ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 - ตอนที่ 963 สำเร็จแล้ว ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว
ตอนที่ 963 สำเร็จแล้ว ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว
เดิมทีหลินเซี่ยรู้สึกเหนื่อยมาก แต่ตอนนี้ความเหนื่อยล้าพลันหายเป็นปลิดทิ้งเพราะความตื่นเต้น ทำให้เธอร่วมเต้นรำไปกับคนอื่นๆ
ผู้อำนวยการหวังยิ้ม พูดกับโจวลี่หรงว่า “คุณแม่เจียเหอ คุณก็ไปเต้นด้วยสิ”
โจวลี่หรงยิ้มอย่างเขินๆ แล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ “ฉันอุ้มหลานอยู่ค่ะ”
“งั้นผมอุ้มเอง” ผู้อำนวยการหวังกล่าวอย่างกระตือรือร้น แล้วรับเด็กน้อยมาจากมือของโจวลี่หรง “เสี่ยวหู่ ให้คุณปู่หวังอุ้มนะ”
เสี่ยวหู่ไม่ได้เขินอายคนแปลกหน้าเลย อีกทั้งยังเจอกับผู้อำนวยการหวังบ่อยๆ จึงไม่ถือว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า
ผู้อำนวยการหวังอุ้มเขาไว้ นอกจากจะไม่ร้องไห้ไม่งอแง เขายังยิ้มให้ผู้อำนวยการหวังอีกด้วย
“คุณแม่เจียเหอ คุณไปเถอะ”
“ฉัน…” โจวลี่หรงไม่คิดว่าการใช้หลานชายตัวน้อยเป็นโล่กำบังจะไม่ได้ผล หล่อนรู้สึกเก้อเขินและอึดอัดใจ
หลินเซี่ยเห็นเสี่ยวหู่ถูกผู้อำนวยการหวังอุ้มไป เธอจึงเดินเข้ามาและดึงโจวลี่หรงเข้าไปในแถวทันที
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เต้นไปมั่วๆ ก็ได้ วันนี้มีความสุขกันขนาดนี้ ถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปในตัวนะคะ”
โจวลี่หรงไม่เคยเต้นรำมาก่อน ตอนนี้ถูกบังคับให้ทำ หล่อนก็เบียดอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เคลื่อนไหวมือและเท้าพร้อมกัน ดูเหมือนคนโง่
“แม่ เต้นตามฉันนะคะ”
แม้จะมีหลินเซี่ยคอยนำ แต่โจวลี่หรงไม่มีประสบการณ์เลย หล่อนรู้สึกอึดอัดมาก เต้นไปได้ไม่กี่ท่าก็ตัดสินใจถอนตัวออกจากแถวอย่างเด็ดขาด
สำหรับหล่อนแล้ว มันช่างน่าอึดอัดใจเหลือเกิน
“ผู้อำนวยการหวัง ฉันขออุ้มเด็กเองนะคะ”
ผู้อำนวยการหวังเห็นว่าโจวลี่หรงไม่ชอบเต้นรำจริงๆ จึงจำใจส่งเด็กให้หล่อน
พรุ่งนี้หู่จือยังต้องไปโรงเรียน โจวลี่หรงจึงพาพวกเขากลับบ้านเพื่อนอนแต่หัวค่ำ
หู่จือได้ยินว่าพ่อของเขาจะกลับมา ก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
ในสายตาของเขา พ่อของเขาคือวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่
หลินเซี่ยรู้สึกตื่นเต้นจนไม่มีอาการง่วงนอนในคืนนี้
เธอมองดูรอยยิ้มสดใสที่เปล่งประกายบนใบหน้าของทุกคนในบริเวณที่พักของครอบครัวคนงานในคืนนี้ รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก
การพัฒนารถไฟรุ่นใหม่ประสบความสำเร็จ ไม่ใช่แค่เพราะวิศวกรรถไฟอย่างเฉินเจียเหอและคนอื่นๆ เท่านั้น แต่มันเป็นผลงานจากความร่วมมือร่วมใจของพนักงานทุกคน
ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่ กระทั่งหมุดตัวเล็กๆ ก็เป็นปัจจัยสำคัญที่ขาดไม่ได้บนเส้นทางแห่งความสำเร็จ
เธอเริ่มรู้สึกเคารพทุกคนในโรงงานรถไฟเมืองไห่เฉิงจากก้นบึ้งของหัวใจ
พวกเขาทุกคนช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน
วันรุ่งขึ้น หลินเซี่ยโทรศัพท์ไปหาชุมชนบ้านพักทหารแต่เช้าตรู่ เพื่อแจ้งข่าวดีนี้ให้ผู้เฒ่าเฉิน เฉินเจิ้นเจียงและคนอื่นๆ ทราบ
พอทุกคนที่เพิ่งตื่นนอนได้ยินข่าวดีนี้ ทั้งบ้านก็คึกคักขึ้นมาทันที
“เจียวั่ง รีบไปบอกเสี่ยวหลี่ให้เตรียมรถด่วน”
ผู้เฒ่าเฉินตื่นเต้นจนไม่อาจระงับได้ ต้องการไปยืนยันสถานการณ์ที่โรงงานยานยนต์โดยไม่คิดจะกินอาหารเช้าด้วยซ้ำ
“ได้ งั้นพวกเธอรีบหน่อย”ผู้เฒ่าเฉินรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก
เฉินเจิ้นเจียงกับเฉินเจียวั่งออกไปทำงาน ส่วนผู้เฒ่าเฉินกับคุณย่าเฉินนั่งรถพิเศษไปยังลานบ้านพักพนักงานโรงงานยานยนต์
ทันทีที่เข้าไปในบริเวณบ้านพัก ก็เห็นเศษกระดาษจากการจุดประทัดเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นด้านล่างตึก ผู้เฒ่าเฉินเห็นภาพนั้นก็รู้ว่าเรื่องสำเร็จแน่นอนแล้ว
เขากับภรรยาขึ้นไปบนตึกแล้วเคาะประตู พอเห็นหลินเซี่ย ประโยคแรกที่พูดก็คือรีบถามยืนยันกับเธออีกครั้งว่า “เซี่ยเซี่ย การทดสอบรถไฟสำเร็จแล้วใช่ไหม?”
“คุณปู่ คุณย่า ทำไมพวกท่านมาแต่เช้าแบบนี้ล่ะคะ?” หลินเซี่ยเห็นพวกเขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ
คุณย่าเฉินยิ้มพลางพูดว่า “ยังเช้าอยู่หรือ? ปู่ของเธอพอได้รับโทรศัพท์จากเธอก็ทนรออยู่เฉยๆ ไม่ไหวแล้ว”
“คุณปู่ มันเป็นเรื่องจริงค่ะ เฉินเจียเหอและพวกเขาจะกลับมาพรุ่งนี้” หลินเซี่ยเชิญพวกเขาเข้ามา “เชิญเข้ามานั่งก่อนค่ะ”
“ดีจังเลย ดีจังเลย ช่างดีเหลือเกิน” ผู้เฒ่าเฉินรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาถอนหายใจลึกๆ “ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว”
“เหล่าสหายที่โรงงานยานยนต์ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”
หลังอาหารเช้า พี่สาวหลิวและคนอื่นๆ มาหาหลินเซี่ย บอกว่าผู้อำนวยการหวังจะมาในอีกสักครู่ เพื่อปรึกษาเรื่องการซ้อมการแสดงกับทุกคน
หลินเซี่ยยิ้มแล้วเอ่ยปากว่า “แม่คะ ไปกับพวกเราด้วยกันนะคะ”
หลินเซี่ยหวังอย่างยิ่งว่าโจวลี่หรงจะออกไปร่วมกิจกรรมสันทนาการเหล่านี้กับเธอได้ หล่อนใช้ชีวิตอย่างเคร่งเครียดและจริงจังเกินไปแล้ว
การเต้นรำและขยับร่างกายไปมาเป็นการออกกำลังกาย และยังเป็นการเข้าสังคมกับเพื่อนบ้านในชุมชนอีกด้วย
โจวลี่หรงแสดงสีหน้าปฏิเสธ “เซี่ยเซี่ย อย่าทำให้แม่ลำบากใจเลย แม่เต้นไม่เป็นหรอก”
พี่สาวหลิวพูดว่า “คุณยายหู่จือ มันง่ายมากเลยค่ะ แค่ขยับตัวไปมาเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอกค่ะ”
“พวกเราทำเรื่องนี้ก็เพื่อความสนุกสนานเป็นหลัก ในฐานะที่คุณเป็นแม่ของเฉินกง ถ้าคุณไม่เข้าร่วม มันจะดูไม่เหมาะไม่ควรนะคะ?”
คำพูดของพี่สาวหลิวทำให้โจวลี่หรงมีสีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ
หล่อนรู้สึกดีใจจากก้นบึ้งของหัวใจที่โรงงานยานยนต์เมืองไห่เฉิงประสบความสำเร็จเช่นนี้ และแน่นอนว่าภูมิใจในตัวลูกชายด้วย
แต่หล่อนไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ทั้งเต้นรำและระบำยางเกอ หล่อนก็เต้นไม่เป็น
หลินเซี่ยเห็นได้ชัดว่าโจวลี่หรงไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมเลย จึงต้องช่วยแก้สถานการณ์ “พี่สาวหลิว อย่าทำให้แม่สามีของฉันลำบากใจเลยค่ะ ท่านไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก ฉันจะไปเข้าร่วมกับพวกคุณเอง”
“ได้ งั้นพวกเราไปกันเถอะ ไปฟังแผนจัดการของผู้อำนวยการหวังกัน”
หลินเซี่ยกำลังจะออกจากบ้าน เธอพูดกับผู้เฒ่าเฉินและคนอื่นๆ ว่า “คุณปู่ คุณย่า พวกคุณอยู่บ้านนะคะ ฉันจะไปปรึกษาเรื่องการซ้อมงานแสดงกับพี่สาวหลิวและคนอื่นๆ”
ผู้เฒ่าเฉินรู้สึกตื่นเต้นจนอยู่บ้านไม่ไหว เขาอยากฟังข่าวเกี่ยวกับการเปิดใช้งานรถไฟมากขึ้น จึงเสนอที่จะออกไปพร้อมกับหลินเซี่ยและคนอื่นๆ
ผู้เฒ่าเฉินตามหลินเซี่ยและคนอื่นๆ ไปที่โรงงานยานยนต์ พนักงานหลักและผู้จัดการโรงงานยังอยู่ที่แนวหน้าและยังไม่ได้กลับมา
ผู้อำนวยการหวังได้ยินว่าคุณปู่ของเฉินเจียเหอมาเยี่ยม จึงรีบต้อนรับอย่างอบอุ่นและอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการเปิดใช้งานรถไฟด่วนพิเศษรุ่นใหม่ที่โรงงานของพวกเขาพัฒนาขึ้น
“ผู้อำนวยการหวัง พวกคุณทุกคนทำได้ดีมาก!”
ผู้เฒ่าเฉินฟังคำอธิบายของผู้อำนวยการหวังแล้วรู้สึกตื่นเต้นมาก
เขาอุทานว่า “รถไฟเร็วขึ้นขนาดนี้ ต่อไปประชาชนจะเดินทางสะดวกขึ้น”
รถไฟความเร็วสูงที่พวกเขาวิจัยและผลิตในโรงงานยานยนต์ของพวกเขาสามารถวิ่งได้เฉพาะในเมืองที่พัฒนาแล้วเท่านั้น หากต้องการให้แพร่หลายไปยังพื้นที่ห่างไกล ก็ยังคงต้องพยายามต่อไป
“เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ ละ”
ผู้อำนวยการหวังพยักหน้า “ครับ มันจะดีขึ้นเรื่อยๆ”
“ผู้อำนวยการหวัง เห็นคุณยุ่งๆ แบบนี้ งั้นผมจะไม่รบกวนแล้ว”
ผู้เฒ่าเฉินรู้ว่าผู้อำนวยการหวังจะต้องจัดการให้พนักงานและครอบครัวซ้อมการแสดง จึงกลับบ้านไปก่อน
เขากลับมาที่ชุมชนบ้านพักทหารแล้ว และได้บอกข่าวดีนี้ให้กับสหายเก่าทุกคนในชุมชนบ้านพักทหารทราบ
สหายเก่าทั้งหลายเมื่อได้ยินข่าวดีเช่นนี้ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมาก แม้แต่สหายเก่าที่เกษียณมาจากการรถไฟคนหนึ่งก็ตื่นเต้นจนน้ำตาไหลพราก
“เยี่ยมมาก ทุกคนทำได้ดีมาก”
ชายชราจับมือผู้เฒ่าเฉินแล้วเขย่าอย่างแรง “เหล่าเฉิน เจียเหอทำได้ดีมาก!”
ผู้เฒ่าเฉินแก้ไขอย่างจริงจัง “เหล่าเจิ้ง นี่ไม่ใช่ความสำเร็จของเจียเหอคนเดียว แต่เป็นผลจากความพยายามของพนักงานทั้งหมดในโรงงานยานยนต์เมืองไห่เฉิงด้วย”
“ถูกต้อง ๆ นี่เป็นผลจากความพยายามร่วมกันของเหล่าสหายหนุ่มสาว เหมือนคลื่นลูกหลังที่ผลักดันคลื่นลูกก่อนในแม่น้ำแยงซีเกียงจริงๆ”
ผู้เฒ่าเจิ้งถามผู้เฒ่าเฉินว่า “พวกเขาจะกลับมาพรุ่งนี้ใช่ไหม? ฉันจะไปเยี่ยมพวกเขาพรุ่งนี้”
ผู้เฒ่าเฉินยิ้มและตอบว่า “ได้ ๆๆ พรุ่งนี้พวกเราไปต้อนรับพวกเขาที่สถานีรถไฟด้วยกัน”
………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เป็นตอนที่ทั้งรู้สึกขนลุกและฮึกเหิมเลยค่ะ คนสมัยนั้นเขาอุทิศตนเพื่อชาติกันจริงๆ
ไหหม่า(海馬)
