ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 424 โฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวหยวน

บทที่ 424 โฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวหยวน

ท่านลุงสี่ดื่มสุราจนเมามาย เดินโซไปเซมา จับมือเซียวหยวนพลางเรียกลูกชายคนดีลูกเขยคนดีไม่หยุด โดยมีเซียวหยวนคอยขานรับอยู่ข้างๆ

หลังจากประคองเขาขึ้นไปบนเตียง เซียวหยวนก็หันมองตามเสียงดังโหวกเหวกด้านนอก ภายในห้องเหลือพวกเขาเพียงสองคน

แววตาเซียวหยวนฉายประกายมืดครึ้มเล็กน้อย แสดงสีหน้าได้ใจ “ท่านพ่อ ท่านดื่มมากไปแล้ว ดื่มน้ำให้สร่างเมาหน่อยเถิดขอรับ! ”

ท่านลุงสี่นอนอยู่บนเตียง ถูกเซียวหยวนพยุงขึ้นมา ก่อนดื่มน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยตามมือของเขาที่ป้อนให้

“อาหยวน เจ้าเป็นเด็กดี หมิงจูของข้าได้แต่งงานกับเจ้า นับเป็นวาสนาของนาง ลุงสี่มีบุตรสาวเพียงคนเดียว ชั่วชีวิตนี้เจ้าต้องดีต่อนางให้มาก! ” ถึงแม้ท่านลุงสี่จะเมามาย แต่พอกล่าวถึงเรื่องบุตรสาว เขาก็ยังมีสติแจ่มชัด!

เซียวหยวนนั่งตรงขอบเตียง พยักหน้าด้วยท่าทางใสซื่อ “ท่านพ่อ ท่านวางใจได้ขอรับ หมิงจูเปรียบเสมือนชีวิตของข้า ชั่วชีวิตนี้ข้าจะปฏิบัติต่อหมิงจูเช่นเดียวกับที่ทำกับตัวเองขอรับ”

ท่านลุงสี่ดวงตาร้อนผ่าว “ได้ ต่อให้พ่อต้องตายตอนนี้ ก็นอนตายตาหลับแล้ว! ”

เซียวหยวนไม่ได้กล่าวอะไร เพียงดึงผ้านวมมาห่มให้ท่านลุงสี่

เมื่อท่านป้าสี่เข้ามา เซียวหยวนก็ลุกขึ้นพร้อมกล่าว “ท่านแม่ ท่านพ่อดื่มมากเกินไป จึงหลับไปแล้ว ข้ากลับไปดูหมิงจูก่อนขอรับ! ”

ท่านป้าสี่ดูตาแก่ที่นอนอยู่บนเตียง วันนี้เป็นคืนเข้าหอของพวกเขา ตาแก่นี่ยังจะรบกวนเวลาเข้าหออีก นางจึงบ่นท่านลุงสี่ทีหนึ่ง ก่อนยิ้มพร้อมกล่าว “เจ้ารีบกลับไปเถิด! วันนี้เป็นวันมงคลของพวกเจ้า อย่าให้หมิงจูรอนาน! ”

เซียวหยวนขานตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หันขวับกำลังจะไป ยังไม่ลืมที่จะกำชับท่านป้าสี่ “ท่านแม่ ท่านพ่อดื่มมากเกินไป ท่านดูแลท่านพ่อให้ดี หากเขากระหายน้ำ ท่านต้องป้อนน้ำให้เขามากหน่อยนะขอรับ! ”

เด็กคนนี้ ช่างรู้ความเสียจริง!

ท่านป้าสี่รู้สึกดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร “รู้แล้วรู้แล้ว เจ้ารีบไปเถิด เด็กโง่ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา! ”

ในที่สุดเซียวหยวนก็ไปแล้ว

ท่านป้าสี่นั่งลงตรงขอบเตียง มองท่านลุงสี่ที่หลับสนิท ยิ้มไปยิ้มมาก็ร่ำไห้ “ตาแก่ ในที่สุดหมิงจูของเราก็ออกเรือนแล้ว ทั้งยังได้แต่งกับอาหยวนเด็กดีคนนั้นอีก ในที่สุดพวกเราก็สมปรารถนาแล้ว! ”

ท่านลุงสี่ใบหน้าแดงก่ำ ส่งเสียงกรนดังสนั่น!

เซียวหยวนดื่มสุราไปไม่น้อย แต่กลับดูไม่ออกเลยสักนิดว่าเขาดื่มจนเมา เซียวหยวนสาวเท้าก้าวเดินไปยังบ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว

นอกประตู โคมไฟสีแดงแขวนไว้หน้าประตู โยกไปมาท่ามกลางสายลมยามราตรี

เซียวหยวนยืนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้เข้าไป มองดูตัวอักษรมงคลสีแดงที่ติดอยู่ทั่ว แย้มรอยยิ้มที่เห็นแล้วชวนให้ขวัญผวา

เซียวหมิงจูรอในห้องมาหนึ่งวันแล้ว ยังดีที่ข้างๆ มีสี่เหนียงอยู่ด้วย เมื่อเห็นเจ้าบ่าวมา เปิดผ้าคลุมศีรษะออก ดื่มสุราเหอจิ้น1 กินเกี๊ยวดิบ2เสร็จ หน้าที่ของสี่เหนียงก็เสร็จสิ้นแล้ว

เทียนมงคลสีแดงที่ใหญ่เท่าท่อนแขนเด็กยังสว่างอยู่ บนโต๊ะมีน้ำตาเทียนสีแดงไหลลงมาไม่น้อย

เซียวหมิงจูในยามนี้ สวมใส่ชุดสีแดง ใบหน้าของนางแดงประหนึ่งลูกท้อ งดงามยิ่งนัก

เซียวหยวนหัวเราะเบา “หมิงจู ในที่สุดพวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว”

เซียวหมิงจูไม่กล่าวอะไร เพียงก้มหน้า บิดชายเสื้อของตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เซียวหยวนจับมือของเซียวหมิงจูไว้ ขยับเข้าไปใกล้ จุมพิตมุมปากของเซียวหมิงจูทีหนึ่ง เซียวหมิงจูเองก็ไม่หลบ ตอบรับเขาอย่างดี เซียวหยวนดื่มสุรามาไม่น้อย ในปากมีกลิ่นหอมของสุรา

เซียวหมิงจูขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเห็นเซียวหยวนเดินออกห่าง

เทียนสีแดงสั่นไหว…

เพราะตอนกลางวันได้พักผ่อนครู่หนึ่ง เซียวหมิงจูจึงไม่รู้สึกเหนื่อย แต่หลังจากดื่มน้ำถ้วยหนึ่งที่เซียวหยวนรินมาให้ เซียวหมิงจูก็หลับไปด้วยอาการสะลึมสะลือ

เซียวหยวนเห็นว่าคนบนเตียงหลับไปแล้ว จึงเปิดผ้านวม มองอีกครู่หนึ่ง

หากไม่ใช่เพราะคำนึงถึงเรื่องที่ความบริสุทธิ์ของนางยังมีประโยชน์อยู่ เซียวหยวนแทบอยาก… แทบอยาก…

เขาไม่กล้ามองอีก ออกแรงดึงผ้านวมมาห่มให้นาง เขาเองไม่กล้าหยุดนิ่ง รีบลุกขึ้นไปดึงตู้ออก ช่องทางใต้ตู้ถูกขุดจนกว้างมากแล้ว

เซียวหยวนไม่ลงไป เพียงโยนของสิ่งหนึ่งเข้าไปเท่านั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีใครบางคนปีนออกมาจากห้องใต้ดิน

คนผู้นั้นรูปหน้าผอมรูปปากแหลม ตาเฉียงสอดส่ายสายตามองไปมา หลังจากออกมาจึงสะบัดดินบนตัวออก กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ดูเจ้าสิ หากยังไม่ปล่อยข้าออกมาอีก ข้าก็จะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว! ”

ท่าทางใสซื่อก่อนหน้านี้หายไป เซียวหยวนชี้อาหารบนโต๊ะด้วยท่าทางเอ้อระเหย “โหวจื่อ เตรียมไว้ให้เจ้า”

รูปลักษณ์หน้าตาเช่นนี้ ชื่อโหวจื่อก็ถือว่าเข้ากันมากทีเดียว

โหวจื่อเห็นอาหารชั้นดีวางเต็มโต๊ะ มีทั้งไก่ ปลา และเนื้อหมู เขาหยิบน่องไก่ขึ้นมากัดกินทันที ก่อนหยิบกาสุราขึ้นมาดื่มประกบปาก หลังจากกินน่องไก่หมดหนึ่งน่อง จึงหยิบตะเกียบขึ้นมา เริ่มกินอาหารบนโต๊ะ

“ข้าว่าแม่ยายผู้นั้นของเจ้า ดีต่อเจ้าอย่างไร้ที่ติเลยทีเดียว เจ้าไม่ต้องเสียเงินสักอีแปะเดียว ทั้งช่วยจัดเตรียมงานในบ้านเจ้า ทั้งยังให้บุตรสาวงามหยาดเยิ้มออกเรือนแต่งงานกับเจ้า เจ้าช่างมีวาสนาเสียจริง! ” โหวจื่อหรี่ตา แสดงสีหน้าหยอกเย้า

เซียวหยวนเองก็รินสุรา ดื่มจนหมดในคราเดียว “ฮึ ก็แค่สินค้าผุเก่าที่ไม่มีใครเอา จึงบากหน้ามามอบให้ข้าก็เท่านั้น”

โหวจื่อหันกลับไปมองภายในมุ้งสีแดง ดวงตาเป็นประกาย “นี่เจ้ายังไม่ได้ลงมือใช่หรือไม่? ”

เซียวหยวนหัวเราะอย่างเย็นเยียบ!

โหวจื่อใช้แขนเสื้อที่ไม่รู้ว่าไม่ได้ซักมากี่วันแล้วเช็ดคราบอาหารที่ติดปาก ส่วนคราบน้ำมันบนมือก็เช็ดไปบนตัว

“ข้ามาแล้ว…”

เซียวหยวนไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน “โหวจื่อ เจ้าระวังหน่อย! ”

ทว่าเซียวหยวนเองก็ไม่ได้กลัวอะไรมากนัก ทั้งสองคนเคยร่วมงานกันมาหลายหน รู้ว่าโหวจื่อไม่ใช่คนที่จะทำอะไรบุ่มบ่าม จึงดื่มสุราต่อ