ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 499 ยังสบายดี แค่จะพิสูจน์ให้ดูทีหลัง
ตอนที่ 499 ยังสบายดี แค่จะพิสูจน์ให้ดูทีหลัง
ชายอายุสามสิบอย่างเย่ไป่ เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ทั้งความกังวลใจและกลัวจะสูญเสีย
แต่ไม่นาน เขาก็โผเข้ากอดหล่อนอย่างตรงตรงมา
เซี่ยอวี่ตกใจกับพฤติกรรมของเขามาก จึงผลักพร้อมพูดว่า “ทำอะไรของคุณเนี่ย?”
“ไม่อยากให้ผมเอาเปรียบตอนที่คุณเป็นแบบนี้แล้วเหรอ?”
“ตอนนี้คุณมีสติอยู่ไหม”
ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัวหล่อน แล้วบรรเลงจูบริมฝีปากหล่อนทันที
ในตอนแรกเซี่ยอวี่ขัดขืนอยู่บ้าง แต่ความต่างด้านพละกำลังระหว่างทั้งสองนั้น ทำให้หล่อนไม่สามารถผลักเขาออกไปได้เลย สุดท้ายจึงหยุดดิ้นรนและกอดเขาอย่างแนบแน่น ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ
ขณะทั้งสองกำลังสับสน และเกือบจะถลำลึกไปมากกว่านี้
เย่ไป๋ตัดสินใจเบรกกะทันหันโดยไม่ให้สัญญาณ
“พักผ่อนกันเถอะ” เขาจับหล่อนที่กำลังจะถูกลอกคราบให้เปลือยเปล่า จูบหน้าผากเบา ๆ และกล่อมให้หล่อนนอน
เซี่ยอวี่ “…”
ด้วยฤทธิ์ของยาที่ยังหลงเหลืออยู่ในร่าง เมื่อถูกเขากระตุ้นก็เกิดอารมณ์ร่วมอย่างง่ายดาย และทำให้หล่อนรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลับถอยห่างออกไปในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้
จิตสำนึกของหล่อนพร่ามัวทันที เมื่อเห็นเขาขยับห่างออกไป หล่อนจึงเตะเขาอย่างแรง “คุณป่วยรึไงเนี่ย?”
“ผมไม่ได้ป่วย ผมสบายดี แค่จะพิสูจน์ให้ดูทีหลังต่างหาก”
เขาลูบหลังหล่อนเบา ๆ “พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ พรุ่งนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่เราต้องทำ”
“นอนไปเลยไป”
เขาพยายามกล่อมให้เซี่ยอวี่สงบอารมณ์ลง ไม่ช้าเปลือกตาของหล่อนก็เริ่มปรือ และผล็อยหลับไปในที่สุด
หล่อนผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเขา ต่างจากเขาที่ยังไม่รู้สึกง่วงเลย และไม่กล้าที่จะข่มตาหลับตอนนี้
เมื่อมาต่างถิ่นและเพิ่งประสบกับอันตราย เขาต้องตื่นตัวและปกป้องหล่อนอยู่ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตาม นี่กลับเป็นเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่า
เพราะผู้หญิงที่เขารัก กำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมแขนเขานี่สิ
ตอนนี้เขารู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวแล้ว ทั้งยังหายใจหอบแรงอีก
เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นาน แต่ใครมันจะไปทนได้กับการมีหยกอุ่นอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง
ดูเหมือนหล่อนเองก็นอนหลับไม่ค่อยสนิท เอาแต่เคลื่อนตัวไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เย่ไป๋รู้สึกว่าเขาเกือบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หลายครั้ง จนคิดจะเอาเปรียบหล่อนให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เหตุผลบางอย่างกลับบอกเขาว่าต้องเป็นสุภาพบุรุษเข้าไว้ และพวกเขาเองควรตกลงใจกันเรื่องนี้ในคืนแสนสุข ไม่ใช่หลังจากเจอฝันร้ายแบบนี้
ถ้าเวลานี้มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นจริง ๆ พอตื่นเช้าวันรุ่งนี้ บางทีทั้งคู่อาจจะรู้สึกแย่ต่อกันก็ได้
เขาหลับตาลง หายใจเข้าลึก พยายามตั้งสมาธิให้มั่นคง
สุดท้าย… มันก็ล้มเหลว
สงบสติอารมณ์ไม่ได้เลยโว้ย!
เขาลุกขึ้นยืนอย่างเบาที่สุด แล้วไปซักเสื้อผ้าของหล่อน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขากลับมานอนอยู่ข้างหล่อนเหมือนเดิม
ด้วยพลังใจอันแรงกล้า ในที่สุดเขาก็ฝืนอดทนอดกลั้นมาถึงรุ่งสางของวันถัดมา
ทันทีที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างปรากฏแสงสว่าง เขาก็ปล่อยหล่อนที่ฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดอย่างเบามือ ลุกขึ้นแล้วไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อออกมาจากห้องน้ำได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
เมื่อไปส่องที่ตาแมว ก็พบว่าเป็นลินดาที่ยืนอยู่หน้าประตู
หล่อนยังคงแต่งกายด้วยชุดสีดำเหมือนเคย แต่สีหน้ากลับดูเหมือนคนอดนอน เมื่อหล่อนเห็นเย่ไป๋ หล่อนก็ขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิดมาก ๆ “ฉันขอโทษนะคะหมอเย่ ฉันปกป้องหล่อนได้ไม่ดีเอง”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย” เย่ไป๋พูดกับหล่อนต่อ “เดี๋ยวคุณช่วยไปซื้อเสื้อผ้าให้เซี่ยอวี่ก่อนเถอะ เมื่อคืนผมซักเสื้อผ้าหล่อนแล้วตากไว้ในห้องน้ำ น่าจะยังไม่แห้งดี”
ลินดาเหลือบมองผ่านประตูเข้าไปด้วยสีหน้าสงสัย และถามว่า “หล่อนยังหลับอยู่เหรอคะ?”
เย่ไป๋ตอบ “อืม ยังไม่ตื่นตอนนี้หรอก”
การแสดงออกของลินดาแฝงความหมายบางอย่าง แต่หล่อนก็ไม่กล้าแสดงมันออกมาชัดเจนเกินไป ทำแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น
“ค่ะ ฉันจะออกไปก่อนแล้วกัน”
หล่อนต้องไปทำในสิ่งที่เขามอบหมาย รู้สึกโชคดีมากที่เย่ไป๋มาช่วยเหลือได้ทันเวลาเมื่อคืนนี้ ไม่อย่างนั้นหล่อนไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมานั้นเลย
ลินดาหันหลังกลับและออกไปซื้อเสื้อผ้า ส่วนเย่ไป๋ปิดประตูแล้วกลับเข้ามาในห้อง
เสียงของพวกเขาปลุกเซี่ยอวี่ให้ตื่นขึ้น เมื่อเซี่ยอวี่ลืมตาขึ้น ขณะยืดตัว ผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ก็หลุดออก ทำให้รู้สึกหนาวเล็กน้อย
เมื่อมองลงไปใต้ผ้าห่ม หล่อนก็เห็นว่าผ้าเช็ดตัวที่ห่อตัวเองไว้ถกไปกองอยู่ใต้เท้า ซึ่งตอนนี้หล่อนกำลังเปลือยเปล่า จึงรีบพันตัวเองในผ้าห่มอย่างเขินอาย
หลังจากลูบหัวที่รู้สึกปวด ๆ มึน ๆ เล็กน้อย ฉากที่เถ้าแก่หวังพยายามกดหล่อนลงบนเตียงและพยายามใช้ประโยชน์จากหล่อนที่มึนเมาเพราะฤทธิ์ยาก็แจ่มชัดอยู่ในใจไม่หาย
เมื่อเห็นเย่ไป๋เดินเข้ามา อาการไม่สบายเนื้อสบายตัวก็หายไปเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ฉากนี้ก็น่าอายและสับสนพอ ๆ กัน
เขากอดเราที่เปลือยเปล่าและหลับจนถึงเช้าเลยเหรอ…
นอนด้วยกันแบบนี้จนเช้า แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ยนะ?
เซี่ยอวี่ก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว และมองลงไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
พบว่าไม่มีร่องรอยของการเกิดเรื่องอย่างว่าแม้แต่น้อย
ยกเว้นริมฝีปากที่บวมแดงเพราะถูกจูบ
หล่อนรู้สึกซับซ้อนมากเมื่อนึกไปว่าหล่อนยั่วยวนเขาเมื่อคืนนี้ แต่เขากลับพาหล่อนเข้ามาในห้องน้ำโดยปราศจากตัณหา และช่วยสาดน้ำให้หล่อนเพื่อคลายความร้อนรุ่มในร่างกาย
หล่อนรู้สึกเขินอายเมื่อมองเขา สะบัดผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเฉยเมย
“คือว่า… เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหน?”
“มันยังไม่แห้งเลย” เย่ไป๋ตอบกลับ
หล่อนแสดงท่าทีแปลก ๆ “ไม่มีเหลือสักชิ้นเลยเหรอ?”
“เมื่อคืนมันเปียกไปทั้งชุดนี่ ก็เลยซักแล้วตากไว้ ยังไงก็ไม่แห้งทันวันนี้หรอก”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เซี่ยอวี่ก็มองดูตัวเองใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
ถ้ายังไม่มีเสื้อผ้าใส่ แปลว่าต้องนอนรอจนกว่าเสื้อจะแห้งเลยเหรอ?
แล้วลินดาอยู่ที่ไหน?
กระเป๋าเดินทางของฉันล่ะ?
หล่อนไม่สนใจที่จะคิดถึงเรื่องนี้ต่อไป แต่ตัดสินใจพูดอย่างเชื่องช้าขึ้นว่า
“อย่างนั้นคุณออกไปก่อนนะ ฉันขอใช้ห้องน้ำสักพัก”
เย่ไป๋ยืนนิ่ง “ตามสบายเลย”
เซี่ยอวี่เริ่มมีสีหน้าแดงก่ำ และพูดด้วยความโกรธว่า “ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะ จะให้ออกจากผ้าห่มเดินโชว์ให้คุณดูเหรอ?”
“ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นมาก่อนนี่”
หลังจากพูดจบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาซึ่งกำลังยุ่งเรื่องที่คุยกันอยู่รีบกดรับโทรศัพท์เพื่อคุยกับครอบครัว
“แม่ ผมอยู่กับเสี่ยวอวี่ วันนี้คงไม่ได้กลับบ้าน”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับแม่ เราแค่มาเดตกันเฉย ๆ”
เซี่ยอวี่สามารถจินตนาการได้ว่าครอบครัวของเย่ไป๋จะคิดอย่างไร ถ้าพวกเขารู้ว่าเย่ไป๋อยู่กับหล่อนทั้งคืน
ความจริงแล้ว หล่อนเองก็คงจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่คนที่อยู่ตรงหน้าช่างเป็นคนดีราวกับพระถังซัมจั๋ง
หล่อนรู้สึกขอบคุณที่ไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงใด ๆ แต่พฤติกรรมของเย่ไป๋ ทำให้หล่อนสงสัยในเสน่ห์ของตัวเองไม่น้อย
จนถึงกับถามตัวเองว่า เขาเป็นแฟนของหล่อนจริงหรือเปล่า?
หรือเขาแค่แสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ?
เซี่ยอวี่รู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
หล่อนทนไม่ไหวแล้ว แต่ไม่กล้าส่งเสียงขึ้นมาอีก ทำเพียงคว้าผ้าเช็ดตัวจากใต้ผ้าห่มมาพันรอบตัว ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปทางเขา
ขณะเย่ไป๋รับโทรศัพท์ สายตาของเขาไม่เคยละสายตาไปจากหล่อนเลย เฝ้าติดตามหล่อนจนกระทั่งเข้าห้องน้ำไป
หลังจากเข้าห้องน้ำมาแล้ว หล่อนก็เห็นว่าเสื้อผ้าทั้งหมดของตัวเองถูกซักตากไว้ตามจุดต่าง ๆ จริง
กางเกงยังไม่แห้งดี เสื้อบาง ๆ เริ่มแห้งแล้ว ส่วนชุดชั้นในมีความชื้นเล็กน้อย
หล่อนมองเสื้อผ้าตัวเอง จากนั้นดูผ้าเช็ดตัวที่ยับยู่ยี่ซึ่งพันรอบตัวไว้อย่างหลวม ๆ และจะหลุดออกเมื่อไรก็ได้
หัวใจหล่อนเต้นแรงมาก ขณะเอื้อมมือไปหยิบกางเกงชั้นในออกมา ถึงจะยังชื้นอยู่ แต่ใส่ไว้ก็น่าจะดีกว่า
การจอดรถตากแดดเวลากลางวันแสก ๆ เป็นเรื่องที่ไม่ควรอยู่แล้ว
ผ้าเช็ดตัวผืนนี้คุณภาพแย่มาก แทบจะเรียกได้ว่าเศษผ้า ใช้คลุมตัวต่อไปก็ดูท่าไม่ดีจริง ๆ
หล่อนไม่สนใจอะไรแล้ว ตัดสินใจหยิบกางเกงในที่ยังชื้นอยู่ออกมาสวมใส่
ปกติคนเราสามารถอบอุ่นร่างกายตัวเองได้ทันทีเมื่อรู้สึกหนาว
แม้หล่อนจะสวมใส่เสื้อผ้าบางชิ้นไปแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าออกไปข้างนอกอยู่ดี
กางเกงชั้นในแทบจะปิดบังบั้นท้ายหล่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ
หล่อนกำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะใส่กางเกงเปียก ๆ ทับไปเลยดีหรือเปล่า
ตอนถ่ายทำมักมีฉากที่ต้องลงน้ำ การใส่ชุดเปียกถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับหล่อน โดยเฉพาะเวลาที่ต้องเข้าฉากโชว์พลังยุทธ์ เพื่อให้การต่อสู้ดูสมจริง หล่อนทุ่มเทถึงขั้นลุยน้ำโคลน ต่อสู้และเกลือกกลิ้งไปมา ดังนั้นการสวมเสื้อผ้าแบบนี้จึงไม่ใช่สิ่งที่หล่อนไม่คุ้นเคย
อย่างไรก็ตาม การสวมเสื้อผ้าที่เปียกระหว่างการถ่ายทำมักจะทำให้ท้องอืดและปวดเนื้อปวดตัว ยิ่งมีวันนั้นของเดือนก็ยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่
ถึงจะคุ้นเคยแต่ก็เป็นปัญหาอยู่ดี
เพราะตอนนี้หล่อนไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับการถ่ายทำเลย และไม่ได้อยู่ในกองถ่ายด้วย จึงไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองแบบนี้ และแสวงหาความเจ็บป่วยให้กับตัวเองโดยเสียเปล่า
เย่ไป๋รออยู่ข้างนอกไม่ไหวจึงเคาะประตูอีกครั้ง “เมื่อไหร่คุณจะออกมา?”
“คุณจะทำไมกับฉันล่ะ?” เซี่ยอวี่ถามด้วยความหงุดหงิด
เย่ไป๋ตอบกลับ “เพราะผมเองก็อยากใช้ห้องน้ำเหมือนกันน่ะสิ”
“ทนอีกเดี๋ยวนะ”
ริมฝีปากของเซี่ยอวี่โค้งขึ้นเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะผลักประตูเข้ามาจึงล็อกประตูทันที
คนตัวเหม็น มาดูกันว่าเขาจะต้านทานเสน่ห์ของหล่อนได้ถึงไหน
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
คุณอาก็ แฟนไม่ล่วงเกินก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถือว่าเขาเป็นคนดีพอที่จะแต่งงานด้วยไง
ไหหม่า(海馬)
