ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ บทที่ 460 คุณชายหลัวยวี่ออกผลงานใหม่แล้ว

บทที่ 460 คุณชายหลัวยวี่ออกผลงานใหม่แล้ว

ภายในเซียนจวีโหลว ซ่งฉางชิงยังไม่เตรียมตัวเพื่อไปตามนัดหมายตอนเที่ยง

ซ่งฝูเองก็ไม่กล้าเร่ง ได้แต่กล่าว “คุณชาย นี่ก็สายแล้ว…”

นี่ก็สายแล้ว ควรกลับไปได้แล้ว

ซ่งฉางชิงไม่มองเขาด้วยซ้ำ สนใจแต่งานในมือตัวเอง

ซ่งฝูเม้มริมฝีปาก ไม่กล่าวอะไรอีก

ภายในห้องอากาศค่อนข้างอบ ซ่งฝูเดินขึ้นหน้าไปเปิดหน้าต่างเล็กน้อย คิดจะสูดอากาศครู่หนึ่งก่อนปิดหน้าต่าง ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงคนร้องตะโกนดังขึ้นจากชั้นล่าง ซ่งฝูตกใจจนแทบจะโยนกระบองไม้ในมือลงไป

“คุณชายหลัวยวี่ออกผลงานใหม่แล้ว คุณชายหลัวยวี่ออกผลงานใหม่แล้ว! ” เสียงร้องตะโกนดังลั่น จากนั้นจึงเป็นเสียงฝูงชนที่โวยวายจนดังเซ็งแซ่ตามมา

ซ่งฝูกำลังคิดจะปิดหน้าต่าง จู่ๆ ซ่งฉางชิงก็วิ่งมา มองลงไปด้านล่าง กล่าวด้วยท่าทางดีอกดีใจ “เร็ว รีบไปห้องหนังสือซานเว่ยกับข้า”

ไม่รอให้ซ่งฝูตอบสนอง เขาก็พุ่งพรวดออกไปราวกับลูกเกาทัณฑ์ที่ถูกยิงออกจากคันธนู

ซ่งฝูส่งเสียง “หา” ทีหนึ่ง จากนั้นจึงตอบสนอง “อ๋ออ๋ออ๋อ มาแล้ว มาแล้วขอรับ! ”

กว่าทั้งสองคนจะไปทางห้องหนังสือซานเว่ย ก็สายไปแล้ว

อย่าว่าแต่หน้าประตูห้องหนังสือซานเว่ยเลย แม้แต่เส้นทางไปห้องหนังสือซานเว่ยก็ถูกปิดกั้นจนผ่านไปไม่ได้ ฝูงชนยังคงกรูกันเข้าไป พร้อมร้องโวยวายว่าอย่าเบียด แต่กลับยังคงเบียดกันเข้าไปอยู่ดี

คนที่ซื้อตำรามาได้ ก็ชูตำราขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ พร้อมหัวเราะลั่น “ข้าแย่งซื้อได้แล้ว ข้าแย่งซื้อได้แล้ว! ”

จากนั้นจึงจุมพิตตำรานั่นด้วยท่าทางโอ้อวด ไม่มีผู้ใดว่าเขาเสียสติ เพียงมองเขาด้วยความอิจฉาเท่านั้น

เมื่อแย่งซื้อได้แล้วก็หมายความว่าสามารถอ่านก่อนได้ พวกเขาที่ยังแย่งซื้อไม่ได้ ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้จะซื้อได้หรือไม่!

ซ่งฝูเห็นว่ามีคนจำนวนมากถึงเพียงนี้ อยากบอกว่าคุณชายถ้าอย่างไรเรามาคราวหน้าดีหรือไม่

เพิ่งหันตัวไป คุณชายก็หายตัวไปแล้ว

เมื่อหันกลับไปมองด้านหน้าอีกครั้ง คุณชายก็…

คุณชายที่ไม่เคยเบียดเสียดกับผู้อื่น กลับ… กลับไม่ถือตัว เบียดเข้าไปในฝูงชน?

มีคนมากเกินไป ผู้คนเบียดเสียดกันไปมา ซ่งฝูเกรงว่าจะเกิดเรื่องกับคุณชาย จึงรีบเบียดเข้าไป “คุณชาย ท่านรอข้าก่อนขอรับ! ”

ตอนที่ทั้งสองคนออกมา เสื้อผ้าบนกายไม่มีส่วนใดที่เรียบร้อยเลย แม้แต่ผมเผ้ายังยุ่งเหยิง

ดูทุลักทุเลเสียยิ่งกว่าอะไร

ซ่งฝูเกรงว่าจะมีคนเห็นสภาพทุลักทุเลของคุณชาย คิดจะพาคุณชายไป แต่คุณชายไม่ยอมไป เขายืนอยู่ตรงมุมกำแพง มือทั้งคู่ที่ถือตำราอยู่ถึงกับสั่นเทิ้ม ดวงตาสว่างสดใสประหนึ่งดวงดาราก็มิปาน

เขาลูบคลำตัวอักษรบนปกด้วยความตื่นเต้น แววตาฉายประกายตกตะลึงในความงาม

ตัวอักษร สือโถวจี้ ที่สง่างามดุจมังกรบินเหินหงส์ร่ายระบำ รูปแบบตัวอักษรเหมือนซีโหยวจี้ ด้านล่างยังคงเป็นชื่อคุณชายหลัวยวี่ พลิกเปิดหน้าหนึ่ง ตัวอักษรรูปแบบจานฮวาที่งดงาม ยังไม่กล่าวถึงเนื้อหา แค่ได้ดูตัวอักษรเหล่านี้ ก็ทำให้รู้สึกเคารพเลื่อมใสแล้ว

ซ่งฝูขยับเข้าไปมองแวบหนึ่ง “คุณชาย ตัวหนังสือของคุณชายหลัวยวี่ช่างเขียนได้งดงามนัก งดงามเช่นตัวหนังสือที่สตรีเขียนเลยขอรับ! ”

จู่ๆ ซ่งฉางชิงก็หันขวับไปมองซ่งฝูแวบหนึ่ง

ซ่งฝูไม่รู้ว่าตัวเองกล่าวอะไรผิดอีก ได้แต่คลำศีรษะ พลางหัวเราะเบาแก้เก้อ

ตัวหนังสือของคุณชายหลัวยวี่ ดูงดงามราวกับลายมือของสตรีหรือ?

ทว่า ไม่มีผู้ใดตั้งข้อกำหนด ว่าห้ามมิให้บุรุษฝึกเขียนตัวอักษรรูปแบบจานฮวา เหมือนอย่างเขา ตอนนี้เขาก็กำลังฝึกอยู่ไม่ใช่หรือ?

“แต่ละคนมีความชอบต่างกัน บางทีเขาอาจชอบตัวหนังสือที่งามสง่าดูสะอาดตาเช่นนี้! ” ซ่งฉางชิงอธิบาย ซ่งฝูรีบพยักหน้า “คุณชายกล่าวถูกต้องขอรับ! ”

เหมือนตัวหนังสือของสตรีจริงๆ งามสง่าดูสะอาดตา

ซ่งฉางชิงเกรงว่าจะทำให้ตำราเปื้อน จึงใช้ผ้าห่อไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงเก็บเข้าไปในอกเสื้อ ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้วางไว้ดีๆ ยังเปิดอกเสื้อดูอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าตัวเองแย่งซื้อผลงานใหม่ของคุณชายหลัวยวี่ได้แล้วจริงๆ ซ่งฉางชิงก็รู้สึกดีใจเป็นพิเศษ

เสื้อผ้าบนกายเขาถูกฝูงชนเบียดจนเต็มไปด้วยรอยยับนานแล้ว เส้นผมที่หวีไว้อย่างเป็นระเบียบบัดนี้ก็ดูยุ่งเหยิง ซ่งฝูไม่เคยเห็นคุณชายที่เป็นเช่นนี้มาก่อน จึงส่งเสียงหัวเราะพรืดอย่างอดไม่ได้ “คุณชาย พวกเรากลับไปเปลี่ยนเสื้อแล้วค่อยกลับเรือนเถอะขอรับ! ”

“อืม” ซ่งฉางชิงขานตอบทีหนึ่ง สาวเท้าก้าวใหญ่เดินตรงไปข้างหน้า เดินผ่านฮวาหม่านยีพอดี ซ่งฉางชิงหวนคิดถึงเสื้อที่สั่งตัดในคืนนั้น จึงหยุดฝีเท้า ให้ซ่งฝูไปรับเสื้อ

“เถ้าแก่ซ่งมาด้วยหรือ? ” ฮวาเหนียงแสร้งทำเป็นถามอย่างไม่ตั้งใจ

ซ่งฝูขานตอบทีหนึ่ง “พวกเราเดินผ่านที่นี่ คุณชายบอกว่าเขายังไม่ได้รับเสื้อตัวหนึ่ง ให้ข้ามาถามฮวาเหนียง ว่าตัดเย็บเสื้อหรือยัง? หากยังไม่ได้ทำ ก็ไม่ต้องทำแล้ว เขาอยากเปลี่ยนสีขอรับ! ”

ฮวาเหนียงเป็นคนตัดเอง “ตัดเย็บแล้ว! ถ้าอย่างไรข้าให้ช่างเย็บทำตัวใหม่ให้หรือไม่? ”

“อ๋อ ไม่เป็นอะไร หากทำแล้วก็ปล่อยไป คุณชายบอกว่าอย่าให้เสียของเลย เขาไม่รีบ ให้ฮวาเหนียงค่อยๆ ทำ เขาไม่ได้รีบใส่” ซ่งฝูบอกต่อคำพูดของคุณชายให้ฮวาเหนียง

จิตใจของฮวาเหนียงที่เดิมทีวิตกกังวลจึงผ่อนคลายลง ก่อนเผยรอยยิ้มออกมา “อ๋อ ได้ ข้ารู้แล้ว”

ดูท่า คืนนั้นซ่งฉางชิงเพียงแค่ตอบกลับวาจาของเซี่ยยวี่หลัวไปตามเรื่องตามราวเท่านั้น นางคิดมากเกินไป คิดมากเกินไปเอง

ซ่งฉางชิงรอซ่งฝูอยู่ข้างนอก กล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนเล็กน้อย “เสื้อถูกตัดเย็บหรือยัง? เปลี่ยนสีหรือยัง? ”

“ฮวาเหนียงบอกว่าทำไปแล้วขอรับ เปลี่ยนไม่ได้แล้ว” ซ่งฝูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฮวาหม่านยีจะทำเสื้อผ้าสีอื่นให้คุณชายได้อย่างไร ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคุณชายชอบแต่สีฟ้าคราม!

ซ่งฉางชิงสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง หันขวับเดินไปทันที

แต่ในชั่วพริบตาที่หันไป ริมฝีปากกลับตวัดขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่แสนจะเบาบาง

กลับถึงเซียนจวีโหลว ท่านป้ากุ้ยรออยู่หน้าประตูใหญ่ เมื่อเห็นซ่งฉางชิงเดินมา ท่านป้ากุ้ยจึงเดินเข้าไปหา “คุณชาย ฮูหยินเฒ่ารอท่านอยู่ที่เรือนตลอดเลยเจ้าค่ะ! ”

ซ่งฉางชิงขมวดคิ้ว “ท่านแม่ไม่สบายหรือ? ”

“ใช่แล้ว เมื่อวานปวดศีรษะเล็กน้อย เห็นว่ารู้สึกวิงเวียนศีรษะ และปวดเมื่อยตัวเจ้าค่ะ”

“เชิญท่านหมอมาดูหรือยัง? ”

“เชิญท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ บอกว่าให้พักผ่อนมากๆ แต่ฮูหยินเฒ่าบอกว่านอนไม่หลับ อยากให้คุณชายกลับไปพูดคุยเป็นเพื่อนเจ้าค่ะ” ท่านป้ากุ้ยกล่าวตอบทีละประโยค พร้อมสังเกตสีหน้าของคุณชายเป็นครั้งคราว

ซ่งฉางชิงทอดถอนใจ “ไปกันเถิด! ”

เขาเป็นคนใจอ่อน มารดาของตนเองรู้สึกไม่สบาย ต่อให้เป็นการหลอกให้เขากลับ เขาก็ต้องกลับ

ท่านป้ากุ้ยรู้สึกยินดียิ่งนัก “เจ้าค่ะ คุณชาย”

เมื่อซ่งฉางชิงลงมาหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จึงขึ้นรถม้า รถม้ามุ่งตรงไปยังเรือนตระกูลซ่ง

ท่านป้ากุ้ยนั่งอยู่ข้างๆ มองดูซ่งฉางชิง

คุณชายนั่งพิงขอบหน้าต่างรถหลับตาพักผ่อน เสื้อสีฟ้าคราม ขับให้ผิวของเขาดูขาวผ่องดุจหิมะ รูปลักษณ์หล่อเหลาดูสง่างาม

เติบใหญ่แล้วจริงๆ

ท่านป้ากุ้ยเป็นสาวใช้ที่ติดตามฮูหยินเฒ่ากู้มาตั้งแต่ตอนออกเรือน เห็นซ่งฉางชิงแต่เล็กจนโต เมื่อเห็นคุณชายตัวน้อยเติบใหญ่เป็นชายชาตรีองอาจห้าวหาญ ท่านป้ากุ้ยก็รู้สึกภาคภูมิใจเป็นพิเศษ

ฮูหยินเฒ่าคงรู้สึกภาคภูมิใจเช่นเดียวกันกระมัง หากมีคุณชายน้อยอีกสักหนึ่งคน ฮูหยินเฒ่าต้องรู้สึกดีใจเป็นพิเศษแน่นอน