ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 14 บทที่ 400 คุณชายเซียวอดใจรอพบท่านไม่ไหวแล้ว

ท่านป้าสี่ผงะไปชั่วขณะ เพียงแต่คิดว่าเป็นเพราะนางเด็กบ้านี่ยังไม่อาจตัดใจจากเซียวยวี่

        “…นางเด็กบ้าพูดอะไรของเจ้า! เซียวหยวนยอมรับด้วยตัวเองแล้วว่าเจ้ากับเขา… เจ้ารักเดียวใจเดียวกับอาหยวนไม่ดีหรือ? ต้องให้คนอื่นว่าเจ้ามากรักหลายใจ พูดจากลับกลอกเจ้าถึงจะพอใจใช่หรือไม่? ”

        คำพูดนี้ไม่น่าฟัง แต่หากท่านป้าสี่ไม่กล่าววาจาหนัก นางเด็กบ้านี่ก็ไม่รู้จักตื่น

        เซียวหมิงจูแทบจะกัดฟันทั้งปากจนแหลก “ท่านแม่ ข้าอยู่ในศาลบรรพชนตั้งหลายวัน ฟ้าเพิ่งมืดข้าก็นอนแล้ว หลับจนเช้าวันรุ่งขึ้นข้าถึงจะตื่น ข้ามีอะไรกับเซียวหยวนตั้งแต่เมื่อใดกัน…”

        นางเองไม่รู้อะไรเลย!

        “ที่เจ้ากล่าวมาเป็นความจริงหรือ? เป็นไปได้อย่างไร? อาหยวน…” ท่านป้าสี่ยังคงไม่เชื่อ

        เซียวหมิงจูโมโหจนโวยวายเสียงดัง “ท่านแม่ นี่ท่านเชื่อเขาหรือเชื่อข้ากันแน่! ”

        กล่าวจบ นางจึงกลับเข้าห้องไปด้วยอารมณ์โมโหคุกรุ่น ผ่านไปครู่หนึ่ง ภายในห้องก็มีเสียงร่ำไห้ดังแว่วมา

        “…” ท่านป้าสี่ผงะไปชั่วขณะ จู่ๆ ก็กล่าวออกมาหนึ่งประโยค “หากถามข้า ข้ายังคงเชื่ออาหยวน”

        ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ข่าวลือเรื่องเสียงอย่างว่าที่ดังออกมาจากศาลบรรพชนก็แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านแล้ว พอท่านป้าสี่ไปถาม เซียวหยวนก็คุกเข่ายอมรับกับนาง!

        เรื่องงานมงคลระหว่างอาหยวนและหมิงจูถูกกำหนดไว้แล้ว บุตรสาวของนาง นางรู้ดี เพื่อเซียวยวี่ แม้แต่ยางอายก็ไม่มีแล้ว

        ไม่ง่ายเลยกว่านางกับอาหยวนจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ถึงแม้จะฟังดูไม่ดี แต่ขอเพียงทั้งสองคนสามารถอยู่ด้วยกันได้ ต่อให้ไม่ใช่เรื่องดีก็จะกลายเป็นเรื่องดี

        ท่านป้าสี่จะปล่อยให้นางกระทำการบุ่มบ่ามได้อย่างไร

        งานมงคลนี้ จะแต่งก็ต้องแต่ง ไม่แต่งก็ต้องแต่ง อาหยวนทั้งรู้ความและรักใคร่เอ็นดูนาง เซียวหมิงจูในตอนนี้ จะไปหาสามีที่ดีถึงเพียงนี้ได้จากที่ไหนกัน?

        ยังไม่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ตอนเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือน นางก่อเรื่องจนไม่เหลือศักดิ์ศรี ย่อมไม่มีทางหาได้ ตอนนี้นางอยู่กับเซียวหยวน ไร้ซึ่งความบริสุทธิ์ ก็ยิ่งหาไม่ได้ใหญ่!

        ท่านป้าสี่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองตัดสินใจกำหนดวันแต่งงานแต่เนิ่นๆ เป็นเรื่องดี

        เป็นเรื่องดีเสียยิ่งกว่าอะไร!

        พอแต่งงาน บุตรสาวของตัวเองก็ไม่อาจคิดอะไรได้อีกแล้ว!

        เซียวยวี่เดินผ่านตัวหมู่บ้าน เดินไปยังปากทางเข้าหมู่บ้าน รออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อลองคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าทนรอต่อไปไม่ไหว จึงเดินไปข้างหน้าระยะหนึ่ง รถม้าก็ยังไม่มา จึงเดินขึ้นหน้าไปอีกระยะหนึ่ง

        เขาอยากพบสตรีตัวน้อยให้เร็วขึ้นอีก!

        เซียวยวี่ไม่หยุดพัก เดินไปข้างหน้าไม่หยุด ขณะที่ใกล้จะเดินเป็นระยะทางหนึ่งในสามส่วนของเส้นทางไปในตัวเมือง ในที่สุดก็เห็นรถม้าคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว

        ถงเต๋อส่งเซี่ยยวี่หลัวกลับบ้าน รถม้าวิ่งไปตามเส้นทางสายเล็กในพื้นที่ชนบทด้วยความเร็วสูง ก่อให้เกิดฝุ่นตลบระลอกแล้วระลอกเล่า

        เวลานี้ฟ้ายังไม่มืด ทัศนวิสัยยังดี ถงเต๋อเห็นเงาร่างคนขนาดเล็กกำลังเดินมาทางนี้แต่ไกล พอเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ถงเต๋อจึงเห็นคนผู้นั้นได้อย่างชัดเจน จึงตะโกนบอกคนในรถ “ฮูหยินเซียว คุณชายเซียวมารับท่านแล้ว! ”

        เซี่ยยวี่หลัวกำลังพิงอยู่ตรงขอบหน้าต่างรถเพื่อหลับตาพักผ่อน พอได้ยินถงเต๋อบอกว่าเห็นเซียวยวี่ ก็นึกว่าถึงหมู่บ้านแล้ว จึงกล่าว “เขาบอกไว้ว่าจะรอข้าอยู่หน้าหมู่บ้าน! ”

        ถงเต๋อหัวเราะร่า

        เซี่ยยวี่หลัวเปิดผ้าม่าน ไม่เห็นต้นหวายขนาดใหญ่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน แลตอนนี้ยังอยู่ในระหว่างทางกลับ…

        ห่างออกไป เซียวยวี่กำลังเดินมาทางนี้ อาจเพราะเห็นเซี่ยยวี่หลัวแล้วเช่นกัน จึงโยกแขนทั้งคู่โบกมือให้นาง

        ถงเต๋อหัวเราะ “เพิ่งเดินทางมาได้สองในสามส่วนของระยะทางเอง เกรงว่าคุณชายเซียวคงอดใจรอที่จะพบท่านไม่ไหว จึงเดินมาไกลถึงเพียงนี้! ”

        สองข้างทางยังเป็นภูเขาและต้นไม้สีเขียว ยังเหลือระยะทางอีกไกลก่อนจะถึงบ้าน

        เซียวยวี่สาวเท้าวิ่งไปข้างรถม้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มบนใบหน้าเขาพลันปรากฏ ดวงหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

        “อาหลัว…” เซียวยวี่ตะโกนเรียกด้วยความตื่นเต้น

        เซี่ยยวี่หลัวโบกมือให้เขา “เซียวยวี่…”

        ถงเต๋อหยุดรถม้า เซียวยวี่วิ่งมาถึงข้างรถพอดี ยิ้มพลางแหงนหน้ามองเซี่ยยวี่หลัว “อาหลัว…”

        เขาหันไปทางเซี่ยยวี่หลัวพร้อมอ้าแขนทั้งคู่

        เซี่ยยวี่หลัวก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด อ้าแขนทั้งคู่พลางโผเข้าหาเขา “เซียวยวี่! ”

        เซียวยวี่กอดเซี่ยยวี่หลัวก่อนหมุนวนอยู่ที่เดิมสองรอบ แล้วจึงหยุดลง ถงเต๋อขับรถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าเล็กน้อยอย่างรู้เวลา ไม่รบกวนทั้งสองคน

        “เหตุใดเจ้าถึงเดินมาที่นี่ได้? ที่นี่อยู่ห่างจากบ้านมากทีเดียว! ” เซี่ยยวี่หลัวสัมผัสบนกายเซียวยวี่จึงพบว่าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกเห็นใจยิ่งนัก “คุยกันไว้แล้วว่าจะรอข้าที่หน้าหมู่บ้านไม่ใช่หรือ? ”

        เซียวยวี่ยิ้ม “รอไม่ไหวแล้ว อยากพบเจ้าให้เร็วขึ้นอีก! ”

        เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพลางโผเข้าอ้อมกอดเซียวยวี่ ภายในใจรู้สึกหวานชื่นราวกับได้กินน้ำผึ้งก็มิปาน

        ม้าเทียมรถส่งเสียงลอดจมูกเสียงดัง ทั้งสองคนเพิ่งพบว่าถงเต๋อยังรอพวกเขาอยู่!

        เซียวยวี่อยากอยู่กับเซี่ยยวี่หลัวตามลำพัง แต่เซี่ยยวี่หลัวกลับเห็นอกเห็นใจที่เซียวยวี่เดินมาไกลถึงเพียงนี้ บนกายเปียกชุ่ม ระยะทางที่เหลือก็ไม่ใกล้ จะเหนื่อยมากเพียงใด จึงยืนกรานจะพาเซียวยวี่ขึ้นรถม้าให้ได้

        ถงเต๋อกลั้นหัวเราะ เมื่อเห็นท่าทางหวานชื่นหยาดเยิ้มของสองสามีภรรยา จึงใช้มือปิดปากหัวเราะออกมา ยังดีที่เสียงฝีเท้าของม้าดังมาก จึงกลบเสียงภายในไว้

        พอเซียวยวี่เข้าไปในตัวรถ ก็โอบกอดเซี่ยยวี่หลัวไว้ทันที ไม่ได้กอดมาทั้งวัน เขาคิดถึงยิ่งนัก!

        เซี่ยยวี่หลัวพักพิงอยู่ในอ้อมอกเซียวยวี่ โอบกอดเอวคอดแข็งแรงของเซียวยวี่ไว้เช่นกัน

        รถม้าเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว ม่านรถม้าโบกพลิ้วขึ้นเป็นครั้งคราว ถงเต๋อที่ขับรถม้าอยู่ข้างนอกตั้งใจขับรถม้าอยู่ตลอด ไม่ได้หันมองด้านหลัง เซียวยวี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป ก้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากของเซี่ยยวี่หลัว

        คราวนี้เขาไม่กระทำอย่างเอิกเกริก อย่างไรเสียด้านนอกยังมีคนแปลกหน้าอยู่ ทั้งสองคนจุมพิตกันครู่หนึ่ง ก็โอบกอดกัน ต่างก็จ้องมองอีกฝ่าย รู้สึกอิ่มเอมใจเป็นพิเศษ

        ไม่นานก็ถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน

        ทั้งคู่ลงจากรถม้า นัดหมายกับถงเต๋อไว้ว่าพรุ่งนี้จะรอที่นี่ จากนั้นถงเต๋อจึงขับรถม้าจากไป

        เซียวยวี่จูงมือเซี่ยยวี่หลัวไว้ เดินกลับบ้านช้าๆ

        นิ้วมือทั้งสิบเกี่ยวประสานกัน พูดคุยหัวเราะกันตลอดทาง เซียวยวี่ขยับเข้าใกล้เอ่ยวาจาหยอกเย้าข้างหูเซี่ยยวี่หลัวเป็นครั้งคราว ทำให้เซี่ยยวี่หลัวไม่อาจหลบหลีกได้ หน้าแดงถึงใบหู รู้สึกเขินอายยิ่งนัก

        เซียวยวี่ดูแล้วมีความสุขที่ได้ทำเช่นนี้ อาศัยจังหวะที่ไม่มีคน ถึงขั้นกัดติ่งหูเซี่ยยวี่หลัวทีหนึ่ง เซี่ยยวี่หลัวตกใจจนมองค้อนเซียวยวี่ไปสองที ภายในใจเซียวยวี่รู้สึกดียิ่งกว่าเดิม

        ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน เด็กสองคนได้ยินเสียงจากด้านนอก จึงวิ่งออกมาทั้งคู่ ตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่…”

        เซี่ยยวี่หลัวดิ้นหลุดจากมือของเซียวยวี่ พุ่งพรวดเข้าไปในลานบ้าน อ้าแขนทั้งคู่โผเข้าหาเด็กสองคน “จื่อเซวียน จื่อเมิ่ง…”

        เซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งพุ่งพรวดเข้ามาหา โผเข้าอ้อมกอดเซี่ยยวี่หลัวทันที

        เซียวยวี่ที่ถูกสลัดออกและตามอยู่ด้านหลังสีหน้าดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งโผเข้าอ้อมกอดภรรยาตัวเอง สีหน้าก็ดูบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม

        เหมือนเขาจะลืมไปแล้ว ว่าตอนที่สตรีตัวน้อยเห็นเขา ก็อ้าแขนทั้งคู่โผเข้าหาเขาทันทีเช่นกัน

        เซี่ยยวี่หลัวอุ้มเซียวจื่อเมิ่งขึ้น “จื่อเมิ่ง เชื่อฟังคำสั่งพี่ใหญ่และพี่รองหรือไม่? ”

        “เจ้าค่ะ พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าเป็นเด็กดีมากเจ้าค่ะ กินข้าวดีๆ เข้าเรียนดีๆ เขียนหนังสือดีๆ และยังนอนดีๆ อีกด้วย ข้าเชื่อฟังมากทีเดียวเจ้าค่ะ! ” เซียวจื่อเมิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล โอบคอเซี่ยยวี่หลัวพลางออดอ้อนไม่ยอมปล่อยมือ

        เซียวยวี่เห็นแล้ว… ภายในใจรู้สึกหึงยิ่งนัก

        ทั้งที่เป็นแก้วตาดวงใจของเขา ไม่กอดเขา กลับไปกอดคนอื่น!