ทะลุมิติสู่ยุค 70 ไปแต่งงานกับผู้ชายคลั่งรัก - ตอนที่ 782 ทำภารกิจสำเร็จ(2)
ตอนที่ 782 ทำภารกิจสำเร็จ(2)
แต่ยังไม่ทันที่ฉินมู่หลานจะพูดอะไร คุณปู่ลั่วและคังอันเหอก็เดินเข้าไปข้างใน คังอันเหอยังหันมาตะโกนอีกว่า “มู่หลาน เธอยืนเหม่ออยู่ทำไม รีบมาสิ”
เมื่อเห็นทั้งสองคนกระตือรือร้นแบบนั้น ฉินมู่หลานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งใจว่าหลังจากยุ่งอยู่สักพักจะให้พวกเขากลับไปก่อน ท้ายที่สุดทั้งสองก็ไม่ได้ปฏิเสธ พอถึงเวลาเลิกงานปกติก็กลับไป แต่ตอนกลางวันจะมาที่นี่ ซึ่งการมาของคุณปู่ลั่วก็ช่วยได้มากทีเดียว
ด้วยความพยายามของทุกคน ในที่สุดยารักษาเฉพาะทางก็ถูกปรุงขึ้นมาได้ แม้จะใช้เวลาไปเกือบครึ่งเดือน แต่ก็ถือว่าดีมากแล้ว
เมื่อมียารักษาเฉพาะทางไหลเวียนเข้ามา อาการป่วยก็ถูกควบคุมได้อย่างรวดเร็ว โรงงานยาซิ่งหลินเป็นที่รู้จักกันมากขึ้น นอกจากที่ปักกิ่งแล้วก็เป็นที่รู้จักในมณฑลอื่นๆ ด้วย
“คุณหมอฉิน คุณผลิตยาได้ไม่ผิดจริงๆ ครั้งนี้คุณแก้ปัญหาใหญ่ได้สำเร็จ ดีจริงๆ”
ผู้อำนวยการเถาพบฉินมู่หลานอีกครั้งและเอ่ยปากชมเธอไม่ขาด รู้สึกว่าเธอดีไปหมดทุกอย่าง น่าเสียดายที่มีภารกิจยุ่ง ไม่อย่างนั้นจะได้ทำงานที่โรงพยาบาลไปด้วยค้นคว้าวิจัยต่อไปด้วย หากเป็นแบบนั้นก็คงจะดี
ฉินมู่หลานได้ยินแล้วก็ถามถึงสถานการณ์ล่าสุดของโรงพยาบาล
“ผู้อำนวยการ คนไข้น่าจะกินยาแล้วออกจากโรงพยาบาลกันหมดแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่ ส่วนใหญ่ออกจากโรงพยาบาลกันหมดแล้ว ยาเฉพาะทางที่คุณคิดค้นขึ้นมีประสิทธิภาพมาก”
ได้ยินแบบนั้น ฉินมู่หลานก็ส่ายหัวพูดว่า “นี่ไม่ใช่ผลงานของฉันคนเดียวหรอกค่ะ เป็นผลจากความพยายามของทุกคนต่างหาก คุณปู่ลั่วของพวกเราไม่เกรงความเหนื่อยยากที่ซิ่งหลินถังจึงได้มาร่วมมือกันด้วย”
“ใช่ๆ เป็นผลงานของพวกคุณทุกคน”
ผู้อำนวยการเถาหัวเราะฮ่าๆ จากนั้นก็อยากชวนฉินมู่หลานไปทานข้าว
“ผู้อำนวยการ ช่วงนี้ฉันยุ่งกับเรื่องนี้จนไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว ฉันต้องขออภัยที่ไม่ไปกินข้าวด้วยนะคะ ขอกลับก่อน”
ผู้อำนวยการเถาได้ยินแล้วรีบพูดว่า “งั้นคุณรีบกลับไปเถอะ”
พอฉินมู่หลานกลับถึงบ้าน ก็พบว่านายท่านเหยาและคุณนายเหยาอยู่ที่นั่น “คุณปู่คุณย่า พวกท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ”
“พวกเราก็มาตอนปีใหม่นี่แหละ คิดว่าเธอไม่อยู่บ้าน ส่วนอาหลี่ก็ยุ่ง กลัวว่าจะไม่มีใครดูแลเด็กๆ เลยมาที่นี่” นายท่านเหยาเห็นฉินมู่หลานกลับมาแล้ว ก็รีบถามว่า “มู่หลาน โรงงานยาของพวกเธอทำภารกิจสำเร็จแล้วใช่ไหม”
ฉินมู่หลานพยักหน้าตอบว่า “ใช่ค่ะ ทำสำเร็จแล้ว”
“ดีมาก”
นายท่านเหยาตื่นเต้นมาก “พวกเธอทำเรื่องดีมากๆ เลยนะ แต่ก็ลำบากกันจริงๆ ในเมื่อทำสำเร็จแล้ว ต่อไปก็พักผ่อนที่บ้านให้เต็มที่นะ”
“ค่ะ ฉันตั้งใจจะพักผ่อนสักพักหนึ่ง”
ตลอดครึ่งเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา ฉินมู่หลานไม่ได้นอนหลับสนิทเลยสักครั้ง ในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายแล้ว
คุณนายเหยาเห็นฉินมู่หลานผอมลงกว่าเดิม ก็อดพูดไม่ได้ว่า “เธอผอมลงมากเลย ฉันจะให้คนครัวไปต้มซุปไก่ให้นะ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยพักผ่อนให้เต็มที่”
“ค่ะ ขอบคุณคุณย่านะคะ”
ได้ยินฉินมู่หลานขอบคุณ คุณนายเหยาก็รู้สึกเขินอายไปบ้าง
ชิงชิงและเฉินเฉินเปิดเทอมแล้ว แต่ถวนถวนและหยวนหยวนกำลังเล่นอยู่ในสวน พอรู้ว่าแม่มาก็รีบวิ่งมาหา ฉินมู่หลานยิ้มและคุยกับพวกเขาสักพัก แต่เพราะเหนื่อยมากจริงๆ เลยกินข้าวเสร็จแล้วไปพักผ่อนทันทีที่ครัวทำอาหารเสร็จ
ตอนที่ซูหว่านอี๋กับเหยาจิ้งจือกลับมา ฉินมู่หลานยังคงหลับอยู่
“ปล่อยให้มู่หลานพักผ่อนเถอะ พวกเราไม่ต้องปลุกหล่อนหรอก”
เหยาจิ้งจือก็คิดแบบเดียวกัน พยักหน้าพูดว่า “ใช่ ปล่อยให้มู่หลานพักผ่อนให้เต็มที่ หล่อนลำบากมากจริงๆ ในช่วงนี้”
มู่หลานไม่ได้กลับบ้าน อยู่แต่ที่โรงงานยามาเกือบหนึ่งเดือน โชคดีที่ผลลัพธ์น่าพอใจ
เกาเชี่ยนเชี่ยนมาช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อย พอหล่อนมาถึง ก็พบว่าทุกคนในบ้านยังรอหล่อนมากินข้าวอยู่
“คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย พวกท่านควรกินก่อนนะคะ ไม่ต้องรอฉันหรอก”
คุณย่าฉินหัวเราะพลางพูดว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ยังไม่สายนัก เธอรีบนั่งลงกินข้าวเถอะ”
“ได้ค่ะ”
เกาเชี่ยนเชี่ยนรีบนั่งลง พอได้ยินว่าฉินมู่หลานกลับมาแล้ว ก็รีบถามว่า “พี่สาวล่ะคะ”
ซูหว่านอี๋ยิ้มแล้วอธิบายว่า “มู่หลานเหนื่อยมาก เลยกลับไปพักในห้อง พวกเราไม่ต้องไปปลุกหล่อนหรอก ปล่อยให้หล่อนนอนจนกว่าจะตื่นเองดีกว่า”
“ใช่ๆ”
เกาเชี่ยนเชี่ยนรีบพยักหน้าหงึกหงัก
ฉินเคอวั่งออกเดินทางไปเซินเจิ้นกับฉินเจี้ยนเซ่อ เซี่ยเหวินปิง และเซี่ยเจ๋อเหว่ยตั้งแต่เช้าแล้ว ดังนั้นเกาเชี่ยนเชี่ยนในตอนนี้จึงแค่ไปทำงานแล้วก็กลับบ้านวนเวียนอยู่แค่สองที่ ปกติพอกลับถึงบ้านก็ไม่ค่อยมีคนวัยเดียวกันคุยด้วย นอกจากนั้นหลี่เสวี่ยเยี่ยนยังไปอยู่ที่เซินเจิ้นหลังจากที่นายท่านเหยากับคุณนายเหยามาอยู่ที่นี่ โชคดีที่สะใภ้ใหญ่ทำงานเสร็จแล้วกลับมา
ทุกคนในครอบครัวนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างอิ่มหนำสำราญ
ส่วนฉินมู่หลานนอนยาวไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น รวมแล้วเป็นเวลาสิบแปดชั่วโมงเต็มๆ
“มู่หลาน ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม ลุกขึ้นมากินอาหารเช้ากันก่อนนะ”
ฉินมู่หลานเห็นซูหว่านอี๋แล้วอดถามไม่ได้ “แม่คะ วันนี้แม่ไม่ได้ไปโรงงานเครื่องสำอางเหรอคะ”
“แม่เห็นลูกยังไม่ตื่น เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ วันนี้เลยหยุดพักสักวัน”
“แม่คะ หนูไม่เป็นไรแล้ว ถ้าแม่ยุ่งก็ไปทำงานเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไร ช่วงนี้โรงงานเครื่องสำอางก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำหรอก”
เห็นแม่พูดแบบนั้น ฉินมู่หลานก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วเธอก็หิวจริงๆ พอลุกขึ้นมากินข้าวเสร็จก็รู้สึกเหมือนฟื้นคืนชีพขึ้นมา คนทั้งคนผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย
“แม่จ๋า~~”
ถวนถวนและหยวนหยวนเริ่มตามหาแม่ตั้งแต่เช้าตรู่ พวกเขารู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าแม่กลับมาแต่ยังไม่ได้เจอตัว ตอนนี้ในที่สุดแม่ก็ตื่นแล้ว
“ถวนถวน หยวนหยวน ช่วงนี้พวกลูกเล่นอะไรกันที่บ้านบ้างจ๊ะ”
“เยอะเลย เยอะมาก”
เด็กทั้งสองวิ่งวนรอบตัวฉินมู่หลาน ส่วนฉินมู่หลานเองก็พักผ่อนเต็มอิ่มแล้ว จึงเก็บของเสร็จและพาพวกเขาออกไปเดินเล่นข้างนอก ไม่คิดว่าตอนกลับมาถึงบ้าน เซี่ยเจ๋อหลี่ จะกลับมาพอดี
“อาหลี่ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
หลังจากเซี่ยเจ๋อหลี่ไปเยี่ยมเธอที่โรงงานยาซิ่งหลินอย่างรีบร้อนครั้งนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ตอนนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ก็รู้สึกเหมือนผ่านมานานมาก
“มู่หลาน คุณผอมลงนะ”
ฉินมู่หลานได้ยินดังนั้นจึงอดหัวเราะไม่ได้ “คุณยังจะมาว่าฉันอีก ตัวเองก็ผอมลงเหมือนกัน”
เซี่ยเจ๋อหลี่หัวเราะเบาๆ ไม่พูดอะไรอีก แต่รีบเดินเข้าไปกอดฉินมู่หลานแน่น
“พ่อจ๋า…”
เด็กทั้งสองเห็นเซี่ยเจ๋อหลี่ไม่กอดพวกเขา ก็รีบร้องเรียกขึ้นมาทันที
ฉินมู่หลานเห็นท่าทางนั้นแล้วหัวเราะออกมาดังลั่น จากนั้นก็ค่อยๆ ผลักเซี่ยเจ๋อหลี่ ออกให้เขารีบไปกอดลูกๆ
“ได้ๆ เดี๋ยวพ่อจะกอดพวกลูกเอง”
เซี่ยเจ๋อหลี่อุ้มถวนถวนและหยวนหยวนไว้ข้างละคน หลังจากนั้นทั้งครอบครัวก็เดินไปที่สวนหลังบ้านด้วยกัน
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ครอบครัวสุขสันต์ได้พบกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว เดี๋ยวรอคนที่ไปเซินเจิ้นกลับมาก่อนนะ
ไหหม่า(海馬)
