ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง - ตอนที่ 88 สภาพเหมือนขอทาน

ตอนที่88 สภาพเหมือนขอทาน

บรรดาสาวๆ ทั้งหลายหลากยังคงเฝ้าจับจ้องเหตุการณ์ภายในห้องเรียนด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย จนกระทั่งต้องสะดุ้งเฮือกตกใจกับสุ้มเสียงที่แสนคุ้นเคยที่เปล่งดังออกมา แต่ละนางต่างเหลียวหลังมองก็เสาะพบว่าเป็นหยุนซีที่ยืนอยู่ข้างหลัง สีหน้าเปี่ยมล้นอารมณ์หงุดหงิด ทุกคนรีบหลักทางให้ในบัดดล

หยุนซีกวาดสายตามองทั่วห้องเรียน และในทันทีทันใด บรรดาศิษย์สาวกสาวๆ ทั้งหลายที่อยู่ด้านหลัง ต่างมองเห็นแค่เพียงเงาแสงสีครามกระตุกวูบพวยพุ่งออกไปต่อหน้าต่อตา หยุนซีปรากฏกายขึ้นอีกครั้งตรงหน้าไป๋หลี่อวี๋อิงที่ยังคงกลอกกลิ้งไปมาอย่างไร้สติ นางคว้าคอเสื้อหิ้วร่างของไป๋หลี่อวี๋อิงขึ้นมาจากพื้นโดยใช้มือข้างซ้าย พร้อมกับใช้มือข้างขวาล้วงเข้าไปใต้เสื้อในของอีกฝ่ายด้วยความเร็วงประดุจสายฟ้า

ผ่านไปเพียงครู่เดียว งูพิษโลหิตสองเศียรก็ถูกจับออกมาในมือหยุนซี อาศัยใช้บริเวณหัวแม่มือและนิ้วชี้จับไปที่ลำตัวยาวของมัน จากนั้นก็ออกแรงบีบจนลำป้องกลมของมันบี้ยุบ งูพิษโลหิตสองเศียรถึงกับเนื้อตัวบิดเบี้ยวเสียทรงด้วยความเจ็บปวด

“องค์หญิง เจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้คงถูกชุบเลี้ยงโดยท่านกระมัง?”

สีหน้าการแสดงออกของหยุนซีพลันมืดทมิฬลงหลายส่วน เหลือบสายตาหันไปมองไป๋หลี่อวี๋อิงที่กำลังตื่นตระหนก ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง สติไม่อยู่กับเนื้อกับสภาพคล้ายกับขอทานไม่มีผิด พอเห็นดังนั้นนางอยากจะหัวร่อใส่โดยแท้

“สงสัยคงเบื่อแล้วกับชีวิตองค์หญิงในวังหลวง ถึงได้อยากลองใช้ชีวิตเป็นขอทาน? ข้าขอแนะนำองค์หญิงอะไรสักอย่าง เชื่อเถิดชีวิตในฐานะขอทานลำบากแสนเข็ญเสียยิ่งกว่าชีวิตองค์หญิงไม่รู้กี่ร้อยพันเท่า”

ร่องรอยความสายสง่าและสูงศักดิ์ในฐานะองค์หญิง ยามนี้มิทราบว่าอันตรธานหายไปไหนหมดแล้วในตัวของไป๋หลี่อวี๋อิง คงเหลือแต่ความน่าละอายและน่าขันดั่งตัวตลกคนหนึ่ง ขณะเดียวกันบรรดาสาวๆ ที่เฝ้ามองอยู่นอกห้อง บางคนถึงกับอดขำมิได้จนท้ายที่สุดต้องหลุดหัวเราะออกมา

เนื่องด้วยเสียงหัวเราะเยาะเหล่านี้ ทำให้ไป๋หลี่อวี๋อิงกลับมาได้สติฟื้นตัวอีกครั้งจากความตื่นตระหนกในที่สุด ยิ่งได้ฟังคำกล่าวล้อหลอกของหยุนซีเมื่อครู่ ยิ่งทำให้สีหน้าแววตาของนางหม่นประกายลงราวกับน่านฟ้าอึมครึมจากเมฆาหมอก

ชั่วอึดใจขณะต่อมา นางก้าวฉับออกไปตรงหน้า คว้างูพิษโลหิตสองเศียณกระชากจากมือของหยุนซีออกมาโดยตรง และขว้างใส่ไปทางเซียถงด้วยความโกรธจัด ส่วนทางด้านเซียถงมิได้เผยทีท่าตื่นตระหนกอันใด มือขวาโบกสะบัด ชักนำเสียงตัดอากาศดังพรึบ ปรากฏให้เห็นเพียงประกายคมสีเย็นสว่างวูบวาบ ร่างของงูพิษโลหิตสองเศียรที่บินเข้าใส่นางถูกผ่าเป็นสองท่อนในเสี้ยวพริบตา ทั้งเลือดทั้งเนื้อ รวมไปถึงไส้ของมันกระจายไปทั่วบริเวณ

เลือดสีแดงสดผสมกลิ่นคาวสาดกระเซ็นออกไปนอกห้องเรียนประมาณสองสามหยด แต่ทำเอาบรรดาสาวๆ ทั้งหลายส่งเสียงกรีดร้องลั่น บ้างก็ยกมือปิดหน้าปิดตา บ้างก็ถึงกับทรุกตัวอาเจียนอยู่กับพื้น

ส่วนคนที่โดนธารเลือดและเศษเนื้อของงูตัวนั้นสาดกระเด็นใส่มากที่สุดคงหนีไม่พ้น ไป๋หลี่อวี๋อิง บนใบหน้าที่งดงามของนางเปรอะเปื้อนทั้งเลือดทั้งเนื้อหนัง นอกจากนี้บนศีรษะยังมีลำไส้ยาวห้อยต่องแต่งลงมา สภาพในตอนนี้ของนางไม่ต่างอะไรกับเพิ่งคลานออกมาจากกองขยะเปียก กลิ่นคาวปนเน่าเหม็นส่งกลิ่นออกมาแรงมาก ทำเอานางท้องไส้ปั่นป่วนอย่างหนัก จนสุดท้ายไป๋หลี่อวี๋อิงต้องโค้งตัวงอก้มศีรษะลง จากนั้นก็เปิดปากอาเจียนอัดพื้นเสียงดังพรวดพราดดูหมดท่าโดยสิ้นเชิง

บนชุดเสื้อผ้าของเซียถงเปรอะเปื้อนธารเลือดกดสีแดงฉานกองหนึ่ง บวกกับเสื้อชิ้นเนื้ออีกสองถึงสามชิ้นได้ ถึงอย่างไร นางมิได้สนใจอะไรกับมันเลย เพียงสะบัดชายเสื้อเล็กน้อย ส่วนเจ้าก้อนเนื้อจิ๋วที่ยังคงติดหนึบ นางก็แค่ยกนิ้วขึ้นมาและดีดใส่ทางไป๋หลี่อวี๋อิงที่ก้มอาเจียนอย่างไม่หยุดหย่อน จากนั่นก็เดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างเฉยเมย ทำราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวนางเลยแม้สักนิด

หลังจากอ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุง ไป๋หลี่อวี๋อิงก็เหยียดตัวขึ้นตรง สีหน้าบิดเบี้ยวดูน่ารังเกียจ สลัดเนื้องูบนร่างกายนางเหล่านี้ ทำให้นางรู้สึกสยดสยองขนหัวลุกไม่หายเลยจริงๆ กดสายตามองซากศพที่ถูกฟันจนแทบไม่เหลือเค้าโครงของมันที่กระจัดกระจายอยู่กับพื้น ไป๋หลี่อวี๋อิงอดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอมิได้ ประกายคมมีดฉับหนึ่งเมื่อครู่ของเซียถง แท้ที่จริงแล้ว นางออกแรงฟันไปกว่าร้อยกระบวนด้วยความเร็วสูงมากจนไม่สามารถมองเห็นได้ตาเปล่า และหากการโจมตีเมื่อครู่เปลี่ยนเป้าหมายเป็นไป๋หลี่อวี๋อิงแทนละก็….แค่คิดก็มีเหงื่อเย็นรินไหลออกมาจากทั่วหน้าผากของนางแล้ว

หยุนซีมองดูเศษชิ้นเนื้อและคราบเลือดของงูบนร่างกายของไป๋หลี่อวี๋อิง พลางเหลือบมองเศษซากบนพื้น ภายในใจพลันรู้สึกสั่นสะท้านเล็กน้อย เซียถงนางนี้เป็นคนที่มีจิตใจเหี้ยมกว่าที่คิด ราวกับว่าเพลิงแห่งความดิบเถื่อนของนางถูกซ่อนเร้นอยู่ในธารน้ำแข็งอีกทีหนึ่ง

เขย่าศีรษะสะบัดความคิดไร้สาระใดอื่นออกไป หยุนซียื่นเรียวขาวผ่องออกมาต่อหน้าไป๋หลี่อวี๋อิง ประกายสายตาสีลูกท้อทอแสระยับกลายมาเป็นจันทร์เจ้าสีนวล กล่าวว่า

“จ่ายมาหนึ่งร้อยเหรียญทอง”

พอเห็นปฏิกิริยาของไป๋หลี่อวี๋อิงที่ดูไม่พอใจที่ได้ฟังแบบนั้น นางจึงเอ่ยปากขยายความต่อว่า

“เมื่อครู่ข้าเพิ่งช่วยเหลือชีวิตขององค์หญิงแห่งจักรวรรดิตงหลี่ไป เพียงต้องการเปรียบเปรยว่า องค์หญิงของเรามีค่ามหาศาลเท่ากับหนึ่งร้อยเหรียญทอง นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการสื่อถึง”

“แต่อาจารย์บอกเองมิใช่รึว่า สภาพข้าดูเหมือนขอทาน? เช่นนั้นแล้วขอทานจะไปมีค่ามากถึงร้อยเหรียญทองได้อย่างไร?”

ไป๋หลี่อวี๋อิงขมวดคิ้วถักแน่นเป็นปม เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังกรรโชกทรัพย์กันซึ่งๆ หน้า นี่เห็นนางเป็นลูกพลัมที่กลั่นแกล้งกันโดยง่ายปานนั้นเชียว?

“องค์หญิงก็คือองค์หญิงวันยังค่ำ ไม่ว่าสภาพของเจ้าในตอนนี้จะดูเหมือนขอทานเพียงใด แต่เจ้าก็ยังคงเป็นองค์หญิงอยู่ดี”

รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของหยุนซีมันเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ และดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

“แต่ในฐานะองค์หญิง แทนที่จะเป็นผู้นำชั้นเรียนและรักษาความสงบเรียบร้อย แต่กลับทำตรงข้าม แหกกฎระเบียบในห้องเรียน แอบนำสัตว์อสูรมีพิษเข้ามาในสถานศึกษา และยังก่อพักก่อพวกรุมรังแกศิษย์ใหม่…”

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วท่านอาจารย์! พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนนำเงินจำนวนร้อยเหรียญทองมาให้ทันที!”

ไป๋หลี่อวี๋อิงที่เสาะเห็นรอยยิ้มดังกล่าวของหยุนซีก็ถึงกับขนหัวลุก รีงเอ่ยปากขัดจังหวะโดยไว การที่อีกฝ่ายยิ้มแย้มหัวเราะคิกคักเช่นนี้ได้นับว่าไม่ใช่เรื่องดีแล้ว

“สายไปแล้ว เพิ่มเป็นสองร้อยเหรียญทอง”

หยุนซีคลี่ยิ้มแสนอ่อนโยนมอบกลับไปให้ กระดิกนิ้วเรียวบางสีขาวประดุจหิมะให้ทางไป๋หลี่อวี๋อิง

“….พรุ่งนี้ข้าจะสั่งคนนำมาให้”

ไป๋หลี่อวี๋อิงถึงกับหน้าถอดสี หลังพูดจบก็เดินกลับไปนั่งประจำที่โดยไม่รอฟังคำตอบจากหยุนซีใดๆ อีก ส่วนบรรดาสาวๆ ที่ซ่อนตัวหดหัวอยู่ด้านนอกประตูก็ค่อยๆ ทยอยกันเข้ามา แต่ไม่ใครกล้านั่งใกล้ไป๋หลี่อวี๋อิงเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะติดกลิ่นเหม็นเน่าบนร่างอีกฝ่ายไปด้วฝย

หยุนซียิ้มหวานอย่างมีความสุข

หลังจากสั่งให้ทุกคนร่วมช่วยกันทำความสะอาดห้องเรียน หยุนซีก็เริ่มสอนทันที คาบในวันนี้ยังคงเป็นการอธิบายถึงคุณสมบัติจำเพาะของสมุนไพรแต่ละชนิดที่เตรียมมา เซียถงตั้งอกตั้งใจรับฟัง และจำสิ่งที่หยุนซีสอนได้ทั้งหมดในคราเดียว จากนั้นก็เริ่มระดมความคิดใช้สมองโดยไว จากคุณสมบัติของสมุนไพรที่มีในวันนี้ นางสามารถนำไปหลอมกลั่นโอสถอะไรได้บ้าง

“นี่แหละคือความสามารถของธาตุไม้ในร่างกายของท่าน ช่วยให้เจ้าจดจำคุณสมบัติของสมุนไพรแต่ละชนิดได้ง่ายยิ่งขึ้น รวมไปถึงสามารถทำให้ท่านจับคู่สมุนไพรที่มีคุณสมบัติคลอดคล้องกันได้”

คำกล่าวประโยคหนึ่งของเสี่ยวฮั่วดังขึ้นในห้วงความคิดของนางในทันใด

เซียถงพยักหน้าแสดงให้เห็นว่านางเข้าใจแล้ว

เลิกเรียน นางเดินเปิดประตูออกมาจากห้อง ก็พบฉีหมิงเยว่ที่กำลังยืนรออยู่ อีกฝ่ายมาในชุดสีเขียว ยืนเฝ้าคอยเซียถงประดับเคียงท่าทางอันสง่างดงามและอ่อนโยนเสมือนเมฆา