ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง - ตอนที่ 556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)

ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)

ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)

เซียถงกําลังกลุมใจคิดเรื่องอื่นอยู กลับมีความรูสึกกังวลที่คลั่งคางมิอาจปลอยวางลงได ไฉนสีหนาการแสดงออกขององคจักรพรรดิตงหลี่ถึงดูไมทุกขรอนอันใดนัก? แลวเหตุใดเยหลีเทียนถึงมีสายตาชั่วรายเชนนั้น? เปนสายตาที่สื่อความหมายวา ทุกอยางลวนอยูในแผนการที่คิดคํานวณมาแลว? แตนางเองก็พึงทราบ ทุกอยางหาไดเปนไปดั่งใจนึกของอีกฝายเสียทีเดียว แตนี่ก็ยังมิไดหลุดนอกกรอบขอบเขตการคิดอานของอีกฝายเชนกัน ดังนั้นแลว อาจมีแผนการใหญอะไรสักอยางเตรียมรอนางไวแลวอยูเปนแน แตกลับมิอาจลวงรูไดเลยวา มันคือสิ่งใด

พลันนั้นเอง เซียถงก็แอบนึกยอนกลับไปยังคํากลาวกอนหนาที่เยหลีเทียนเอยกับนาง เปนตอนที่อีกฝายกําลังขอรองใหนางแปรพักตรอยูกับเขา และนางเลือกที่จะปฏิเสธโดยไมคิด นั่นคือขอความหนึ่งที่ยังคงดังกึกกองอยูในหัว เยหลีเทียนคํารามลั่นดวยความเกรี้ยวโกรธวา

“เซียถง! เจาจะตองเสียใจกับสิ่งที่เลือก!” นึกถึงสายตาที่จองเขม็งมาตอนนั้น นางอดรูสึกสั่นสะทานมิได

แตยามนี้อยูตอหนาไปหลี่หาน นางไมควรนึกถึงชายอีกคนเฉกเชนนี้ จึงฟนสติกลับมาพยักหนาตอบและกลาววา

“ชั่วชีวิตของแมขา ประสบพบเจอแตความลําบากยากเข็ญ ขาหวังเพียง…จะทําใหนางมีความสุขในยามบั้นปลายชีวิตที่เหลือ”

“ขาเขาใจดี หลังจากเรื่องทุกอยางจบลง เราจะพาพอแมและพี่ชายของเจายายไปอาศัยในดินแดนอี้เฉิงดีหรือไม? ไมเพียงแตเจาจะไดพบหนากันไดตลอดเวลาที่คิดถึง แตยามที่เราสองมีลูกกันสักสิบคน ในอนาคตจะไดมีคนคอยชวยเลี้ยงดูแลลูกของพวกเราได…”

เซียถงหัวเราะคิกคักพลางยกกําปนขึ้นชกไปหลี่หานเบาๆทีหนึ่ง “สิบคนเชียว? เห็นขาเปนหมูแลวกระมัง?”

“หากเจาเปนแมหมู ขาก็คือพอหมู คงเปนเรื่องดีมาก หากไดใหกําเนิดเหลาลูกหมูนอยๆ”

กลาวจบ เขาก็โนมศีรษะประทับรอยจูบที่ปลายใบหูของเซียถงทันที สวนนางเองก็คลี่ยิ้มกวาง แตพยายามหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวหนีเล็กนอย เพราะหากตองบรรเลงรักกันบนหลังคาเชนนี้ เกรงวาจะตองกลายเปนเรื่องตลก ถูกลอไปอีกสิบชาต!ิ

หลังคาของบานหลังนี้เองก็หาใชวาแข็งแรงทนทานอันใดนัก ดูยังไงก็หาใชสถานที่เหมาะสม เซียถงเขยือบตัวหนีทันที

“ทานบาแลว ดานหลังมีคนอยูเยอะแยะ”

“ก็ดีแลวมิใชร?ึ หากพวกเราเผลอตกลงมาจะไดมีคนชวยรับ?”

เขาพูดหยอกเลนคําหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตาเชยมองไปโดยรอบ กอนจะสะดุดเขากับตนไมสูงตระหงานยิ่งใหญซึ่งอยูไมไกลนับจากตรงนี้

“เชนนั้นไปที่นั่นกันเถอะ”

ไปหลี่หานกลาวขึ้นขณะโอบเอวกระชับกอดเซียถงแนน กระแสลมปราณโหมปะทุขึ้นจากในกายหนึ่งสวน รัศมีแสงสีเงินประกายลอมรางของทั้งคูเอาไว และเขาก็พาเซียถงเหินทะยานขึ้นสูเวหา บินไปยังตนไมตนดังกลาวอยางวองไว

ซึ่งนี่เปนตนไมอายุเกาแกกวาหลายรอยปแลว

ภายในกอปรไปดวยพุมไมสีเขียวชอุมหนาทึบ หากคิดจะใชหลบซอนตัวยอมไมมีใครสามารถหาพบแนนอน

ไปหลี่หานถอดเสื้อคลุมนอกและปูลงบนกิ่งกานใหญหนาลําหนึ่ง คอยๆโอบอุมรางของเซียถงลงนอนบนนั้นประดุจมหาสมบัติลํ้าคา ใชแขนขางหนึ่งประคองหลังศีรษะของนางเอาไวใชแทนหมอน สวนอีกมือกําลังปลดเปลื้องเสื้อผาแพรพรรณของเซียถงออกมา ทุกกระบวนการลวนแตประณีตเบามือ

แสงจันทรสาดฉายสองผานชองระหวางพุมไมใบเขียวลงมากระทบลําตนที่ทั้งสอง อยูกัน ผิวพรรณทั่วเรือนรางของเซียถงเสมือนเคลือบประกายเพชรที่แวววับ มันดูสวยมากจนใครก็มิอาจละสายตาได

ไปหลี่หานโนมตัวชิดใกล เอยกระซิบขางหูเซียถง นํ้าเสียงอารมณเปยมลมความหึงหวง ตบทายดวยจูบประทับหนักหนวง

“จากนี้ตอไป หามเผยความงามของเจาใหผูใดไดเห็นอีก เจาตองเปนของขาคนเดียวเทานั้น!”

หื้ม? คืออิจฉาอยูร?ึ สอแววหึงหวงตั้งอยูบนเรือสําเภาแลว? แตเดี๋ยวกอน…ก็ใชวาขาอยากทําหรือไม!

“แตนึกไมถึงเลย ศรีภรรยาของขาคนนี้แทจริงแลวยังเตนระบําเกงนัก ลีลาของเจาชางแพรวพราวจนขาใจสั่น คนอะไรทั้งสวยทั้งเกง นี่ขาคนพบมหาสมบัติลํ้าคาในรอบพันปแลวจริงๆ!”

ภายใตรองรอยประทับจูบของเขา ก็มีนํ้าเสียงหวานฉํ่าของเซียถงเล็ดลอด ครางรองขึ้นจากลําคอเบาๆวา

“อยากโดนนางพญาเสือคนนี้ขยํ้าอีกแลวกระมัง?” “นี่ขาจะโดนลาอีกแลวร?ึ หุหุ เชนนั้นยอมเต็มใจ!”

ไปหลี่หานเปดฉากบรรเลงรัก เริ่มดวยการรุกเขาจูบปากของนางฉับพลัน เซียถงมินอยหนาคอยๆอาปากสอดลิ้นเขาสอดรับ ผสานจังหวะกันอยางลงตัว

เสียงรองครางเสียงดังสนั่นเราใจ เล็ดลอกจากชองระหวางฟนของเซียถงตอเนื่องเปนจังหวะ

ไดยินเชนนั้น ไปหลี่หานยิ่งกระชับกอดแนน และเริ่มบุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรือนรางอันโดดเดนนาดูชมของทั้งสองเบียดเสียดชิดแนน ปราศจากชองวางเวนหางใดๆ เหนือฟาแสงจันทรเงินประกายจรัส มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงใบไมแหงพัดผานสงเสียงกรอบแกรบ…

ไปหลี่หานเปลงเสียงคํารามดังกองอยูในลําคอแผวออน เขาทั้งกอดจูบเซียถงอยางเรารอน

“เซียถง! เซียถง!…” เขารองเรียกชื่อของนางราวกับไมชาตินี้มิตองการแยกจาก

ดั่งปรารถนาสลักชื่อนี้ใหฝงลึกลงในไขกระดูกของเขา

หลังจากนั้นสักครูใหญ ไปหลี่หานก็คอยๆเลื่อนเรียวนิ้วลากลงตํ่า แตะสัมผัสกับจุดซอนเรนใตหวางขาสีขาวผองประดุจหิมะของเซียถง

และแทบจะในทันทีทันใด นางเกิดอาการสั่นกระตุกอยางแรง ชําเลืองหาไปที่ไปหลี่หาน เรือนรางบิดเสียวไปมาพรอมกลาวเสียงกระเสาวา

“นี่ทานอยากทําใหขาหมดแรงจนตายเลยร?ึ” ไปหลี่หานระบายยิ้มออนอยางมีเลศนัย เขากระชับกอดเซียถงอีกครั้ง

“ก็เราไมไดเจอหนากันเสียนาน ยอมตองคิดถึงมากเปนพิเศษ นอกจากนี้ เจาก็สัญญากับขาแลว จะมีลูกใหขาสักสิบคน ดังนั้น หากไมขยันตั้งใจเสียแตเนิ่นๆ เดี๋ยวเจาก็ผิดหวังเอาหรอก”

ทันใดนั้นเอง จูๆเซียถงพลันสัมผัสไดถึง วัตถุของแข็งบางสิ่งคลายแทงเหล็กใหญยาวที่แสนรอนระอุ นาบติดอยูที่บริเวณขาออนของนาง และขณะที่เจาแทงเหล็กยักษนั่นกําลังสอดใสเขามา…

“นายทาน! นายทาน!”

สุมเสียงรองโหวกเหวกจากทางใตตนไมดังขึ้นพลัน! นํ้าเสียงเจือผสมความกระอักกระอวนใจอยูหลายสวน แตอยางไรเหมือนจะมีเรื่องสําคัญมากจริงๆ

“เจาโมซวนคนน!ี้”

ไปหลี่หานรูสึกหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ที่มิไดบรรลุเปาหมายที่ตั้งใจไว

โมซวนเกาหัวแกรกๆ และเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง

“นายทาน! อยูบนนั้นใชหรือไมขอรับ!”

เขาพอจะทราบดี ตอนนี้เปนเวลาสวนตัวระหวางนายทานกับนายหญิง แตเรื่องที่ไดรับรายงานมาครั้งนี้กลับมิอาจลาชาได…

“ทานลงไปกอนเถอะ! เสียงดังปานนั้นเดี๋ยวคนอื่นๆก็แหกันมาหรอก…” เซียถงหนาแดงกํ่า กระซิบเสียงแผวดวยความเขินอาย

ทางดานไปหลี่หานเองก็รูสึกหงุดหงิดงุนงานใจเสียนัก ทําไดแตเพียงบอกวา “ขาขอยึดเสื้อผาของเจาไปกอนแลวกัน อยาหนีไปไหนละ รอขากลับมาไมนาน…”

กลาวจบ ไปหลี่หานก็เดินไลเก็บเสื้อผาชิ้นนอยที่หลุดกระจายบนกิ่งกานตนไมใหญเก็บไวกั นตัว และกระโดดลงจากตนไมโดยไว

เซียถงถึงกับเซียถงกําลังกลุมใจคิดเรื่องอื่นอยู กลับมีความรูสึกกังวลที่คลั่งคางมิอาจปลอยวางลงได ไฉนสีหนาการแสดงออกขององคจักรพรรดิตงหลี่ถึงดูไมทุกขรอนอันใดนัก? แลวเหตุใดเยหลีเทียนถึงมีสายตาชั่วรายเชนนั้น? เปนสายตาที่สื่อความหมายวา ทุกอยางลวนอยูในแผนการที่คิดคํานวณมาแลว? แตนางเองก็พึงทราบ ทุกอยางหาไดเปนไปดั่งใจนึกของอีกฝายเสียทีเดียว แตนี่ก็ยังมิไดหลุดนอกกรอบขอบเขตการคิดอานของอีกฝายเชนกัน ดังนั้นแลว อาจมีแผนการใหญอะไรสักอยางเตรียมรอนางไวแลวอยูเปนแน แตกลับมิอาจลวงรูไดเลยวา มันคือสิ่งใด

พลันนั้นเอง เซียถงก็แอบนึกยอนกลับไปยังคํากลาวกอนหนาที่เยหลีเทียนเอยกับนาง เปนตอนที่อีกฝายกําลังขอรองใหนางแปรพักตรอยูกับเขา และนางเลือกที่จะปฏิเสธโดยไมคิด นั่นคือขอความหนึ่งที่ยังคงดังกึกกองอยูในหัว เยหลีเทียนคํารามลั่นดวยความเกรี้ยวโกรธวา

“เซียถง! เจาจะตองเสียใจกับสิ่งที่เลือก!” นึกถึงสายตาที่จองเขม็งมาตอนนั้น นางอดรูสึกสั่นสะทานมิได

แตยามนี้อยูตอหนาไปหลี่หาน นางไมควรนึกถึงชายอีกคนเฉกเชนนี้ จึงฟนสติกลับมาพยักหนาตอบและกลาววา

“ชั่วชีวิตของแมขา ประสบพบเจอแตความลําบากยากเข็ญ ขาหวังเพียง…จะทําใหนางมีความสุขในยามบั้นปลายชีวิตที่เหลือ”

“ขาเขาใจดี หลังจากเรื่องทุกอยางจบลง เราจะพาพอแมและพี่ชายของเจายายไปอาศัยในดินแดนอี้เฉิงดีหรือไม? ไมเพียงแตเจาจะไดพบหนากันไดตลอดเวลาที่คิดถึง แตยามที่เราสองมีลูกกันสักสิบคน ในอนาคตจะไดมีคนคอยชวยเลี้ยงดูแลลูกของพวกเราได…”

เซียถงหัวเราะคิกคักพลางยกกําปนขึ้นชกไปหลี่หานเบาๆทีหนึ่ง “สิบคนเชียว? เห็นขาเปนหมูแลวกระมัง?”

“หากเจาเปนแมหมู ขาก็คือพอหมู คงเปนเรื่องดีมาก หากไดใหกําเนิดเหลาลูกหมูนอยๆ”

กลาวจบ เขาก็โนมศีรษะประทับรอยจูบที่ปลายใบหูของเซียถงทันที สวนนางเองก็คลี่ยิ้มกวาง แตพยายามหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวหนีเล็กนอย เพราะหากตองบรรเลงรักกันบนหลังคาเชนนี้ เกรงวาจะตองกลายเปนเรื่องตลก ถูกลอไปอีกสิบชาต!ิ

หลังคาของบานหลังนี้เองก็หาใชวาแข็งแรงทนทานอันใดนัก ดูยังไงก็หาใชสถานที่เหมาะสม เซียถงเขยือบตัวหนีทันที

“ทานบาแลว ดานหลังมีคนอยูเยอะแยะ”

“ก็ดีแลวมิใชร?ึ หากพวกเราเผลอตกลงมาจะไดมีคนชวยรับ?”

เขาพูดหยอกเลนคําหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตาเชยมองไปโดยรอบ กอนจะสะดุดเขากับตนไมสูงตระหงานยิ่งใหญซึ่งอยูไมไกลนับจากตรงนี้

“เชนนั้นไปที่นั่นกันเถอะ”

ไปหลี่หานกลาวขึ้นขณะโอบเอวกระชับกอดเซียถงแนน กระแสลมปราณโหมปะทุขึ้นจากในกายหนึ่งสวน รัศมีแสงสีเงินประกายลอมรางของทั้งคูเอาไว และเขาก็พาเซียถงเหินทะยานขึ้นสูเวหา บินไปยังตนไมตนดังกลาวอยางวองไว

ซึ่งนี่เปนตนไมอายุเกาแกกวาหลายรอยปแลว

ภายในกอปรไปดวยพุมไมสีเขียวชอุมหนาทึบ หากคิดจะใชหลบซอนตัวยอมไมมีใครสามารถหาพบแนนอน

ไปหลี่หานถอดเสื้อคลุมนอกและปูลงบนกิ่งกานใหญหนาลําหนึ่ง คอยๆโอบอุมรางของเซียถงลงนอนบนนั้นประดุจมหาสมบัติลํ้าคา ใชแขนขางหนึ่งประคองหลังศีรษะของนางเอาไวใชแทนหมอน สวนอีกมือกําลังปลดเปลื้องเสื้อผาแพรพรรณของเซียถงออกมา ทุกกระบวนการลวนแตประณีตเบามือ

แสงจันทรสาดฉายสองผานชองระหวางพุมไมใบเขียวลงมากระทบลําตนที่ทั้งสอง อยูกัน ผิวพรรณทั่วเรือนรางของเซียถงเสมือนเคลือบประกายเพชรที่แวววับ มันดูสวยมากจนใครก็มิอาจละสายตาได

ไปหลี่หานโนมตัวชิดใกล เอยกระซิบขางหูเซียถง นํ้าเสียงอารมณเปยมลมความหึงหวง ตบทายดวยจูบประทับหนักหนวง

“จากนี้ตอไป หามเผยความงามของเจาใหผูใดไดเห็นอีก เจาตองเปนของขาคนเดียวเทานั้น!”

หื้ม? คืออิจฉาอยูร?ึ สอแววหึงหวงตั้งอยูบนเรือสําเภาแลว? แตเดี๋ยวกอน…ก็ใชวาขาอยากทําหรือไม!

“แตนึกไมถึงเลย ศรีภรรยาของขาคนนี้แทจริงแลวยังเตนระบําเกงนัก ลีลาของเจาชางแพรวพราวจนขาใจสั่น คนอะไรทั้งสวยทั้งเกง นี่ขาคนพบมหาสมบัติลํ้าคาในรอบพันปแลวจริงๆ!”

ภายใตรองรอยประทับจูบของเขา ก็มีนํ้าเสียงหวานฉํ่าของเซียถงเล็ดลอด ครางรองขึ้นจากลําคอเบาๆวา

“อยากโดนนางพญาเสือคนนี้ขยํ้าอีกแลวกระมัง?” “นี่ขาจะโดนลาอีกแลวร?ึ หุหุ เชนนั้นยอมเต็มใจ!”

ไปหลี่หานเปดฉากบรรเลงรัก เริ่มดวยการรุกเขาจูบปากของนางฉับพลัน เซียถงมินอยหนาคอยๆอาปากสอดลิ้นเขาสอดรับ ผสานจังหวะกันอยางลงตัว

เสียงรองครางเสียงดังสนั่นเราใจ เล็ดลอกจากชองระหวางฟนของเซียถงตอเนื่องเปนจังหวะ

ไดยินเชนนั้น ไปหลี่หานยิ่งกระชับกอดแนน และเริ่มบุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรือนรางอันโดดเดนนาดูชมของทั้งสองเบียดเสียดชิดแนน ปราศจากชองวางเวนหางใดๆ เหนือฟาแสงจันทรเงินประกายจรัส มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงใบไมแหงพัดผานสงเสียงกรอบแกรบ…

ไปหลี่หานเปลงเสียงคํารามดังกองอยูในลําคอแผวออน เขาทั้งกอดจูบเซียถงอยางเรารอน

“เซียถง! เซียถง!…” เขารองเรียกชื่อของนางราวกับไมชาตินี้มิตองการแยกจาก

ดั่งปรารถนาสลักชื่อนี้ใหฝงลึกลงในไขกระดูกของเขา

หลังจากนั้นสักครูใหญ ไปหลี่หานก็คอยๆเลื่อนเรียวนิ้วลากลงตํ่า แตะสัมผัสกับจุดซอนเรนใตหวางขาสีขาวผองประดุจหิมะของเซียถง

และแทบจะในทันทีทันใด นางเกิดอาการสั่นกระตุกอยางแรง ชําเลืองหาไปที่ไปหลี่หาน เรือนรางบิดเสียวไปมาพรอมกลาวเสียงกระเสาวา

“นี่ทานอยากทําใหขาหมดแรงจนตายเลยร?ึ” ไปหลี่หานระบายยิ้มออนอยางมีเลศนัย เขากระชับกอดเซียถงอีกครั้ง

“ก็เราไมไดเจอหนากันเสียนาน ยอมตองคิดถึงมากเปนพิเศษ นอกจากนี้ เจาก็สัญญากับขาแลว จะมีลูกใหขาสักสิบคน ดังนั้น หากไมขยันตั้งใจเสียแตเนิ่นๆ เดี๋ยวเจาก็ผิดหวังเอาหรอก”

ทันใดนั้นเอง จูๆเซียถงพลันสัมผัสไดถึง วัตถุของแข็งบางสิ่งคลายแทงเหล็กใหญยาวที่แสนรอนระอุ นาบติดอยูที่บริเวณขาออนของนาง และขณะที่เจาแทงเหล็กยักษนั่นกําลังสอดใสเขามา…

“นายทาน! นายทาน!”

สุมเสียงรองโหวกเหวกจากทางใตตนไมดังขึ้นพลัน! นํ้าเสียงเจือผสมความกระอักกระอวนใจอยูหลายสวน แตอยางไรเหมือนจะมีเรื่องสําคัญมากจริงๆ

“เจาโมซวนคนน!ี้”

ไปหลี่หานรูสึกหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ที่มิไดบรรลุเปาหมายที่ตั้งใจไว

โมซวนเกาหัวแกรกๆ และเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง

“นายทาน! อยูบนนั้นใชหรือไมขอรับ!”

เขาพอจะทราบดี ตอนนี้เปนเวลาสวนตัวระหวางนายทานกับนายหญิง แตเรื่องที่ไดรับรายงานมาครั้งนี้กลับมิอาจลาชาได…

“ทานลงไปกอนเถอะ! เสียงดังปานนั้นเดี๋ยวคนอื่นๆก็แหกันมาหรอก…” เซียถงหนาแดงกํ่า กระซิบเสียงแผวดวยความเขินอาย

ทางดานไปหลี่หานเองก็รูสึกหงุดหงิดงุนงานใจเสียนัก ทําไดแตเพียงบอกวา “ขาขอยึดเสื้อผาของเจาไปกอนแลวกัน อยาหนีไปไหนละ รอขากลับมาไมนาน…”

กลาวจบ ไปหลี่หานก็เดินไลเก็บเสื้อผาชิ้นนอยที่หลุดกระจายบนกิ่งกานตนไมใหญเก็บไวกั นตัว และกระโดดลงจากตนไมโดยไว

เซียถงถึงกับตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไมคิดเลยวา ไปหลี่หานจะใจเหี้ยมไดปานน!ี้ หมอนี่กลัวขาแอบชิงหนีไปกอน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใชกลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางปองกันไว! นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แตเสื้อคลุมนอกของไปหลี่หานที่ปูใหนั่งอยูตัวหนึ่ง ไมรูเลยวาตอนนี้ควรหัวเราะหรือรองไหด!ี

โมซวนกําลังจะอาปากตะโกนเรียกอีกครั้ง แตก็พลันเห็นเงารางของไปหลี่หานกระโจนลงมา พรอมเสียงที่เปลงถามอยางไมคอยสบอารมณนักวา

“มีอะไรรีบวามา?”

มุมปากโมซวนกระตุกอยางแรง ปรากฏวา เขาเพิ่งจะทําลายความสุขในคํ่าคืนนี้ของนายทานและนายหญิงลงไป! แตตอนนี้กลับไมมีเวลามากแลวเชนกัน จึงรีบโพลงกลาวขึ้นวา

“มีขาวดวนจากอี้เฉิงขอรับ!”ตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไมคิดเลยวา ไปหลี่หานจะใจเหี้ยมไดปานน!ี้ หมอนี่กลัวขาแอบชิงหนีไปกอน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใชกลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางปองกันไว! นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แตเสื้อคลุมนอกของไปหลี่หานที่ปูใหนั่งอยูตัวหนึ่ง ไมรูเลยวาตอนนี้ควรหัวเราะหรือรองไหด!ี

โมซวนกําลังจะอาปากตะโกนเรียกอีกครั้ง แตก็พลันเห็นเงารางของไปหลี่หานกระโจนลงมา พรอมเสียงที่เปลงถามอยางไมคอยสบอารมณนักวา

“มีอะไรรีบวามา?”

มุมปากโมซวนกระตุกอยางแรง ปรากฏวา เขาเพิ่งจะทําลายความสุขในคํ่าคืนนี้ของนายทานและนายหญิงลงไป! แตตอนนี้กลับไมมีเวลามากแลวเชนกัน จึงรีบโพลงกลาวขึ้นวา

“มีขาวดวนจากอี้เฉิงขอรับ!”