ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง - ตอนที่ 388 ห้องลับ (2)

ตอนที่388 ห้องลับ (2)

ตอนที่388 ห้องลับ (2)

ได้ยินว่าเป็น ภาพอักษรโบราณ คณบดีก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด รีบเอื้อมมือไปรับอย่างระมัดระวังและเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นว่า

“พอทราบหรือไม่ว่า ผลงานชิ้นนี้เป็นของผู้ใด?”

“ข้าผู้นี้เองก็ไม่ทราบ ต้องวานท่านช่วยเหลือสักแรงแล้ว”

ไป๋หลี่หานคลี่ยิ้มตอบ

เมื่อคณบดีคลี่ม้วนกระดาษเปิดขึ้นอย่างระมัดระวัง กวาดสายตามองอักษรบนแผ่นภาพอักษรอยู่สักครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เบิกตาโตเปล่งประกาย ตื่นเต้นสุดขีดจนกล่าวตะกุกตะกักแทบไม่เป็นภาษาว่า

“นะ-นี่…นี่…นี่มัน…ภาพอักษรของหวางซีจือ [1] ! นี่เป็นของแท้แน่นอน! ท่านราชาหมาป่าสวรรค์ได้มาจากแห่งหนใดรึ?!”

“สหายข้าคนหนี่งขายภาพอักษรนี้ให้ ทั้งยังภาพอักษรแบบนี้อีกสองม้วน ก็หวังเช่นกันว่าจะเป็นของหวางซีจือทั้งหมด จะอย่างไร คณบดีพอจะมีเวลาว่างเดินทางไปตรวจสอบให้ข้าหน่อยรึไหม?”

“ได้แน่นอน! ได้แน่นอน! ท่านราชาหมาป่าสวรรค์โปรดนำทาง เราชายชราจะช่วยสุดความสามารถ!”

คณบดีค่อยๆ ม้วนเก็บภาพอักษรในมือด้วยความระมัดระวังสุดขีด พวงแก้มเหี่ยวย่นของเขาแดงก่ำ เครายาวสีขาวโพลนสั่นกระเพื่อม

“เดือดร้อนท่านแล้ว เชิญ!”

ไป๋หลี่หานคลี่ยิ้มตอบเล็กน้อย ก้าวย่างขึ้นหนึ่งและนำทางออกไป

คณบดีรีบเดินติดตามไป๋หลี่หานไปทันควัน ก้าวฉับต่อเนื่องทิ้งเรือนพักและกิจกรรมก่อนหน้าทั้งหมดไว้เบื้องหลัง ขณะเดินก็ยังเอ่ยขึ้นว่า

“เราชายชราไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า ชั่วชีวิตนี้จะได้เห็นภาพอักษรของท่านหวางซีจือกับตาตัวเอง! ฟ้ามีตา! ฟ้ามีตาโดยแท้!”

ก่อนออกเดินทางจากไป ไป๋หลี่หานปรายหางตาส่งให้เซียถงอย่างลับๆ

ทุกคนทั่วผืนพิภพย่อมมีจุดอ่อน และดูเหมือนว่าจุดอ่อนของคณบดีก็คือ บรรดาผลงานอักษรสมับโบราณ แต่เซียถงกลับไม่ทราบเลยว่า จุดอ่อนของไป๋หลี่หานคือสิ่งใดกันแน่? นางลอบสังเกตการณ์ภาพฉากที่ทั้งสามเดินจากออกไปจนลับเส้นสายตา จากนั้นค่อยกระโดดลงมาจากต้นไม้ ย่องเบาเข้าไปในสวนหน้าเรือนพักประดุจผีเสื้อไร้ร่องรอย

หลังจากตรวจสอบสักครู่ใหญ่ จึงย่องเบาเป็นแมวขโมยเข้าไปภายในเรือน แลเห็นผืนกระดาษแผ่นหนึ่งที่อักษรน้ำหมึกยังไม่แห้งดี และพู่กันบนหินหมึกเคียงข้าง

เซียถงมองไปยังข้อความบนกระดาษแผ่นนั้น

‘ดอกเหมยผลิบานสะท้อนธารน้ำใส เสียงเกลียวคลื่นไหลเรียงสดับไพเราะ

เสียงนกน้อยใหญ่เจือแจวไพศาลไกล มิอาจลืมเลือนสารทฤดูกาล’

บทกวีสี่บรรทัดพรรณนาแนวคิดทางศิลป์ ลายเส้นปลายตวัด รวมถึงน้ำหนักหนักเบาระหว่างขีดเขียน เซียถงพยักหน้าให้ตัวเองทันทีอย่างลับๆ พินิจวิเคราะห์จากลายมือเช่นนี้ นี่เป็นคนๆ เดียวกับสายลับจากซีฉินที่เคยข้อความในกระดาษแผ่นนั้นไม่ผิดตัว

กวาดสายตามองโดยรอบ เครื่องใช้ภายในเรือนพักค่อนข้างเรียบง่ายไม่ซับซ้อน มีกระถางต้นไม้สูงตระหง่านเท่คนครึ่งคนจัดอยู่ตรงข้างประตูทางเข้า ส่วนที่เหลือตามกำแพงติดเป็นชั้นวางของ ประกอบไปด้วยตำราหนังสือที่ค่อนข้างเก่าจนออกเป็นสีเหลืองอ่อน

เคาะตามกำแพงและพื้นรอบตัวเรือนไม่มีส่วนใดผิดปกติ แต่นั่นก็มิอาจคลายความสงสัยภายในใจเซียถงลงได้ จึงเริ่มเคาะอีกครั้งอย่างละเอียดทุกระเบียบนิ้ว แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่พบเจอสิ่งใดผิดสังเกต จึงย้ายมาตรวจสอบในห้องนอนของคณบดีแทน นอกจากหนังสือและตำราการเขียนอักษรแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย แต่จะอย่างไร จากที่นางเฝ้าสังเกตการณ์ตลอดวันเต็ม คณบดีใช้เวลาโดยส่วนใหญ่หมดไปกับห้องนอน ดังนั้นแล้ว หากจะมีห้องลับสักที่ในนี้ ก็ควรจะเป็นห้องนอนนี่แหละ

เครื่องเรือนเครื่องใช้ภายในห้องนอนดูประณีตสวยงามกว่าห้องอื่นๆ ในเรือน ทั้งยังมีกระถางกล้วยไม้สีสันสวยงามเรียงรายอยู่หลายกระถาง เบ่งบานส่งกลิ่นหอมอยู่บนตัวเตียง ทิวทัศน์ในห้องนอนอยู่ติดกับทะเลสาบด้านหลังสถานศึกษา ระคอกคลื่นสีครามสั่นกระเพื่อมตามแรงลมที่พัดผ่าน นอนเล่นอยู่บนเตียงนี้สามารถดื่มด่ำไปกับบรรยายกาศทะเลสาบอันนิ่งสงบได้อย่างมีความสุข และหากทอดสายตามองออกไปไกลกว่านั้น จะมีหุบเขาหลายหลากตั้งสลับทับซ้อน ยอดเขาปลายสูงไม่สม่ำเสมอ และให้ความรู้สึกเพลิดเพลินจรรโลงใจเมื่อรับชม

เซียถงเดินตรงไปที่เตียง เห็นผ้าห่มถูกพับเก็บเรียบร้อยเป็นระเบียบ ก็เอื้อมมือของนางเคาะตามแผ่นไม้ข้างเตียง มีเสียงกลวงเบาตามแบบเตียงนอนที่ควรจะเป็นปกติ หลังจากคลุกอยู่กับเตียงตรงนี้สักพักหนึ่ง ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ จึงย้ายไปตรวจสอบตามผนังกำแพงอย่างละเอียด ทว่าผ่านไปกว่าครึ่งวันแล้วก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ

ค้นหาทั่วทั้งห้องนอนและรอบเรือนพักเป็นเวลานาน ร่างกายเซียถงชักรู้สึกอ่อนล้าเล็กน้อย ลองแม้กระทั่งยกพรมแทบทั้งตัวเรือนขึ้นมา ก้มศีรษะแยบหูติดพื้นลอบฟังทุกระเบียบนิ้ว นางก็ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้ว

แต่ผลลัพธ์ทั้งหมดยังคงเป็นดังเดิม ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

แปลกมาก หรือข้าจะคาดเดาผิดไป? ไม่มีห้องลับซ่อนอยู่ในเรือยพักของคณบดี? ไม่น่า… หากคณบดีเป็นสายลับจากซีฉินจริง เหตุไฉนกันถึงไม่มีห้องลับสำหรับชุกตัวทำภารกิจใดๆ เลย?

เพราะสำหรับอาชีพสายลับหรือนักฆ่า ห้องลับมันเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งโดยเฉพาะกับที่อยู่อาศัยซึ่งเป็นฐานเก็บตัวหลัก อนึ่ง มันมีห้องลับเพื่อใช้หลบหนีหรือเป็นที่ซ่อน กระทั่งรับส่งหรือรายงานความคืบหน้าของภารกิจ และยังมีหน้าที่สำคัญในการกักขังตัวนักโทษและตัวประกันอีกด้วย

แล้วการที่คณบดีเป็นสายลับของพวกซีฉิน แต่กลับไม่มีห้องลับอยู่ในที่พักอาศัย มันหมายความว่ายังไง?

หากเป็นนาง นางคงจะเลือกสร้างห้องลับไว้ในห้องนอน เพราะมันสะดวกต่อการเคลื่อนไหวที่สุดแล้ว คิดได้ดังนั้น เซียถงจึงตัดสินใจวกกลับไปตรวจสอบห้องนอนใหม่อีกรอบ แทบจะแนบตัวติดพื้นตรวจเช็ดแม้กระทั่งทุกรอยต่อบนพื้น

สักครู่หนึ่ง นางดันหันมาเอะใจกับอะไรบางอย่าง

ไฉนถึงต้องวางกระถางกล้วยไม้ไว้บนหัวเตียง? หากสักหนึ่งกระถางใช้ประดับตกแต่งให้ดูสวยก็ยังพอทำเนา แต่นี่มีเกือบสามสี่กระถาง? อีกฝ่ายไม่กลัวเลยรึไงว่า วันดีคืนดีตนจะเผลอยกมือขึ้นไปปัดโดนกระถางเหล่านั้นจนร่วงตกใส่หน้า?

เซียถงเดินตรงเข้าสำรวจกระถางกล้วยไม้เหล่านี้ทันที ทั้งลองหยิบมันขึ้นมาพลิกไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่หลังจากผ่านไปสักพักกลับไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย เวลาก็ล่วงเลยไปมากแล้ว ไม่รู้เลยว่า ไป๋หลี่หานจะสามารถถ่วงเวลาอีกฝ่ายได้นานแค่ไหน

สักพักนางเริ่มกังวลใจขึ้นมา รีบจัดเรียงกระถางกล้วยไม้เก็บกลับไปดังเดิมบนหัวเตียง จนมาถึงกระถางใบสุดท้าย ขณะกระแทกวางลง นางพลันได้ยินเสียงดังแกรกเบาๆ จากหัวเตียงบริเวณที่วางกระถาง

ทันทีทันใด ดวงตาเซียถงเป็นประกายสดใสขึ้นทันควัน ค่อยๆ ยกขึ้นและกระแทกตัวกระถางลงใส่หัวเตียงอีกทีหนึ่งอย่างแรง ครั้งนี้เสียงดังแกรกเริ่มชัดเจนขึ้นมา เหมือนจะมีรอยแตกบางๆ รูปทรงคล้ายกุญแจนูนโผล่ออกมา นี่แหละสิ่งที่นางเฝ้าหามาโดยตลอด!

[1] นักอักษรศิลป์ชั้นเลิศแห่งยุค

v