ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 868 พวกเราก็มีเส้นสายเหมือนกัน

ตอนที่ 868 พวกเราก็มีเส้นสายเหมือนกัน

เมื่อจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จและกลับถึงบ้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ถึงเวลานี้จะยังไม่ได้กินข้าว แต่หลินเซี่ยก็ไม่รู้สึกหิวแล้ว

เฉินเจียเหอให้ถังจวิ้นเฟิงขี่มอเตอร์ไซค์ของเขากลับไป ส่วนตัวเองก็พาหลินเซี่ยนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

ทันทีที่เข้าประตูบ้าน โจวลี่หรงอุ้มเสี่ยวหู่กับจูงหู่จือออกมาต้อนรับ

หู่จือเห็นพ่อแม่กลับมาก็ดีใจวิ่งเข้ามากอดขาหลินเซี่ย

“แม่ครับ ในที่สุดแม่ก็กลับมาแล้ว”

“เซี่ยเซี่ย วันนี้ทำไมกลับมาช้าจัง? ตอนบ่ายเสี่ยวหู่ร้องไห้งอแงใหญ่เลย ปลอบยังไงก็ไม่หยุด”

โจวลี่หรงไม่ได้ตำหนิ แต่มองเด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง แล้วก็มองหลินเซี่ยที่ดูอิดโรยไม่มีเรี่ยวแรง

ลูกสะใภ้เป็นคนบ้างาน ตัวเองเหนื่อย ลูกก็ลำบากไปด้วย

“แม่ วันนี้ลูกค้าเยอะ ทำงานเสร็จก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้ฉันไม่ไปแล้วค่ะ”

หลินเซี่ยจะรับลูกจากมือของโจวลี่หรง แต่เฉินเจียเหอกลับรีบอุ้มไปก่อน บอกให้หลินเซี่ยพักสักครู่แล้วค่อยอุ้ม

แต่เสี่ยวหู่กลับไม่ยอมให้เฉินเจียเหออุ้มเลย สองมือดิ้นรนจะกระโจนเข้าอ้อมกอดของหลินเซี่ยอย่างเดียว

หลินเซี่ยจะทนเห็นลูกชายร้องไห้ได้อย่างไร จึงรีบรับมาอุ้มทันที

เสี่ยวหู่ที่ใกล้จะหนึ่งขวบแล้วมีน้ำหนักพอสมควร หลินเซี่ยที่เหนื่อยมาทั้งวันและกำลังขวัญเสียจึงรู้สึกว่าวันนี้ลูกชายตัวหนักกว่าปกติมาก

เธออุ้มลูกเข้าห้องนอนเพื่อให้นม

เฉินเจียเหอถามโจวลี่หรง “แม่ครับ แม่กับเสี่ยวหู่กินข้าวกันหรือยังครับ?”

โจวลี่หรงตอบ “ยังจ้ะ แม่ทำซุปเสาจื่อ*ไว้แล้ว ตั้งใจว่าจะรอพวกเธอกลับมาแล้วค่อยต้มบะหมี่”

(*臊子汤 เป็นน้ำซุปรสชาติเปรี้ยวเผ็ดทำจากเนื้อสับผสมผักรวมต่างๆ ของมณฑลส่านซี มักทำเป็นน้ำซุปสำหรับอาหารประเภทเส้น)

โจวลี่หรงเข้าครัวไป เฉินเจียเหอก็ตามไปช่วย

หลินเซี่ยให้นมเสี่ยวหู่อีกครั้ง วันนี้เธอแทบไม่ได้กินอะไรเลย สุดท้ายก็ไม่ได้กินขาหมูด้วย น้ำนมจึงมีน้อยมาก

ราวกับว่าเด็กจะรู้สึกปลอดภัยก็ต่อเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของแม่เท่านั้น

ไม่นานนักเขาก็หลับสนิท

หลินเซี่ยอุ้มลูกชายที่หลับสนิทไว้ในอ้อมกอด นึกถึงประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นของวันนี้แล้วก็พลันรู้สึกกลัวขึ้นมา

เธอไม่เพียงแต่มีสามี แต่ยังมีลูกสองคน เธอไม่น่าจะมีปัญหาอะไรได้

ถ้าวันนี้เฉินเจียเหอไม่ปรากฏตัวทันเวลา ทำให้คนคนนั้นกอดและลวนลามเธอต่อไป เธอจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไร…

เธอไม่กล้าคิดต่อจากนี้เลย

เฉินเจียเหอเข้ามาเรียกเธอไปกินข้าว เห็นหลินเซี่ยอุ้มลูกชายที่หลับสนิทนั่งเหม่อลอย

เขาจึงเอ่ยเสียงเบา “เซี่ยเซี่ย ไปกินข้าวก่อนนะ”

เขารับเด็กน้อยจากมือของเธออย่างระมัดระวัง วางลงบนเตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วจูงเธอออกไปรับประทานอาหาร

แม้พวกเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่โจวลี่หรงก็ยังรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของหลินเซี่ยไม่ค่อยปกติ ไม่ใช่ว่าไม่มีความสุข แต่ดูเหมือนจะหดหู่

หลังจากเฉินเจียเหอพาหลินเซี่ยเข้าห้องนอนแล้ว เขาก็กอดเธอไว้และปลอบให้เธอหลับ

เธอกำลังตกใจกลัว ถ้าอยู่คนเดียวคงไม่สามารถหลับได้แน่นอน

หลินเซี่ยเหนื่อยมากจริงๆ เธอเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็วในอ้อมกอดของเฉินเจียเหอในเวลากลางวัน

เฉินเจียเหอค่อยๆ วางเสี่ยวหู่ลงในอ้อมกอดของเธอ ให้เธอกอดนอน

ช่วงนี้แม่ลูกคู่นี้นอนแบบนี้ตลอด เสี่ยวหู่จะร้องไห้ทันทีที่ออกจากอ้อมกอดของแม่ เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย

ปกติแล้วนี่เป็นเรื่องที่ทำให้เฉินเจียเหอรู้สึกลำบากใจ

แต่ตอนนี้ เขากลับเป็นฝ่ายวางลูกชายลงในอ้อมกอดของหลินเซี่ยเอง

เฉินเจียเหอมองดูแม่ลูกที่กำลังหลับสนิทอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ ปิดไฟออกจากห้องนอนไป

โจวลี่หรงได้ช่วยสอนการบ้านให้หู่จือตั้งแต่ตอนเลิกเรียนแล้ว ตอนนี้ย่ากับหลานทั้งสองคนเข้านอนกันหมดแล้ว ไฟในห้องนอนของพวกเขาก็ปิดแล้ว

เฉินเจียเหอนั่งลงบนโซฟาแล้วโทรหาถังจวิ้นเฟิง

ถังจวิ้นเฟิงได้รับข้อมูลโดยละเอียดของอีกฝ่ายผ่านเพื่อนร่วมงานแล้ว เขาพูดว่า “พ่อของคนนั้นทำงานอยู่ที่สำนักงานแรงงาน มีอำนาจอยู่บ้าง ตามใจลูกชายจนเสียคน เด็กคนนั้นถูกเลี้ยงมาอย่างเสียๆ หายๆ ดูภายนอกเหมือนไม่มีพิษมีภัย แต่จริงๆ แล้วเสียนิสัยตั้งแต่รากเหง้า ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็ชอบรังควานพวกนักศึกษาหญิงเสมอ แต่เพราะลักษณะงานของพ่อเขา สุดท้ายพวกเด็กสาวที่มาจากชนบทก็ปล่อยเรื่องเงียบไปหมดเพื่อไม่ให้กระทบกับการจัดสรรงานของตน”

“เด็กคนนั้นด้านอื่นๆ ก็พอไปได้ ผลการเรียนก็ใช้ได้ แค่ชอบผู้หญิงมาก เห็นสาวสวยทีไรก็เดินไม่ออก”

เฉินเจียเหอรู้ข้อมูลเชิงลึกของอีกฝ่ายแล้ว เขาพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปหาทนาย เดี๋ยวนายช่วยประสานงานหน่อย จะได้จัดการขั้นเด็ดขาด”

ถังจวิ้นเฟิงรับคำ “เรื่องนี้นายวางใจได้ ถึงเหยื่อวันนี้จะไม่ใช่พี่สะใภ้ แค่ฉันเจอเข้าก็ไม่มีทางปล่อยไปแน่ ใครก็อย่าคิดจะมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ต่อหน้าฉันถังจวิ้นเฟิงเด็ดขาด ฉันล่ะเกลียดไอ้พวกคุณชายบ้านรวยที่ออกไปทำตัวเหลวแหลกนอกบ้านที่สุด”

“ฉันเชื่อใจนาย เดี๋ยวจะให้ทนายติดต่อนาย”

เฉินเจียเหอวางสาย โดยไม่ทันสังเกตว่าโจวลี่หรงยืนอยู่ที่ประตูห้องนอนเล็ก

“เจียเหอ จะหาทนายไปทำไม?” โจวลี่หรงถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แม่ครับ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ?” เฉินเจียเหอเห็นโจวลี่หรงก็ตกใจเล็กน้อย รีบกลบเกลื่อนสีหน้าตกใจเมื่อครู่ แล้วถามสบายๆ

โจวลี่หรงตอบว่า “แม่ออกมาเข้าห้องน้ำน่ะ”

มีเรื่องอะไรถึงต้องใช้ทนาย?

ปฏิกิริยาแรกของโจวลี่หรงคือนึกถึงเรื่องการแต่งงานโดยไม่ได้ตั้งใจของพวกเขา แต่ก็รีบปฏิเสธความคิดนั้นทันที

เฉินเจียเหอสบสายตาคมกริบของแม่ ก็รู้ว่าตัวเองปิดบังอีกไม่ได้ อีกอย่างเรื่องแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง

เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายให้ฟัง

“ช่างกล้าหาญเหลือเกินที่ทำแบบนั้นต่อหน้าธารกำนัล”

โจวลี่หรงในฐานะข้าราชการเกษียณที่ซื่อตรง ไม่ยอมให้มีสิ่งใดมาขัดตาแม้แต่น้อย

เฉินเจียเหอพูดว่า “มีพ่อคอยปกป้องจึงกล้าทำอะไรตามใจชอบ ลูกหลานเจ้าหน้าที่รัฐที่เสียคนแบบนี้ต้องลงโทษอย่างหนัก”

เมื่อหล่อนได้ยินว่าอีกฝ่ายมีเส้นสาย เข้าออกสถานีตำรวจหลายครั้งแล้วแต่ไม่ได้รับโทษหนัก หล่อนก็ยิ่งโกรธมาก

ก่อนหน้านี้หล่อนเคยคิดว่ากฎหมายมีความยุติธรรมและเที่ยงตรง แต่หลังจากที่ได้เห็นวิธีการสกปรกต่างๆ ในวงการเจ้าหน้าที่รัฐมามาก หล่อนก็รู้ว่ากฎหมายอาจยุติธรรม แต่อำนาจไม่จำเป็นต้องยุติธรรมเสมอไป

“พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปคุยกับพ่อเธอ ให้เขากดดันพวกนั้น ลูกชายคนที่ก่ออาชญากรรมมีพ่อเป็นเจ้าหน้าที่รัฐก็จริง แต่เหยื่อก็มีคนคุ้มครองเช่นกัน”

ในอดีต เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ปฏิกิริยาของโจวลี่หรงทำให้เฉินเจียเหอรู้สึกซาบซึ้ง เขาเอ่ยปากอย่างจริงใจว่า “แม่ครับ ขอบคุณมากครับ”

“ขอบคุณอะไรกัน?” โจวลี่หรงพูด “พวกเราเป็นฝ่ายถูกกระทำ ก็แค่ปกป้องสิทธิของตัวเองเท่านั้นเอง”

“พอเถอะ ลูกตั้งใจทำงานให้ดีนะ อย่าให้กระทบกับงาน เรื่องหาทนายแม่จัดการเอง แม่มีคนรู้จัก”

โจวลี่หรงทำงานในตำแหน่งของรัฐบาลมาหลายปี รวมกับลักษณะงานของเฉินเจิ้นเจียงแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่มีเส้นสายอะไรเลย

เพียงแต่ปกติไม่ได้ใช้เท่านั้นเอง

“ขอบคุณแม่ครับ”

“ไปนอนเร็วๆ หน่อยนะ ดูแลเซี่ยเซี่ยให้ดี เจอเรื่องแบบนี้เข้า ตอนกลางคืนอาจจะฝันร้ายได้”

โจวลี่หรงไม่ได้พูดว่า ตอนที่หล่อนยังสาว หล่อนก็เคยเจอเหตุการณ์ที่ถูกคนกอดในความมืดของกลางคืนและพยายามจะฉวยโอกาส

แม้ว่าสุดท้ายจะดิ้นหลุดและหนีไปได้ แต่อีกหลายปีต่อมา หล่อนก็ไม่กล้าเดินคนเดียวในตอนกลางคืน

จนถึงตอนนี้ หล่อนก็ยังคงจำความรู้สึกหวาดกลัวและอับอายในตอนนั้นได้

ตอนนี้ ลูกสะใภ้ก็ต้องเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง

หล่อนรู้สึกสงสารหลินเซี่ย และสงสารผู้หญิงทุกคนที่ต้องเดินทางในยามค่ำคืน

เฉินเจียเหอเดินเข้าห้องนอนอย่างเงียบๆ เป็นไปตามที่โจวลี่หรงบอกไว้ คืนนี้หลินเซี่ยนอนไม่หลับสนิท เธอละเมอต่อต้านและตะโกนด่าคนผู้นั้น

เฉินเจียเหอไม่มีอาการง่วงนอนเลย เขากอดภรรยาไว้ในอ้อมกอดแน่น พลางปลอบประโลมเธอเบาๆ

หลินเซี่ยรู้สึกในความฝันว่ามีคนกอดเธอแน่น เธอยิ่งพยายามดิ้นหนีอย่างต่อต้าน

“ที่รัก เป็นผมเอง ผมคือเฉินเจียเหอ”

เมื่อได้ยินเสียงอ่อนโยนของเฉินเจียเหอ หญิงสาวในอ้อมกอดจึงหยุดต่อต้าน และซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วหลับไป

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

ให้มันรู้ไปว่าเซี่ยเซี่ยก็ลูกพระยานาหมื่น ฝ่ายสามีเขาเส้นใหญ่กว่าพ่อแกอีกไอ้หนุ่ม

ไหหม่า(海馬)