ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 888 พบทางออกในการระบายอารมณ์
ตอนที่ 888 พบทางออกในการระบายอารมณ์
หลังจากที่เซี่ยปิงจากไป คุณแม่เซี่ยก็เข้าห้องนอน ทั้งร่างดูเหมือนคนป่วยหนัก นิ่งเงียบไม่พูดจาและขังตัวเองอยู่ในห้อง พร้อมกับสั่งให้ทุกคนออกไป
เซี่ยไห่โกรธจัด เดินด่าคนอยู่ในลานบ้านใหญ่
“ไอ้เลว ไอ้คนใจร้าย ไอ้แก่ตายยาก ตอนนี้รู้จักมาหาพวกเราแล้วเหรอ ตอนที่แกหนีไปกับนังแพศยานั่นทำไมไม่นึกถึงพวกเราบ้างล่ะ?”
“ไอ้หอกหัก ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ เป็นมะเร็งตับใช่ไหม? นี่แหละผลกรรมของแก ขอให้แกทรมานบนเตียงคนไข้จนตายไปเลย”
เซี่ยไห่เอามือเท้าสะเอวด่าคนในลานบ้าน ส่วนเซี่ยเหลยก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเช่นกัน
ลินดาขมวดคิ้วดึงแขนเซี่ยไห่ “พอได้แล้ว คุณจะสงบลงหน่อยได้ไหม? ให้คุณน้าได้พักผ่อนบ้างสิ”
เซี่ยไห่ก็กลัวจะกระทบจิตใจของแม่ เขาตัดสินใจทันที “ไป ผมจะออกไปด่าข้างนอก”
หลินจินซานต้องไปทำงานตอนกลางคืน ปกติคู่สามีภรรยาจะกลับบ้านตัวเอง เซี่ยไห่จึงกำชับชุนฟางก่อนออกจากบ้านว่า “ชุนฟาง เธออยู่บ้านนี้นะ คอยดูแลย่าให้ดี ถ้ามีอะไรให้โทรหาพวกเรา”
เซี่ยไห่นั่งที่นั่งข้างคนขับ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เสียดายที่ไม่ได้ซ้อมเซี่ยปิงให้สาแก่ใจสักยก
“บ้าเอ๊ย ยังตั้งชื่อว่าเซี่ยปิง เชื่อมโยงกับชื่อของพวกเราพี่น้องอีก ช่างอัปมงคลจริงๆ”
เซี่ยไห่บ่นไปตลอดทาง จนลินดาปวดหัวเพราะถูกรบกวน “คุณใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม? คนที่ชื่อเซี่ยปิงนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายนะ เขาเองก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน”
ลินดาในฐานะคนนอก ได้ฟังบทสนทนาของพวกเขาตลอด หล่อนเห็นได้ชัดว่าผู้ชายที่ชื่อเซี่ยปิงนั้นสุภาพและวางตัวดีเพียงใด อีกทั้งเขายังไม่ค่อยสนิทกับพ่อของตัวเองตั้งแต่เด็ก ถือว่าเป็นเหยื่อของเหตุการณ์ในอดีตเช่นกัน
เซี่ยไห่ระเบิดอารมณ์
“เหยื่ออะไรกัน? แม่ของเขาเป็นเมียน้อย เขาก็เป็นลูกนอกสมรส ยังไงก็เป็นตัวอัปรีย์”
ลินดาขับรถมาถึงบ้านของตัวเอง หล่อนพยายามปลอบประโลมอารมณ์ของเซี่ยไห่อย่างอดทน “ทุกอย่างเป็นความผิดของคนๆ นั้น คุณอย่าไปโทษคนอื่นเลย อย่าเก็บเรื่องนี้มาคิดมากด้วย คนๆ นั้นตอนนี้ก็ได้รับผลกรรมแล้ว”
ทว่าคำปลอบของลินดาไม่ได้เข้าหูเซี่ยไห่เลย เขาจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ได้ยินมาว่าไอ้คนใจร้ายนั่นเป็นมะเร็งตับ จู่ๆ เขาก็หรี่ตาลง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม มองไปที่ลินดา
“ผมจะไปบอกเขาว่า พวกเราจะไม่มีวันให้อภัยเขาตลอดชีวิตนี้ เพราะรู้สึกอับอายที่มีพ่อแบบนี้”
แต่พอคิดอีกทีก็พบว่าหากทำเช่นนั้น ไอ้คนใจร้ายนั่นก็จะได้เห็นเขา ได้รู้ว่าลูกชายคนนี้ตอนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร แบบนั้นก็จะเป็นการทำให้ความปรารถนาของไอ้คนใจร้ายนั่นสำเร็จโดยอ้อมน่ะสิ
ไม่ได้ เขาไม่สามารถไปพบคนคนนั้นได้
โดยไม่รู้ว่าอะไรดลใจ เซี่ยไห่หันไปมองลินดา และเอ่ยถาม
“คุณรู้จักคนในวงการบันเทิงที่เป่าซื่อใช่ไหม?”
“คุณจะทำอะไร?” ลินดามองเขาด้วยสีหน้าระแวง
ตอนนี้คนคนนี้บ้าไปแล้ว
เซี่ยไห่พูดว่า “ผมจะเขียนจดหมาย ฝากคนส่งไปให้เขา”
“ทำเหมือนว่าในโลกนี้ไม่มีคนคนนั้นไม่ได้หรือ? คุณสงบลงหน่อย” ลินดามองเขาและพูดปลอบโยนเสียงนุ่มนวล “อย่าเสียใจกับคนที่ไม่คู่ควรอีกเลย คุณควรปล่อยวางได้แล้ว”
เซี่ยไห่ก้มหน้าลง ดวงตาซ่อนอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “คุณรู้ไหม ตอนที่เขาหนีไปกับเมียน้อย ผมอายุแค่สามขวบ เขาไม่มีความรู้สึกกับแม่ผม แต่พวกเราสามคนเป็นลูกแท้ๆ ของเขาไม่ใช่หรือ? ถ้าเขาไม่รักแม่ผม ทำไมถึงมีลูกกับท่าน? พอมีแล้วก็ไม่เลี้ยงดู ในช่วงปีเหล่านั้นพวกเราอยู่อย่างต่ำต้อยเหมือนมด คุณรู้ไหมว่าการถูกเยาะเย้ยรังแกมันเป็นยังไง? คุณรู้ไหมว่าความหิวโหยมันเป็นยังไง? คุณรู้ไหมว่าผมเห็นแม่ลำบากขนาดนั้น ในใจผมเจ็บปวดแค่ไหน?”
เขาทุบโต๊ะหนึ่งที กลั้นเสียงตะโกนไม่อยู่ “ไอ้แก่บ้านั่นมันมีสิทธิ์อะไรมาตามหาพวกเรา? มันมีสิทธิ์อะไร?”
ลินดามองดูสีหน้าที่เจ็บปวดของเซี่ยไห่ ในฐานะคนที่รักเขา หัวใจของหล่อนก็พลอยเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด
หล่อนจับมือของเขาไว้แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “ได้ ฉันสนับสนุนคุณ คุณอยากเขียนอะไรก็เขียนเถอะ ฉันจะฝากคนส่งจดหมายให้คุณเอง”
ความทุกข์ของเขา หล่อนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?
แทนที่จะเกลี้ยกล่อมให้เขาใจกว้าง ก็ปล่อยให้เขาได้ระบายดีกว่า
ในเมื่อคนแก่คนนั้นกำลังตามหาพวกเขาอยู่ ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้ให้เซี่ยไห่ได้ระบายความเจ็บปวดและความเกลียดชังในใจออกมาให้หมด
“จริงเหรอ? คุณมีเส้นสายด้วยเหรอ?” ดวงตาของเซี่ยไห่กะพริบเล็กน้อย มองลินดาด้วยความคาดหวังแล้วถาม
ลินดาพยักหน้า “ฉันมีคนรู้จักในวงการบันเทิงที่เป่าซื่อ ถ้ารู้ที่อยู่ของอีกฝ่าย ส่งจดหมายไปให้ก็ไม่มีปัญหา”
ติดเพียงตอนนี้ไม่รู้ว่าเซี่ยปิงคนนั้นอยู่ที่ไหน
ลืมถามที่อยู่ของคนแก่คนนั้นไปเสียแล้ว
แน่นอนว่า ในสถานการณ์วันนี้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะคุยเรื่องที่อยู่
“วันนี้คุณพักก่อนก่อนเถอะ ฉันเดาว่าเซี่ยปิงคนนั้นคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เมื่อเขามาครั้งหน้าก็ค่อยถามที่อยู่ตาแก่คนนั้นจากเขา”
“อืม”
อารมณ์ของเซี่ยไห่พลันผ่อนคลายขึ้นมาทันที
ความทุกข์ระทม ความเจ็บปวด และความเกลียดชังตลอด 30 ปีของเขา ในที่สุดก็กำลังจะได้ระบายออกมา
ลินดารินน้ำมาให้ แล้วบอกให้เขาดื่มน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ และพักผ่อนแต่หัวค่ำ
ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เป็นหลินจินซานโทรมา
“อารอง แย่แล้ว”
เซี่ยไห่พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ “มีอะไรอีกล่ะ?”
หลินจินซานเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอ่ยปากอย่างระมัดระวัง “เซี่ยปิงคนนั้น ตอนนี้กำลังดื่มเหล้าอยู่ในห้องเต้นรำ แถมยังสั่งเหล้าฝรั่งที่แพงที่สุดด้วย พวกเราจะไล่เขาออกไปดีไหม หรือว่า…”
หลินจินซานไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไร จึงโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากเซี่ยไห่
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ขอให้หาทางออกที่ลงตัวได้นะคะ ความแค้นใน 30 นี้ควรจบสิ้นได้แล้ว
ไหหม่า(海馬)
