ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 726 ติดคุกทั้งหมด
ตอนที่ 726 ติดคุกทั้งหมด
“เธอคืออวี้หลงหรือ?” แม้ผู้เฒ่าเสิ่นจะเห็นใบหน้าของเสิ่นอวี้หลงอย่างชัดเจนและได้ยินเสียงของเขาแล้ว แต่เขาก็ยังคงตกใจ มองอีกฝ่ายอย่างเหม่อลอยราวกับไม่กล้าเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นเป็นความจริง
เห็นได้ชัดว่าการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเสิ่นอวี้หลงทำให้ผู้เฒ่าเสิ่นตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จนไม่อยากเชื่อว่าเป็นตัวเขาจริง ๆ
เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว จับมือของผู้เฒ่าเสิ่น อธิบายอย่างร้อนรนว่า
“คุณปู่ ผมฟื้นแล้ว ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
เมื่อผู้เฒ่าเสิ่นได้ยินเสียงของเสิ่นอวี้หลงอีกครั้งและรับรู้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขา เขาจึงได้สติ ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ได้เกิดภาพหลอน
เขามองอย่างงุนงง ถามยืนยันว่า “อวี้หลง เธอคืออวี้หลงจริง ๆ หรือ?”
เสิ่นอวี้หลงพยักหน้าหนักแน่น “ปู่ ผมคืออวี้หลงเองครับ ผมรักษาตัวที่บ้านคุณหมอแผนจีนเย่จนหายดีแล้ว ผมฟื้นขึ้นมาแล้ว”
“เธอฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผู้เฒ่าเสิ่นยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาลูบหน้าของเขา
เสิ่นอวี้หลงก้มตัวลง ยอมให้ผู้เฒ่าลูบหน้าของเขาด้วยความเต็มใจ
เขานั่งลงข้างเตียงอย่างว่าง่าย ส่วนผู้เฒ่าเสิ่นก็พยายามขืนตัวลุกขึ้นนั่ง
“ผมฟื้นมาได้สักระยะแล้ว ผมทำกายภาพบำบัดมาตลอด ช่วงนี้ร่างกายถึงได้ฟื้นตัวกลับมา” เสิ่นอวี้หลงกล่าว
เสิ่นอวี้หลงเห็นสภาพการใช้ชีวิตในปัจจุบันของผู้เฒ่าเสิ่นแล้วก็ร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด “ปู่ ขอโทษนะครับ ผมมาช้าไป ผมควรจะมาหาคุณให้เร็วกว่านี้”
เขาควรจะมาหาปู่ของเขาทันทีที่ตื่นขึ้นมา
“ดีจริง ๆ ดีจริง ๆ” ผู้เฒ่าเสิ่นมองเขา ร้องไห้ด้วยความดีใจ “สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งตระกูลเสิ่นของเราจนหมดสิ้น”
“คุณปู่ครับ สุขภาพของคุณเป็นอย่างไรบ้าง” เสิ่นอวี้หลงมองขาของเขาด้วยสายตาเป็นห่วง
ตาของเขาบอกว่าปู่ของเขานอนติดเตียงอัมพาต เขาสูญเสียความสามารถในการดูแลตัวเองแล้วหรือเปล่า
มองหลานชายที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันแล้วผู้เฒ่าเสิ่นก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป เขากอดร้องไห้
เขาซบหน้ากับอกของเสิ่นอวี้หลง อารมณ์เศร้า น้อยใจ เสียใจต่าง ๆ ผสมปนเปกัน
ร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ
เสิ่นอวี้หลง ก็ร้องไห้เช่นกัน แต่พอ ผู้เฒ่าเสิ่น ร้องไห้ เขากลับสงบลง
เริ่มปลอบใจคุณปู่
“ปู่ครับ อย่าร้องไห้เลย ผมตื่นแล้ว ร่างกายผมฟื้นตัวแล้ว ปู่ดูสิ ผมไม่เป็นอะไรเลย ปู่ควรจะรู้สึกดีใจสิ อย่าร้องไห้เลย”
เสิ่นอวี้หลงปลอบโยนอารมณ์ของคุณปู่ ในที่สุดผู้เฒ่าเสิ่นก็ค่อย ๆ สงบใจลง
มองเขา ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่หายไปนาน “ตระกูลเสิ่นของพวกเรายังมีความหวัง”
สวรรค์ไม่ได้ทอดทิ้งตระกูลเสิ่นของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้ปล่อยให้ต้นกล้าเพียงต้นเดียวหลับใหลไปแบบนั้น
ในที่สุดก็มีทายาท
เสิ่นอวี้หลงจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวถึงกลายเป็นแบบนี้
เขามองไปรอบ ๆ ห้อง ถามผู้เฒ่าเสิ่น “อาเสี่ยวเหมยของผมล่ะครับ หล่อนไม่อยู่บ้านหรือ?”
หลังเสิ่นเสี่ยวเหมยหย่ากับเฉินเจียซิ่งแล้ว ตอนนี้หล่อนน่าจะอยู่ที่บ้านใช่ไหม?
ถ้าเสิ่นเสี่ยวเหมยอยู่บ้าน ทำไมหล่อนถึงปล่อยให้บ้านกลายเป็นรกรุงรังและสกปรกแบบนี้ได้?
ยิ่งไปกว่านั้น ที่บ้านยังมีแม่บ้านอยู่เลย อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีใครทำความสะอาดเลยหรือ?
เมื่อพูดถึงชื่อของเสิ่นเสี่ยวเหมย ผู้เฒ่าเสิ่นก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจและเสียใจ จนอดร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ได้
เมื่อเห็นเช่นนั้น เสิ่นอวี้หลงจึงมองผู้เฒ่าด้วยความงุนงง
ปฏิกิริยาแรกในใจของเขาคือ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสิ่นเสี่ยวเหมยหรือเปล่า?
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา หลินเซี่ยและคนอื่น ๆ ก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงชื่อของเสิ่นเสี่ยวเหมย
เสิ่นอวี้หลง คาดเดาไปต่าง ๆ นานาในใจ
เมื่อเทียบกับเรื่องอื่น ๆ แล้ว เขาไม่ได้สนใจปัญหาของเสิ่นเสี่ยวเหมยมากนัก
“ตอนที่ผมรักษาตัวอยู่ที่บ้านคุณหมอแผนจีนเย่ ผมคอยหวังทุกวันว่าพวกคุณจะมาเยี่ยมผม แต่ผมก็ไม่เคยได้เจอใคร ตาของผมบอกว่าคุณป่วย นอกจากนั้นผมไม่รู้อะไรเลย”
เสิ่นอวี้หลงมองผู้เฒ่าเสิ่น แล้วถามต่อ “คุณปู่ บอกผมเร็ว ๆ เถอะครับ ที่บ้านเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?”
เสิ่นอวี้หลงถามในสิ่งที่เขาสนใจที่สุดก่อน “ทำไมพ่อผมถึงติดคุก? เขาทุจริตและทำผิดกฎหมายจริง ๆ หรือครับ? คุณไม่ได้คิดหาทางช่วยเขาเลยหรือ?”
เมื่อพูดถึงเสิ่นเถี่ยจวิน ผู้เฒ่าเสิ่นก็แสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง “เด็กน้อย เธอช่างไร้เดียงสาเสียจริง ในเมื่อเขาเข้าไปแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่ถูกตัดสินแล้ว จะช่วยเขาออกมาได้อย่างไร”
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขานอนป่วยอยู่บนเตียง ไม่มีพลังอย่างแต่ก่อนแล้ว
แม้แต่พี่เลี้ยง เขาก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อติดต่อลูกน้องเก่าให้ช่วยหาให้
คำตอบของผู้เฒ่าเสิ่นทำให้เสิ่นอวี้หลงสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง
ในเมื่อแม้แต่ปู่ของเขายังพูดแบบนี้ แสดงว่าเรื่องที่พ่อของเขาทำผิดกฎหมายนั้นเป็นความจริงบริสุทธิ์ ไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังใดๆ เลย
จากนั้นเสิ่นอวี้หลงก็ถามคำถามที่รบกวนใจเขามาตลอดทางในวันนี้
“ปู่ ผมได้ยินมาว่าตอนพี่สาวผมยังเด็ก มีคนอุ้มหล่อนผิดตัวใช่ไหม นั่นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
“เธอหมายถึงหลินเซี่ยยัยตัวแสบนั่นเหรอ” เมื่อพูดถึงหลินเซี่ย ผู้เฒ่าเสิ่นก็โมโหขึ้นมาทันที “ที่บ้านของเราเป็นแบบนี้ ก็เพราะฝีมือของหล่อนทั้งนั้น”
เมื่อเขาพูดประโยคนี้ ดวงตาของเขาพลันกระพริบ เห็นได้ชัดว่าไม่มีความมั่นใจ
“ทำไมพี่สาวผมถึงเป็นต้นเหตุล่ะ” เสิ่นอวี้หลงถามอย่างงุนงง “หล่อนทำอะไรหรือ ถ้าถูกอุ้มผิดตัว หล่อนก็น่าจะเป็นเหยื่อนะ”
เสิ่นอวี้หลงมีความคิดที่ชัดเจนมากในเรื่องนี้
ฟังจากที่คนขับรถบอก เด็กถูกอุ้มผิดตัวตอนอยู่ในผ้าอ้อม ดังนั้นหลินเซี่ยต้องไม่รู้เรื่องชาติกำเนิดของตัวเองมาตลอดหลายปี
แต่เมื่อเขานึกถึงว่าปู่ พ่อ และ เสิ่นเสี่ยวเหมยไม่ชอบหลินเซี่ยตั้งแต่เด็ก และจงใจกลั่นแกล้งเธอ เสิ่นอวี้หลงจึงมองไปที่ผู้เฒ่าเสิ่น “ปู่ แล้วพี่สาวผมถูกอุ้มผิดตัวได้ยังไงกันแน่ ใครเป็นคนอุ้มผิด ปู่กับพ่อรู้เรื่องนี้มานานแล้วใช่ไหม”
คำถามที่เสิ่นอวี้หลงถามรัวเป็นชุด ทำให้ผู้เฒ่าเสิ่นกระพริบตา ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
“พ่อของผมเป็นคนเลี้ยงผิดตัวเหรอ?” เสิ่นอวี้หลงถามด้วยความประหลาดใจเพื่อยืนยันอีกครั้ง
ผู้เฒ่าเสิ่นกระพริบตาเล็กน้อย เขาตอบว่า “ใช่ เขาเลี้ยงผิดตัว แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ”
ผู้เฒ่าเสิ่นคิดว่า เหตุที่เซี่ยหลานยังไม่ได้บอกเสิ่นอวี้หลงด้วยตัวเองเกี่ยวกับเรื่องที่หลินเซี่ยถูกเลี้ยงผิดตัว ก็เพราะหล่อนคงไม่อยากให้เสิ่นอวี้หลงรู้ว่าต้นเหตุของเรื่องนี้คือเสิ่นเถี่ยจวิน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกของผู้เฒ่าเสิ่นก็ซับซ้อนมาก
และเขาก็รู้สึกละอายใจ
เซี่ยหลานยังคงปกป้องภาพลักษณ์ของเสิ่นเถี่ยจวินในใจของเสิ่นอวี้หลงจนถึงตอนนี้ นับว่าหล่อนทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่แล้ว
เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะไม่พูด เสิ่นอวี้หลงก็ต้องรู้ความจริงในสักวัน สู้บอกเองดีกว่า แต่ก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด
บอกว่าเป็นการเลี้ยงผิดตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ อย่างน้อยก็ยังพอรักษาภาพลักษณ์ของเสิ่นเถี่ยจวินในใจเสิ่นอวี้หลงไว้ได้บ้าง
เขาคิดว่าเซี่ยหลานคงจะตั้งใจแบบนี้
เสิ่นอวี้หลงได้ยินว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกที่พ่อของเขาเลี้ยงผิดตัวโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อหลายปีก่อน เขาก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ เพราะเขายังมีเรื่องที่สนใจมากกว่านั้น “แล้วพี่สาวแท้ๆ ของผมล่ะ?”
เสิ่นอวี้หลงถามถึงคนที่ผู้เฒ่าเสิ่นไม่อยากพูดถึงที่สุด
สีหน้าของผู้เฒ่าเสิ่นดูหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ในดวงตาก็แฝงไปด้วยความรังเกียจ
“หล่อนติดคุก”
เสิ่นอวี้หลง “???”
“พ่อของเธอ อาเสี่ยวเหมยของเธอ รวมถึงพี่สาวแท้ๆ ของเธอ ทุกคนติดคุกกันหมด” ผู้เฒ่าเสิ่นถอนหายใจ “ตระกูลเสิ่นของพวกเราสิ้นแล้ว”
ผู้เฒ่าเสิ่นรู้สึกเศร้าอีกครั้ง เขากุมมือของเสิ่นอวี้หลงไว้ มองเขาราวกับมองเทพยดามาโปรด “หลานรัก ที่เธอฟื้นขึ้นมาได้ แสดงว่าสวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งตระกูลเสิ่นของพวกเรา”
ตราบใดที่หลานชายยังปลอดภัย ตระกูลเสิ่นก็ยังมีทายาทสืบสกุล
เสิ่นอวี้หลงแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
ติดคุกกันหมดเลยเหรอ?
เขารีบถามอย่างใจจดใจจ่อ “ปู่ครับ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ช่วยบอกผมทีเถอะ!”
………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
มันยังมีเรื่องพีคกว่านี้อีกเยอะค่ะอวี้หลง ถ้ารู้แล้วอาจจะมองครอบครัวตัวเองเป็นอีกแบบไปเลย
ไหหม่า(海馬)
