ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 747 จะทำเรื่องโง่ ๆ หรือเปล่านะ

ตอนที่ 747 จะทำเรื่องโง่ ๆ หรือเปล่านะ

ผู้เฒ่าเย่ก็ได้สอบถามทางอ้อมเกี่ยวกับเซี่ยอวี่จากพ่อแม่ของเย่ไป๋

ผลปรากฏว่าทั้งสองไม่รู้อะไรเลย

ลูกชายคนโตของเขาเป็นเพียงหนอนหนังสือ มัวแต่ก้มหน้าก้มตาสร้างสรรค์ผลงาน ไม่สนใจเรื่องของลูกชายเลย

แถมยังมีชื่อเสียงโด่งดังว่าเคารพความคิดของคนรุ่นใหม่อีกต่างหาก

แน่นอนว่าลูกทั้งสองของพวกเขาก็เก่งจริง ๆ ไม่ต้องให้พ่อแม่เป็นห่วง

แต่ในเรื่องการแต่งงาน การปล่อยให้พวกเขาตัดสินใจเองมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี

ผู้เฒ่าเย่มองไปที่โต๊ะของเย่เจิ้งหัว พวกเขาสองสามีภรรยานั่งอยู่กับหลิวกุ้ยอิง และคู่สามีภรรยาโจวเจี้ยนกั๋ว คุยกันอย่างออกรส คาดว่าคงไม่ได้สังเกตเห็นว่าลูกชายยังไม่มาจนถึงตอนนี้

ผู้เฒ่าเย่ทำสีหน้าครุ่นคิด จนผู้เฒ่าเซี่ยเข้าใจผิดคิดว่าไม่ได้ให้เขาอุ้มเด็ก เขาจึงไม่พอใจ จึงยิ้มแย้มแจ่มใสส่งทารกน้อยให้

“เหล่าเย่ คุณก็อุ้มหน่อยสิ พวกเราอุ้มกันหมดแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเจอเด็กคนนี้นะ”

พร้อมกันนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก

ตอนที่หลินต้าฝูอุ้มเสิ่นอวี้อิ๋งมาให้เขารักษาโรคนั้น หล่อนก็เพิ่งมีอายุครบเดือนพอดี

เพียงแต่อวี้อิ๋งเกิดก่อนกำหนด ทั้งยังป่วย ไม่ได้ขาวอวบอ้วนเหมือนเด็กคนนี้เลย

ดูเหมือนลูกหนูแรกเกิดอย่างไรอย่างนั้น

ผู้เฒ่าเย่มองหลินเซี่ย แล้วก็มองคนอื่น ๆ ในงาน ในใจก็อดคิดไม่ได้

เขาถือเป็นคนเดียวที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของคนสองรุ่นนี้มาตลอดยี่สิบปี ตั้งแต่ตอนที่หลินต้าฝูอุ้มเสิ่นอวี้อิ๋งที่ยังเป็นทารกมาขอให้เขาช่วยชีวิต จนถึงตอนนี้ที่หลินเซี่ยกำลังอุ้มลูกของเธออยู่

น่าเสียดายที่เขาสามารถรักษาโรคทางกายของเสิ่นอวี้อิ๋งได้ แต่กลับรักษานิสัยของหล่อนไม่ได้

“เซี่ยเซี่ย อาหญิงของเธอไม่มาหรือ” ผู้เฒ่าเย่อุ้มเด็กอยู่สักพัก เด็กก็เริ่มร้องไห้งอแงในอ้อมกอดของเขา ซึ่งคาดว่าคงจะหิวนม เขาจึงยื่นเด็กให้หลินเซี่ยและเอ่ยถาม

หลินเซี่ยตอบ “คุณปู่เย่ คุณหมอเย่กับอาหญิงดูเหมือนจะมีธุระต้องทำ พวกเขาคงจะมาช้าหน่อยน่ะค่ะ”

ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมีธุระสำคัญอะไรกัน ถึงได้เลือกวันนี้ที่ลูกมีงานเลี้ยงครบเดือน ทั้งที่คนหนึ่งเป็นยาย อีกคนเป็นตา แต่ตอนนี้กลับยังไม่เห็นหน้า

นี่มันไม่ใส่ใจเธอเกินไปแล้ว

หลินเซี่ยอุ้มลูกกลับเข้าไปในห้องวีไอพีเพื่อให้นมลูก เฉินเจียเหอเดินตามเข้าไป ปิดประตูแล้วยืนเฝ้าอยู่ตรงประตู กันไม่ให้ใครเข้ามารบกวน

“คุณโทรหาคุณหมอเย่หรือยังคะ” หลินเซี่ยถามเขา

เฉินเจียเหอส่ายหัว น้ำเสียงเจือความไม่พอใจ “ไม่ได้โทร หมอเย่เป็นคนบ้างาน พวกเราไม่ควรไปรบกวน ถ้าจะมาก็คงมาเอง”

ถึงแม้คำพูดของเฉินเจียเหอจะฟังดูเข้าใจคนอื่น แต่หลินเซี่ยก็ยังได้ยินกระแสความไม่พอใจของเขา

ในฐานะเพื่อนสนิทที่สุด ตอนนี้ก็เป็นญาติ แถมยังเป็นผู้ใหญ่ เย่ไป๋ไม่ได้ให้เหตุผลที่ชัดเจนกับพวกเขาและยังขาดงานเลี้ยงครบเดือนของเด็ก เฉินเจียเหอต้องมีความคิดเล็กน้อยแน่ๆ

“คุณว่าเย่ไป๋กับอาหญิงของฉันจะไปโรงพยาบาลหรือเปล่า” หลินเซี่ยคิดอยู่นานก็เอ่ยความกังวลในใจออกมากับเฉินเจียเหอ

พูดตามตรง ถึงแม้จเซี่ยอวี่จะอายุ 36-37 ปีแล้ว แต่หล่อนอาจดูไม่เป็นผู้ใหญ่สักเท่าใดเพราะอยู่ในวงการนี้มาตลอด กินอาหารเพื่อความอ่อนเยาว์

เย่ไป๋ก็รักและเคารพหล่อนมากพอ

แม้หล่อนจะมีความคิดที่เกินเลย เขาก็คงจะตามใจหล่อนเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้

ถึงอย่างไรตอนนี้เซี่ยอวี่ก็ยังถ่ายหนังไม่เสร็จ ถ้าพวกเขาต้องเสียอะไรบางอย่างไป ก็เพราะเหตุผลด้านงานจริง ๆ

เฉินเจียเหอได้ยินคำพูดของหลินเซี่ยแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้น เอ่ยว่า “ไม่น่าเป็นไปได้นะ พวกเขารวมกันแล้วอายุเกือบ 70 ปี น่าจะไม่ทำเรื่องไร้สาระขนาดนั้นหรอก”

หลินเซี่ยพูดว่า “โดยหลักการแล้วไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ คุณหมอเย่เป็นคนที่ตามใจอาหญิงของฉันมาก ตั้งแต่ตอนที่เริ่มคบกัน เขาก็บอกว่าเรื่องมีลูกแต่งงานพวกนี้ เขาจะเคารพการตัดสินใจของอาหญิงทั้งหมด ถ้าอาหญิงอยากทำอะไรขึ้นมา คุณหมอเย่ก็ไม่พยายามเถียง”

ถึงแม้หลินเซี่ยในใจจะคิดว่าเซี่ยอวี่ไม่น่าจะทำเรื่องสุดโต่งขนาดนั้น ถึงอย่างไรผู้หญิงพอเป็นแม่แล้วมุมมองก็จะเปลี่ยนไปหมด

แต่นั่นก็ต่อเมื่อได้เป็นแม่แล้ว

ตอนนี้ในท้องของเซี่ยอวี่ก็ยังเป็นแค่ตัวอ่อนอยู่เลย

“ผทจะลองโทรไปถามเย่ไป๋อีกทีหนึ่ง”

หลินเซี่ยป้อนนมลูกเสร็จแล้ว เฉินเจียเหอก็ไม่รีบออกไปต้อนรับแขกข้างนอก เขาโทรหาเย่ไป๋อีกครั้ง

“ฉันอยู่ข้างนอก” ดูเหมือนเย่ไป๋กำลังจะขับรถ พูดว่า “น่าจะใช้เวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมง”

“ได้สิ”

“นายอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า” เฉินเจียเหอถามอย่างลองเชิง

“ไม่ใช่ อยู่บนถนน วางสายก่อนนะ”

เสียงวุ่นวายเล็กน้อยดังมาจากฝั่งของเย่ไป๋ เขาพูดจบแล้ววางสาย

เฉินเจียเหอก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย

“ไม่ต้องกังวลหรอก พวกเขาจะมาถึงในครึ่งชั่วโมงนี้แหละ”

พอเฉินเจียเหอพูดแบบนั้น หลินเซี่ยก็คลายความกังวลลงบ้าง

ถ้าพวกเขาทำเรื่องโง่ ๆ จริง ๆ ก็คงไม่มาร่วมงานเลี้ยงหรอก

“ไปกันเถอะ อุ้มเด็กไปข้างนอก ให้ทุกคนได้ดูหน่อย”

วันนี้พ่อแม่ของเย่ไป๋ตั้งใจจะคุยกับคุณแม่เซี่ยเรื่องแต่งงานของเย่ไป๋กับเซี่ยอวี่ ว่าจะจัดงานเมื่อใดดี ส่วนใหญ่เพราะทางบ้านของพวกเขาอยากจะเตรียมบ้านใหม่ให้

จึงอยากจะฟังความเห็นจากทางตระกูลเซี่ย

ถึงแม้จะรู้ว่าฐานะทางเศรษฐกิจของเซี่ยอวี่ดีกว่าพวกเขามาก แต่ในฐานะฝ่ายชาย พวกเขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเตรียมบ้านใหม่ให้พวกเขา

ตอนนี้คุณแม่เซี่ยนั่งอยู่ที่โต๊ะหลักกับสองผู้เฒ่าตระกูลเฉิน เซี่ยเหลยเองก็นั่งอยู่ที่นั่น พวกเขาเลยไม่มีโอกาสไปคุยมากนัก ได้แต่คุยกับหลิวกุ้ยอิงและเซี่ยไห่ เท่านั้น

เย่ไป๋กับเซี่ยอวี่ยังไม่มาถึงจนถึงตอนนี้ ในฐานะพ่อแม่แล้วก็รู้สึกอึดอัดใจพอสมควร

เด็กคนนั้น ในโอกาสสำคัญขนาดนี้ ยังไม่รู้จักให้ความสำคัญเลย

ไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขามีธุระสำคัญอะไร ถึงได้ต้องมาทำในวันนี้

ในตอนนั้นเอง เย่เชี่ยนกับจางซ่วนก็มาถึงพร้อมกัน

จางซ่วนยังคงมีบุคลิกลอยชายเหมือนเดิม สวมเสื้อเชิ้ตลายดอก กางเกงยีนส์ขาบาน แถมยังสะพายกล้องถ่ายรูปเหมือนปกติ

ส่วนเย่เชี่ยนถือกระเป๋าใบงามมาด้วย

พอเห็นเฉินเจียเหอกับหลินเซี่ย พวกเขาก็เดินเข้ามาหา

เย่เชี่ยนมองจางซ่วน แล้วพูดยิ้ม ๆ ว่า “ใช่ พวกเรามาด้วยกัน”

“นี่เป็นเสื้อผ้าที่ฉันกับจางซ่วนซื้อให้เด็ก ๆ น่ะ” เย่เชี่ยนพูดจบก็รู้สึกว่าประโยคนี้ไม่ค่อยเหมาะสม จึงอธิบายเพิ่มว่า “พวกเราเอาของที่ซื้อมารวมกันน่ะ”

“พวกคุณช่างมีน้ำใจจริง ๆ ” หลินเซี่ยพูด “เชิญนั่งทางนี้เลยค่ะ”

หลินเซี่ยสังเกตเห็นว่าจางซ่วนยังคงสะพายกล้องถ่ายรูปอยู่ จางซ่วนสบตากับเธอ แล้วจึงอธิบายว่า “คุณหลิน ผมเอากล้องมาด้วย เดี๋ยวจะถ่ายรูปครอบครัวให้พวกคุณ”

หลินเซี่ยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ คุณช่างใส่ใจรายละเอียดจริง ๆ ”

เธอไม่ได้บอกว่าจริง ๆ แล้วเฉินเจียซิ่งก็เตรียมกล้องมาด้วย ตั้งใจจะถ่ายรูปเหมือนกัน

แน่นอนว่าการให้จางซ่วนช่างภาพใหญ่มาถ่ายรูปครอบครัวให้ ผลลัพธ์ต้องดีกว่าแน่ ๆ

เฉินเจียซิ่งกำลังช่วยต้อนรับแขก พอเห็นจางซ่วนมา เขาจึงบอกเฉินเจียวั่งให้ไปต้อนรับแขกแทน แล้วก็วิ่งกระโดดโลดเต้นมาหา

“อาจารย์ซานเหยีย คุณมาแล้วหรือครับ?” ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของจางซ่วน เมื่อเห็นจางซ่วนกับเย่เชี่ยนเดินมา เขาก็ต้อนรับอย่างกระตือรือร้น “อาจารย์ซานเหยีย อาจารย์เย่ เชิญทั้งสองท่านทางนี้ครับ”

เฉินเจียซิ่งเชิญชวนให้พวกเขาไปนั่ง เย่เชี่ยนจึงให้จางซ่วนไปนั่งก่อน ส่วนตัวหล่อนจะไปทักทายพ่อแม่

จางซ่วนมองไปทางที่พ่อแม่ของเย่เชี่ยนอยู่ แล้วพูดว่า “ไปด้วยกันเถอะ”

“ได้สิ”

จางซ่วนเดินตามหลังเย่เชี่ยนไปหาพ่อแม่ของหล่อน จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น

“พ่อ แม่ ฉันมาแล้วค่ะ” เย่เชี่ยนเห็นหลิวกุ้ยอิงกับเซี่ยไห่แล้วก็ยิ้มทักทายพวกเขาด้วย “พี่สะใภ้ เถ้าแก่เซี่ย สวัสดีทุกคนค่ะ”

เซี่ยไห่ก็ทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองมาก “อาจารย์เย่ คุณซานเหยีย เชิญนั่งเลยครับ”

“ไม่เป็นไรครับ พวกเราไปนั่งตรงโน้นดีกว่า”

เย่เชี่ยนจะไปทักทายพ่อแม่ของตน จางซ่วนก็ตามไปด้วย

จางซ่วนก้าวไปข้างหน้าก่อน ทักทายอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับลุง สวัสดีครับป้า”

เห็นลูกสาวพาหนุ่มหล่อคนนี้มากะทันหัน พ่อแม่ของหล่อนก็มองไปที่จางซ่วนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

เย่เชี่ยนแนะนำว่า “นี่คือจางซ่วนเพื่อนสมัยมัธยมปลายของฉันค่ะ ตอนนี้เขาใช้ชื่อว่าคุณซานเหยีย เป็นช่างภาพที่เก่งมากๆ เลย เขาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งให้ลูกค้าที่ร้านเช่าชุดแต่งงานของเซี่ยเซี่ยน่ะค่ะ”

ได้ฟังคำแนะนำของเย่เชี่ยน เย่เจิ้งหัวก็ลอบประเมินจางซ่วนอย่างไม่แสดงอาการ

สามีภรรยาสบตากัน ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แม่ของเย่เชี่ยนยิ้มแล้วพูดว่า “ช่างภาพเหรอคะ? หน้าตาดีจริงๆ เลย”

ครั้นจางซ่วนถูกชม ใบหน้าเย็นชาของเขาปรากฏความดีใจเล็กน้อย ยืดตัวตรงโดยไม่รู้ตัว

“ใช่แล้ว คุณติดต่อพี่ชายคุณหรือยัง? ทำไมเขายังไม่มาอีก?”

เย่เชี่ยนตอบว่า “เช้านี้พี่ชายฉันกลับบ้านแล้วบอกว่าจะมาเอาของ พวกคุณไม่เห็นเขาเหรอคะ?”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คุณครูกับคุณช่างภาพนี่ก็น่าลุ้นนะ บ้านเย่จะมีข่าวดีคูณสองแล้วล่ะสิ

ไหหม่า(海馬)

……….