ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 876 ป้ายพริกเพื่อหย่านม
ตอนที่ 876 ป้ายพริกเพื่อหย่านม
โจวลี่หรงกับหลินเซี่ยกำลังทำความสะอาดบ้าน ส่วนคุณย่าเฉินกำลังปลอบเสี่ยวหู่อยู่ แต่เสี่ยวหู่ไม่ยอมให้ย่าทวดแตะต้อง เอาแต่ถือของเล่นโยนไปมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดี
ดูเหมือนเสี่ยวหู่จะไม่สนใจของเล่นแม้แต่น้อย คุณย่าเฉินเองก็ไม่รู้จะปลอบเหลนชายตัวน้อยอย่างไร
“เซี่ยเซี่ย เด็กคนนี้อาจจะหิวแล้ว เธอรีบไปป้อนนมเขาเถอะ”
“ค่ะ”
หลินเซี่ยอุ้มเสี่ยวหู่ขึ้นไปชั้นบน ขณะที่ป้อนนมอยู่นั้น เสี่ยวหู่ก็กัดเธอเข้าอย่างจัง เธอเจ็บจนต้องสูดหายใจเข้าลึก และตีเข้าที่ก้นเล็กๆ ของเขาอย่างแรง
“เจ้าเด็กแสบ ลูกจะฆ่าแม่หรือไง”
หลินเซี่ยมองลูกน้อยในอ้อมแขน พลางขู่เขาด้วยความโมโห “ต่อไปแม่จะไม่ให้กินนมแล้ว”
ลูกชายของเธออายุเกือบหนึ่งขวบแล้ว ถึงเวลาต้องหย่านมได้แล้ว
หลังปีใหม่นี้เธอก็ต้องวุ่นวายหลายสิ่ง การที่ลูกยังติดเต้าอยู่แบบนี้มันทำให้เธอเสียงานเสียการ
ตกเย็น หลินเซี่ยจึงบอกเรื่องนี้กับเฉินเจียเหอหลังจากเขากลับมาแล้ว ว่าเธอจะให้ลูกชายหย่านม
“ควรหย่านมได้แล้วละ” เฉินเจียเหอเห็นด้วยอย่างยิ่งกับการตัดสินใจของหลินเซี่ย
“ความจริงน่าจะหย่านมตั้งแต่ตอนอายุหกเดือน ตอนนี้เขากินอาหารเสริมกับนมผงได้แล้ว ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย”
เฉินเจียเหอตัดสินใจทันที “คุณหักดิบตั้งแต่ตอนนี้เลย คืนนี้พาเขาไปนอนห้องพ่อกับแม่”
หลินเซี่ยมองสีหน้าใจร้ายของสามี เอ่ยตำหนิเขา “คุณเป็นพ่อเลี้ยงเขาหรือไง?”
“พ่อแท้ๆ นี่แหละ ถึงได้สนใจการเติบโตของลูก แน่นอนว่าผมก็เป็นห่วงสุขภาพคุณด้วย เอาแต่ให้นมลูกแบบนี้ สารอาหารในตัวคุณถูกลูกดูดไปหมดแล้ว”
เฉินเจียเหออุ้มเสี่ยวหู่ลงไปชั้นล่างทันที บอกกับโจวลี่หรงว่า “แม่ ผมให้เซี่ยเซี่ยหยุดนมเสี่ยวหู่แล้ว คืนนี้ให้เขานอนกับแม่นะครับ”
เฉินเจียเหอไม่ลังเลที่จะปล่อยเขาลง จากนั้นก็ไปหยิบขวดนม นมผง ผ้าห่ม ผ้าอ้อม เสื้อผ้ามาเปลี่ยน และของใช้อื่นๆ อีกมากมาย แล้วเอามายัดใส่ไว้ในอ้อมแขนของโจวลี่หรง จนหล่อนและเฉินเจิ้นเจียงมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
อยู่ๆ ก็จะหย่านมเหรอ?
“วางใจเถอะ ปล่อยเสี่ยวหู่นอนกับพวกเรา พวกเราจะดูแลเขาเอง”
เฉินเจิ้นเจียงยังไม่เคยนอนกับเสี่ยวหู่มาก่อน เมื่อมองดูร่างอวบอ้วนนุ่มนิ่มของเด็กน้อย ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง
คาดหวังถึงค่ำคืนแรกที่จะได้นอนร่วมเตียงกับหลานชาย
“แม่ ถ้าเขาร้องไห้เมื่อไหร่ แม่เรียกผมนะ”
หลินเซี่ยถูกเฉินเจียเหอดึงขึ้นไปชั้นบน
หลินเซี่ยนอนไม่หลับ เธอนอนอยู่บนเตียง คอยเงี่ยหูฟังเสียงจากข้างล่างอย่างตั้งใจ
หลังฟังอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร เธอจึงถามเฉินเจียเหอด้วยความสงสัย “ทำไมเขาถึงไม่ร้องไห้ล่ะ”
เฉินเจียเหอได้ยินคำถามของเธอแล้วก็หัวเราะออกมา “ไม่ร้องนี่ไม่ดีเหรอ? หรือคุณอยากให้เขาร้องไห้”
“ฉันก็แค่เป็นห่วง” หลินเซี่ยตอบ
“ไม่ต้องห่วงหรอก นอนกันเถอะ ถึงกลางดึกถ้าเขาร้องไห้ขึ้นมาจริง เดี๋ยวเราก็ตื่นมาดูเขาเอง”
“อย่ากอดแน่นขนาดนี้สิ หายใจไม่ออกแล้ว” หลินเซี่ยโอดครวญเพราะเขาเริ่มกอดแน่นจนเจ็บคอ
เฉินเจียเหอจึงคลายอ้อมแขนลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
เขาปิดไฟลงแล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ส่วนหลินเซี่ยที่ถูกเขากอดไว้ก็พลอยหลับตามไปด้วย
ในขณะที่หลับไหลอยู่นั้น ก็เหมือนได้ยินเสียงเสี่ยวหู่ร้องไห้
หลินเซี่ยสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วรีบลุกขึ้นนั่งทันที
เฉินเจียเหอยังไม่ตื่น เธอจึงไม่ได้ปลุกเขา และลงมาข้างล่างคนเดียว
ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสี่ยวหู่ดังมาจากห้องพ่อกับแม่
“แม่ เสี่ยวหู่ร้องไห้เหรอคะ?”
โจวลี่หรงเปิดประตู กำลังอุ้มปลอบเสี่ยวหู่อยู่
เฉินเจิ้นเจียงก็ยังไม่นอน ในมือถือขวดนมของเสี่ยวหู่อยู่ ดูเหมือนจะกำลังป้อนนมให้
ดึกป่านนี้แล้ว เห็นพวกเขาไม่ได้พักผ่อนเลย หลินเซี่ยก็รู้สึกผิดขึ้นมา จึงบอกกับโจวลี่หรงว่า “แม่ งั้นฉันอุ้มเขาขึ้นไปข้างบนนะคะ”
เสี่ยวหู่เห็นหลินเซี่ยแล้วก็ยื่นมือน้อยๆ ออกมา ทำท่าจะเข้ามาซุกในอ้อมกอดของหลินเซี่ย
หลินเซี่ยอุ้มเขาออกมาวางบนโซฟา ลองป้อนนมขวดดู แต่เสี่ยวหูไม่ยอมกินเลย
มือเล็กๆ ของเขาลูบคลำไปมาบนหน้าอกของเธออย่างคุ้นเคย ศีรษะเล็กๆ ก็ซุกไซ้ไปที่อ้อมกอดของเธอ
หลินเซี่ยจะป้อนนมขวดให้ เขาก็ปัดขวดนมจนเกือบหล่น
“แม่คะ ป้อนแบบนี้ไม่ได้ผล หนูอุ้มขึ้นไปป้อนนมข้างบนดีกว่า”
หลินเซี่ยเลยต้องอุ้มเสี่ยวหูขึ้นไปข้างบน
คืนแรกของการหัดหย่านมเสี่ยวหู่จึงจบลงด้วยความล้มเหลว
ตอนที่เธอเข้าห้อง เฉินเจียเหอตื่นขึ้นมาพอดี
เขาเห็นเสี่ยวหู่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารอยู่ในอ้อมกอดของหลินเซี่ย เขาจึงถามว่า “อ้าว ทำไมอุ้มกลับขึ้นมาล่ะ”
หลินเซี่ยถอนหายใจ “เขาดื้อมากเลยค่ะ หย่านมไม่ได้เลย”
พอถึงเวลานี้ ก็ขาดเธอไม่ได้เลย
หลินเซี่ยสงสารลูก ไม่อยากใจร้ายไม่ยอมให้ลูกกินนม จึงพูดว่า “ช่างเถอะ ให้นมอีกหน่อยแล้วกัน”
เธอนอนบนเตียง ปล่อยให้ลูกดูดนมจนกระทั่งหลับไป
“แม่ ตอนนั้นแม่ทำให้สามพี่น้องหย่านมยังไงเหรอคะ” หลินเซี่ยมองโจวลี่หรงอย่างสงสัยในเช้ารุ่งขึ้น พลางอยากจะขอคำแนะนำ
โจวลี่หรงตอบ “แม่ทำงานยุ่ง ถ้าว่างกลับมาบ้านถึงจะให้กินนม แต่ตอนที่ไม่ได้กลับมาก็ไม่มีทางเลือก เวลาที่พวกเขาหิว ยายให้กินอะไรก็กินอันนั้นแหละ”
ตอนนั้นไม่มีนมผง หิวมาก ๆ ก็กินข้าวต้ม น้ำแกง ทุกอย่างล้วนอร่อยไปหมด
หลินเซี่ย “!!!”
โจวลี่หรงนึกถึงเรื่องราวในอดีต แล้วพูดอย่างยิ้ม ๆ ว่า “แต่ว่า ตอนหย่านมเจียวั่งลำบากหน่อย”
ลูกชายคนเล็กถูกตามใจหน่อย ตอนอายุหนึ่งขวบก็ยังกินนมอยู่
คุณย่าเฉินที่กำลังเล่นกับเสี่ยวหู่อยู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ใช่ ตอนนั้นเพื่อให้เจียวั่งหย่านม แม่สามีของเธอน่ะโหดร้ายมากเลยนะ ถึงกับเอาพริกป่นมาทาที่หน้าอกตัวเอง”
แม่สามีเธอนี่ใจเด็ดจริงๆ
หลินเซี่ยมองโจวลี่หรงด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง “แม่คะ แบบนี้ได้ผลจริงเหรอคะ?”
โจวลี่หรงกระแอมไอเบาๆ สีหน้าลำบากใจ “ได้ผลน่ะได้ผลอยู่ แต่ลูกจะร้องไห้น่าสงสารมากเลยนะ”
คุณย่าเฉินได้ยินบทสนทนาระหว่างแม่ลูกสะใภ้ จึงมองหลินเซี่ยอย่างจริงจัง “เซี่ยเซี่ย เธอห้ามใช้วิธีโหดร้ายแบบนี้กับเหลนฉันเด็ดขาดนะ เด็กจะทรมานเกินไป”
ตอนนั้นเจียวั่งเลียผงพริกไปเต็มคำ ร้องไห้ทรมานแทบขาดใจจากอาการเผ็ดแสบ แค่นึกถึงภาพนั้นคุณย่าเฉินก็หัวใจสลาย
“คุณย่าคะ ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ” หลินเซี่ยหัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นแววตาเอาจริงเอาจังของคุณย่า
คุณย่าเฉินกล่าว “เสี่ยวหู่ยังเล็กอยู่ รอให้ครบขวบหนึ่งก่อนค่อยหย่านมก็ยังไม่สาย เธอมีน้ำนมตั้งเยอะแยะ ไม่ให้ลูกกินก็เสียของเปล่าๆ”
“คุณย่าคะ น้ำนมไม่มีประโยชน์แล้วค่ะ ให้นมแม่ต่อไปจะส่งผลต่อการเจริญเติบโตของเด็กนะคะ”
หลินเซี่ยพูดจบ เห็นคุณย่ายังคงดื้อดึงก็รู้ดีว่าพูดไปคงไร้ประโยชน์ จึงยุติบทสนทนา “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันยังไม่หย่านมเขาก็ได้”
ถึงอย่างไรเมื่อกลับไปถึงบ้านตัวเองแล้ว คุณย่าก็ไม่รู้หรอกว่าเธอจะให้ลูกหย่านมอย่างไร
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
สงสารเจียวั่งอะ โดนให้หย่านมแบบโหดร้ายมาก ถ้าเป็นที่ไทยก็คงได้กินบอระเพ็ดแทน ทรมานพอกัน
ไหหม่า(海馬)
