ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 498 จริง ๆ แล้วคุณควรเป็นยาแก้พิษให้ฉัน
ตอนที่ 498 จริง ๆ แล้วคุณควรเป็นยาแก้พิษให้ฉัน
เมื่อเย่ไป๋ได้ยิน หัวใจก็เหมือนจุกอยู่ในลำคอ เขาวิ่งออกจากสถานี รีบขึ้นรถสีดำแล้วตรงไปยังโรงแรมปินเฉิง
“ลูกพี่ ออกรถเลย”
แม้ว่าเขาจะถูกโกงค่าโดยสารถึงสิบห้าหยวน แต่ก็ยอมควักเงินจ่ายโดยไม่คิดอะไร แล้วรีบวิ่งไปยังล็อบบี้
เขาถามเจ้าหน้าที่ลงทะเบียนว่า “คุณเซี่ยอวี่พักอยู่ชั้นไหน?”
“ดิฉันคงตอบไม่ได้ ทางเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของแขกที่เข้ามาพักได้ค่ะ”
เมื่อเย่ไป๋รู้ว่าไม่มีทางจะขอเลขห้องได้ จึงวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหา ขณะโทรศัพท์ไปด้วย
โรงแรมปินเฉิงเป็นอาคารที่โดดเด่นมากแห่งหนึ่งในปินเฉิง เพราะเพิ่งสร้างเสร็จในปีนี้
ด้วยจำนวนชั้นทั้งหมดสิบสองชั้น จึงเป็นหนึ่งในโรงแรมที่มีลิฟต์แห่งแรก ๆ ในปินเฉิง
เขาค้นหาไปทีละชั้น พลางตะโกนชื่อของเซี่ยอวี่และลินดาเสียงดังลั่น
เมื่อเขาวิ่งขึ้นไปถึงชั้นที่ห้า ในที่สุดเขาก็เห็นลินดาอยู่ตรงหัวมุมบันได
เย่ไป๋วิ่งไปสนับสนุนลินดาที่กำลังร้อนรน ถามหล่อนรัวเร็วว่า “ลินดา เกิดอะไรขึ้น? เซี่ยอวี่อยู่ไหน?”
ลินดาซึ่งเคยสงบนิ่งและมั่นคงมาโดยตลอด ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงและมีสภาพดูไม่ได้ เมื่อหล่อนเห็นเย่ไป๋ ดวงตาก็สว่างวาบทันที “หล่อนถูกเถ้าแก่หวังพาตัวไป รีบไปช่วยกันเร็ว น่าจะอยู่ชั้นหกนี่แหละ“
“อืม คุณไปที่ล็อบบี้ก่อน เดี๋ยวผมไปหาเซี่ยอวี่เอง”
เย่ไป๋กดปุ่มลิฟต์ให้ลินดา ผลักหล่อนเข้าไป จากนั้นรีบขึ้นไปยังชั้นหก แล้วไล่เคาะประตูอย่างรุนแรงไปทีละห้อง
ที่ประตูห้องชั้นในสุด เขาเหลือบไปเห็นลิปสติกและดินสอเขียนคิ้วกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
เขาหยิบมันขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ก่อนจะเตะประตูห้องนั้นอย่างสุดแรงเกิด
“เซี่ยอวี่ คุณอยู่ข้างในไหม? เปิดประตูให้ผมเร็ว ๆ”
เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มีและเตะไปอีกหลายครั้ง จนกระทั่งประตูถูกกระแทกจนเปิดออก
เซี่ยอวี่นอนอยู่บนเตียงขณะที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ขณะที่ชายร่างอ้วนตาเยิ้มกำลังพยายามทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับหล่อน
แต่เซี่ยอวี่ก็ขัดขืนอย่างสุดกำลัง
เมื่อเย่ไป๋เห็นฉากนี้ ดวงตาก็พลันแดงก่ำ คว้าแจกันบนโต๊ะแล้วทุบลงตรงกลางกบาลชายร่างอ้วนเข้าอย่างจัง
ชายคนนั้นส่งเสียงคร่ำครวญ ยกมือกุมหัว แล้วหันกลับมา
เมื่อเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง เขาจึงด่าทอสาปแช่งไปว่า “ไอ้สารเลว อยากตายมากเหรอหา?”
“แกเป็นใคร?”
“แฟนหล่อนไง”
ศีรษะของชายคนนั้นเริ่มมีเลือดไหลปรี่ เย่ไป๋ไม่รอช้ารีบเข้าไปเตะเขาตกลงจากเตียง จนกลิ้งล้มลงกับพื้น
เขารีบขึ้นไปบนเตียงและดึงเซี่ยอวี่ขึ้นลุกขึ้นมา ก่อนอุ้มหล่อนไว้ในอ้อมแขน “ผมอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
หลังปลอบขวัญเซี่ยอวี่แล้ว เย่ไป๋รีบปิดประตูเพื่อป้องกันไม่ให้ชายร่างอ้วนหนีไปได้
“คิดจะทำอะไรของแก? รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เย่ไป๋เตะชายคนนั้นตรงท้องน้อยแล้วพูดว่า “ก็เป็นอาชญากรไงไอ้หมูตอน!”
เซี่ยอวี่พยายามลุกขึ้นจากเตียงและอยากจะทุบตีชายคนนั้น แต่ทันทีที่ลุกขึ้น ร่างของหล่อนก็เดินกะเผลกจนล้มลงอีกครั้ง แต่ดีที่ท่อนแขนกำยำของเย่ไป๋มารับไว้ทัน
“คุณพักก่อนเถอะ ผมจะจัดการเอง”
ชายร่างอ้วนที่ดื่มแอลกอฮอล์ไปมากมีท่าทางเงอะงะทรงตัวไม่ได้ แม้เขาต้องการตอบโต้เย่ไป๋แต่ก็ไม่สามารถสู้กลับได้เลย
เนื่องจากเย่ไป๋ปิดประตูไว้ ชายร่างอ้วนจึงไม่มีโอกาสได้หลบหนี
“รออยู่นี่ไปก่อนเถอะ คนของฉันมาถึงเมื่อไหร่แกตายแน่”
“แต่คุณเซี่ยอวี่ คุณยังต้องการความร่วมมือจากเราอยู่ไหม? ถ้าทำให้ฉันขุ่นเคืองแบบนี้ คงต้องให้เฉินหว่านหลินเป็นพรีเซนเตอร์ของบริษัทเราแทนแล้วล่ะ”
“คุณจะหาใครมาเป็นพรีเซนเตอร์ก็เชิญเลย ฉันรู้สึกรังเกียจมากกว่าถ้าต้องไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้บริษัทของไอ้อ้วนตัณหากลับแบบคุณ”
“เอาเวลาไปหาทนายในคุกก่อนแล้วกัน”
เย่ไป๋เหยียบชายร่างอ้วนด้วยเท้าข้างเดียว แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาลินดา
ลินดาตอบกลับมาว่า “ตำรวจจะมาเร็ว ๆ นี้ค่ะ”
ประมาณสิบนาทีต่อมาก็มีคนมาเคาะประตูห้องอย่างเร่งรีบ
เย่ไป๋เดินไปเปิดประตู
ลินดารีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบสองคน
เถ้าแก่หวังถูกควบคุมตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
เนื่องจากเย่ไป๋เป็นฝ่ายใช้ความรุนแรงเช่นกัน ตำรวจจึงต้องพาเขาไปสอบปากคำด้วย
ลินดาจึงเข้ามาปกป้อง “คุณตำรวจ เขาทำแบบนี้เพื่อป้องกันตัว ธุระเกี่ยวกับเขาหลังจากนี้ฉันจะขอไปจัดการเอง”
ผู้ดูแลโรงแรมก็ได้รับการแจ้งเตือน และทราบสาเหตุเหมือนกัน เมื่อพวกเขารู้ว่าเซี่ยอวี่เกือบได้รับบาดเจ็บและถูกขืนใจในโรงแรม พวกเขาก็ลุกขึ้นมารวมตัวกันทันที เพื่อขอโทษหล่อนขณะที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้
หลังชายร่างอ้วนถูกพาตัวออกไป ลินดาก็ตามไปจัดการธุระต่อ
เย่ไป๋ขอให้ทางโรงแรมเปิดห้องใหม่ และเปลี่ยนไปอยู่ในห้องนั้น โดยอุ้มเซี่ยอวี่ไว้ในอ้อมแขน
เวลานี้เซี่ยอวี่รู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติอย่างมาก
ไม่ทันไรสีหน้าของหล่อนก็แดงก่ำ จิตใต้สำนึกเริ่มพร่ามัวไม่ชัดเจน บวกกับเสื้อผ้าบนร่างที่ยุ่งเหยิง ทั้งยังอยู่ในอ้อมแขนของเย่ไป๋อีก หล่อนจึงยกมือขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองเล็กน้อย และปลดกระดุมคอเสื้อของเย่ไป๋
เย่ไป๋พาหล่อนเข้ามาในห้องใหม่อย่างปลอดภัย และวางร่างหล่อนลงบนเตียง แต่เซี่ยอวี่ยังคงกอดคอเขาไว้แน่น
“เสี่ยวอวี่ ปล่อยผมได้แล้ว”
เขาสัมผัสใบหน้าหล่อนซึ่งกำลังร้อนผ่าว
“รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปเอาน้ำมาให้”
เขาค้นหาไปรอบห้อง พบน้ำดื่มเย็นจัด จึงนำมาให้หล่อนค่อย ๆ จิบ
จากนั้นเซี่ยอวี่เอื้อมมือคว้าคอเสื้อของเขาอีกครั้ง และดึงเข้าหาตัวเองอย่างแรง
หล่อนมองเย่ไป๋ด้วยสายตาพร่ามัว ท่าทางนั้นดูมีเสน่ห์ที่สุดเท่าที่จะจินตนาการได้
ลูกกระเดือกในลำคอเย่ไป๋ขยับเล็กน้อย ดวงตาเริ่มมืดมนลง
ในฐานะแพทย์ เขาสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเซี่ยอวี่
อาการแบบนี้ ไม่ใช่แค่อาการเมาแอลกอฮอล์อย่างแน่นอน
“เซี่ยอวี่ ลืมตาแล้วมองมาที่ผม คุณรู้สึกยังไงบ้าง? ตอบผมมาซิ”
“ร้อน ร่างกายฉันมันร้อนไปหมด”
หล่อนดิ้นทุรนทุราย และเริ่มคว้ากระชากเสื้อผ้าเขามากขึ้น
เย่ไป๋จับหล่อนฝังไว้ในอ้อมแขน ค่อย ๆ คว้ามือที่ดื้อรั้นของหล่อน แล้วถามเบา ๆ ว่า “นอกจากรู้สึกร้อนแล้ว คุณรู้สึกอย่างอื่นอีกไหม?”
เซี่ยอวี่ไม่ตอบเขา ทำแค่โอบแขนไปรอบคอของเขา เงยหน้าขึ้นแล้วเลื่อนหน้าไปจูบเขา
อาการรุกของหล่อนทำให้เขาสะดุ้งตกใจที่หล่อนเข้ามากอดและพยายามจะจูบ แต่นั่นทำให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นไปอีก หล่อนเริ่มดึงเสื้อผ้าตัวเองออกมากขึ้น ผิวพรรณแฝงไปด้วยความร้อนรุ่ม และมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
แววตาแห่งแรงตัณหาในดวงตาเย่ไป๋ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาปล่อยหล่อนไป ก่อนจับชีพจรที่ข้อมือหล่อน
เป็นเพราะอารองของเขา เขาจึงได้เรียนรู้เกี่ยวกับการแพทย์แผนจีนไม่มากก็น้อย
เมื่อรู้สึกถึงชีพจรของหล่อนแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วและใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด
เขาถามอย่างเป็นกังวลว่า “เซี่ยอวี่ คุณไปกินของแปลก ๆ หรือไปกินของที่ใครให้มาบ้างไหม?”
เซี่ยอวี่ยกแขนเอื้อมไปกอดคอเขาอีกครั้ง ขณะใช้มืออีกข้างขยำเสื้อผ้าทั้งคู่ไปด้วย “ฉันไม่รู้เลย”
“ผมจะพาคุณไปแช่น้ำ”
เย่ไป๋เต็มไปด้วยความกังวล ขณะนี้เขาไม่มีความคิดที่ไม่เหมาะสมอะไรทั้งสิ้น อุ้มหล่อนเข้าไปในห้องน้ำทันที ห้องน้ำโรงแรมนี้ไม่มีอ่างอาบน้ำ แต่โชคดีที่ยังมีหัวฝักบัว
เย่ไป๋วางหล่อนลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมไปหยิบหัวฝักบัวลงมา แล้วราดน้ำเย็นลงบนตัวหล่อน
หล่อนสวมกางเกงสีขาวและเสื้อเชิ้ตสีแดง หลังจากทั้งตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำ เนื้อผ้าก็เกาะติดกับตัวหล่อนอย่างแน่นหนา ทำให้สัดส่วนโค้งเว้าของหล่อนดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก
โดยเฉพาะภาพรวมที่ทั้งตัวเปียกโชกแบบนี้ ทำให้เขาต้องหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างลำบากใจ และราดน้ำลงบนร่างหล่อนโดยไม่หันมามอง
เมื่อเซี่ยอวี่ถูกราดน้ำเย็นไปทั่วร่าง หล่อนก็รู้สึกว่าภายในหัวโล่งขึ้นเล็กน้อย พลางยกมือปิดหน้าแล้วพูดว่า “เย่ไป๋ คุณทำอะไรเนี่ย? ตัวฉันเปียกไปหมดแล้ว น้ำเข้าตาจนมองอะไรไม่เห็นเลย”
“ฟังผมนะ อย่าขยับ ไม่งั้นจะยิ่งหนาว”
เย่ไป๋จับหล่อนด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเทน้ำรดตัวหล่อนต่อไป โดยให้ฝักบัวอยู่ในมืออีกข้างหนึ่ง
ตลอดเวลานี้เซี่ยอวี่ขัดขืนเขาไม่ได้เลย
หลังจากราดน้ำไปนานกว่าสิบนาที สีผิวของเซี่ยอวี่ก็ค่อย ๆ แดงน้อยลง และดวงตาก็เริ่มแจ่มใสขึ้น
ไม่นานเย่ไป๋ก็หยุดมือ วางสายฝักบัว แล้วนำผ้าขนหนูมาเช็ดผมหล่อน
เซี่ยอวี่มองเขาด้วยความโกรธแล้วถามว่า
“คุณมีวิธีแก้ที่ดีกว่าแท้ ๆ แต่กลับต้องทำให้ฉันทรมาน นี่คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”
เย่ไป๋ลดสายตาลงแล้วพูดว่า “ผมไม่เอาเปรียบคนที่กำลังแย่อยู่หรอก”
“อย่าคิดว่าฉันจะรู้สึกประทับใจกับเรื่องนี้” แม้ร่างกายของเซี่ยอวี่จะรู้สึกเย็นลงมาก แต่ความร้อนรุ่มที่เพิ่งถูกระงับก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างกายที่สดชื่นและสะดุดตายืนอยู่ตรงหน้า
“คุณเป็นแฟนฉันนะ จริง ๆ แล้วคุณควรเป็นยาแก้พิษให้ฉัน”
เย่ไป๋ชะงักกับคำพูดของหล่อน มองหล่อนด้วยความประหลาดใจ
“คุณรู้ไหมว่าตัวเองถูกวางยา?”
เซี่ยอวี่ขมวดคิ้วและตะคอก “ฉันไม่ได้โง่”
“แล้วเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนไหม?” เย่ไป๋มองหล่อนด้วยสีหน้าเป็นทุกข์แล้วถาม
“มันเคยเกิดขึ้นกับเพื่อนของฉัน ฉันสร้างชื่อให้ตัวเองในเมืองฮ่องกง เลยไม่มีใครกล้าแตะต้อง ใครจะคิดว่าเมื่อฉันมาอยู่นี่ จะพลาดท่าถูกเจ้าอ้วนนั่นมาทำแบบนี้”
หล่อนมองไปยังเย่ไป๋ และยิ้มอย่างขมขื่น “วงการนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่คุณคิดหรอก”
ดวงตาของเย่ไป๋เริ่มเย็นชา เขากัดฟันแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “เรื่องนั้นผมจะจับเขาเข้าคุกเอง”
เสื้อผ้าทั้งหมดของหล่อนเปียกโชกจนชุ่มไปหมด จึงต้องถอดมันออกแล้วเข้ามาในห้องนอน โดยคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวเอาไว้
หล่อนนอนลงบนผ้าห่ม ก่อนหมดสติก็รู้สึกร้อนเหมือนก่อนหน้า แม้เย่ไป๋จะราดน้ำเย็นให้หล่อน และนำผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเพื่อระงับความร้อนที่เหลืออยู่ก็ตาม
“แล้วเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนไหม?” เย่ไป๋มองหล่อนด้วยสีหน้าเป็นทุกข์แล้วถาม
“มันเคยเกิดขึ้นกับเพื่อนของฉัน ฉันสร้างชื่อให้ตัวเองในเมืองฮ่องกง เลยไม่มีใครกล้าแตะต้อง ใครจะคิดว่าเมื่อฉันมาอยู่นี่ จะพลาดท่าถูกเจ้าอ้วนนั่นมาทำแบบนี้”
หล่อนมองไปยังเย่ไป๋ และยิ้มอย่างขมขื่น “วงการนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่คุณคิดหรอก”
ดวงตาของเย่ไป๋เริ่มเย็นชา เขากัดฟันแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “เรื่องนั้นผมจะจับเขาเข้าคุกเอง”
เสื้อผ้าทั้งหมดของหล่อนเปียกโชกจนชุ่มไปหมด จึงต้องถอดมันออกแล้วเข้ามาในห้องนอน โดยคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวเอาไว้
หล่อนนอนลงบนผ้าห่ม ก่อนหมดสติก็รู้สึกร้อนเหมือนก่อนหน้า แม้เย่ไป๋จะราดน้ำเย็นให้หล่อน และนำผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเพื่อระงับความร้อนที่เหลืออยู่ก็ตาม
หลังจากช่วยเหลือจนถึงเที่ยงคืน สีผิวของเซี่ยอวี่ก็กลับมาเป็นปกติ หล่อนมองไปยังชายที่สวมเสื้อเชิ้ตครึ่งตัวที่เปียกชุ่ม และมีดวงตาแดงก่ำ ก่อนพูดว่า “ฉันสบายดีแล้ว คุณจะขึ้นมานอนด้วยกันบนนี้ก็ได้นะ กว่าจะเช้าคงอีกนาน“
เมื่อได้ยินแบบนั้น เย่ไป๋ก็ตอบทันที “อืม”
หลังตอบกลับ เขาวางผ้าเช็ดตัวลงแล้วรีบถอดเสื้อที่เปียกออกไปแขวน แล้วเข้านอน
เซี่ยอวี่ถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวอย่างแน่นหนา ถึงจะรู้สึกอึดอัด แต่ก็รู้สึกเขินอายเกินกว่าจะขยับตัวเปลี่ยนท่า
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ต้องทำบุญขนาดไหนถึงได้แฟนประเสริฐขนาดนี้อะคุณอาเซี่ยอวี่ เขาทุ่มเทมาตั้งไกลเพื่อมาช่วยเหลือเราขนาดนี้เลยนะ แถมยังไม่เอาเปรียบเราในสภาพล่อแหลมแบบนั้นด้วย
ไหหม่า(海馬)
