ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 719 พ่อตาแม่ยายฉวยโอกาสในยามวิกฤต
ตอนที่ 719 พ่อตาแม่ยายฉวยโอกาสในยามวิกฤต
เฉินเจียซิ่งกลับบ้านด้วยความโมโหเต็มท้อง
เขาเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ปู่ย่าและโจวลี่หรงฟังอีกครั้ง
ครั้นคุณย่าเฉินได้ยินว่าความประมาทเลินเล่อของนางทำให้หยางหงเสียเข้าใจเฉินเจียซิ่งผิดจนคู่รักหนุ่มสาวต้องทะเลาะกัน นางก็รู้สึกผิดอย่างมาก
โจวลี่หรงมองเฉินเจียซิ่งแล้วพูดว่า “ปัญหาของทางนู้น ให้พวกเขาจัดการกันเอง เรื่องที่จะใช้ทางลัดช่วยให้น้องชายหล่อนได้เข้ากองทัพ ลูกห้ามตกลงเด็ดขาด”
“แม่ อย่ากังวลเลย ผมไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก”
คุณย่าเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นพูดว่า “เรื่องนี้เกิดจากฉันเอง ฉันจะไปขอโทษหงเสียด้วยแล้วกัน”
“ย่า คุณอายุมากแล้ว ไม่ต้องไปหรอกครับ” เฉินเจียซิ่งมองโจวลี่หรงด้วยความหวัง “แม่ เราไปกันเถอะนะ”
โจวลี่หรงได้ยินดังนั้นก็ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด “เรื่องของตัวเองต้องแก้ไขเอง แม่ไม่มีทางไปเช็ดก้นให้ลูกหรอก”
เฉินเจียซิ่งยักไหล่ บ่นอย่างไม่พอใจ “ก่อนหน้านี้แม่ก็ไปขอร้องเสิ่นเสี่ยวเหมยที่บ้านเสิ่นไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมไปขอร้องหงเสียให้กลับมาล่ะ หรือเป็นเพราะแม่ดูถูกครอบครัวของหงเสีย?”
ได้ยินคำพูดของเฉินเจียซิ่ง สีหน้าของโจวลี่หรงก็เปลี่ยนไปทันที ขณะที่เฉินเจิ้นเจียงตะคอกใส่ “ไอ้บ้า พูดอะไรของแก แม่แกเป็นหนี้อะไรแกหรือไง ในเมื่อไม่มีความสามารถจะง้อเมีย แล้วจะแต่งงานทำไมหลายครั้งหลายหน”
“ถ้าครั้งนี้ทะเลาะกันจนอยู่ด้วยกันไม่ได้อีก ตลอดชีวิตนี้ก็อย่าได้คิดแต่งงานอีก เตรียมใจอยู่คนเดียวจนแก่ตายไปเลย พวกเราไม่ยอมให้มีคนแต่งงานสามครั้งในบ้านนี้แน่นอน”
เฉินเจียซิ่งถูกเฉินเจิ้นเจียงดุจนต้องก้มหน้าลง
แต่ความคิดในใจเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขายังคิดว่าที่แม่ของเขาไม่ยอมไปขอร้องหยางหงเสียให้กลับบ้าน ก็เพราะดูถูกฐานะทางบ้านหล่อน
คุณย่าเฉินเริ่มสวมเสื้อโค้ทแล้ว “เจียซิ่ง เชื่อฟังฉันสิ พาฉันไปที่นั่น เรื่องนี้เป็นความผิดของฉัน ฉันจะอธิบายกับหงเสียให้ชัดเจน ให้แม่ของเธอไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร”
ผู้เฒ่าเฉินเอ่ยขึ้น “ให้ย่าของเธอไปกับเธอเถอะ ถ้าพวกเธอไปช้าเกินไป เกรงว่าพ่อแม่ของหล่อนจะกักตัวหล่อนไว้จริง ๆ นะ”
ยามใดที่เฉินเจียซิ่งมีปัญหา ทั้งครอบครัวของพวกเขาต่างก็ปวดหัวมาก
แน่นอนว่าเขาไม่เข้าใจวิธีการจัดการชีวิตสมรส การเปลี่ยนคนเพียงอย่างเดียวจึงไม่มีประโยชน์
ปัญหาใดที่เกิดขึ้นในชีวิตสมรสครั้งก่อน ตอนนี้มันก็เกิดขึ้นอีกแล้ว
หวังเพียงว่าครอบครัวหยางจะพูดจารู้ความกว่าครอบครัวเสิ่น และยอมให้ลูกสาวกลับมาบ้านสามี
ได้ยินคุณปู่พูดดังนั้น เฉินเจียซิ่งจึงต้องพาคุณย่าไปที่บ้านของครอบครัวหยางด้วยกัน
ก่อนที่คุณย่าเฉินจะออกจากบ้าน ก็พอดีเจอกับเฉินเจียวั่งที่เพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย
“เจียวั่ง เธอไปด้วยกันเถอะ”
“ไปไหนครับ” เฉินเจียวั่งถาม
“พี่สะใภ้รองของเธอกลับบ้านพ่อแม่แล้ว เราจะไปรับพี่สะใภ้รองของเธอกลับมา”
เฉินเจียวั่งปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด “ผมไม่ไปหรอก”
“ไปเถอะ ไปเรียนรู้กับฉันว่าต่อไปจะง้อเมียยังไง อย่าคิดว่านายจะไม่ได้ใช้มัน ฉันบอกนายไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าตอนนั้นนายไม่มีประสบการณ์ มันจะยิ่งยากขึ้นไปอีก” เฉินเจียซิ่งลากตัวเฉินเจียวั่งไปทันที
หากมีเจ้าสามไปด้วย เขาจะได้ช่วยดูแลคุณย่า
ในเมื่อเฉินเจียซิ่งพูดแบบนี้ เฉินเจียวั่งก็เลยจำใจต้องตามไป
พอสามคนมาถึงบ้านตระกูลหยาง ก็เป็นเวลารับประทานอาหารเย็นพอดี
เสียงตะหลิวกระทบกระทะของแม่บ้านแต่ละหลังดังมาจากตรอกซอย
กลิ่นหอมของข้าวและกับข้าวอบอวลทั่วทั้งบริเวณ บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของควันไฟ
“หงเสีย หงเสีย”
พอถึงหน้าประตูบ้านตระกูลหยาง คุณย่าเฉินก็เรียกชื่อหยางหงเสียด้วยรอยยิ้ม
“ป้า ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะคะ” แม่หยางกำลังทำอาหารอยู่ พอเห็นคุณย่าเฉินปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้านอย่างกะทันหัน ก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ตอนนั้นที่เฉินเจียซิ่งโมโหจัดแล้วเดินออกไป ที่แท้ก็ไปตามกำลังเสริมมานี่เอง
ในเมื่อคนแก่มาเยือนแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องให้เข้ามาในบ้าน
เฉินเจียซิ่งและเฉินเจียวั่งจึงตามเข้ามาด้วย
“คุณป้า เชิญนั่งก่อนเถอะค่ะ”
“หงเสียล่ะ” คุณย่าเฉินมองแม่หยางแล้วเอ่ยถาม
“เอ่อ…”
แม่หยางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
พ่อหยางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดว่า “หงเสียมีธุระนิดหน่อย”
คุณย่าเฉินนั่งลงมองพวกเขา ยิ้มและอธิบายว่า “แม่หงเสีย หงเสียไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเจียซิ่งหรอก พวกเขาแค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย เป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้หงเสียเข้าใจผิด คุณช่วยเรียกหงเสียออกมาหน่อย ฉันจะอธิบายให้หล่อนฟังเอง”
“อ่า…”
เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของพ่อตา เฉินเจียซิ่งก็คิดว่าหยางหงเสียคงไม่ได้อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นเมื่อได้ยินเสียงพวกเขา หล่อนไม่น่าจะเงียบสนิทขนาดนี้
ดังนั้นเฉินเจียซิ่งจึงตะโกนเรียกชื่อหยางหงเสียอีกหลายครั้งโดยไม่สนใจอะไร
อย่างไรก็มีย่าคอยหนุนหลังอยู่ เขาจึงกล้าทำตัวแข็งกร้าวขึ้นมาก
แต่ตะโกนไปหลายครั้งก็ไม่มีใครตอบรับ เขาจึงแน่ใจว่าหยางหงเสียไม่ได้อยู่บ้าน
พ่อหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “หงเสียออกไปข้างนอก”
“พ่อครับ หงเสียออกไปข้างนอกหรือว่าไม่ได้กลับมาบ้านเลยกันแน่?”
พ่อหยางไม่สนใจเฉินเจียซิ่ง
เฉินเจียซิ่งจึงคิดว่าหยางหงเสียคงไม่ได้กลับบ้านแม่
ในตอนที่พ่อตาแม่ยายไปรับตัวหล่อนถึงที่ร้าน หยางหงเสียคงแยกทางกับพวกเขากลางทาง
เฉินเจียซิ่งพูดกับคุณย่าว่า “ย่า ถ้าหงเสียไม่อยู่ งั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ”
เขาคิดว่าหยางหงเสียอาจจะไปพักอยู่กับหลินเยี่ยนอีกแล้ว
เมื่อเห็นพวกเขากำลังจะจากไป แม่ของหยางหงเสีย ก็ร้องเรียกพวกเขาไว้ด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“รอก่อนค่ะ” แม่ของหยางหงเสีย มองเฉินเจียซิ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “เจียซิ่ง พวกเราหวังว่าเธอจะใส่ใจเรื่องที่พวกเราบอก ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องทบทวนเรื่องของเธอกับหงเสียใหม่ เธอทำให้หงเสียต้องเจ็บปวด เธอควรแสดงความจริงใจสักหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่ยอมให้ลูกสาวของพวกเรากลับไปใช้ชีวิตกับเธอ”
เฉินเจียซิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “แม่ครับ นี่คุณกำลังฉวยโอกาสเอาเปรียบผมอยู่หรือเปล่า”
“อย่าพูดจาหยาบคายแบบนั้นสิ”
เขากล่าวว่า “หงเสียไม่ได้กลับมาเลย พวกคุณคุกคามผมไม่ได้หรอก ผมเชื่อว่าหงเสียไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ถ้าหล่อนใช้วิธีนี้เพื่อบีบผมให้เอื้อประโยชน์แก่น้องชายหล่อน งั้นผมก็คงต้องทบทวนความสัมพันธ์ของเราใหม่”
เฉินเจียซิ่งเพิ่งพูดประโยคสุดท้ายจบ หยางหงเสียก็ถือถุงเดินเข้ามาพอดี
หล่อนเพิ่งมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเฉินเจียซิ่งพูดประโยคที่ว่า “ผมก็คงต้องทบทวนความสัมพันธ์ของเราใหม่”
จมูกของหล่อนรู้สึกแสบร้อน ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป
เฉินเจียวั่งสังเกตเห็นร่างที่ผ่านไปตรงประตูอย่างรวดเร็ว “พี่รอง พี่สะใภ้รองวิ่งออกไปแล้ว”
เฉินเจียซิ่งบอกเฉินเจียวั่ง “นายดูแลย่าให้ดีล่ะ”
จากนั้นตัวเขาเองก็กระโจนออกไปด้วยความเร็วปานลูกธนู
คุณย่าเฉินได้เห็นธาตุแท้ของพ่อแม่หยางหงเสียแล้ว นางจึงกล่าวอย่างจริงใจว่า “พ่อหงเสีย แม่หงเสีย เด็กทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันมาเป็นอย่างดี พวกคุณไม่ควรทำแบบนี้ ถ้าแยกพวกเขาจริง ๆ ก็ไม่เป็นผลดีต่อพวกคุณหรอก พวกคุณจะให้หงเสียต้องแต่งงานใหม่อีกรอบงั้นเหรอ”
“พ่อแม่ที่มีสติไม่ควรเข้ามาหาผลประโยชน์ตอนที่ลูกทะเลาะกัน ฉันบอกแล้วว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของฉัน ฉันมาขอโทษหงเสียถึงบ้าน แต่พวกคุณกลับมาตั้งเงื่อนไขแบบนี้ เฮ้อ”
คุณย่าเฉินถอนหายใจหลังพูดจบ แล้วส่งสัญญาณให้เฉินเจียวั่งพยุงนางออกไป
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
โดนคุณย่าเฉินตอกซะมั่งค่ะชายหญิงสองคนนี้ ความโลภจะได้บังตาน้อยลง
ไหหม่า(海馬)
