ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 711 หู่จือคิดหนี
ตอนที่ 711 หู่จือคิดหนี
เฉินเจียเหอถูกหลินเซี่ยไล่ให้ไปนอนเอาแรงในห้องของหู่จือ โจวลี่หรงก็ไม่มีท่าทีจะกลับไป ส่วนหลินเซี่ยก็ไม่มีอะไรทำ พอหู่จือบอกว่าอยากดูทีวีสักพัก หลินเซี่ยเลยให้เขาไปดู หู่จือจึงนั่งบนโซฟา เปิดทีวีดูการ์ตูนด้วยเสียงเบา
หลินเซี่ยอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูสองตา โจวลี่หรงเห็นดังนั้นจึงเดินไปปิดทีวีทันที
“คนกำลังอยู่เดือนจะดูทีวีได้ยังไง? ต่อไปจะทิ้งโรคไว้นะ”
จากนั้นหล่อนก็พูดกับหู่จือ “หู่จือ เธอไปฝึกคัดลายมือเถอะ อีกไม่นานก็จะขึ้นป.1 แล้ว ไปเรียนเยอะ ๆ นะ”
“อ่อ ครับ” หู่จือไม่กล้าขัดใจโจวลี่หรง ได้แต่ไปฝึกคัดลายมืออย่างว่าง่าย
หลินเซี่ยเบื่อเหลือเกิน วันนี้คนในบ้านไม่มีใครมาหาเธอเลย ไม่มีใครโทรมาถามไถ่ด้วย
เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเซี่ยอวี่
จากนั้นเสียงกระหืดกระหอบของเซี่ยอวี่ก็ดังขึ้น “เซี่ยเซี่ย ให้หู่จือมาเปิดประตูให้พวกเราหน่อย”
หลินเซี่ยได้ยินว่าเซี่ยอวี่มาหา เธอจึงไม่ได้เรียกหู่จือ วิ่งไปเปิดประตูเองด้วยความตื่นเต้น
โจวลี่หรงตื่นตกใจอีกครั้งเมื่อคิดว่าเธอจะออกไป
หล่อนขมวดคิ้วรีบตามไป ตั้งใจจะดึงตัวเธอกลับมา
ผลก็คือเห็นหลินเซี่ยเปิดประตูแล้ว เผยให้เห็นเซี่ยอวี่ เจียงอวี่เฟย และลินดามาด้วยกัน
พอเห็นว่าเจียงอวี่เฟยอยู่ด้วย โจวลี่หรงก็รีบปรับอารมณ์ตัวเองโดยสัญชาตญาณ พยายามยิ้ม
เซี่ยอวี่เดินเข้ามา พูดว่า “เซี่ยเซี่ย เธอไม่อยู่เดือนบนเตียงล่ะ วิ่งมาเปิดประตูทำไม?”
หลินเซี่ยยิ้มตอบว่า “เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นพอดีน่ะ คุณอา พี่ลินดา อวี่เฟย เชิญเข้ามาเลยค่ะ”
ลินดากับเจียงอวี่เฟยถือถุงใหญ่ถุงเล็กมาเต็มมือ
เซี่ยอวี่เห็นโจวลี่หรงแล้วก็ทักทายหล่อน
เนื่องจากเซี่ยไห่พูดจาเสียดสีโจวลี่หรงอยู่เสมอเวลาที่อยู่บ้าน ทำให้เซี่ยอวี่กับลินดาได้รับอิทธิพลโดยไม่รู้ตัว จึงไม่ค่อยมีความรู้สึกที่ดีต่อโจวลี่หรงเท่าใด
ติดที่ว่าหล่อนเป็นแม่ของเฉินเจียเหอที่คอยดูแลหลินเซี่ยอย่างเต็มที่ในช่วงอยู่ไฟ ดังนั้นต่อให้จะมีข้อบกพร่องบ้าง พวกหล่อนในฐานะญาติก็ต้องทำเป็นมองไม่เห็นบ้าง
“สวัสดีค่ะป้าโจว” เจียงอวี่เฟยเดินเข้าไปทักทายโจวลี่หรงอย่างสุภาพ
โจวลี่หรงก็แสดงท่าทีกระตือรือร้นกับเจียงอวี่เฟยอย่างหาได้ยาก “อวี่เฟยมาด้วยเหรอ”
หล่อนทำแม้กระทั่งฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เช้าที่สีหน้าของหล่อนดูผ่อนคลาย
โจวลี่หรงต้อนรับพวกหล่อนอย่างกระตือรือร้น “เข้ามานั่งสิคะ”
เซี่ยอวี่เอ่ยกับหลินเซี่ย “เธอไปนอนที่ห้องเธอเถอะ พวกเราจะนั่งตรงนี้”
หลินเซี่ยถูกพวกหล่อนไล่ให้ขึ้นไปนอนบนเตียง
ส่วนเจียงอวี่เฟยกับลินดาเริ่มหยิบของออกมาจากถุง
มีทั้งเสื้อผ้าเด็ก รองเท้า ถุงเท้า หมวก และผ้าอ้อมสำเร็จรูป
โจวลี่หรงเห็นห่อผ้าอ้อมสำเร็จรูปก็ถามอย่างสงสัยว่า “นี่ใช้ทำอะไร”
“ป้าโจว นี่คือผ้าอ้อมสำเร็จรูป มีอันนี้ก็ไม่ต้องใช้ผ้าอ้อมแล้วค่ะ”
เจียงอวี่เฟยแกะออกมาหนึ่งแผ่น แล้วสาธิตวิธีปูผ้าอ้อมกระดาษให้โจวลี่หรงดู
โจวลี่หรงไม่ค่อยสนใจของเล่นแปลกใหม่ชิ้นนี้เท่าใด หล่อนเหมือนจะเคยเห็นมันที่ห้างสรรพสินค้า แต่ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ
“ใช้อันนี้คงไม่ดีเท่าผ้าอ้อมหรอก มันไม่ระบายอากาศ จะทำให้ผิวหนังเด็กอับชื้นจนแดงได้”
ผ้าอ้อมที่ใช้ในบ้านของพวกเขาไม่ได้ทำจากเสื้อผ้าเก่า แต่เป็นผ้าฝ้ายแท้ที่หล่อนกับหลินเซี่ยไปซื้อมาจากร้านขายผ้าโดยเฉพาะ แล้วเอามาตัดเป็นผืน ๆ สำหรับทำผ้าอ้อม
ถ้าขยันซักก็สามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้เรื่อย ๆ
ของที่พวกเขาซื้อมานี่เหมือนแผ่นพลาสติก อย่างไรก็ไม่ดีเท่าผ้าจริงๆ
“พี่โจว ผ้าอ้อมสำเร็จรูปนี่ใช้เสร็จแล้วก็ทิ้งได้ ถ้าผู้ใหญ่ขยันเปลี่ยนหน่อย ก้นเด็กก็จะไม่อับชื้นจนแดงหรอกค่ะ อีกอย่างพวกเรายังซื้อแป้งที่ใช้คู่กับผ้าอ้อมสำเร็จรูปมาด้วย”
ลินดาหยิบแป้งกระป๋องใหญ่ออกมา บอกว่าเป็นแป้งเย็น ใช้ทาก้นเด็กหลังอาบน้ำเสร็จ
หลินเซี่ยเห็นของเล่นนี้แล้วก็ดีใจ รีบรับมาทันที
“พี่ลินดา ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ฉันตั้งใจจะให้เจียเหอไปซื้อตอนว่าง แต่ลืมเตรียมไว้ซะก่อน”
“เอ้า นี่ชุดนอนของเธอ ใส่ชุดนี้อยู่บ้านจะได้ระบายอากาศ เย็นสบาย”
ลินดาซื้อชุดลำลองแบบสองชิ้นอันทันสมัยมาให้หลินเซี่ย จากนั้นก็หยิบของกินออกมาอีกเพียบ “นี่ของกิน พวกเราก็ไม่รู้ว่าตอนอยู่เดือนกินอะไรได้บ้าง เธอลองดูแล้วกันว่ากินได้ไหม ถ้ากินไม่ได้ก็เอาไปให้หู่จือ”
หู่จือได้ยินว่าป้าของเขามา ก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที และมุดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของหล่อน
“อวี่เฟย ฉันได้ยินเซี่ยเซี่ยบอกว่าเธอไปถ่ายหนังมาเหรอ?” โจวลี่หรงถามเจียงอวี่เฟย
เจียงอวี่เฟยยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่ค่ะ ป้าโจว อาเซี่ยอวี่แนะนำบทเล็ก ๆ ให้ฉัน ฉันก็เลยไปถ่ายมา เพิ่งกลับมาเมื่อคืนนี้เอง”
“งั้นตอนนี้ก็ไม่ต้องไปแล้วใช่ไหม?” โจวลี่หรงถามต่อด้วยรอยยิ้ม
เจียงอวี่เฟยตอบ “ไม่ไปแล้วค่ะ เป็นแค่บทเล็ก ๆ ถ่ายเสร็จหมดแล้ว อาทิตย์หน้าฉันก็จะไปเข้าเรียนแล้ว”
โจวลี่หรงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “งั้นวันหลังไปเที่ยวบ้านฉันนะ วันหยุดสุดสัปดาห์เจียวั่งว่างอยู่ ให้เขาพาเธอไปกินข้าวที่บ้าน”
เจียงอวี่เฟยตอบตะกุกตะกัก “ค่ะ”
“ฉันจะไปทำอาหารให้พวกเธอ”
ลินดาตั้งใจจะห้ามโจวลี่หรง แต่เซี่ยอวี่ส่งสัญญาณให้หล่อน
หลังจากโจวลี่หรงออกไป เซี่ยอวี่ก็ล้อเลียนด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เห็นเหรอว่าคุณโจวกำลังเอาใจอวี่เฟยอยู่ เธอไปขัดจังหวะเขาทำไม?”
เจียงอวี่เฟยรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของเซี่ยอวี่มาก “คุณอาอย่าล้อฉันเล่นเลยนะคะ”
แต่พวกเขาก็ชอบเฉินเจียวั่งอยู่ ถ้าเขากับเจียงอวี่เฟยลงเอยกันได้จริง ๆ ก็ถือเป็นเรื่องดี
โจวลี่หรงทำบะหมี่เซาจื่อให้พวกเธอ หลินเซี่ยก็นั่งกินด้วยกัน
พอเซี่ยอวี่เห็นน้ำมันลอยอยู่บนน้ำซุปและเนื้อสับ หล่อนก็รู้สึกคลื่นไส้โดยไม่ทราบสาเหตุ กัดริมฝีปากแน่นแล้วลุกขึ้นไปห้องน้ำ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ลินดาตามไปถาม
เซี่ยอวี่ตอบจากในห้องน้ำว่า “ไม่มีอะไร ฉันแค่ล้างมือ”
หลังจากล้างมือออกมา หล่อนก็บอกว่าช่วงนี้กำลังควบคุมอาหาร ไม่สามารถกินอาหารที่มีน้ำมันได้ จากนั้นไปหยิบชามมาจากครัว คีบเส้นออกมากินกับพริกป่นโดยไม่ใส่น้ำซุป แล้วยกน้ำซุปให้ลินดา
หลังจากกินข้าวเสร็จ เซี่ยอวี่ก็หาวและบอกว่ารู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย
ส่วนหลินเซี่ยก็ต้องพักผ่อน ดังนั้นพวกเธอจึงวางแผนจะกลับก่อน
หล่อนพูดกับหลินเซี่ยว่า “ฉันขอจองตัวเธอไว้ก่อนนะ หลังจากที่เธออยู่เดือนครบกำหนดแล้วก็มากองถ่ายกับพวกเรา ผู้กำกับบอกว่าเขาอยากให้เธอมาแต่งหน้าทำผมให้ฉันในช่วงท้ายของหนังเรื่องนี้”
ภาพยนตร์ที่พวกเขากำลังถ่ายทำครอบคลุมช่วงเวลาที่ค่อนข้างยาวนาน
ก่อนหน้านี้ตอนออดิชั่น หลินเซี่ยเคยแต่งหน้าทำผมให้หล่อนในลุคของตัวละครหญิงที่กลับมาแก้แค้นในช่วงท้ายของบท
ผู้กำกับเหยียนจดจำเรื่องนี้ไว้ตลอด และหวังว่าเมื่อถ่ายทำถึงส่วนนั้น หลินเซี่ยจะสามารถทำให้เซี่ยอวี่มีรูปลักษณ์เหมือนตอนออดิชั่นได้
หลินเซี่ยตอบตกลงอย่างเต็มใจ “ไม่มีปัญหา ฉันอยู่เดือนอีกยี่สิบวันก็ครบแล้วค่ะ”
ในช่วงกลางฤดูร้อน เธอรู้สึกว่าหากอยู่เดือนน้อยลงสักหน่อยก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอแข็งแรงและคล่องแคล่วมาก แทบอยู่เฉยๆ ที่บ้านไม่ไหวแล้ว
แค่ใส่เสื้อผ้าหนาๆ เวลาออกไปข้างนอก ระวังอย่าให้โดนลมก็พอ
“ไม่ได้นะ โดยหลักปฏิบัติแล้วการอยู่เดือนต้องอยู่ให้ครบ 40 วัน”
เซี่ยอวี่กับลินดามองโจวลี่หรงที่ทำหน้าเคร่งขรึมจริงจังแล้วก็ขมวดคิ้ว
ไม่แปลกใจเลยที่เซี่ยไห่บ่นอยู่เสมอ
ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย
แต่ถ้ามองในแง่ที่หล่อนห่วงสุขภาพของหลินเซี่ย เซี่ยอวี่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หลินเซี่ยกลัวว่าเซี่ยอวี่ผู้มีอารมณ์ร้อนเป็นทุนเดิมจะไปปะทะคารมกับโจวลี่หรง เธอจึงยิ้มพูดเกลี้ยกล่อม “ค่อยว่ากันตอนนั้นแล้วกันค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้ถ่ายซะหน่อย”
แต่โจวลี่หรงกลับไม่ยอมลงให้ พูดเสียงเข้มว่า “เรื่องอยู่เดือนจะต่อรองไม่ได้ ไม่งั้นจะเป็นโรคภายหลัง พวกเธอไม่เคยคลอดลูก ไม่มีประสบการณ์ เรื่องนี้กลับไปถามคุณน้าเซี่ยดูก็ได้ หล่อนต้องรู้แน่ ๆ ”
เซี่ยอวี่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหล่อนไวต่อความรู้สึกเกินไปหรือเปล่า
หล่อนรู้สึกเหมือนโจวลี่หรงกำลังเยาะเย้ยตนอยู่
เหมือนจะบอกว่าคุณอายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยมีลูกแล้วจะไปรู้อะไร
ทั้งเซี่ยอวี่และลินดาต่างมีสีหน้าย่ำแย่ เซี่ยอวี่กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง หลินเซี่ยก็รีบเอ่ยขึ้นมาก่อน “คุณอา พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ พาหู่จือไปด้วยนะ”
หลินเซี่ยพูดกับหู่จือ “หู่จือ วันนี้กลับไปกับคุณยายรองดีไหม ให้คุณยายรองกับป้าลินดาซื้อขนมกับของเล่นให้ พรุ่งนี้เช้าก็ค่อยให้คุณตารองไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล”
หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อเช้า หู่จือก็ไม่กล้าอยู่ที่บ้านแล้ว
โดยเฉพาะเมื่อเขารู้ว่าย่าของเขาไม่มีทีท่าจะไปไหนเลย
ดังนั้นมีแต่เขาต้องไปเอง
หู่จือเข้าไปจัดกระเป๋านักเรียนของตัวเอง แล้วยังขอเสื้อผ้าฤดูร้อนเพิ่มอีกสองชุด
“โอ้โห เจ้าหนูนี่เมื่อวานยังอุตส่าห์จะอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอ วันนี้กลับยอมไปกับพวกเราอย่างง่ายดายเชียว?”
เซี่ยอวี่คิดว่าหลินเซี่ยล่อลวงเขาด้วยการซื้อของเล่นและของกินอร่อย ๆ ให้
หล่อนจึงแกล้งพูดว่า “หู่จือ พวกเราไม่มีเงินซื้อของกินอร่อย ๆ ให้เธอหรอกนะ อย่าหวังว่าจะได้กินของอร่อยตอนกลับไปล่ะ”
หู่จือทำเป็นไม่ได้ยิน เขาสะพายกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
โจวลี่หรงนี่ก็แข็งกับทุกคน แข็งใส่ แข็งอยู่ แข็งตลอดไป
อวี่เฟยระวังตัวดีๆ นะคะ ถามประสบการณ์จากเซี่ยเซี่ยดูก่อนก็ได้ว่าแม่สามีเป็นคนยังไง จะได้หาทางหลบเลี่ยงถูก
ไหหม่า(海馬)
