ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม - บทที่ 99 เยี่ยมคุณป้าในวาระขึ้นปีใหม่

บทที่ 99 เยี่ยมคุณป้าในวาระขึ้นปีใหม่

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” น้องชายสามตระกูลหลินยิ้มและยื่นกระต่ายให้พี่สาว “นี่ของพี่ครับ ผมจะกลับแล้ว”

“ให้ฉันทำไมเนี่ย? เอากลับไปกินเองสิ” หลินชิงเหอรีบดันกระต่ายกลับไปให้เขา

“ผมจับมาให้พี่น่ะครับ เป็นการขอบคุณสำหรับเนื้อที่พี่ให้ผมมาในปีนี้ ภรรยาของผมถึงได้มีของกินบำรุงหลังคลอด” น้องชายสามตระกูลหลินยังคงยืนกราน

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” หลินชิงเหอบอก “เข้ามาก่อนสิ”

โจวชิงไป๋พาเด็ก ๆ ไปหาท่านพ่อกับท่านแม่โจว พวกเขาจึงไม่อยู่ที่บ้าน ในบ้านจึงมีแค่เธอกับเฟยอิงเท่านั้น

เฟยอิงกวาดสายตามองน้องชายสามตระกูลหลิน แต่เมื่อหลินชิงเหอพาเขาเข้าบ้าน มันก็เข้าใจว่าคน ๆ นี้ไม่เป็นอันตราย

“นั่งลงดื่มนี่ก่อนสิ” หลินชิงเหอสั่งขณะรินชาขิงพุทราจีนแก้วใหญ่ให้เขาดื่ม

เธอชงเครื่องดื่มชนิดนี้ติดบ้านประจำและมันก็มีสรรพคุณดีไม่น้อย น้องชายสามตระกูลหลินจึงดื่มมันเพื่อทำร่างกายให้อบอุ่น

“ในวันอากาศหนาวแบบนี้ ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้าให้หนา ๆ ล่ะ?” หลินชิงเหอบอกแล้วก็เข้าไปในห้องดึงเสื้อกันหนาวเก่าของโจวชิงไป๋มาให้ เสื้อตัวนี้เขาเป็นคนซื้อและมันก็เก่ามากแล้ว ตั้งแต่หลินชิงเหอถักเสื้อตัวใหม่เมื่อปีที่แล้วให้เขาได้สวมใส่มันมาตลอดจนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวตัวเก่าตัวนั้นมากนัก

“เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อที่พี่เขยเก็บเอาไว้ ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่มันแล้ว มันอาจตัวใหญ่เกินไปหน่อยแต่ก็ยังใส่ได้อยู่ รีบใส่เร็วสิ” หลินชิงเหอยื่นเสื้อกันหนาวให้น้องชายสามตระกูลหลินและคะยั้นคะยอให้เขาสวมใส่

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เสื้อตัวนี้มันเสื้อของพี่เขย” น้องชายสามตระกูลหลินรีบปฏิเสธ

เขามาที่นี่เพื่อเอากระต่ายมาให้ ไม่ได้มาเอาของอย่างอื่นเลย

“พี่ให้นาย เพราะงั้นใส่มันเถอะ ดูจากสภาพครอบครัวของเราตอนนี้แล้วถ้าเราต้องใส่มันจริง ๆ เราก็คงไม่ให้นายหรอก” หลินชิงเหอยังคงยืนยันคำเดิม

น้องชายสามตระกูลหลินยังคงส่ายหน้า “ผมไม่เอาหรอกครับพี่ อย่าให้เสื้อผ้าพี่เขยกับผมเลย เดี๋ยวถ้าพี่เขยกลับมาแล้วจะทะเลาะกับพี่ได้”

“พี่ของนายเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างในบ้านนี้ ฉันเองก็เชื่อฟังเธอด้วย” ในตอนนี้เองโจวชิงไป๋ที่พาเด็ก ๆ กลับมาแล้วก็เอ่ยแย้งขึ้น

“พี่เขย” น้องขายสามตระกูลหลินเอ่ยทักเขาในทันที

โจวชิงไป๋พยักหน้า โดยที่เจ้าใหญ่ เจ้ารอง และเจ้าสามก็เรียกเขาว่าคุณน้า น้องชายสามตระกูลหลินยิ้มเป็นเชิงรับรู้

“ฉันไม่เห็นเสื้อกันหนาวตัวนี้ของคุณตั้งแต่ปีที่แล้วน่ะค่ะ เราจะเก็บมันไว้หรือไม่เก็บก็ไม่ต่างกัน ดังนั้นฉันยกให้น้องชายฉันได้ไหมคะ?” หลินชิงเหอถามสามี

โจวชิงไป๋เอ่ยขึ้น “มันเก่าไปหน่อยหรือเปล่า?”

“ขึ้นกับว่าน้องชายของฉันจะดูถูกว่ามันเก่าหรือเปล่าน่ะค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ยและหันมาทางน้องชาย

น้องชายสามตระกูลหลินส่ายหน้า “ผมจะดูถูกเสื้อกันหนาวดี ๆ ว่ามันเก่าได้อย่างไรล่ะครับ”

“ถ้านายไม่คิดว่ามันเก่าก็รีบใส่มันเร็วเข้า” หลินชิงเหอเอ่ย จากนั้นก็สั่งเจ้าใหญ่ “เจ้าใหญ่ พาน้าสามเข้าไปเปลี่ยนชุดสิลูก”

“คุณน้า ตามผมมาครับ” เจ้าใหญ่บอก

“ฟังพี่สาวของนายเถอะ” โจวชิงไป๋บอก เขาเองก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าเสื้อผ้าของน้องชายสามตระกูลหลินบางขนาดไหน

เป็นเช่นนี้เองน้องชายสามตระกูลหลินถึงยอมเดินตามเจ้าใหญ่ไปลองเสื้อกันหนาว เมื่อใส่แล้วเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก

“คืนนี้ทานอาหารเย็นที่นี่ไหม?” หลินชิงเหอถาม

น้องชายสามตระกูลหลินส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ไม่ครับไม่ ผมจะกินที่บ้านของผม”

“ถ้านายอยากกลับไปกินที่บ้านก็ไป แต่เอาซาลาเปาพวกนี้กลับไปด้วยนะ เมื่อกลับไปบ้านแล้วก็เอาไปอุ่นกินได้เลย” หลินชิงเหอเอ่ยและมอบซาลาเปาลูกใหญ่สามลูกให้น้องชาย

ซาลาเปาพวกนี้เธอทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานซืนพร้อมกับโจวชิงไป๋และเด็ก ๆ ทั้งสาม

เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขารู้สึกหิวก็แค่นำมันไปนึ่ง จากนั้นก็ทานคู่กับซุป แถมยังมีหมั่นโถวพร้อมทานจำนวนมากอยู่ด้วย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับสภาพอากาศแบบนี้เลย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” น้องชายสามตระกูลหลินส่ายหน้า

“พี่บอกให้นายเอาไปก็เอาไปเถอะ” หลินชิงเหอห่อมันในกระดาษไขและยัดใส่มือเขา

“ปีใหม่นี้พี่จะกลับมาบ้านไหมครับ?” ผู้เป็นน้องชายถาม

“ไม่กลับ พี่บอกไปแล้วนี่ว่าตัดหางปล่อยวัดถาวรกับพวกคนเนรคุณพวกนั้นแล้ว” หลินชิงเหอโบกมือ

น้องชายสามตระกูลหลินได้ฟังแล้วก็จนปัญญา แต่เขาก็ไม่พูดอะไร กลับเอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้างั้นปีนี้ผมจะพาภรรยามาเยี่ยมได้ไหมครับ?”

“วันที่หนึ่งหรือวันที่สองพี่ว่างอยู่นะ” หลินชิงเหอบอก

“งั้นเราจะมาหาในวันที่หนึ่งนะครับ” น้องชายสามตระกูลหลินตอบ

“ได้เลย” หลินชิงเหอตกลง

จากนั้นน้องชายสามตระกูลหลินก็กลับไปพร้อมกับซาลาเปาสามลูก

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สะใภ้สามตระกูลหลินก็ถามเขา “วันนี้คุณไปทำอะไรมาเนี่ยคะ? หนาวแทบแข็งออกขนาดนี้”

“ผมไปจับกระต่ายมาน่ะ” น้องชายสามตระกูลหลินหัวเราะ

“แล้วจับมาได้ไหมคะ?” สะใภ้สามตระกูลหลินถาม

“ผมจับได้แล้วก็เอาไปให้พี่สาวผมแล้วน่ะ”

สะใภ้สามตระกูลหลินได้ยินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อได้สติแล้วหล่อนก็ไม่ว่าอะไร

หล่อนจะจำบุญคุณนี้ไว้จนวันตายสำหรับการบำรุงร่างกายหลังคลอดในปีนี้

หากไม่ใช่เพราะพี่สาวคนนี้ที่ตัดขาดตัวเองออกจากครอบครัวฝั่งแม่ให้อาหารมา ลูกสาวคนที่สองของหล่อนก็คงจะไม่ได้กินแม้แต่ไข่สักฟอง!

ดังนั้นในปีนี้ครอบครัวของหล่อนจึงแยกตัวออก

ครอบครัวสาขาแรกกับสาขาสองไม่ได้แยกตัว มีแค่ครอบครัวของหล่อนเท่านั้น แน่นอนว่าพวกเขามีความเป็นอยู่ที่ยากลำบากเพราะไม่มีของใช้ติดตัวมากนัก แต่ต่อให้มันมีไม่มาก สะใภ้สามตระกูลหลินก็ยังยืนยันที่จะขอแยกตัว!

หล่อนพอแล้ว หล่อนจะควบคุมครอบครัวของตัวเอง หล่อนจะกินในสิ่งที่อยากกินและจัดการเรื่องต่าง ๆ ในแบบที่ตนต้องการ ทีนี้ใครจะกล้าพูดอะไรไร้สาระอีก?

“ดูสิว่านี่อะไร” น้องชายสามตระกูลหลินหยิบซาลาเปายักษ์สามลูกออกมาจากอ้อมแขนพลางยิ้มกริ่ม

“คุณไปได้มาจากไหนน่ะ?” สะใภ้สามตระกูลหลินเห็นแล้วก็ตาโต

“พี่สาวสามผมให้มาน่ะ” ผู้เป็นสามีหัวเราะ

คำตอบนี้ไม่อยู่เหนือความคาดหมายแต่อย่างใด สะใภ้สามตระกูลหลินได้ยินก็ถอนหายใจ “ฉันไม่คิดว่าพี่สาวสามที่ไม่แม้แต่จะจดจำครอบครัวฝั่งแม่ของหล่อนจะยังนับถือคุณเป็นน้องชายอยู่อีกนะคะ”

ในช่วงบำรุงร่างกายหลังคลอดคราวที่แล้ว พี่สาวสามให้ไข่กับซี่โครงหมูมาก็เพราะเห็นว่าสามีของเธอเป็นน้องชายของหล่อน

เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอจะจดจำไว้ หากเป็นหล่อนล่ะก็คงไม่ต้องคิดอะไรเลย พี่สาวสามคงจะไม่สนใจใยดีใด ๆ เพราะหล่อนไม่เคยพูดเพื่อพี่สาวสามมาก่อน

“พี่สาวสามดีกับผมมาตลอดเลย” น้องชายสามตระกูลหลินเอ่ยความจริง จากนั้นก็ยกชายเสื้อให้ดู “ดูสิ เสื้อกันหนาวนี่พี่เขยก็ให้ผมมา”

“พี่เขยสามของคุณให้มาเหรอ?” ผู้เป็นภรรยาอดไม่ได้ที่จะสัมผัส เสื้อกันหนาวตัวนี้ช่างอุ่นจริง ๆ

แม้มันจะเป็นเสื้อกันหนาวตัวที่โจวชิงไป๋ไม่ใส่แล้ว แต่สภาพของมันก็ไม่ได้แย่ เป็นเพราะหลินชิงเหอถักเสื้อตัวใหม่ให้เขาต่างหาก เขาถึงไม่ใส่เสื้อตัวนี้อีก

“ตอนที่พี่สาวสามให้มันมา พี่เขยก็เห็นด้วย แล้วเขาก็ให้ผมใส่” น้องชายสามตระกูลหลินบอก จากนั้นก็ปรึกษากับหล่อนเรื่องการไปเยี่ยมครอบครัวพี่สาวในวันปีใหม่

“ปีนี้หล่อนก็ไม่คิดที่จะกลับมางั้นเหรอคะ?” สะใภ้สามตระกูลหลินอึ้งไป

“พี่สาวสามยังแค้นไม่หายเลย” ชายหนุ่มตอบ

สะใภ้สามตระกูลหลินรับรู้แล้วว่าพี่สาวสามยังโมโหอยู่หลังเรื่องผ่านไปปีหนึ่งและตั้งใจไม่มีปฏิสัมพันธ์กับครอบครัวทางแม่อีก แต่หล่อนก็ไม่สนใจ “งั้นปีนี้เราจะพาอวี้เอ๋อร์กับเซียงเอ๋อร์ไปเยี่ยมคุณป้าในวันปีใหม่กันนะคะ!”

หล่อนบอกได้เลยว่านอกจากตระกูลหลินแล้ว มีเพียงพี่สาวสามเท่านั้นที่ใส่ใจกับครอบครัวเล็ก ๆ ของหล่อน ต่อให้มันเป็นเพราะอีกฝ่ายเห็นแก่สามีของหล่อนก็เถอะ แต่ความสัมพันธ์นี้ไม่ควรจะร้าวฉาน

น้องชายสามตระกูลหลินพยักหน้ารับรู้

ในตอนเย็นนั้นเอง สองสามีภรรยาก็แบ่งซาลาเปายักษ์สามลูกให้ลูกสาวทั้งสอง ซึ่งพวกเขาทานจนหมดหลังอุ่นมันแล้ว

ลูกสาวคนเล็กยังเป็นทารกอยู่ หล่อนจึงแช่มันในน้ำซุปเพื่อให้เธอทานง่าย หลังจากกินไปได้ครึ่งหนึ่งเธอก็อิ่ม ส่วนลูกสาวคนโตกินมันทั้งลูก

ส่วนที่เหลือจึงเป็นของน้องชายสามตระกูลหลินและภรรยา ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่พอกัน แต่ได้ทานแค่เกือบอิ่มก็พอแล้ว เพราะพวกเขาไม่ต้องทำงานในระหว่างการเก็บตัวช่วงฤดูหนาว พวกเขาทั้งหมดเลยต้องรัดเข็มขัดระหว่างเผชิญกับช่วงเวลาเช่นนี้

โดยเฉพาะตอนที่ครอบครัวของเขาเพิ่งแยกตัวออกมาใหม่ ๆ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้รับส่วนแบ่งอาหารมากมาย

…………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

น้องชายนางเอกแยกครอบครัวแล้วค่ะ ดีแล้วล่ะค่ะ อยู่บ้านนั้นเหมือนอยู่กับฝูงแร้งฝูงกา พอไม่ได้ลูกชายก็ไม่สนใจใยดีอะไรเลย เอาใจช่วยครอบครัวน้องชายนางเอกให้ตั้งตัวได้ไว ๆ นะคะ

พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เรื่องนี้ครบ 100 ตอนแล้วค่ะ ทางเอ็นจอยบุ๊คจึงอยากขอบคุณผู้อ่านที่คอยติดตามเรื่องนี้มาตลอด โดยการเปิดให้อ่านฟรีตอนที่ 101-102 ดังนั้นวันพรุ่งนี้จะลงสามตอนรวดตั้งแต่ 100-102 เรามาติดตามเรื่องราวของชิงเหอไปด้วยกันจนกว่าจะจบนะคะ

ไหหม่า (海馬)