ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 12 บทที่ 353 หญิงครองเรือนช่างทำตัวด้อยค่าเสียจริง
หลัวไห่ฮวามองเซียวหยวนด้วยแววตาเลื่อนลอย “เซียวหยวน ต่อไปพวกเราทำอย่างไรดี? ”
เซียวหยวนกำลังรีบ น้ำเสียงแฝงเร้นด้วยความเบื่อหน่าย “เจ้าอยากทำเช่นไร? ”
หลัวไห่ฮวากอดเอวเซียวหยวนไว้ “พวกเรายังเป็นเหมือนกับตอนอยู่ที่นี่ ได้หรือไม่? ”
เซียวหยวนหัวเราะร่า หัวเราะจนหลัวไห่ฮวารู้สึกหวั่นใจ “เจ้าขำอะไร? ”
“ไม่ได้ขำอะไร เจ้าอยากทำเช่นไรก็ทำตามนั้น ข้าฟังเจ้าทั้งหมด! ”
หลัวไห่ฮวาเห็นว่าเซียวหยวนตอบตกลง จึงประคองใบหน้าเซียวหยวนพลางจุมพิตบนริมฝีปากเขาสองที “เจ้าช่างเก่งกาจเสียจริง”
เซียวหยวนหัวเราะเบา “ต่อไปพี่สะใภ้ต้องดีกับข้าด้วย”
หลัวไห่ฮวาทำสีหน้าได้ใจ มองเซียวหยวนอย่างพินิจก่อนกล่าว “เจ้าวางใจได้ ต่อไปพี่สะใภ้ต้องดีต่อเจ้าแน่นอน”
เซียวหยวนไหวคิ้ว ปิดบังประกายสะอิดสะเอียนในแววตา
หลัวไห่ฮวาหัวเราะอย่างได้ใจ เซียวหยวนก็หัวเราะตาม
หลัวไห่ฮวากัดริมฝีปากพลางกล่าว “ตอนค่ำเจ้าอย่าปิดประตูบ้าน ข้าจะไปหาเจ้า”
“เจ้าออกมาได้หรือ? ”
“ออกได้ หลังเที่ยงคืนตานั่นต้องขึ้นเขาไปวางกับดัก ฟ้าสางแล้วถึงจะกลับมา”
เซียวหยวนขานตอบว่าได้ เมื่อเห็นร่างอวบอ้วนของหลัวไห่ฮวาเดินบิดตัวออกไปห่างจากตัวเองแล้ว ในที่สุดรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป
เซียวหยวนไพล่มือไว้ด้านหลัง หันตัวออกจากศาลบรรพชน
ผ่านมาหลายวันแล้ว เขาจะไปพบเซียวหมิงจู
สตรีผู้นี้ เขาวางแผนให้นางตั้งมากมาย แบกรับความผิดทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว ทำให้เขาต้องถูกขังในศาลบรรพชน นางกลับไม่มาดูแม้แต่ครั้งเดียว ช่างเป็นคนใจร้ายใจดำนัก!
สตรีที่เนรคุณเช่นนี้ หากตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา เขาจะทรมานนางให้ตายเสีย!
แสงอาทิตย์ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงเวลากินอาหารในช่วงเที่ยงแล้ว หน้าประตูบ้านของเซียวยวี่ยังมีคนยืนมุงดูเรื่องสนุกอยู่เต็ม มีเรื่องสนุกให้ดู ไม่จำเป็นต้องกินข้าวด้วยซ้ำ
เซียวเอ้อขมวดคิ้วพลางจับชีพจรอยู่นาน ก่อนกล่าว “นางกินอาหารจนท้องเสีย กระเพาะอ่อนแอ ช่วงสองวันนี้กินอาหารอ่อนหน่อยก็พอแล้ว!”
ที่แท้ก็ไม่ใช่ว่ามีแล้ว
ในที่สุดจิตใจของทุกคนที่วิตกกังวลก็เบาใจลง
ท่านป้าสี่ไม่เชื่อ “ท่านแน่ใจหรือว่าเพียงนางกระเพาะอ่อนแอจริง? ไม่มีโรคอื่น? ”
เซียวเอ้อก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน พอได้ยินวาจานี้ก็โมโหทันที “หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปตามท่านหมอในเมืองมาดูเอง จะตามข้ามาทำไม! หรือเจ้าอยากให้ข้าจับชีพจรจนพบโรคอื่นอีก? ”
ทั้งวิงเวียน ทั้งคลื่นเหียน เป็นสาวเป็นแส้ยังไม่ออกเรือน หรือคิดว่าจะตั้งครรภ์!
ท่านป้าสี่อ้าปากทีหนึ่ง “ข้าเพียงถามไปอย่างนั้น”
ไม่ใช่มีครรภ์ก็พอ!
เซียวยวี่ดึงเซียวเอ้อมา กล่าวด้วยท่าทางวิตก “ท่านลุงสอง ท่านช่วยข้าดูบาดแผลของอาหลัวด้วยขอรับ”
เซี่ยยวี่หลัวกล่าวเป็นเชิงตำหนิ “ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ เจ้าอย่าห่วงเลย”
เซียวยวี่กังวลใจ “ให้ท่านลุงสองดูก่อน เขาบอกว่าไม่เป็นอะไรถึงจะไม่เป็นอะไร! ”
ถึงแม้ท่านลุงสองจะเพิ่งมา ไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ดูจากท่าทางของสองแม่ลูกเซียวหมิงจู ก็สามารถคาดเดาได้ ว่าสองแม่ลูกเซียวหมิงจูไม่ได้มีเจตนาดีแน่
ไม่รู้จริงๆ ว่าคนพวกนี้มีอะไรให้มาวุ่นวาย พวกเขาสองสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว กลับคิดจะเข้ามาแทรก น่าโมโหเสียจริง
ท่านลุงสองดูครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “ข้าจะทำความสะอาดบาดแผลให้นางก่อน ใส่ยาอีกหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
จัดการบาดแผลเสร็จอย่างรวดเร็ว เซียวยวี่จะให้เงิน เซียวเอ้อโบกมือ “แค่ยาเล็กน้อย ไม่ต้องให้เงิน! ”
เซียวจื่อเซวียนวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเหงื่อโชกศีรษะในตอนนี้เอง มาถึงตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว เห็นขาของเซี่ยยวี่หลัวที่ใส่ยาเสร็จแล้ว “พี่สะใภ้ใหญ่ ขาของท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ขอรับ? ”
“ไม่เป็นอะไร เหงื่อออกมากถึงเพียงนี้ รีบเช็ดเถอะ” เซี่ยยวี่หลัวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เซียวจื่อเซวียนผืนหนึ่ง
เซียวจื่อเซวียนรับมา พลางขยิบตาให้เซี่ยยวี่หลัว
เซี่ยยวี่หลัวก็แย้มรอยยิ้ม ลูบศีรษะเซียวจื่อเซวียน เมื่อปรายตามองไปทางเซียวหมิงจูที่แววตาพลันดูดุดัน
ยังไม่ไปอีกหรือ?
เช่นนั้นก็คิดบัญชีเรื่องซินแสสวี่ด้วยเลย!
เซียวเอ้อกำลังจะไป เซียวจื่อเซวียนถือโอกาสหิ้วหีบยาให้เขา “ท่านลุงสอง ข้าส่งท่านออกไปแล้วกันขอรับ! ”
“อืม ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ! ”
ทุกคนมองเซียวจื่อเซวียนส่งเซียวเอ้อออกไป ไม่มีใครรู้สึกว่าไม่เหมาะสม
เซียวจื่อเซวียนสะพายหีบยาของเซียวเอ้อ เดินไปพลางถามไปพลาง “ท่านลุงสอง พี่หมิงจูไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือขอรับ? ”
เซียวเอ้อส่ายหน้า “เป็นอะไรที่ไหนกัน เพียงแค่เครียดเกินไป กินอาหารแล้วไม่ย่อย กระเพาะอ่อนแอ! ”
“อ่อ! เช่นนั้นก็ดีเหลือเกิน” เซียวจื่อเซวียนทำสีหน้าหวาดหวั่น
เซียวเอ้อเห็นสีหน้าหวาดหวั่นของเซียวจื่อเซวียน จึงคาดเดาอะไรบางอย่างได้ “จื่อเซวียน เจ้านึกว่าเป็นอะไรหรือ? ”
“ข้า…” เซียวจื่อเซวียนจะกล่าวแต่ก็ไม่กล่าวออกมา เซียวเอ้อมองเซียวจื่อเซวียน ก่อนหวนคิดถึงคำถามของท่านป้าสี่ก่อนหน้านี้ เซียวเอ้อจึงเข้าใจทันที “เจ้าจะบอกว่าเซียวหมิงจู…”
เซียวจื่อเซวียนถอนหายใจยาว ทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย “ท่านลุงสอง เป็นอย่างที่ท่านคาดเดาขอรับ! ”
ท่านลุงสองแสดงสีหน้าตกตะลึง “เซียวหมิงจูคิดจะทำอะไรกันแน่? ”
เซียวจื่อเซวียนเบ้ปาก กล่าวด้วยความรู้สึกอัดอั้นใจ “นางบอกว่านางกับพี่ใหญ่มีใจให้กัน อยากแต่งกับพี่ใหญ่ของข้าขอรับ! ”
YOU MAY ALSO LIKE
