ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 11 บทที่ 328 คาดว่าเซี่ยยวี่หลัวจะเป็นปีศาจจิ้งจอก
ซินแสสวี่ถือธูปจุดปีศาจ ท่องคาถาไม่หยุด เดินมาอีกครั้ง
เซียวยวี่ยืนอยู่ข้างกายเซี่ยยวี่หลัว ยืนเคียงคู่กับนางมองดูซินแสสวี่เดินวนรอบตัวพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
เดินไปสามรอบ สี่รอบ ซินแสสวี่เกิดอาการว้าวุ่นเล็กน้อย
ทั้งที่ตระเตรียมไว้แล้ว ทำไมถึงไม่ได้ผลเล่า!
เซียวหมิงจูก็รู้สึกกระวนกระวายใจ มองดูเซี่ยยวี่หลัวที่ยืนแย้มรอยยิ้มพราวอยู่ที่เดิม
ทำไมนางถึงไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ของสิ่งนั้น ก็บอกให้หลัวไห่ฮวาโรยบนตัวนางแล้ว
ซินแสสวี่บอกไว้ ขอเพียงบนเสื้อมีเจ้าสิ่งนั้นติดอยู่แม้เพียงน้อยนิด ปีศาจก็จะเผยร่างที่แท้จริง!
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกร้อนมาก แสงแดดสาดส่องจนใบหน้าของนางใกล้จะดำแล้ว
เมื่อเห็นซินแสสวี่เดินวนรอบตัวนางไม่รู้ตั้งกี่รอบ กลับยังมีท่าทีราวกับหากไม่บรรลุเป้าหมายก็จะไม่ยอมรามือ เซี่ยยวี่หลัวทนไม่ไหวอีกต่อไป “ซินแสสวี่ ท่านเดินวนรอบตัวข้าไปตั้งกี่รอบแล้ว? ท่านคิดว่าข้าคือปีศาจเช่นนั้นหรือ? ”
อากาศบ้านี่ ร้อนจนนางแทบเป็นลมแดดอยู่แล้ว
ข้าไม่มีแก่ใจจะเล่นกับเจ้า ข้าจะกลับบ้านไปนอน
จู่ๆ ดวงตาของซินแสสวี่ที่หลับตาอยู่พลันลืมตาขึ้น จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทางราวกับไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง
“ถูกต้อง เจ้าคือปีศาจ ข้าดูออกแล้ว ในกายเจ้ามีปีศาจสิงสู่ ยังไม่รีบเผยร่างที่แท้จริงออกมาอีก! ” ซินแสสวี่ใช้ธูปจุดปีศาจชี้ไปทางเซี่ยยวี่หลัวพลางตะคอกเสียงดัง
เซี่ยยวี่หลัวเป็นปีศาจ?
เมื่อครู่ทุกคนเพียงแค่สงสัย บัดนี้เห็นซินแสสวี่กล่าวออกมาเอง ทุกคนต่างก็จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ
สตรีที่งดงามถึงเพียงนี้ เป็นปีศาจ? เช่นนั้นต่อให้เป็นปีศาจ ก็คงเป็นปีศาจจิ้งจอกกระมัง!
รูปลักษณ์หน้าตาดีถึงเพียงนี้ ต้องเป็นปีศาจจิ้งจอกมาเกิดแน่ไม่ใช่หรือ?
“อย่าได้พูดจาเหลวไหล ภรรยาของข้าไม่ใช่ปีศาจ! ” เซียวยวี่กันเซี่ยยวี่หลัวให้อยู่ด้านหลัง พร้อมตะคอกเสียงดังลั่น
เซียวจิ้งยี่ก็กล่าว “ซินแสสวี่ คงเป็นการเข้าใจผิดกระมัง เซี่ยยวี่หลัวจะเป็นปีศาจได้อย่างไร? ”
ซินแสสวี่หัวเราะอย่างเย็นเยียบ “ไม่ใช่ปีศาจ? เช่นนั้นข้าถามเจ้า นางในตอนนี้กับก่อนหน้า มีความเปลี่ยนแปลงจนต่างจากเดิมราวฟ้ากับดินใช่หรือไม่? ”
เปลี่ยนแปลงจนต่างจากเดิมราวฟ้ากับดิน?
มีจริงๆ!
เซี่ยยวี่หลัวในอดีตไม่ได้เป็นเช่นนี้
“ใช่ใช่ใช่ เซี่ยยวี่หลัวในอดีตยโสโอหัง หยิ่งทะนงเสียยิ่งกว่าอะไร คิดว่าตัวเองเป็นบุตรีตระกูลใหญ่ ไม่ยอมทำงานอะไร ทั้งตีทั้งด่าน้องชายน้องสาวสามีตัวเอง ตอนนี้เปลี่ยนจากเดิมโดยสิ้นเชิง! ” หลัวไห่ฮวากล่าวเสียงแหลม วาจาของนางมีเหตุผล ทำให้ชาวบ้านไม่น้อยต่างเห็นด้วย
“เป็นเช่นนั้นจริง นางในอดีต กับนางในตอนนี้ เปลี่ยนไปมากนัก”
“หรือว่า นี่จะเป็นเพราะปีศาจสิงสู่เหมือนที่ซินแสสวี่กล่าวมา ดังนั้นจึงมีความเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงถึงเพียงนี้? ”
“ซินแสสวี่เพิ่งเคยมาหมู่บ้านของเราเป็นหนแรกกระมัง? เซี่ยยวี่หลัวก็น่าจะเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรกกระมัง? นางรู้ได้อย่างไรว่าเซี่ยยวี่หลัวเปลี่ยนไป? ซินแสสวี่ผู้นี้ ช่างเก่งกาจยิ่งนัก! ”
“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น ทุกคนต่างบอกว่าซินแสสวี่มีความสามารถทำนายหยั่งรู้ชะตา”
เมื่อซินแสสวี่กล่าวดังนั้น หัวใจของทุกคนต่างเต้นแรงราวกับรัวกลอง ตกใจจนรีบถอยห่างออกไปหลายก้าว เหลือเพียงเซี่ยยวี่หลัวและเซียวยวี่ยืนอยู่ที่เดิม
ซินแสสวี่เห็นว่าคนจำนวนไม่น้อยต่างเชื่อวาจาของตัวเอง จึงหัวเราะอย่างได้ใจ “ถูกต้อง คนผู้หนึ่งอยู่ๆ จะเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงได้อย่างไร ความเป็นได้เดียวที่สามารถอธิบายได้คือ — นางไม่ใช่นางในอดีตแล้ว”
หยุดชะงักชั่วครู่ ซินแสสวี่กล่าวต่อ “เมื่อครู่ตอนที่ข้าถือธูปจุดปีศาจเดินผ่านข้างกายนาง ปีศาจในกายนางก็เกิดความเคลื่อนไหว น่าเสียดายนัก ที่ปีศาจตัวนี้มีพลังกล้าแกร่งเกินไป ธูปจุดปีศาจธรรมดาไม่อาจทำอะไรนางได้”
หลัวไห่ฮวาคุกเข่าดังตุ้บ “ซินแสสวี่ ขาของข้าอยู่ดีๆ ก็หัก บุตรสาวของข้าเกือบโดนพวกค้ามนุษย์จับตัวไป นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นในหมู่บ้านสกุลเซียวมาตลอดหลายสิบปี เป็นเพราะนาง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาง จึงได้เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้! ซินแสสวี่ ท่านต้องจัดการนางเสีย อย่าให้นางทำอันตรายหมู่บ้านสกุลเซียวของเราอีก! ”
เซียวจิ้งยี่โมโหจนแทบทนไม่ไหว “หลัวไห่ฮวา เจ้าพูดจาเหลวไหล เด็กถูกจับตัวไป เกี่ยวอะไรกับเซี่ยยวี่หลัวด้วย นอกจากนั้น ขาของเจ้าก็หักเอง เจ้าจะโทษผู้อื่นได้อย่างไร! ”
หลัวไห่ฮวาหัวเราะอย่างเย็นเยียบ “ตั้งแต่ข้าแต่งมาหมู่บ้านสกุลเซียว สิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่เคยเป็นอะไร มีเพียงเซี่ยยวี่หลัว พอนางมาข้าก็เป็นเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะนางมีดวงเป็นปฏิปักษ์กับข้ายังจะเป็นเพราะใครอีก! ”
“พรืด…” หลิวซี่เหลียนหัวเราะออกมา “แม่ต้าจ้วง เจ้าบอกว่าภรรยาเซียวยวี่มีดวงเป็นปฏิปักษ์กับเจ้า? อยู่ดีๆ นางไม่เป็นปฏิปักษ์กับสามีหรือเด็กในบ้าน เหตุใดต้องเจาะจงเป็นปฏิปักษ์กับเจ้าด้วย? เจ้าเป็นอะไรกับนาง? ”
“เพราะตัวเองกระทำผิด ก่อกรรมไว้เอง กลับคิดแต่จะโทษคนอื่นน่ะสิ! ” ทุกคนต่างรู้ ว่าหลัวไห่ฮวาเป็นคนก้าวร้าวไร้เหตุผล นางมีเรื่องบาดหมางกับเซี่ยยวี่หลัว ถือว่ารนหาที่เอง
ยังมีคนอีกไม่น้อยเชื่อว่าเซี่ยยวี่หลัวไม่ใช่ปีศาจ!
หลัวไห่ฮวาถูกกล่าวตำหนิจนหน้าแดงถึงใบหู หัวเราะอย่างเย็นเยียบ “หึ พวกเจ้าหัวเราะ? หัวเราะไปเถอะ รอให้เซี่ยยวี่หลัวเผยร่างที่แท้จริง ถึงเวลาพวกเจ้าจะได้ร้องไห้! ”
ซินแสสวี่หยิบกระบี่ไม้ท้อมาหนึ่งเล่ม กระโดดไปมาอยู่หน้าแท่นพิธี
เซี่ยยวี่หลัวหรี่ตามองดูเปลวไฟจากเทียนสองเล่มที่จุดภายใต้แสงแดดร้อนจัด ร้อนจนบิดเบี้ยวเล็กน้อย แสงสีขาวที่สว่างเจิดจ้า มองแล้วรู้สึกตาลายยิ่งนัก
เซียวยวี่ยังคงยืนอยู่ข้างกายนางอย่างหนักแน่น จวบจนมีฝ่ามือใหญ่กุมมือของเซี่ยยวี่หลัวไว้
เซี่ยยวี่หลัวตกใจสะดุ้ง หันมองเซียวยวี่
ใบหน้าเซียวยวี่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความรักอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลยิ่งกว่าเดิม “ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่”
มีเขาอยู่ เขาจะไม่ปล่อยให้ผู้ใดทำร้ายนางแม้แต่น้อย
เซี่ยยวี่หลัวมองเซียวยวี่อย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตากแดดร้อนระอุจนวิงเวียนศีรษะ หรือโดนความอ่อนโยนของเซียวยวี่สะกดจนไม่รู้ว่าอยู่บนสรวงสวรรค์หรือในโลกมนุษย์
กลุ่มชาวบ้านกระจายตัวออก เหลือเพียงเซียวยวี่ที่กุมมือยืนเคียงข้างเผชิญทุกสิ่งร่วมกับนาง
“เจ้า ทำไมต้องดีกับข้าถึงเพียงนี้? ” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามเสียงเบา
ตอนนี้นางเป็นเพียงตัวประกอบหญิงที่ร้ายกาจ ในนิยายนั้นนางทำความชั่วมากมาย ไม่เหลือความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเซียวยวี่แม้แต่น้อย ต่อให้เป็นตอนนี้ ตามเค้าโครงในนิยาย นางที่เป็นตัวประกอบ สุดท้ายก็ต้องออกห่างจากพระเอกที่มีรัศมีเจิดจ้าไปเรื่อยๆ
พระเอกเป็นของนางเอกเสมอ ตัวประกอบทุกคนที่วาดฝันอยากได้ครองคู่กับพระเอก ล้วนต้องตาย
ความรักอันอ่อนโยนในเสี้ยววินาทีนี้ เปรียบเสมือนดอกฝิ่นที่มีพิษร้ายแรง หากติดพิษแม้เพียงน้อยนิด ก็ไม่อาจจะหลุดพ้นได้อีก
เซียวยวี่บีบมือนางแน่น แววตาอบอุ่นอ่อนโยนและหนักแน่น “เจ้าเป็นภรรยาของข้าเซียวยวี่ ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด!”
เซี่ยยวี่หลัวตกอยู่ในภวังค์นิ่งอึ้ง
YOU MAY ALSO LIKE
