ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 727 หลินเซี่ยทำร้ายครอบครัวของพวกเขา?
ตอนที่ 727 หลินเซี่ยทำร้ายครอบครัวของพวกเขา?
เสิ่นอวี้หลงมองผู้เฒ่าเสิ่นด้วยความกระวนกระวาย อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาหลับไหลไม่ได้สติ
ผู้เฒ่าเสิ่นมองหลานชายคนโต ในใจมีเรื่องมากมายที่อยากพูด
แต่เมื่อสบดวงตาที่ใสซื่อและเต็มไปด้วยความอยากรู้ของเสิ่นอวี้หลง ผู้เฒ่าเสิ่นกลับเงียบไป
ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนดี
เสิ่นอวี้หลงมองเขาด้วยสายตาเค้นถาม “ปู่ บอกผมเร็วเข้าว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเมื่อกี้ปู่ถึงบอกว่าหลินเซี่ยทำร้ายพวกเรา”
พอพูดถึงหลินเซี่ย ในใจผู้เฒ่าเสิ่นก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น อยากจะฟ้องเสิ่นอวี้หลงเกี่ยวกับเธอ
แต่กลับพบว่าตัวเองไม่รู้ว่าจะฟ้องอะไร
ความผิดของหลินเซี่ยคืออะไร
เขานึกไม่ออกเลย
เขาอยากบอกเสิ่นอวี้หลงว่าหลินเซี่ยทำให้เสิ่นเสี่ยวเหมยต้องหย่า
แต่ความจริงคือเสิ่นเสี่ยวเหมยไม่พอใจที่หลินเซี่ยแต่งงานกับเฉินเจียเหอ จึงพยายามหาทางแยกทั้งคู่ออกจากกัน
เพื่อเรื่องนี้ หล่อนจึงทะเลาะกับเฉินเจียซิ่งนับครั้งไม่ถ้วน แถมยังใส่ร้ายหลินเซี่ยก่อน โดยแกล้งทำเป็นท้องเพื่อใส่ร้ายหลินเซี่ย แต่สุดท้ายก็ถูกจับได้
หลังจากนั้นก็ไปทะเลาะกับเฉินเจียซิ่งอีก ตบหน้าเฉินเจียซิ่งที่หน้าโรงงาน ทำร้ายจิตใจเฉินเจียซิ่ง
แล้วก็ยังมีเรื่องของเสิ่นอวี้อิ๋งอีก
เขาอยากจะบอกเสิ่นอวี้หลงว่าเสิ่นอวี้อิ๋งทนทุกข์อยู่ในชนบทแทนหลินเซี่ยมา 20 ปี หลังจากกลับเมือง หลินเซี่ยจงใจให้เจิ้งต้าหมิงที่มาจากชนบทเข้าใกล้เสิ่นอวี้อิ๋ง
แต่พวกเขาได้อ่านสมุดบันทึกประจำวันของเสิ่นอวี้อิ๋งแล้ว เรื่องราวกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
ตระกูลหลินไม่ได้ปฏิบัติต่อเสิ่นอวี้อิ๋งอย่างเลวร้าย
หลังจากกลับเมือง เสิ่นอวี้อิ๋งยอมตกต่ำ ปิดบังทุกคนแล้วคบชายสองคนพร้อมกัน จึงท้องก่อนแต่ง ทำเรื่องผิดศีลธรรม
ตอนที่เสิ่นอวี้อิ๋งอับจนหนทาง หล่อนยังวางยาพิษเสิ่นอวี้หลง
นี่เป็นเรื่องที่ผู้เฒ่าเสิ่นไม่มีทางให้อภัยได้ไม่ว่าอย่างไร
เขายอมรับได้หากเสิ่นอวี้อิ๋งทำร้ายคนนอก แต่การทำร้ายพี่น้องโดยเฉพาะเสิ่นอวี้หลงซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลเสิ่น นี่เป็นอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้
ยังมีเรื่องที่เสิ่นเถี่ยจวินติดคุกด้วย
ข้อหาคือคอร์รัปชัน ยักยอกทรัพย์สินส่วนกลาง
หลินเซี่ยยิ่งไม่มีทางเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้
ดังนั้นเมื่อคำพูดมาถึงปาก ผู้เฒ่าเสิ่นก็ไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนจริง ๆ
หากเป็นเขาในอดีต คงจะเข้าข้างเสิ่นเสี่ยวเหมย กลับดำกลายเป็นขาว ใช้ความคิดเห็นส่วนตัวพูดแทนคนในครอบครัว
แต่หลังจากที่เสิ่นเสี่ยวเหมยกับเสิ่นอวี้อิ๋ง “ทารุณ” เขาในช่วงก่อนที่พวกหล่อนจะเข้าคุกไป
ผู้เฒ่าเสิ่นก็รู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของหลานสาวทั้งหลาย
เขาไม่มีทางลำเอียงเข้าข้างพวกหล่อนอย่างไร้เงื่อนไขอีกต่อไป
ตอนที่เขานอนป่วยอยู่บนเตียง เสิ่นเสี่ยวเหมยไม่เคยให้ข้าวให้น้ำแก่เขาสักวัน กลับคิดแต่เรื่องเงินบำนาญและบ้านของเขาทั้งวัน
หล่อนเป็นหลานสาวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่อายุเก้าขวบเชียวนะ
การกระทำของหล่อนช่างทำให้เหน็บหนาวหัวใจ
เสิ่นอวี้อิ๋งก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน หล่อนจะนึกถึงเขาก็ต่อเมื่อไม่มีเงินและไม่มีที่พึ่งเท่านั้น
ในทางกลับกัน หลังจากหลินเซี่ยรู้ความจริงเกี่ยวกับชาติกำเนิดของเธอ ก็ไม่ได้มีความคิดริษยาหรือโกรธแค้นจากความแตกต่างของสถานะ ตรงกันข้าม ตอนอยู่ในบ้านตระกูลเสิ่นเธอทั้งโง่เขลาและเก็บตัว แต่หลังจากออกจากบ้านพวกเขา เธอก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแต่แต่งงานเข้าสู่ตระกูลที่ดี หน้าที่การงานของเธอก็ประสบความสำเร็จอย่างรุ่งโรจน์
ชีวิตของเธอช่างน่าชื่นชมยิ่งนัก
ผู้เฒ่าเสิ่นต้องยอมรับว่าเมื่อเทียบกับหลินเซี่ยแล้ว เสิ่นอวี้อิ๋งและเสิ่นเสี่ยวเหมยดูย่ำแย่มากจริง ๆ
เขาอายุมากแล้ว นอนอยู่บนเตียงหลายเดือนก็ได้คิดหลายอย่าง
เขาเชื่อในทันทีว่าโลกนี้มีกฎแห่งกรรม
เขาไม่สามารถเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เข้าใจความจริงต่อหน้าเสิ่นอวี้หลงได้อีกต่อไป
ผู้เฒ่าเสิ่นหลบตาเสิ่นอวี้หลง เขาจับมือเสิ่นอวี้หลง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อวี้หลง”
“เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้าน เธอกลับไปถามแม่เธอเอง ปู่แก่แล้ว ไม่มีแรงจะเล่าแล้ว”
เสิ่นอวี้หลงได้ฟังคำพูดของคุณปู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมืดมน เขายังอยากถามต่อ แต่คุณปู่ดูอ่อนแรงมาก
เขาอดไม่ได้ที่จะถามอีกว่า “ปู่ครับ แล้วเรื่องของพ่อผม ไม่มีทางกลับตัวกลับใจได้แล้วจริง ๆ เหรอครับ?”
พอพูดถึงเสิ่นเถี่ยจวินผู้เป็นลูกชาย ผู้เฒ่าเสิ่นก็เจ็บปวดใจมาก
ปีที่แล้ว ตอนที่เจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายมาหาเขาเพื่อสอบถามข้อมูล เขาก็ตกใจมาก
ไม่กล้าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าเสิ่นเถี่ยจวินจะกล้าหาญถึงขนาดก่ออาชญากรรมขนาดนั้น
แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้า ไม่มีทางโต้แย้งได้เลย
แม้แต่ตอนที่เสิ่นเสี่ยวเหมยทำงานอยู่ที่แผนกบัญชีการเงินของโรงงานเครื่องจักร เสิ่นเถี่ยจวินก็เริ่มใช้เสิ่นเสี่ยวเหมยเป็นเครื่องมือปกปิด เริ่มทำบัญชีปลอม
แล้วยังชักชวนพรรคพวกในโรงงานเพื่อฝึกฝนลูกน้อง
เขาโกงเงินไปเท่าใด?
พวกเขาไม่รู้แน่ชัด เหมือนได้ยินมาว่ามีความผิดพลาดร้ายแรงเกิดขึ้นในการทำงาน เขาเลยต้องคอยกลบหลุมมาโดยตลอด ในแง่การเงินก็ต้องชักตรงนั้นมาโปะตรงนี้
ผู้เฒ่าเสิ่นมองหลานชายคนโต แล้วพูดว่า “อวี้หลง พ่อของเธอทำผิดกฎหมาย เขาควรจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง เธออย่าเป็นห่วงเลย เธอใช้ชีวิตของเธอให้ดี ๆ นะ”
พอผู้เฒ่าเสิ่นพูดแบบนี้ เสิ่นอวี้หลงก็รู้ว่าเรื่องของพ่อเขาคงไม่มีทางผ่อนหนักเป็นเบาได้
ถ้าคดีไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไร และทุกอย่างเป็นเพราะพ่อของเขาก่อเอง เขาก็ควรจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองจริง ๆ
“คุณปู่ครับ แล้วตอนนี้คุณปู่ใช้ชีวิตยังไงบ้างครับ สุขภาพของคุณปู่แย่มากหรือเปล่า ไปตรวจที่บ้านหมอแผนจีนเย่ดูไหมครับ” เสิ่นอวี้หลงมองผู้เฒ่าเสิ่นที่ผอมแห้งราวกับโครงกระดูก แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
ผู้เฒ่าเสิ่นถอนหายใจ “ไม่ต้องหรอก ปู่ไม่เป็นอะไรมาก แค่รู้สึกไม่สบายใจ ไม่อยากขยับเท่านั้นเอง”
ในชั่วข้ามคืน คนในตระกูลเสิ่นถูกจับเข้าคุกถึงสามคน เขาไม่รู้จะเอาหน้าแก่ๆ นี้ไปไว้ที่ไหนแล้ว
ความรู้สึกตกต่ำและความทรมานในใจทำให้เขาหมดแรงและความหวังในการใช้ชีวิต การทรมานทางจิตใจนั้นทนได้ยากกว่าทางร่างกายเสียอีก
“ปู่เป็นอดีตเจ้าหน้าที่รัฐที่เกษียณแล้ว มีเงินบำนาญ ปู่ให้ลูกน้องหาแม่บ้านมาให้ มีคนทำอาหารสามมื้อให้ก็พอแล้ว เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วง”
ผู้เฒ่าเสิ่นมองเสิ่นอวี้หลง ริมฝีปากสั่นเทา เศร้าใจจนพูดไม่ออก
“หลานรัก ที่เธอฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว ในที่สุดตระกูลเสิ่นของเราก็มีทายาท ถึงปู่ตายก็วางใจได้แล้ว”
เสิ่นอวี้หลงรู้สึกสะเทือนใจ กอดคุณปู่ไว้แล้วสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ผู้เฒ่าเสิ่นลูบหลังเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รอให้ร่างกายแข็งแรงแล้วไปเยี่ยมพ่อเธอบ่อย ๆ นะ ยังไงเขาก็เป็นพ่อแท้ ๆ ของเธอ ถึงเขาจะทำผิดในเรื่องหน้าที่การงาน แต่เขาไม่เคยทำอะไรให้เธอผิดหวัง เธอทิ้งเขาไม่ได้นะ”
น้ำตาทำให้สายตาของเสิ่นอวี้หลงพร่ามัว มือถูกผู้เฒ่าจับไว้ เขาพยักหน้าพลางร้องไห้ “ครับคุณปู่ ผมจะไปเยี่ยมเขาครับ”
ตอนเที่ยงแม่บ้านทำอาหารเสร็จ เสิ่นอวี้หลงจึงกินข้าวเที่ยงกับผู้เฒ่าเสิ่นที่นี่
เพราะหลานชายคนโตปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้จิตใจของผู้เฒ่าเสิ่นฟื้นคืนชีพ เขาให้แม่บ้านพยุงเขาออกจากห้องนอน ไปอาบแดดที่ลานบ้านสักพัก
เมื่อเห็นเสิ่นอวี้หลงฟื้นตัวอย่างแท้จริง เขาร้องไห้ด้วยความดีใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บ้างก็ลูบหน้า บ้างก็บีบมือ สลับกับร้องไห้และหัวเราะ
เสิ่นอวี้หลงมองชายชราตรงหน้า นึกถึงตอนก่อนที่เขาจะเกิดเรื่อง ตอนที่ยังยืดอกเดินอย่างองอาจผึ่งผาย เขาก็รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก
จนกระทั่งใกล้ถึงตอนบ่าย เสิ่นอวี้หลงจึงเตรียมจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์
“หลานกลับไปเถอะ” ผู้เฒ่าเสิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ต่อไปมาหาปู่บ่อย ๆ นะ”
เสิ่นอวี้หลงพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ปู่ ผมจะมาครับ พรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมอีก”
ตอนนี้เขาต้องกลับไปแล้ว เขาต้องกลับไปถามแม่ให้กระจ่างถึงความจริงเสียก่อน
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ที่ว่าอะไรหลินเซี่ยไม่ได้เพราะหลินเซี่ยไม่มีความผิดไง ความผิดมันอยู่ที่ปู่แหละที่ให้ท้ายคนในครอบครัว ไม่สั่งสอนให้ดีๆ ทีนี้สำนึกยังล่ะปู่
ไหหม่า(海馬)
……….
