ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 946 ความรักของแม่อันล้นเหลือ
ตอนที่ 946 ความรักของแม่อันล้นเหลือ
ลินดายังคงไม่สนใจ ทำท่าไม่อยากไปเท่าใด “คุณพาพวกหล่อนไปก็พอแล้ว จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับมา เซี่ยเซี่ยยังมีงานอีกมากที่ต้องทำ ฉันไม่มีเวลาเที่ยวเล่นกับคุณหรอก เรื่องท่องเที่ยวค่อยว่ากันทีหลังเมื่อมีโอกาส”
เซี่ยไห่ตระหนักว่าแฟนของเขาไปต่างประเทศบ่อย คำว่า “เปิดหูเปิดตา” จึงไม่เหมาะสมที่จะใช้กับหล่อน
เขาพูดว่า “ผมจัดการเรื่องห้องเต้นรำเรียบร้อยแล้ว ไปสักไม่กี่วันก็ไม่มีปัญหาอะไร ที่ไซต์ก่อสร้างก็มีเซี่ยเซี่ยดูแลอยู่ คุณที่นี่ก็ไม่มีอะไรมาก ไปกับผมเถอะ”
เซี่ยไห่ถอนหายใจอย่างหดหู่ “ที่สำคัญคือพวกหล่อนทั้งสามคนเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชายคนเดียวพาพวกหล่อนออกไปไม่ค่อยสะดวก พวกหล่อนทั้งสามคนไม่เคยออกไปไกลบ้าน ระหว่างทางต้องมีคนดูแล จัดการเรื่องที่พักอะไรพวกนี้ ถ้าผมไปด้วยก็แปลก ไม่ไปด้วยก็ไม่สบายใจ คุณไปกับผมด้วยกัน พวกคุณเป็นผู้หญิงด้วยกัน ไม่ว่าจะทำอะไรก็สะดวกกว่า”
“นอกจากนี้ ผมก็อยากสำรวจที่เซี่ยงไฮ้ด้วย ดูว่าต่อไปจะมีโอกาสทำธุรกิจไปที่นั่นได้ไหม ถึงแม้จะไม่มีโอกาส พวกเราไปดูการพัฒนาของเมืองใหญ่ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาห้องเต้นรำของผมที่นี่ด้วย คุณไปกับผมก็จะช่วยให้ความเห็นกับผมได้มากมาย”
“ไปเถอะนะ ไปด้วยกันนะ?” เซี่ยไห่ดึงแขนของลินดาพลางอ้อนวอน
ลินดาถูกเขารบเร้าจนทนไม่ไหว จึงต้องตอบว่า “ฉันจะลองพิจารณาดู”
ลินดา “!!!”
เขายิ้มพลางพูดว่า “พวกเรานั่งเครื่องบินไป เร็วมากเลย จัดการเรื่องที่พักเสร็จแล้วก็เที่ยวสักสองวันค่อยกลับมา”
ลินดามองเซี่ยไห่ด้วยสีหน้าที่แทบจะพูดไม่ออก
คนคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน!
แต่ในเมื่อซื้อตั๋วแล้ว โดยไม่ให้หล่อนได้ปฏิเสธ ลินดาจึงจำต้องตกลง
เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนไปเยี่ยมเซี่ยอวี่และบอกลาหล่อนก่อนเดินทาง
เซี่ยอวี่กำลังพักฟื้นหลังคลอด เมื่อได้ยินว่าทั้งคู่จะไปเซี่ยงไฮ้ หล่อนก็พยักหน้ารับรู้ บอกให้พวกเขาไปเที่ยวให้สนุก
ในตอนที่หล่อนเพิ่งคลอดลูกได้สองวัน ความรักและความผูกพันแบบแม่ลูกยังไม่มากนัก
แต่หลังจากพักฟื้นจนมีเรี่ยวแรงมากขึ้น สายตาของหล่อนก็จับจ้องอยู่ที่ลูกน้อยตลอดเวลา ไม่ค่อยสนใจสิ่งอื่นหรือคนอื่นมากนัก
ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ลูกเพียงอย่างเดียว
หล่อนนั่งอยู่บนเตียง ฟังลินดาคุยกับเซี่ยไห่ ขณะที่ดวงตามองดูทารกน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างอ่อนโยน ไม่ละสายตาไปจากลูกแม้แต่วินาทีเดียว ลินดากับเซี่ยไห่ต่างก็จ้องมองเด็กน้อยเช่นกัน หัวข้อสนทนาของทุกคนจึงวนเวียนอยู่แต่เรื่องเด็ก
เซี่ยไห่ถามเซี่ยอวี่อย่างตื่นเต้น “พี่สาว พี่อยากได้ของขวัญอะไร? พวกเราจะซื้อกลับมาฝาก”
“ฉันไม่อยากได้ของขวัญหรอก ถ้านายอยากซื้อก็ซื้อให้หลานสาวของนายสิ” เซี่ยอวี่พูดกับเซี่ยไห่พลางเล่นกับลูกสาวของตัวเอง “ซื้อของขวัญดีๆ ให้ลูกสาวฉันนะ ไม่งั้นพวกเราจะไม่รับ”
เซี่ยไห่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ จะให้เขาพูดอะไรได้อีกล่ะ ในเมื่อเขาก็มีความสุขที่ได้ซื้อของขวัญให้หลานสาวอยู่แล้ว
“เสี่ยวเย่จือของฉันช่างว่านอนสอนง่ายจริงๆ หิวหรือเปล่าจ๊ะ?” เซี่ยอวี่พูดยิ้มๆกับลูกน้อยในอ้อมแขน
หล่อนไม่อยากปล่อยให้ลูกออกจากอ้อมกอดแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่ตอนที่ลินดากับเซี่ยไห่นั่งคุยกันอยู่ข้างๆ หล่อนก็ยังคงสนใจแต่ลูกสาวตัวน้อย จนดูเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใด
ดวงตาของเซี่ยอวี่เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อลูกสาว หล่อนจ้องมองทารกน้อยในอ้อมกอดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนโยน พลางเล่นกับลูกน้อยอย่างทะนุถนอม ส่วนเซี่ยไห่นั้นได้แต่มองตาละห้อย อยากจะอุ้มหลานสาวบ้าง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอ เพราะเซี่ยอวี่ไม่ยอมให้โอกาสเขาได้อุ้มหลานสาวเลยแม้แต่น้อย
ในที่สุดเซี่ยไห่ก็ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงตัดสินใจเตือนเซี่ยอวี่อย่างระมัดระวังว่า “พี่สาว พี่ควรพักบ้างนะ ปล่อยให้เด็กนอนเถอะ พี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าเด็กแรกเกิดไม่ควรอุ้มบ่อยเกินไป ไม่งั้นจะติดเป็นนิสัย พอวางลงก็จะร้องไห้เอา”
เซี่ยอวี่ไม่สนใจคำเตือนนั้น “ถ้าวางลงแล้วร้องไห้ ก็อุ้มไว้แบบนี้แหละ”
ลินดา “…”
หล่อนรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าดูแปลกไปอย่างกะทันหัน
นี่ยังเป็นดาราดังคนเดิมที่เคยพูดตลอดเวลาว่าไม่ต้องการผู้ชาย ไม่ต้องการลูก อยากทำงานอย่างเดียวหรือ?
อีกฝ่ายเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? หรือว่าผู้หญิงหลังจากมีลูกแล้วจะมองเห็นแต่ลูกจริงๆ?
เย่ไป๋นำอาหารเข้ามาให้เซี่ยอวี่ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนให้หล่อนกินข้าว
เซี่ยอวี่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา เพียงแต่บอกให้วางไว้ก่อน หล่อนจะอุ้มลูกสักพักแล้วค่อยกิน
เซี่ยไห่มองดูภาพตรงหน้า และพบว่าพี่สาวของเขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจพวกเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้หล่อนยังไม่สนิทสนมกับเย่ไป๋มากนักด้วย ราวกับว่าในใจและสายตามีแต่ลูกเท่านั้น
หลินเซี่ยหลานสาวของเขาหลังจากคลอดลูกก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นะ นี่คงเป็นความแตกต่างระหว่างคุณแม่วัยกลางคนกับแม่อายุน้อยสินะ?
เย่ไป๋ถือชามไว้ มองไปทางเซี่ยไห่ด้วยสายตาที่ทั้งจนปัญญาและเอ็นดู พลางถอนหายใจ
สายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูนั้น พูดตามตรงแล้ว เซี่ยไห่ก็รู้สึกสะท้อนใจเล็กน้อย
“พี่สาว กินข้าวก่อนเถอะ ผมจะอุ้มเด็กสักหน่อย พวกเราจะไปเซี่ยงไฮ้ตอนกลางคืนนี้ จะไม่ได้เจอหลานหลายวันเลยนะ”
เซี่ยอวี่ไม่ค่อยวางใจให้เซี่ยไห่อุ้มลูกสาวของตน แต่เซี่ยไห่ยืนกรานจะอุ้ม เซี่ยอวี่จึงพูดว่า “งั้นไปล้างมือก่อนนะ”
“ผมเพิ่งล้างมือมาเมื่อกี้นะ” เซี่ยไห่กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย
ส่วนเซี่ยอวี่มีท่าทีเด็ดขาด “ล้างอีกครั้ง”
หล่อนมองเด็กน้อยในอ้อมแขน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ถ้าคุณอาไม่ล้างมือ เราจะไม่ให้เขาอุ้มนะ เดี๋ยวเอาเชื้อโรคมาติดหนู”
เซี่ยไห่จ้องเซี่ยอวี่อย่างขัดใจ แต่ก็ยอมไปล้างมืออย่างว่าง่าย
นึกถึงเมื่อก่อน โจวลี่หรงยังค่อนข้างอ้อมค้อมในการบอกให้พวกเขาล้างมือ เขายังกล้าเถียงกลับไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้พอเป็นพี่สาวของเขา หล่อนกลับสั่งตรงๆ และเด็ดขาด
เขาไม่พอใจนัก แต่ไม่กล้าพูดอะไร
แต่เพื่อที่จะได้อุ้มหลานสาว เขาจำเป็นต้องทำตามอย่างว่าง่าย
เซี่ยไห่จูงลินดาไปล้างมือ เขาตั้งใจถูมือแรงๆ จนมือแดงก่อนที่จะออกมาจากห้องน้ำ
เซี่ยอวี่มองมือของเขาอย่างละเอียด พยักหน้า “ใช้ได้แล้ว อุ้มได้”
หล่อนส่งเด็กให้เซี่ยไห่ เซี่ยไห่นั่งบนเก้าอี้อุ้มเด็กอย่างระมัดระวัง แต่เซี่ยอวี่ก็ยังไม่วางใจ บอกว่าเซี่ยไห่อุ้มเด็กแบบนี้ ลูกสาวของหล่อนจะรู้สึกไม่สบาย ไม่กี่นาทีก็ให้เขารีบอุ้มกลับมา
เซี่ยไห่นึกฉุนขึ้นมาทันที “พี่สาว พี่จะมากเกินไปแล้วนะ ก่อนหน้านี้ผมก็อุ้มเสี่ยวหูแบบนี้แหละ เซี่ยเซี่ยยังบอกว่าผมอุ้มได้ดีมาก ทำไมพอเป็นพี่แล้วถึงใช้ไม่ได้ล่ะ ดูสิ เด็กมีความสุขมากเลยนะ”
แต่เซี่ยอวี่ไม่ฟังคำพูดของเขาเลย “นายไม่รู้วิธีอุ้มหรอก วางบนเตียงเถอะ นายนั่งข้างๆ ดูก็พอแล้ว”
“งั้นให้ลินดาอุ้มดูสิ”
ลินดาไม่กล้าอุ้มเด็กตัวแค่นี้เลย แม้หล่อนจะชอบเด็กมาก และยิ่งเห็นลูกของเซี่ยอวี่แล้วยิ่งชอบ แต่ตอนนี้เซี่ยอวี่เหมือนคนคลั่ง จู้จี้จุกจิก รู้สึกว่านอกจากตัวเองแล้ว จะไม่มีใครดูแลลูกได้ดีเท่าตน กังวลนู่นนี่ไปหมด
เด็กยังเล็กมาก ส่วนลินดาเองก็ไม่ค่อยเชี่ยวชาญในการอุ้มเด็กจริงๆ
เซี่ยอวี่ไม่ไว้ใจให้ใครอุ้มลูก ทั้งสองคนจึงได้แต่นั่งดูอยู่หน้าเตียงสักพัก
ลินดาพูดกับเซี่ยอวี่ว่า “เธอพักผ่อนให้ดีๆ นะ ต้องดูแลตัวเองหลังคลอดให้ดี หลังจากครบกำหนดอยู่เดือนแล้ว พวกเราก็จะกลับไปทำงานกัน”
ไหนจะตอนที่ต้องให้นมลูกอีก
ลินดาสังเกตเห็นความกังวลของเซี่ยอวี่ หล่อนมองเซี่ยอวี่อย่างจริงจังและเตือนว่า “เธออย่าได้เปลี่ยนใจนะ ฉันได้เซ็นสัญญากับคนอื่นแล้ว บทบาทก็ได้กำหนดไว้แล้ว”
“ฉันไม่ได้เปลี่ยนใจหรอก ฉันแค่กำลังคิดว่าถ้าฉันเข้ากองถ่าย แล้วลูกจะทำยังไง? หล่อนต้องกินนม ฉันคงจะคิดถึงหล่อนมาก”
แค่คิดถึงความเป็นไปได้ที่หล่อนอาจจะไม่ได้เจอลูกทั้งวันหรือหลายวัน เซี่ยอวี่ก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวลแล้ว
ลินดากลัวว่าเซี่ยอวี่จะยิ่งคิดมากฟุ้งซ่านเพราะเรื่องลูก จึงรีบเสนอความคิดว่า “เธอก็พาลูกไปอยู่ข้างๆ กองถ่ายเหมือนกับเซี่ยเซี่ยได้นะ พอเลิกงานก็จะได้เจอลูก และให้นมหล่อนได้อย่างสะดวก”
เซี่ยไห่ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “พอเถอะ เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลัง พวกเราควรไปกันได้แล้ว”
เขารู้สึกว่าพี่สาวของเขาเพิ่งคลอดลูกเสร็จ ความรู้สึกตื่นเต้นและความเหนื่อยล้ายังไม่จางหาย รอไปอีกสักพัก หล่อนน่าจะใจเย็นลงแล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
พี่ไห่มัดมือชกนี่นา ลินดาจะทำไงได้นอกจากต้องไปด้วย
อาหญิงเริ่มเผชิญกับความรู้สึกไม่อยากห่างลูกเหมือนเซี่ยเซี่ยแล้วล่ะสิ ใช้วิธีแบบเซี่ยเซี่ยก็ได้นะ
ไหหม่า(海馬)
