับมาพูดกับถูเฉิงเสียงด้วยแววตาเป็นประกายว่า “นายไม่รู้จักคุณหมอฉินเหรอ งั้นถ้าโฮ่วหลิ่นต้องมาตรวจอีก จะหาคุณหมอฉินได้อย่างไรล่ะ?”
ถูเฉิงเสียงไม่ได้คิดอะไรมากโดยตรงก็ตอบกลับไปว่า “พวกนายไปที่ร้านซิ่งหลินก็ได้ นั่นคือร้านของหมอฉิน หรือถ้าไม่ได้ผลก็มาที่โรงพยาบาลให้คุณหมอเช่าช่วยส่งข่าวให้ก็ได้”
กัวอี่เชียนได้ยินดังนั้นก็ถึงกับแปลกใจ
“อะไรนะ… ร้านซิ่งหลินนั่นเป็นของคุณหมอฉินงั้นเหรอ”
ถูเฉิงเสียงพยักหน้า “ใช่ ยาบำรุงร่างกายเป็นสิ่งที่หมอฉินวิจัยขึ้นมา ครอบครัวของฉันและอันเหอได้กินกันไปแล้ว ผลลัพธ์นั้นดีจริงๆ และโชคดีที่อันเหอทำงานที่ร้านซิ่งหลิน หล่อนจึงหาซื้อมาได้ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่ได้กินยาบำรุงร่างกายกันง่ายๆ หรอก”
ฟู่โฮ่วหลิ่นและกัวอี่เชียนได้ยินถูเฉิงเสียงพูดด้วยท่าทางยินดีก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ สักพักก็พูดขึ้นว่า “นายไม่ได้รู้จักคุณหมอฉินอยู่แล้วเหรอ พวกเราไม่ต้องหาคุณหมอเช่าให้ช่วยหรอก ให้นายช่วยส่งข่าวไม่ดีกว่าเหรอ”
ถูเฉิงเสียงก็คิดว่ามันเป็นความจริง จึงพยักหน้าตอบว่า “ได้สิ งั้นเดี๋ยวฉันจะบอกให้ภรรยาของฉันไปบอกหมอฉินให้
ในตอนท้ายถูเฉิงเสียงก็หันไปทางกัวอี่เชียนแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ดีใจได้แล้ว กลับซีหนานได้แล้ว ที่นี่มีฉันช่วยดูแลโฮ่วหลิ่นอยู่ นายไม่ต้องห่วง”
นี่ก็เป็นจุดประสงค์ที่ทำให้เขามาในวันนี้ คือช่วยจัดการเรื่องต่างๆ ให้ฟู่โฮ่วหลิ่นให้เรียบร้อย
กัวอี่เชียนได้ยินดังนั้นก็ตบไหล่ถูเฉิงเสียงแล้วพูดว่า “ถ้างั้นก็ฝากโฮ่วหลิ่นด้วยนะ แผลที่ขาของเขายังต้องพักฟื้นอีกนาน แล้วเขาก็สนิทกับนายมากที่สุดในปักกิ่งแล้วนะ”
“เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
ในขณะที่ฟู่โฮ่วหลิ่นหันไปทางถูเฉิงเสียงเพื่อขอบคุณ “เฉิงเสียง ขอบคุณนะ”
ทางด้านฉินมู่หลานก็ได้เอ่ยคำร่ำลาเช่าเจิ้งเฟิง จากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาลทหาร เธอไม่ได้กลับบ้านทันที แต่แวะไปที่ร้านซิ่งหลินสักหน่อย
“มู่หลาน ทำไมวันนี้เข้ามาได้ล่ะ”
เซี่ยปิงชิงที่เห็นฉินมู่หลาน ก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ปิงชิง ช่วงนี้ในร้านยังมีคนเยอะอยู่ไหม”
“เยอะสิ ไม่เยอะได้ไง ทุกวันก็มีแต่คนแวะเวียนมาเพื่อซื้อยาบำรุงร่างกาย โชคดีที่โรงงานผลิตส่งมาให้ทัน ไม่งั้นคงต้องปิดร้านไปแล้ว”
ฉินมู่หลานเองก็ไม่คิดว่าคนจะยังเยอะขนาดนี้ในช่วงนี้ “แล้วตอนนี้ยาบำรุงร่างกายยังพอไหม”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินมู่หลาน เซี่ยปิงชิงก็ตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง ทางด้านอาฉางกู้ทำงานเร็วมาก ดังนั้นยาบำรุงร่างกายจึงไม่มีขาดตลาด ฉันคิดว่าหลังจากเทศกาลโคมไฟผ่านพ้นไปแล้ว คนที่ซื้อก็คงจะน้อยลง เมื่อถึงเวลานั้นร้านซิ่งหลินของเราก็คงจะต้องออกผลิตภัณฑ์ใหม่แล้วล่ะ”
ฉินมู่หลานได้ยินดังนั้นจึงหันไปทางเซี่ยปิงชิงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เอาเป็นยาลูกกลอนแก้พิษของเธอก็ได้นะ”
เซี่ยปิงชิงได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไป
“แต่ว่า…ตอนนี้ยาแก้พิษยังแก้พิษงูได้อยู่ตัวเดียว คงจะไม่มีคนซื้อเยอะ เพราะไม่ได้มีเหตุให้ได้ใช้บ่อยนัก”
ฉินมู่หลานกลับพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “จุดประสงค์หลักของร้านซิ่งหลินของเรา ไม่ใช่เพื่อผลิตยาที่ช่วยเหลือผู้คนหรอกเหรอ ยาแก้พิษก็ถือเป็นยาที่ช่วยเหลือผู้คนอย่างหนึ่งอยู่แล้ว การผลิตยาจึงเป็นเรื่องที่ต้องทำ ส่วนเรื่องยอดขายไม่ต้องไปคิดมาก ขายได้มากหรือน้อยก็ไม่สำคัญ ขอแค่คนที่ต้องการใช้ได้ใช้ก็พอแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของเซี่ยปิงชิงก็เป็นประกายพร้อมกับพยักหน้าตอบตกลง “ตกลง งั้นยาตัวต่อไปของร้านซิ่งหลิน เราก็จะออกยาแก้พิษ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ชุยจวี๋ก็ยกชามาให้ทั้งสอง จากนั้นก็รีบไปทำงานต่อ
ฉินมู่หลานมองชุยจวี๋ แล้วถามเบาๆ ว่า “อาชุยอยู่ที่นี่แล้วเป็นยังไงบ้าง?”
“อาชุยขยันมาก ทำงานเก่ง”
ได้ยินดังนั้นฉินมู่หลานก็วางใจ
“ดีแล้ว แล้วอันเหอล่ะ?”
เซี่ยปิงชิงได้ยินดังนั้น ก็ซุบซิบข้างหูฉินมู่หลานว่า “อันเหอสงสัยว่าสามีตัวเองมีปัญหา วันนี้เลยตั้งใจไปจับผิด”
ฉินมู่หลาน “…”
“ฉันเพิ่งเจอถูเฉิงเสียง สามีเธอคงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง”
เซี่ยปิงชิงอดขำไม่ได้พูดว่า “เธอเจอจริงๆ เหรอ แสดงว่าอันเหอเข้าใจผิด”
“อันนี้ไม่รู้ แต่เช้านี้ฉันเจอถูเฉิงเสียงจริงๆ นะ” ฉินมู่หลานเล่าเรื่องที่เธอเจอถูเฉิงเสียง แล้วถาม “ทำไมอันเหอถึงสงสัยสามีตัวเองล่ะ?”
“เพราะสามีเธอเพิ่งหาบ้านเช่า เหมือนจะเอารองรับใครสักคนอยู่ เลยทำให้อันเหอคิดมาก กลัวสามีจะมีบ้านเล็ก”
อีกด้านหนึ่ง คังอันเหอก็ได้เจอถูเฉิงเสียงเหมือนกัน และหลังจากเห็นคนตรงหน้า หล่อนก็รู้สึกเขินเล็กน้อย
“เอ่อ…สวัสดีค่ะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
อาจหาบ้านไว้ให้สหายอยู่ก็ได้ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้นะ
ไหหม่า(海馬)
