ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 10 บทที่ 285 หาเด็กพบแล้ว

เซียวยวี่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน ชะเง้อคอรอคอย

นี่เป็นความหวังทั้งหมดของเขา

เซียวจื่อเซวียนยืนคอตกอยู่ข้างๆ ร่ำไห้จนไม่มีน้ำตา “พี่ใหญ่ ขอโทษขอรับ ขอโทษขอรับ…”

พูดขอโทษไปจะมีประโยชน์อะไร เซียวยวี่ได้แต่หันมองออกไป

เซียวจื่อเซวียนเป็นน้องชายของเขา เซียวจื่อเมิ่งเป็นน้องสาวของเขา หน้ามือหรือหลังมือก็ล้วนเป็นเนื้อ จะให้ทำเช่นไร? ด่าเขา หรือตีเขา? ล้วนแต่ทำไม่ได้

เขาปวดใจแทบตายแล้ว

ชาวบ้านพูดคุยกันอย่างระมัดระวัง ระหว่างที่กำลังรู้สึกเศร้าโศกเสียใจ ก็มีคนตะโกนเสียงดัง “รีบดูเร็ว รถม้า รถม้า มีคนกลับมาแล้ว มีคนกลับมาแล้ว…”

เป็นเช่นนั้นจริง ห่างออกไปมีจุดสีดำกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเซียวยวี่ที่นิ่งขรึมมาตลอด ในที่สุดก็มีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย สาวเท้าวิ่งไปยังนอกหมู่บ้านทันที เซียวจื่อเซวียนก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

หลัวซื่อเองก็ไม่ร่ำไห้แล้ว ลุกจากพื้นใช้ไม้เท้าค้ำยัน วิ่งขากะเผลกออกไปนอกหมู่บ้าน

ผู้คนที่อยู่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้านต่างก็ออกไปนอกหมู่บ้าน รถม้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มีคนเห็นเซียวลี่ “รีบดูเร็ว เซียวลี่กลับมาแล้ว! ”

เซียวลี่ก็เห็นผู้คนที่อยู่หน้าหมู่บ้าน เหวี่ยงแส้ตีม้าพลางตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ “เฮ้ หาพบแล้ว หาพบแล้ว…”

เพียงกล่าวว่าหาพบแล้ว แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าหาอะไรพบแล้ว

หลัวซื่อตื่นเต้นดีใจจนรู้สึกหน้ามืด แทบหมดสติไป

เซียวยวี่วิ่งไปทางรถม้าอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงจนแทบขึ้นมาถึงคอหอย จู่ๆ ก็เหยียบใส่หลุมบนพื้น ฝีก้าวไม่มั่นคง จึงล้มกองบนพื้น เขาไม่ได้ร้องโอดโอย ลุกขึ้นมาโดยไม่มีแก่ใจจะสะบัดฝุ่นบนเสื้อด้วยซ้ำ รีบวิ่งต่อไป

ในที่สุดรถม้าก็หยุด เซียวลี่ตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ “หาจื่อเมิ่งกับเสี่ยวฮวาพบแล้ว”

เปิดม่านรถม้า เผยให้เห็นใบหน้าน่ารักของเซียวจื่อเมิ่งและเสียงเรียกอันสดใส “พี่ใหญ่…”

ในที่สุดใบหน้านิ่งขรึมของเซียวยวี่ก็เปลี่ยนไป เขาโอบกอดเซียวจื่อเมิ่งไว้ ร่างกายสั่นเทิ้ม

เซี่ยยวี่หลัวกอดเซียวจื่อเซวียนที่วิ่งตามมาไว้ ร่ำไห้อีกครา

หลัวซื่อกอดเสี่ยวฮวาพร้อมร้องไห้อย่างหนักเช่นกัน ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ เซียวไฉซุ่นก็หัวเราะตาม

เมื่อเห็นว่าหาเด็กๆ พบแล้ว ทุกคนลองถามดู จึงรู้ว่าเด็กๆ ถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไปจริง แต่ละคนต่างรู้สึกตกตะลึง ทั้งยังหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ยังดีที่คราวนี้คนที่ถูกจับตัวไปเป็นน้องสามีของเซี่ยยวี่หลัว หากจับตัวเด็กคนอื่น…

ใครจะคาดคิดว่าเด็กถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไป!

เซียวไฉซุ่นรู้ว่าครั้งนี้ต้องขอบคุณเซี่ยยวี่หลัวเป็นอย่างมาก จึงอุ้มเด็กและพาหลัวซื่อมากล่าวขอบคุณกับเซี่ยยวี่หลัว “ภรรยาอายวี่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก หากไม่ได้เจ้า ลูกของข้าคนนี้…”

หลัวซื่อมาอย่างไม่เต็มใจ นางยังคงคิดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัวเห็นรอยขีดข่วนบนใบหน้าและคอของเซียวจื่อเซวียน ข่วนลึกมากทีเดียว เห็นรอยเลือดแล้ว

เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วก็รู้สึกปวดตาปวดใจ

รอยขีดข่วนพวกนี้ เป็นฝีมือหลัวซื่อแน่นอน

“รอยแผลบนตัวจื่อเซวียนของข้า เป็นฝีมือเจ้า! ” เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้กล่าวข้อสันนิษฐาน แต่กล่าวอย่างมั่นใจ

นางปวดใจนัก เซียวจื่อเซวียนที่นางเองยังไม่อาจตัดใจด่าสักคำหรือตีสักครั้ง กลับถูกคนอื่นข่วนจนมีสภาพเช่นนี้ เห็นแล้วนางก็ปวดใจ

เดิมทีหลัวซื่อคิดจะปฏิเสธ แต่ตอนนี้ยังอยู่ข้างนอก มีคนเห็นมากมายถึงเพียงนี้ นางเพียงหดคอ ไม่กล้ากล่าวอะไร

ไม่กล่าวอะไรก็คือยอมรับ!

เวลานี้เซียวไฉซุ่นก็เห็นรอยแผลบนคอและใบหน้าของเซียวจื่อเซวียนแล้วเช่นกัน โมโหจนเพลิงโทสะลุกโชน “หลัวไห่ฮวา ขอโทษจื่อเซวียน! ”

“ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย หากไม่ใช่เพราะพวกเขา…” หลัวไห่ฮวายังคงดึงดัน “ต้องเป็นเซียวจื่อเมิ่งที่รังแกเสี่ยวฮวาของเราแน่ เสี่ยวฮวาของเราไม่เคยพบเจอกับเรื่องเช่นนี้มาก่อน”

เซียวไฉซุ่นโมโหแทบตาย ชี้เสี่ยวฮวาที่อยู่ในอ้อมอกหลัวซื่อ กล่าวด้วยอารมณ์โมโห “ลูกสาวของเจ้าแย่งของของจื่อเมิ่ง จื่อเมิ่งจะเอาคืน ทั้งสองคนจึงวิ่งห่างออกไป ถึงได้ถูกคนจับตัวไป! ”

หลัวซื่อ “…”

ครั้งก่อนแย่งหมวกของจื่อเมิ่ง ทำให้จื่อเซวียนโดนหลัวซื่อทุบตี ครั้งนี้ก็แย่งผ้าเช็ดหน้าของจื่อเมิ่งอีก

หลัวซื่อตีเสี่ยวฮวาทีหนึ่ง “นางเด็กบ้าทำไมถึงไม่เอาไหนเพียงนี้ บ้านเราไม่มีของดีหรือไง? แย่งๆๆ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นโจรหรืออย่างไร? ”

เดิมทีเสี่ยวฮวาก็กลัวอยู่แล้ว ขดม้วนตัวสะอื้นไห้เสียงเบา พอถูกหลัวซื่อตีไปหนึ่งที จึงส่งเสียงร้องไห้ “โฮ” ออกมา

เซียวไฉซุ่นเห็นบุตรสาวตัวเองร้องไห้อีกแล้ว ก็รู้สึกโมโหโดยไม่มีที่มาที่ไป “เจ้าทำอะไรของเจ้า? ”

“เด็กทำผิด ก็ต้องตีไม่ใช่หรือ? ข้าตีแล้ว เจ้ายังจะเอาอย่างไรอีก? ” หลัวไห่ฮวาตีไปที่บั้นท้ายเสี่ยวฮวาอีกทีหนึ่ง เสี่ยวฮวาส่งเสียงร้องไห้ดังกว่าเดิม

หลัวไห่ฮวาจงใจ นางตีเสี่ยวฮวาไปพลางมองเซี่ยยวี่หลัวอย่างท้าทายไปพลาง

“เด็กเล่นซนรักสนุกเป็นเรื่องปกติ แม่เสี่ยวฮวา อย่าตีอีกเลย” มีคนทนดูไม่ได้ จึงเกลี้ยกล่อมให้หยุด

หลัวซื่อยังคงตีต่อ ทำท่าทางบ่งบอกว่าข้ากำลังสั่งสอนบุตรสาวของตัวเองอยู่ “ข้าไม่ตีได้หรือ? หา ลูกสาวตัวเองทำผิด ตีให้ตายก็สมควรแล้ว! วันนี้ข้าจะตีเด็กบ้าอย่างเจ้าให้ตายเสีย! ”

เสี่ยวฮวาร้องไห้เสียงดัง

หลัวซื่อยังคงตีต่อ เซียวไฉซุ่นเข้าไปดึงออก หลัวซื่อกลับหลบทัน กล่าวด้วยท่าทางดุร้าย “หา เจ้าบอกว่าเด็กทำผิดไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้าจะสั่งสอน วันนี้ข้าจะสั่งสอนนางดีๆ ! ”

เซี่ยยวี่หลัวมองดูท่าทีของหลัวซื่อด้วยแววตาเย็นเยียบ

หลัวซื่อจงใจตีให้นางดู เด็กคนหนึ่งจะมีความผิดอะไรได้ ต่อให้กระทำผิดจริง ตีสักทีหนึ่ง สั่งสอนดีๆ ก็พอแล้ว หากก่นด่าทุบตีเป็นประจำ กลับจะได้ผลตรงกันข้าม

“เซี่ยยวี่หลัว เจ้าจะทนดูแม่เสี่ยวฮวาตีเสี่ยวฮวาจนตายหรืออย่างไร? ทำไมเจ้าถึงโหดร้ายนัก! ” เซียวหมิงจูพุ่งพรวดมา ไต่ถามเซี่ยยวี่หลัว

นางมองออกแล้ว ขอเพียงเซี่ยยวี่หลัวบอกว่านางไม่เอาความ หลัวไห่ฮวาต้องหยุดมือแน่ แต่ตีมานานถึงเพียงนี้ เซียวเสี่ยวฮวาถูกตีจนบั้นท้ายบวมแดง เซี่ยยวี่หลัวยังคงไม่กล่าวอะไร

เซี่ยยวี่หลัว ทำไมเจ้าถึงโหดร้ายถึงเพียงนี้!

หลัวไห่ฮวาง้างฝ่ามือขึ้นสูง ตีลงไปอย่างรุนแรง ครั้งนี้ตีแรงกว่าเมื่อครู่เสียอีก “เป็นเพราะนางตัวซวยอย่างเจ้า ตอนนั้นข้าคลอดเจ้าออกมาก็น่าจะบีบคอเจ้าให้ตายเสีย เจ้าจะได้ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน”

เซียวหมิงจูตะคอก “เซี่ยยวี่หลัว เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ เจ้าดูไม่ออกหรือว่าแม่เสี่ยวฮวากำลังรอเจ้าพูดอยู่? ”

ชาวบ้านที่มุงดูต่างก็ดูออกแล้ว หลัวไห่ฮวาจงใจตีให้เซี่ยยวี่หลัวดู!

เซี่ยยวี่หลัวเกลียดการถูกข่มขู่เป็นที่สุด

หลัวซื่อสั่งสอนบุตร นั่นเป็นเรื่องของหลัวซื่อ เด็กกระทำผิดย่อมต้องสั่งสอน ส่วนจะสั่งสอนอย่างไร จะตีหรือจะด่า หรือจะทำอย่างอื่น เกี่ยวอะไรกับนางด้วย?

เซียวหมิงจูผู้นี้ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำเกินหน้าที่ ยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไปบ้างหรือ?

ว่างเกินไปจนเป็นห่วงไม่เข้าเรื่องจริงๆ