ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 429 ขายสบู่ให้ข้าบ้างเถอะ

คนมาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว จะไม่เชิญเข้าไปก็ไม่ได้

“อากาศร้อนถึงเพียงนี้ ถ้าอย่างไรก็เข้าไปดื่มน้ำแก้กระหายเสียก่อนเถิด! ” เซี่ยยวี่หลัวเชื้อเชิญ

ซ่งฉางชิงหุบร่ม “เช่นนั้นก็รบกวนฮูหยินเซียวด้วย! ”

เขาต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว

เลี่ยวซื่อและฟู่ซื่อตามอยู่ข้างหลัง เห็นเซี่ยยวี่หลัวและซ่งฉางชิงเข้าไป ยังจะมีอะไรไม่เข้าใจอีก ฮูหยินเซียวและเถ้าแก่ซ่งรู้จักกัน!

ซ่งฉางชิงเดินตามหลังเซี่ยยวี่หลัวเข้าไปในโรงผลิต

นี่เป็นเรือนหลังเล็กมาก ในสายตาของซ่งฉางชิงมองว่าที่นี่ทั้งเก่าและทรุดโทรม

เซี่ยยวี่หลัวพาเขาเข้าไป ยิ้มพร้อมกล่าวด้วยความเกรงใจ “ที่นี่ค่อนข้างรก ท่านอย่าได้ถือสา”

ความจริงไม่รกเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังสะอาดเป็นพิเศษ และให้ความรู้สึกอบอุ่นด้วย

ซ่งฉางชิงพยักหน้าเบาๆ “ไม่หรอก”

ซ่งฉางชิงยืนอยู่ใต้ชายคา เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้เชิญเขา เขาก็ไม่เดินไปมาโดยพละการ ทั้งยังไม่สอดส่ายสายตามองไปทั่ว เพียงเพ่งสายตามองไปด้านหน้า ยืนอย่างเรียบร้อย

เซี่ยยวี่หลัวรินน้ำออกมาอย่างรวดเร็ว “มา ท่านซ่ง ท่านดื่มน้ำก่อน”

ซ่งฉางชิงรับมา กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ ก่อนจิบกินคำเล็ก

“สถานที่นี้ ฮูหยินเซียว…” ในที่สุดซ่งฉางชิงก็เอ่ยถาม

“นี่คือโรงผลิตขนาดเล็กที่ข้าซื้อไว้ แต่ก่อนเจ้าของเดิมของที่นี่ก็ทำสบู่เช่นเดียวกัน เขาต้องการขายอย่างเร่งด่วน ข้าจึงซื้อไว้และทำสบู่อยู่ที่นี่! ” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมอธิบาย

“สบู่? ” ซ่งฉางชิงแสร้งทำเป็นไม่รู้ เพียงเอ่ยถาม  “ฮูหยินเซียวทำสบู่ด้วยหรือ? ”

เขาย่อมจำสบู่ที่เซี่ยยวี่หลัวทำได้

มีสองก้อน เขาเก็บไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าก็มิปาน หยิบออกมาดูเป็นครั้งคราว สบู่นั่นทำได้ดีมากทีเดียว นานถึงเพียงนี้แล้ว ความหอมยังคงไม่จางหายไป กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง!

“อืม ใช่ ขายได้ดีมากทีเดียว! ” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าว

“จริงหรือ? เหตุใดข้าถึงไม่เคยเห็นมาก่อน? ” ซ่งฉางชิงยิ้มพร้อมเอ่ยถาม

ใบหน้าเขามีรอยยิ้มน้อยมาก เคยมีคนกล่าวเป็นเชิงหยอกล้อว่า เขาไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าซ่งฉางชิงเลยนานถึงหนึ่งเดือน

แน่นอนว่า ตอนที่เขาไม่เห็นท่านซ่ง ท่านซ่งเคยยิ้มหรือไม่ เขาเองก็ไม่รู้

เซี่ยยวี่หลัว “ข้าไม่ได้ขายในเมืองโยวหลัน แต่ข้าส่งไปขายที่เมืองหลวง! ”

“เช่นนั้นกิจการต้องดีมากเป็นแน่! ” ตั้งแต่ครั้งแรกที่ซ่งฉางชิงพบเซี่ยยวี่หลัว ก็รู้แล้วว่าคนผู้นี้มีพรสวรรค์ที่จะทำการใหญ่

“ก็พอไหว ทำเพื่อหาเงินเลี้ยงปากท้องเท่านั้น! ” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมอธิบาย ไม่ถ่อมตนหรือโอ้อวด

“ข้าก็ใช้สบู่เช่นกัน ครั้งหน้าหากฮูหยินเซียวทำสบู่ อย่างไรก็ขายให้ข้าส่วนหนึ่งด้วย! ” ซ่งฉางชิงดื่มน้ำเสร็จ จึงยื่นส่งถ้วยคืนให้เซี่ยยวี่หลัวอย่างนึกเสียดาย

เซี่ยยวี่หลัวรับมา นิ้วเรียวยาวของซ่งฉางชิงเคลื่อนไหวเล็กน้อย แสร้งทำเป็นแตะโดนฝ่ามืออ่อนนุ่มโดยไม่ตั้งใจ

เขารีบชักมือกลับ สอดมือคู่เข้าไปในแขนเสื้อ ความจริง ภายในแขนเสื้อ เขาคลำนิ้วมือนั่นครั้งแล้วครั้งเล่า

บนนั้นยังมีไออุ่นจากฝ่ามือของใครบางคนอยู่

เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้สังเกตมากถึงเพียงนั้น รีบกล่าวตอบว่าได้ “หากท่านซ่งอยากได้ ครั้งหน้าข้าจะนำไปที่เซียนจวีโหลวจำนวนหนึ่งด้วยตัวเอง”

ต้องให้ซ่งฉางชิงซื้อที่ไหนกัน นางมอบให้เลยก็ได้

ซ่งฉางชิงต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว “เช่นนั้นข้าจะรอฮูหยินเซียวที่เซียนจวีโหลว นี่ก็สายแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

กล่าวจบ เพียงประสานมือคำนับ กล่าวอำลาเซี่ยยวี่หลัวเสร็จ จึงเดินออกจากโรงผลิตโดยไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ

เซียงชุ่ยพาเถียนเถียนมาส่งข้าวพอดี เห็นกับตาว่าซ่งฉางชิงเดินออกมาจากโรงผลิต

ตอนกินมื้อเย็น เซียงชุ่ยเอ่ยถึงเรื่องที่วันนี้ได้พบท่านซ่งอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ ฟู่ซื่อยิ้มพร้อมกล่าว “เขาไปเพราะมีธุระเรื่องการค้า! กำลังหาคนอยู่ตลอด! ”

เซียงชุ่ย “หืม? หาพบหรือยังเจ้าคะ? ”

“ไม่พบ ได้ยินว่าย้ายไปแล้ว แต่ฮูหยินเซียวรู้จักกับท่านซ่ง ท่านซ่งยังเข้ามาดื่มน้ำในโรงผลิตหนึ่งถ้วยด้วย! ”

“พวกเขาสนิทกันมากหรือเจ้าคะ? ”

“ข้าคิดว่าพอไหว” ฟู่ซื่อกล่าว “ไม่อย่างนั้นท่านซ่งก็คงไม่เข้าไปดื่มน้ำ”

เซียงชุ่ยขานตอบทีหนึ่ง สีหน้าดูมืดหม่น

ฟู่ซื่อคิดแต่จะหยอกเถียนเถียน ไม่ทันสังเกตเห็นท่าทางแปลกประหลาดของบุตรสาวตัวเอง

เซี่ยยวี่หลัวทำงานอยู่ในตัวเมืองทุกวัน ส่วนเซียวยวี่มาตอนเย็น เขาเห็นเซี่ยยวี่หลัวงานยุ่งจนแทบไม่ได้พัก ก็รู้สึกเห็นใจยิ่งนัก

“ทำงานในช่วงนี้เสร็จแล้วก็กลับบ้านไปพักผ่อนดีๆ โดยไม่ต้องทำอะไรเถิด ดูเจ้าสิ ช่วงที่ผ่านมาเหนื่อยถึงเพียงนี้…” เซียวยวี่ยกน้ำล้างเท้าเข้ามา ล้างเท้าให้เซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัวพิงตรงขอบเตียง ง่วงนอนจนลืมตาไม่ขึ้นแล้ว นางปล่อยให้เซียวยวี่ถอดรองเท้าและถุงเท้าให้นาง แช่เท้าลงไปในน้ำอุ่น สบายจนส่งเสียงออกมา “ได้! ”

เซียวยวี่นวดเท้านางเบาๆ พอเงยหน้าขึ้น นางก็ส่งเสียงกรนเบาหวิวออกมา นอนหลับไปแล้ว

เซียวยวี่รีบหยิบผ้ามาเช็ดให้นางจนสะอาด วางนางลงบนเตียงเบาๆ เซี่ยยวี่หลัวเหนื่อยเกินไป เซียวยวี่จึงค่อยๆ ทำอย่างเบามือ

เห็นสตรีตัวน้อยนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ ท่าทางหลับสบาย เซียวยวี่รู้สึกเห็นใจยิ่งนัก

เขาเอื้อมมือไป สัมผัสใบหน้าเซี่ยยวี่หลัวเบาๆ “อาหลัว…”

เซี่ยยวี่หลัวส่งเสียงเบา ก่อนถูฝ่ามือของเซียวยวี่ทีหนึ่ง

ราวกับเป็นลูกสุนัขก็มิปาน

เมื่อเซียวยวี่ทำอาหารเช้าเสร็จ ฟ้ายังไม่สว่างก็กลับหมู่บ้านสกุลเซียวไปพร้อมกับรถม้าของเก๋อวั่งแล้ว

ยังคงเหมือนที่ผ่านมา เซียวยวี่สอนเด็กๆ อ่านตำราเขียนหนังสือ อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยไม่กล้าไปทำงานในไร่นาในช่วงที่อากาศร้อนจัด ทำงานในไร่นาเสร็จแต่เช้า ก็กลับบ้านทันที รอจนช่วงบ่ายที่อากาศไม่ร้อนแล้วค่อยไปอีกครั้ง

หมู่บ้านเงียบสงบ ทุกบ้านทุกเรือนเริ่มทำอาหาร

ท่านป้าสี่ไปในแปลงผักตั้งแต่ตอนฟ้ายังไม่สว่าง เก็บผักมาจำนวนหนึ่ง ตอนเที่ยงบุตรสาวและลูกเขยจะกลับมากินข้าว อยู่ใกล้ก็ดีเช่นนี้เอง ไม่ว่าจะเป็นบุตรสาวกับลูกเขยหรือบุตรชายกับลูกสะใภ้ก็เหมือนกัน

ท่านป้าสี่แย้มรอยยิ้ม ก่อนจะเก็บผักเพิ่มอีกจำนวนหนึ่ง สองสามีภรรยาเพิ่งแต่งงานกัน มักจะตัวติดกันตลอด ท่านป้าสี่เห็นแล้วก็รู้สึกมีความสุข

เมื่อกลับถึงบ้าน เห็นว่าตาแก่ยังนอนอยู่ ท่านป้าสี่จึงไม่ได้ปลุก

ระยะนี้ตาแก่สุขภาพดี แต่เวลานอนก็เพิ่มขึ้น ท่านป้าสี่จึงไม่ปลุกเขา อย่างไรเสียวันนี้ก็ไม่ต้องเข้าไปในตัวเมือง เรื่องในครัวเขาเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ท่านป้าสี่จึงปล่อยให้เขานอนต่อ

จวบจนท่านป้าสี่ผัดอาหารสองอย่างเสร็จและยกเข้าไป ก็ถึงเวลาที่บุตรสาวและลูกเขยใกล้จะมาแล้ว ตาแก่ยังไม่ลุกอีก ท่านป้าสี่จึงตะโกนเรียก “นี่ตาแก่ เจ้ารีบลุกขึ้น อาหยวนกับหมิงจูใกล้มาแล้ว ตื่นได้แล้ว เด็กๆ เห็นเข้าจะดูไม่ดี! ”

คนบนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหว

ท่านป้าสี่เช็ดโต๊ะครู่หนึ่ง วางอาหารเสร็จ ก่อนกล่าว “ตาแก่ รีบลุกขึ้น”

คนบนเตียงยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ท่านลุงสี่นอนหันหลังให้นาง ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ท่านป้าสี่เห็นว่าเขายังไม่ลุกขึ้น จึงเดินขึ้นหน้าสองก้าว กล่าวด้วยอารมณ์คุกรุ่น “ดูเจ้าสิ สองวันนี้ดื่มสุราให้น้อยหน่อย ทำไมดื่มจนกลายเป็นเช่นนี้ แดดส่องก้นแล้ว เด็กๆ จะมากินข้าวอยู่แล้ว เจ้ารีบลุกขึ้น”

นางเขย่าตัวท่านลุงสี่ ท่านลุงสี่ไม่ตอบสนอง

ท่านป้าสี่เพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติ “ตาแก่ ตาแก่…”

คนบนเตียงยังคงไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อย ทำให้ท่านป้าสี่เกิดความกลัวขึ้นมา นางจึงลองดึงตัวคนบนเตียงดู “ตาแก่ เจ้า…”

ตัวเขาถูกท่านป้าสี่ดึงเบาๆ ก็พลิกตัวมาแล้ว