ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 718 หนีออกจากบ้าน
ตอนที่ 718 หนีออกจากบ้าน
เมื่อเห็นรูปถ่ายที่ดูเซ็กซี่ยั่วยวนของเสิ่นเสี่ยวเหมย เฉินเจียซิ่งก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
นี่มันอัลบั้มรูปถ่ายตอนไหนกัน?
ไม่ใช่ว่าเขาให้ย่าจัดการทิ้งรูปเสิ่นเสี่ยวเหมยที่เขาถ่ายไปแล้วเหรอ?
ทำไมมันถึงมาปรากฏอยู่ในกองอัลบั้มรูปพวกนี้ได้?
เหงื่อกาฬเย็นพลันไหลซึมออกมาบนหน้าผากของเขา มือไม้สั่นเทาพยายามจะแย่งรูปถ่ายจากมือของหยางหงเสีย
“หงเสีย อย่าดูเลย อันนี้…”
เฉินเจียซิ่งพูดตะกุกตะกัก เขายื่นมือไปหยิบอัลบั้มรูปจากมือของหยางหงเสีย แต่หยางหงเสียกลับจับแน่นไม่ยอมปล่อย
ดวงตาของหล่อนแดงก่ำ มองเขาด้วยสายตาน้อยใจและโกรธเคือง พลางถามว่า “ทำไมคุณถึงเก็บรูปของเสิ่นเสี่ยวเหมยไว้? แล้วยังจงใจเอามาให้ฉันดูอีก คุณมีเจตนาอะไรกันแน่?”
หยางหงเสียตะโกนออกมาเพราะอารมณ์พลุ่งพล่าน
เฉินเจียซิ่งแกล้งกันเกินไปแล้ว
เขาเก็บรูปของเสิ่นเสี่ยวเหมยที่ชวนให้ระคายสายตาไว้มากมายขนาดนี้ แถมยังจะเอามาให้หล่อนดูอย่างโจ่งแจ้งอีก
นี่มันเหมือนจงใจทำให้หล่อนอับอายขายหน้าชัด ๆ
“หงเสีย ฟังผมอธิบายก่อน รูปพวกนี้เป็นรูปที่ถ่ายไว้ตั้งนานแล้ว ผมบอกให้ย่าทิ้งไปแล้วจริง ๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงมาปนอยู่ในกองนี้ได้ คุณอย่าโกรธนะ ผมจะไปทิ้งมันเดี๋ยวนี้เลย”
เฉินเจียซิ่งแย่งเอาอัลบั้มรูปไปในทันที และรีบวิ่งเข้าไปจัดการทำลายรูปเหล่านั้นในห้องน้ำโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ผลก็คือ ตอนที่เขาออกมา หยางหงเสียก็วิ่งออกจากประตูไปแล้ว
เฉินเจียซิ่งวิ่งตามลงไปข้างล่าง
ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น ดูเหมือนทุกคนจะกลับเข้าห้องของตัวเองไปหมดแล้ว ก็เลยไม่มีใครช่วยหยุดหยางหงเสียไว้ได้
“เจียซิ่ง เกิดอะไรขึ้น”
เฉินเจียซิ่งมองย่าของตน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ที่ฟังดูน้อยใจ “คุณย่า คุณทำให้ผมเดือดร้อนใหญ่แล้ว”
คุณย่าเฉินไม่เข้าใจ จึงถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าเด็กนี่ ไหนพูดให้ชัดเจนซิ ฉันทำให้เธอเดือดร้อนตรงไหน”
“ไม่มีเวลาอธิบายให้คุณฟังแล้ว ผมต้องไปตามหงเสียก่อน”
เฉินเจียซิ่งวิ่งตามไปถึงประตูใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยของหยางหงเสียแล้ว
แถมตอนนี้ยังมืดสนิท เขาไม่รู้ว่าจะไปตามหาหล่อนที่ไหน
เขาจึงเรียกแท็กซี่ตรงไปบ้านแม่ยายก่อน
เพราะในความคิดแรกของเขาคือ ผู้หญิงที่ถูกแม่สามีรังแกต้องกลับบ้านแม่ตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก
เสิ่นเสี่ยวเหมยแต่ก่อนก็เป็นแบบนั้น
หล่อนกลับไปบ้านแม่ตัวเอง แล้วรอให้เขาไปขอโทษ
จากนั้นทั้งครอบครัวก็ต่อว่าเขาอย่างหนัก แล้วก็ไปรับตัวหล่อนกลับมา
แต่เมื่อไปถึงบ้านตระกูลหยาง พ่อตาแม่ยายกลับบอกว่าหยางหงเสียไม่ได้มาเลย
เฉินเจียซิ่งตกใจมาก
พ่อตาถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เฉินเจียซิ่งจึงตอบด้วยไหวพริบว่าตอนกลางวันหยางหงเสียบอกว่าอยากกลับบ้านพ่อแม่ของหล่อน เขาคิดว่าหล่อนเลิกงานแล้วมาที่นี่ เลยมารับหลังเลิกงาน
เฉินเจียซิ่งพูดกับพ่อหยางที่สวมเสื้อคลุมเดินออกมาส่งเขา “พ่อครับ คุณเข้าไปในบ้านเถอะ หงเสียอาจจะเหนื่อยจากงานวันนี้เลยไม่ได้มา ถ้าว่างแล้วพวกเราจะมากินข้าวด้วยกันนะครับ”
“ได้ ขับรถช้า ๆ ล่ะ”
หลังจากที่เฉินเจียซิ่งออกไป แม่หยางก็สวมเสื้อคลุมเดินออกมาจากบ้าน หรี่ตามองแล้วพูดว่า “ฉันว่าเจียซิ่งไม่ได้มารับคน แต่เหมือนจะมาตามหาคนมากกว่า”
“คุณก็เดาไปเรื่อย” พ่อหยางปิดไฟ “ไปนอนได้แล้ว”
หลินเซี่ยกำลังให้นมลูก เมื่อได้ยินว่าเฉินเจียซิ่งตามหาหยางหงเสีย เธอก็ตอบว่า “ไม่ได้มาหรอก ฉันไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนด้วย”
“พี่สะใภ้ งั้นช่วยถามเสี่ยวเยี่ยนให้ทีว่าหงเสียได้ติดต่อหล่อนไหม”
หยางหงเสียมีเพื่อนสนิทไม่กี่คน ส่วนใหญ่แล้วหล่อนทำงานกับหลินเยี่ยน ซึ่งทั้งสองคนก็สนิทกันดี
เฉินเจียซิ่งร้อนใจมาก กลับไปที่บ้านเล็ก ๆ ของพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครอยู่
เขาวิ่งไปที่ร้านทำผมเจ้าสาวอีกครั้ง คิดว่าหยางหงเสียอาจจะไปที่ร้าน
ในร้านมีเตียงเล็ก ๆ สำหรับพักผ่อน บางทีหล่อนอาจจะไปนอนที่นั่นคนเดียว
ผลที่ได้คือ เมื่อเขาไปถึง ประตูร้านก็ปิดอยู่ ทำให้เขาผิดหวังและกลับมาอีกครั้ง
เฉินเจียซิ่งกังวลใจ เขาตามหาทุกที่ที่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้ แม้กระทั่งเกิดความคิดที่จะแจ้งความคนหาย
หยางหงเสียคงจะไม่ได้วิ่งออกไปแล้วถูกแก๊งลักพาตัวจับตามองใช่ไหม?
เขาปฏิเสธความคิดยุ่งเหยิงนี้อย่างรวดเร็ว บ้านพวกเขาอยู่ในค่ายทหารใหญ่ ข้างนอกมีทหารยามเฝ้าอยู่
ใครจะคิดสั้นมาก่อเหตุที่นี่กัน?
จนกระทั่งดึกมากแล้ว เขาจึงได้รับข้อความจากเฉินเจียเหอ
บอกว่าหยางหงเสียไปนอนค้างคืนกับหลินเยี่ยน ไม่ต้องตามหาหล่อนแล้ว
ในที่สุดเฉินเจียซิ่งก็ถอนหายใจโล่งอก ลากสังขารที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน
วันพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน เขาจึงคิดว่าจะไปรับหยางหงเสียที่ร้านชุดแต่งงานหลังเลิกงานเพื่อขอโทษ
ตอนที่เขากลับถึงบ้าน คุณย่าเฉินยังคงนั่งรออยู่บนโซฟา ไม่กล้ารบกวนคนอื่น
“เจียซิ่ง หงเสียอยู่ไหน?”
เฉินเจียซิ่งตอบ “ย่า หล่อนนอนค้างกับหลินเยี่ยนคืนหนึ่ง เรื่องนี้ค่อยว่ากันพรุ่งนี้ ผมเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
วันต่อมาหลังเลิกงาน เขารีบไปที่ร้านทำผมเจ้าสาว
ผลปรากฏว่าเมื่อเขาไปถึง เขาก็ไปช้าเพียงหนึ่งก้าว หลินเยี่ยนบอกว่าพ่อแม่ของหยางหงเสียมารับหล่อนกลับไปแล้ว
พอเฉินเจียซิ่งได้ยินข่าวนี้ ใจของเขาจมลงสู่ก้นเหวในทันที
เรื่องเลวร้ายที่สุดก็คือ พ่อตาแม่ยายต้องมาเกี่ยวข้องด้วย ทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากซับซ้อนขึ้น
เรื่องที่ดูเหมือนจะจบด้วยคำพูดไม่กี่คำ ตอนนี้คงไม่จบง่ายอย่างนั้นแล้ว
เขาจำต้องก้าวเดินอย่างหนักอึ้งไปบ้านพ่อตา
ทันทีที่เขาเข้าประตูบ้าน พ่อตาแม่ยายของเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าดุดัน
เฉินเจียซิ่งเห็นท่าทางแบบนั้น ก็รู้ทันทีว่าหยางหงเสียกลับบ้านพ่อแม่ของหล่อนแล้ว
“พ่อ แม่ หงเสียอยู่ไหนครับ” เฉินเจียซิ่งมองพวกเขา ถามอย่างระมัดระวัง
ใบหน้าของพ่อตาดูไม่สู้ดีนัก “ทำไมเธอถึงรังแกลูกสาวฉัน ตอนแรกเธอบอกพวกเราว่ายังไงล่ะ”
ในตอนนี้ เฉินเจียซิ่งต้องแสดงท่าทางสำนึกผิดอย่างจริงใจ “พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรทำให้หงเสียโกรธ ตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหน พ่อให้ผมเจอหล่อนได้ไหมครับ ผมจะขอโทษหล่อนต่อหน้า”
ใบหน้าของแม่ยายยิ่งบูดบึ้ง หล่อนขวางประตูไม่ให้เฉินเจียซิ่งเข้าไป “เธออยากเจอหล่อนเหรอ ไม่มีทาง”
หล่อนมองเฉินเจียซิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ลูกสาวเราต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในบ้านเธอ ตอนนี้ถึงรู้จักมารับหล่อนกลับแล้วเหรอ”
“ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่าเธอต้องแสดงความจริงใจออกมาให้ได้ ไม่งั้นก็อย่าหวังจะพาลูกสาวฉันกลับไป”
เฉินเจียซิ่งปวดหัวกับท่าทางของแม่ยายขึ้นมาทันที
เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ ทำไมต้องลากไปถึงบ้านพ่อตาด้วย แถมแม่ยายของเขายังพูดเสียงดังขนาดนี้ กลัวว่าเพื่อนบ้านจะไม่ได้ยินหรือไง
แล้วหยางหงเสียล่ะ หล่อนอยู่ในห้องหรือเปล่า
เขาจะยอมให้พ่อแม่ของหล่อนจัดการปัญหาแบบนี้อยู่เบื้องหลังได้อย่างไร?
เฉินเจียซิ่งสูดหายใจเข้าลึก มองหน้าแม่ยายแล้วถามว่า “แม่ครับ ผมต้องทำอย่างไร พวกคุณถึงจะยอมให้ผมได้เจอกับหงเสีย ผมยอมรับผิดแล้ว ผมจะขอโทษหล่อนเอง”
เขารู้ว่าหากแม่ยายบอกให้เขาแสดงความจริงใจออกมา มันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่
“เธอช่วยหาทางให้น้องชายของหล่อนได้เข้ากองทัพซะ”
เฉินเจียซิ่ง “!!!”
“พ่อแม่ครับ พวกเราต้องมีเหตุผลกันบ้างนะ”
เฉินเจียซิ่งมองพวกเขา สีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีนัก
ที่แท้พ่อตากับแม่ยายยังไม่ยอมแพ้อีกหรือ?
น้องภรรยาสอบเข้ากองทัพไม่ผ่านเอง จะให้เขาไปหาเส้นสายส่งอีกฝ่ายเข้าได้อย่างไร?
ถ้าเขามีอิทธิพลขนาดนั้น ก็คงไม่ต้องหางานพิเศษทำเองหรอก
ยังทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก
เฉินเจียซิ่งข่มใจ แล้วพูดอีกครั้ง “พ่อแม่ครับ ผมขอถามอีกครั้ง จะยอมให้ผมเจอหงเสียหรือเปล่า?”
แม่หยางขวางทางไว้ด้วยท่าทางแข็งกร้าว “ถ้าเธอไม่ยอมทำตามที่เราต้องการ เราก็จะไม่ให้หงเสียกลับไป ก็แล้วแต่เธอแล้วกันว่าจะทำยังไง”
“หงเสีย คุณอยู่ในห้องใช่ไหม? คุณได้ยินคำขอไร้เหตุผลของแม่คุณหรือเปล่า? เรื่องของเรา เราจัดการกันเอง ไม่เอาครอบครัวมาเกี่ยวข้องได้ไหม?” เฉินเจียซิ่งยืดคอตะโกนไปทางห้องที่หยางหงเสียอยู่
ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ออกมาจากในห้อง
“หงเสีย คุณจะออกมาไหม?”
แม่หยางมีสีหน้าประหม่า รีบห้ามปราม “อย่าเรียกแล้ว หล่อนไม่กลับไปกับเธอหรอก”
ตอนนี้มีเพื่อนบ้านมายืนดูเรื่องวุ่นวายที่หน้าประตูแล้ว
เฉินเจียซิ่งเป็นคนรักในหน้าตาชื่อเสียง เมื่อเหลือบมองเพื่อนบ้านที่ยืนมองและชี้มือชี้ไม้พูดคุยกัน เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลก
อารมณ์ฉุนเฉียวของเขาเริ่มปะทุขึ้นมา
เขามองไปทางห้องของหยางหงเสียแล้วหมุนตัวจากไป
พ่อหยางเห็นเฉินเจียซิ่งจากไปโดยไม่หันหลังกลับ เขาก็มองภรรยาของตัวเองด้วยความกังวล ถามเสียงเบาว่า “คุณว่าพอหงเสียกลับมาแล้ว หล่อนจะโกรธพวกเราไหม?”
แม่หยางหัวเราะเย็นชา “จะสนใจหล่อนทำไม นี่เป็นโอกาสนะ เข้าใจไหม? ถ้าเฉินเจียซิ่งไม่ยอมช่วยจัดการเรื่องนี้ ก็อย่าให้หงเสียกลับไปคืนดีกับเขา”
พ่อหยางลังเล “กลัวแต่ว่าหงเสียจะไม่ฟังพวกเราน่ะสิ”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
แม่ยายนี่เอาทุกดอก เห็นโอกาสกดหัวร้องเรียกประโยชน์จากลูกเขยได้ก็เอา อย่างนี้มันต้องโดนทั้งลูกสาวและลูกเขยตอกตะบันหน้าหงาย
ไหหม่า(海馬)
…………….
