ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 800 ชายร่างกำยำ
ตอนที่ 800 ชายร่างกำยำ
ในค่ำคืนวันที่ถ่ายทำเสร็จนั่นเอง เซี่ยอวี่ก็หนาวสั่นจนเป็นไข้
ตอนนั้นทุกคนขับรถออกจากโรงแรม เย่ไป๋แยกทางกันกับพวกเฉินเจียเหอและขับรถพาเซี่ยอวี่กลับบ้านตระกูลเย่
พอถึงบ้าน เซี่ยอวี่ก็ออกอาการป่วย
ถึงจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากเปียกฝนและห่มผ้าห่มตลอดทาง แต่พอตกดึก หล่อนก็นอนหนาวสั่นอยู่บนเตียง
พอถึงเที่ยงคืน เซี่ยอวี่ก็มีเหงื่อท่วมตัว ทั้งยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและไม่มีแรง
เพราะเซี่ยอวี่กำลังตั้งครรภ์ จึงกินยาส่งเดชไม่ได้ เย่ไป๋เลยปรึกษาเพื่อนร่วมงานหลายคน ซึ่งบางคนก็เสนอจ่ายยาให้
แต่เซี่ยอวี่ไม่ค่อยเชื่อใจแพทย์แผนตะวันตก ด้วยกลัวว่ายาแผนตะวันตกจะมีผลต่อทารกในครรภ์
เย่ไป๋บอกว่าเขาจ่ายยาแผนโบราณให้เซี่ยอวี่ได้ แต่คนในครอบครัวไม่เห็นด้วย และเซี่ยอวี่ก็ไม่ไว้ใจเขาเช่นกัน
ทุกคนลงความเห็นว่าเย่ไป๋รู้แต่เชิงทฤษฎี ไม่มีความรู้อะไรมากเกี่ยวกับแพทย์แผนจีน พวกเขาจะไม่ยอมให้เซี่ยอวี่เสี่ยงเป็นอันขาด
เย่ไป๋จึงส่งข้อความเพจเจอร์หาคุณปู่เย่ที่ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าต่างเมือง บอกให้เขาโทรกลับมาหาหน่อย
เย่เจิ้งหัวโล่งใจที่ก่อนคุณปู่เย่จะไป เขาตั้งใจยัดเพจเจอร์เครื่องเก่าใส่กระเป๋าคุณลุงไปด้วย ไม่อย่างนั้นคงติดต่อไม่ได้แน่ๆ
ไม่นานคุณปู่เย่ก็โทรกลับมา พอรู้ว่าเซี่ยอวี่เป็นหวัด เขาก็ค่อนข้างกังวล
หลังจากฟังเซี่ยอวี่เล่าอาการ คุณปู่เย่ก็บอกว่าเป็นหวัดธรรมดา ไม่ได้ร้ายแรงอะไร เพียงใช้ต้นหอม ขิงฝาน พริกเสฉวน และกระเทียมต้มน้ำดื่มสักสองวันก็หาย
เหมือนกับที่เย่ไป๋บอกเป๊ะ
หลี่เหม่ยเฟิ่งรีบเข้าครัวไปหาของทันที
เย่ไป๋ลงมือต้มเอง แล้วจึงยกไปให้เซี่ยอวี่
คืนนั้นทุกคนในบ้านแทบไม่ได้หลับนอน เย่ไป๋คอยดูแลเซี่ยอวี่ ส่วนเย่เจิ้งหัวกับหลี่เหม่ยเฟิ่งก็นั่งกังวลอยู่ในห้องนั่งเล่น คอยเงี่ยหูฟังเสียงจากห้องนอน ถ้าได้ยินเสียงอะไรก็รีบเดินไปดูทันที
หลังจากดื่มน้ำต้มสมุนไพรแล้ว เซี่ยอวี่ก็หลับไปด้วยสภาพเหงื่อออกท่วมตัว พอตื่นขึ้นมากลางดึกก็เห็นเย่ไป๋ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง
มือของเขาแนบบนหน้าผากของหล่อนเพื่อวัดไข้ พอเห็นหล่อนปรือตาขึ้น เขาก็รีบถามทันที “รู้สึกยังไงบ้าง”
“ห่มผ้าไว้นะ” เย่ไป๋ห้ามหล่อนที่กำลังจะเปิดผ้าห่มออก แล้วดึงผ้าห่มลงมาเบาๆ
เซี่ยอวี่มองหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาเป็นกังวล จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “เสี่ยวไป๋ เรื่องวันนี้คุณจะโทษฉันไหม คิดว่าฉันไม่รับผิดชอบต่อลูกในท้องหรือเปล่า?”
“ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้น คิดว่าคุณบุ่มบ่ามไปหน่อย แต่พอเห็นคุณแสดงฉากนั้นจบ ในใจผมก็มีแต่ความซาบซึ้ง”
เย่ไป๋มองสบตาเซี่ยอวี่ด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วพูดเบาๆ “การที่คุณเป็นนักแสดงที่มีความเชื่อมั่น ทุ่มเทกับงาน และใฝ่หาความสมบูรณ์แบบ มันเป็นสิ่งที่น่านับถือ”
“แต่ตอนที่คุณหกล้มลงไป ผมกลัวมาก เกือบจะวิ่งเข้าไปแล้ว”
เซี่ยอวี่อธิบายว่า “นั่นไม่ใช่การล้มโดยไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันจงใจออกแบบท่าทางนั้นไว้ แต่เดิมบทเขียนว่าฉันต้องแบกลูกไว้บนหลังแล้วล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น”
“เพราะร่างกายฉันตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม ผู้กำกับเหยียนเลยบอกว่าตัดฉากนี้ออกไปก็ได้ แต่ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่มีฉากนี้ การแสดงทั้งหมดมันจะดูเรียบเกินไป ขาดความรู้สึกที่ทำให้คนดูลุ้นระทึก ฉันก็เลยตั้งใจเซถลาตอนที่แบกลูกอยู่ ให้ขาข้างหนึ่งล้มลงไปคุกเข่า เพื่อสื่อให้เห็นว่าพื้นถนนมันลื่น และความร้อนรนของคนเป็นแม่อย่างฉันในตอนที่ลูกป่วย”
เย่ไป๋ได้ยินคำอธิบายของหล่อน เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เซี่ยอวี่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปคุณพักผ่อนให้ดีจนกว่าจะคลอดลูกนะ แล้วค่อยรับงานต่อก็ได้”
เซี่ยอวี่ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ค่ะ ดีเลย ฉันจะได้อยู่บ้านคุยเรื่องบทละครกับไอดอลของฉัน เตรียมตัวสำหรับงานแสดงชิ้นต่อไป”
เย่ไป๋ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งอก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเคารพในอาชีพของพ่อตัวเองที่สามารถเอาชนะใจภรรยาเขาได้
ส่วนเฉินเจียเหอที่ได้เห็นการเซี่ยอวี่แสดงในกองถ่ายด้วยตาตัวเองในวันนี้ก็รู้จักอาชีพของเซี่ยอวี่ในแง่มุมใหม่
เขายิ่งมองเซี่ยอวี่เปลี่ยนไปมาก และเคารพทุกคนที่ทำงานอย่างจริงจัง
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฉินเจียเหอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น “ผมจะโทรหาเย่ไป๋ถามอาการของคุณอาหน่อย แกเปียกฝนแบบนั้นกลัวว่าจะเป็นหวัด”
แน่นอนว่าน้ำเสียงของเย่ไป๋ฟังดูหนักใจ บอกว่าเซี่ยอวี่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว กำลังดื่มน้ำต้มสมุนไพรแล้วนอนพักอยู่
เฉินเจียเหอเสนอว่า “ถ้าไม่ดีขึ้นก็ไปโรงพยาบาลดีกว่า”
เย่ไป๋รับคำ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเอง”
เซี่ยอวี่นอนอยู่บ้านสามวัน อาการหวัดก็หายเป็นปกติ กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม
เพื่อเหลนชายแล้ว ผู้เฒ่าเฉินยอมแหกกฎตัวเองหลายครั้ง บอกว่าให้ทำอะไรก็ยอม
หลินเซี่ยลงจากรถตรงบริเวณใกล้ร้านอาหาร ซึ่งเป็นจุดที่จอดรถได้สะดวก เธอกล่าวขอบคุณคนขับรถ แล้วให้เขาขับรถกลับไปก่อน
เธออุ้มลูกกำลังจะเดินไปข้างหน้า แต่มองเห็นแต่ไกลว่ามีคนยืนเรียงแถวอยู่หน้าประตูห้องเต้นรำอย่างแน่นขนัด
หลินเซี่ยมองอย่างตั้งใจ จึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มทั้งหมด รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรง
พวกเขาสวมกางเกงขายาวสีดำ เสื้อกล้ามสีดำ ตัดผมสั้นเกรียนดูเรียบร้อย ยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ
ดูคร่าวๆ น่าจะมีประมาณสิบคน
หลินเซี่ยอดมองอีกครั้งไม่ได้
จากนั้นเธอก็เห็นลู่เจิ้งอวี่ที่เปลี่ยนจากชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็คที่ใส่ประจำ มาสวมเสื้อกล้ามสีดำแบบเดียวกับพวกชายร่างกำยำ กำลังสั่งงานพวกเขาอยู่
เขาเปลี่ยนการแต่งกาย จนเธอแทบจำไม่ได้
“จำไว้ว่าเถ้าแก่เซี่ยจ้างพวกคุณมาด้วยค่าจ้างสูง ก็เพื่อให้พวกคุณทำงานรักษาความปลอดภัยของห้องเต้นรำให้ดี ถ้ามีพวกอันธพาลคนไหนตั้งใจมาก่อกวนก็ไม่ต้องเกรงใจ จับโยนออกไปเลย”
ลู่เจิ้งอวี่เปลี่ยนการแต่งกาย น้ำเสียงก็ดูมีพลังกว่าปกติ
“จากนี้ไป ทุก ๆ เช้า ผมจะเป็นคนพาพวกคุณออกกำลังกายตอนเช้า ฝึกซ้อมพื้นฐานหนึ่งชั่วโมง และจะมีการทดสอบสมรรถภาพร่างกายเป็นประจำ ใครที่ไม่ผ่านก็จะถูกไล่ออก”
พูดจบ เขาก็ตะโกนใส่กลุ่มคนเหล่านั้นว่า
“ได้ยินที่ผมพูดไหม!”
“ได้ยินครับ!”
เขายังไม่พอใจในความดังของคำตอบ จึงสั่งอีกครั้งว่า “ดังกว่านี้!”
“ได้ยินครับ!”
ลู่เจิ้งอวี่พยักหน้าอย่างพอใจ เสียงของเขาดังกังวานทรงพลัง “พวกคุณทุกคนก็เหมือนกับผม ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักในกองทัพมาก่อน ในอดีตพวกเราปกป้องประเทศชาติ ปัจจุบันกลับมาอยู่บ้านเกิดเมืองนอน งานที่เถ้าแก่เซี่ยมอบหมายให้พวกเรานี้จริง ๆ แล้วก็ถือเป็นการปกป้องประชาชนเหมือนกัน มีพวกคุณยืนรักษาการณ์อยู่ ประชาชนทั่วไปถึงจะได้สบายใจ ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจในห้องเต้นรำได้อย่างปลอดภัย งานของเรามีความหมายมาก แน่นอนว่าเงินเดือนที่เถ้าแก่เซี่ยให้พวกเราก็มากมายเช่นกัน ดังนั้นผมหวังว่าทุกคนจะเห็นคุณค่าของโอกาสในการทำงานนี้”
“เอาล่ะ แยกย้ายได้!”
หลินเซี่ยอุ้มลูกน้อยยืนมองลู่เจิ้งอวี่อบรมสั่งสอนหนุ่ม ๆ เหล่านั้นด้วยท่าทางองอาจ น่าเกรงขาม เธอมีสีหน้าแปลก ๆ มุมปากเผยรอยยิ้มจาง ๆ โดยไม่รู้ตัว
เด็กคนนี้ก็ดูน่าเกรงขามเหมือนกันนะ
นี่คือวิธีจัดการพวกอันธพาลที่ ‘อารอง’ พูดถึงงั้นเหรอ?
ใช้ได้ผลดีเลยล่ะ
ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใด ‘อารอง’ ถึงได้เป็นเจ้าของกิจการ เขามองการณ์ไกลจริงๆ
ชาติที่แล้ว ตามบาร์และสถานบันเทิงล้วนมีพนักงานรักษาความปลอดภัยมืออาชีพประจำอยู่
มีคนรูปร่างแบบนี้ยืนอยู่ตรงนั้นก็ดูน่าเกรงขามแล้ว
พวกอันธพาลที่จะมาก่อเรื่องคงต้องคิดหนักหน่อยล่ะ
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ดีที่เป็นแค่หวัดธรรมดา คุณอาทุ่มเทกับการแสดงมากๆ เลยค่ะ
จ้างการ์ดมาประจำร้านแบบนี้แล้วอันธพาลหน้าไหนจะมาก่อเรื่องอีก?
ไหหม่า(海馬)
………………..
