ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 431 ถูกคนรู้เรื่องการคบชู้แล้ว

บทที่ 431 ถูกคนรู้เรื่องการคบชู้แล้ว

เซียวหยวนกำหนดให้ทำพิธีฝังศพในอีกสองวันให้หลัง อากาศร้อนถึงเพียงนี้ จะวางศพไว้นานเกินไปไม่ได้ ถึงแม้ท่านป้าสี่และเซียวหมิงจูจะยังไม่อาจตัดใจ แต่ก็ทำได้เพียงยอมรับ

วันฝังศพ อากาศร้อนยิ่งนัก ในฐานะที่เซียวหยวนเป็นบุรุษเพียงคนเดียวในครอบครัว ก็ได้ทำในสิ่งที่บุตรคนโตพึงกระทำ ถึงแม้ช่วงเวลาจะสั้น แต่พิธีกรรมและขั้นตอนที่ควรมีก็ไม่ขาดแม้แต่อย่างเดียว ทำพิธีฝังศพให้ท่านลุงสี่อย่างมีเกียรติ

ชาวบ้านล้วนเห็นการกระทำของเซียวหยวน ต่างก็ชื่นชมว่าเซียวหยวนเป็นลูกเขยที่ดี ต่อไปเซียวหมิงจูต้องมีความสุขเป็นแน่ ท่านป้าสี่รู้สึกเศร้าเสียใจ แต่ยังดีที่พิธีฝังศพของตาแก่นั้นจัดได้ดี ภายในใจจึงรู้สึกราวกับได้รับการปลอบโยนอยู่บ้าง

สองสามีภรรยาไม่ได้กลับบ้านนานหลายวันแล้ว ท่านป้าสี่ให้เซียวหมิงจูกลับไป แต่เซียวหมิงจูไม่เห็นด้วย บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนนางสักสองวัน เซียวหยวนเห็นดังนั้น จึงรีบให้เซียวหมิงจูอยู่เป็นเพื่อนแม่ยาย ส่วนตัวเขากลับบ้านไปคนเดียว

สามวันที่ผ่านมา ต้องเสแสร้งต่อหน้าผู้คน ทำให้เขาเหนื่อยแทบแย่ พอกลับถึงบ้าน เซียวหยวนก็นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง มองดูเพดานพร้อมหัวเราะอย่างเย็นเยียบ

การตกปลาครั้งนี้ทำเขาเหนื่อยแทบตาย

ในเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากประตูด้านหลัง เซียวหยวนเงี่ยหูฟัง ก่อนรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที

คนที่มาคือหลัวไห่ฮวา

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่บ้านคนเดียว? ” เซียวหยวนยิ้มพร้อมกล่าว

หลัวไห่ฮวาดึงตัวเซียวหยวนมากัดทีหนึ่ง จากนั้นจึงนอนลงบนเตียง “ข้าเห็นเจ้ากลับมาคนเดียวนี่นา! จึงตามมาด้วยอย่างไรเล่า”

เซียวหยวนไม่ได้แตะต้องสตรีมานาน ยังถอดเสื้อผ้าไม่หมดก็กดทับลงไปแล้ว

จวบจนเสร็จสมอารมณ์หมายไปหนึ่งหน หลัวไห่ฮวานอนอยู่บนอกเซียวหยวน พร้อมเอ่ยถาม “อยู่ดีๆ ทำไมบิดาของนางถึงสิ้นลมได้เล่า? ”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร! ” เซียวหยวนยิ้มอย่างเย็นเยียบพร้อมกล่าว “อาจเพราะเดิมที่ร่างกายก็ไม่ดีอยู่แล้วก็เป็นได้”

หลัวไห่ฮวา “เช่นนั้นต่อไปเจ้าคิดจะทำอย่างไร? เจ้ายังจะออกไปกับเซียวหมิงจูอีกหรือ? ”

เซียวหยวนพยักหน้า “อีกไม่กี่วันก็จะไป” หากไม่ไป จะอยู่ที่นี่ไปทำไม!

เดิมทีหลัวไห่ฮวานึกว่าเห็นแก่ที่เซียวหมิงจูเพิ่งสูญเสียบิดา ตาบ้านี่อย่างไรก็ต้องอยู่ต่ออีกหลายวันถึงจะไป คิดไม่ถึงว่าอีกไม่กี่วันเขาก็จะไปแล้ว จึงเกิดความโมโหอย่างอดไม่ได้ “ตาบ้า เจ้ายังจะไปอีกหรือ? ไปแล้วเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาอีก! ”

เซียวหยวนหัวเราะอย่างเย็นเยียบ “เจ้าจะโมโหไปทำไม? ข้าไปแล้วใช่ว่าจะไม่กลับมาเสียหน่อย! ”

หลัวไห่ฮวากล่าวด้วยความแง่งอน “เจ้าจะทนปล่อยให้ข้าอยู่ตามลำพังได้หรือ? หากข้าคิดถึงเจ้าจะทำอย่างไร? เจ้ากับเซียวหมิงจูไปแล้ว เมื่อใดถึงจะกลับมา! ”

ไม่กลับมาอีกชั่วชีวิต

เซียวหยวนไม่ได้กล่าวออกมา กลับพูดจาหยอกล้อกับหลัวไห่ฮวาแทน “ถ้าอย่างไร เจ้าก็ไปกับข้า? ไปยังสถานที่ใหม่ ข้าจะเตรียมเรือนหลังหนึ่งให้เจ้า ส่วนเจ้าก็อยู่กับข้าดีหรือไม่? ”

หลัวไห่ฮวาใช่ว่าจะไม่หวั่นไหว เพียงแต่ “ข้ายังมีลูกอีกสองคน! ต้าจ้วงกับเสี่ยวฮวา หากข้าไปแล้ว พวกเขาสองคนจะทำอย่างไร! ”

“เรื่องนั้นจัดการง่ายมากไม่ใช่หรือ? ต้าจ้วงก็ทิ้งไว้ให้บิดาของเขา เสี่ยวฮวาไปกับเจ้า ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ? ”

หลัวไห่ฮวา “ลำพังเจ้าที่เป็นช่างไม้ จะหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวสี่คนได้งั้นหรือ? ”

เซียวหยวนหัวเราะ “ไม่ลองดูเจ้าจะรู้ได้อย่างไร? เจ้าวางใจได้ เจ้าเป็นสตรีคนแรกของข้า ข้าไม่ทอดทิ้งเจ้าแน่ ลำพังเรื่องที่เจ้าทิ้งสามีและลูก ไปยังสถานที่อื่นกับข้า ข้าเซียวหยวนขอสาบาน หากทอดทิ้งเจ้า ขอให้โดนฟ้าผ่า ไม่ได้ตายดี! ”

หลัวไห่ฮวาไม่ได้กล่าวอะไร แววตาฉายประกายคาดหวัง เซียวหยวนรู้ว่าหลัวไห่ฮวาหวั่นไหวกับวาจาของเขาแล้ว

เขาจึงพูดจายุยงหนักขึ้นอีก “ไฉซุ่นไม่ใส่ใจเจ้าสักนิด ตอนนี้เป็นเช่นนี้ ต่อไปก็ยังคงเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าสองสามีภรรยาดูเหมือนจะกลมเกลียวแต่ต่างมีใจออกห่าง ชีวิตนี้แสนสั้น ไห่ฮวา เจ้าควรคิดเผื่อตัวเองบ้าง! เจ้าเป็นสตรี ควรให้บุรุษทะนุถนอมเจ้า รักและปกป้องเจ้า มีแต่ตอนเจ้าอยู่ข้างกายข้า เจ้าถึงจะสัมผัสได้ถึงความสุขของการเป็นสตรี! ”

หลัวไห่ฮวาจิตใจไม่สงบ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกว้าวุ่น

เพียงแต่…

เด็กสองคนในบ้าน จะพูดคุยกับเซียวไฉซุ่นอย่างไร หลัวไห่ฮวายังไม่ได้คิดไว้

“เซียวไฉซุ่นนั่น ข้ายังไม่ได้คิดไว้เลยว่าจะคุยกับเขาอย่างไร! ” หลัวไห่ฮวาไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี “เซียวหยวน ถ้าอย่างไรเจ้ารอข้าอีกไม่กี่วัน รอให้ข้าพูดคุยกับเขาแล้ว ข้าก็จะไปกับเจ้า”

เซียวหยวนแย้มรอยยิ้ม ภายใต้แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันที่มืดสลัว แววตาฉายประกายรักใคร่มากยิ่งขึ้น “ได้ ข้าจะรอเจ้า แต่เจ้าอย่าให้ข้ารอนานนักล่ะ! ”

หลัวไห่ฮวาออกจากบ้านเซียวหยวนด้วยจิตใจที่ไม่สงบ นางเข้าไปตั้งแต่เมื่อใด และนานเพียงใดถึงออกมา มีสายตาคู่หนึ่งเห็นอย่างชัดเจน

หยวนซื่อตามหลัวไห่ฮวาไป เห็นกับตาว่านางเข้าไป ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามให้หลัง หลัวไห่ฮวาจึงออกมา

หยวนซื่อมองดูบ้านของเซียวหยวน ก่อนมองดูหลัวไห่ฮวา

หลัวไห่ฮวาผู้นี้ ปากบอกว่าไม่สนิทชิดเชื้อกับเซียวหยวน แต่ดึกดื่นค่ำคืนกลับไปหาอีกฝ่ายถึงบ้าน ทั้งยังอยู่นานกว่าครึ่งชั่วยาม หากบอกว่าสองคนนี้ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ย่อมไม่มีผู้ใดเชื่อ

ยามนี้เป็นช่วงกลางดึก ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยล้วนนอนหลับแล้ว

ระยะนี้เซียวไฉซุ่นขึ้นภูเขาไปล้วนไม่ได้เหยื่อกลับมา เดิมทีนึกว่าจับอะไรไม่ได้เลย แต่พอเป็นเช่นนี้นานเข้า เขาจึงสังเกตโดยละเอียด ก็มักจะพบขนของสัตว์ตกอยู่ข้างกับดักที่วางไว้ เซียวไฉซุ่นคาดเดาว่าอาจจะมีคนขโมยเหยื่อของเขาไป ดังนั้นหลายวันมานี้จึงไม่รอให้ถึงช่วงหลังเที่ยงคืนค่อยขึ้นภูเขา แต่ขึ้นภูเขาไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน

เขาได้เหยื่อกลับมาด้วยทุกสามวันห้าวัน เซียวไฉซุ่นจึงกำหนดเวลาใหม่ หลังกินอาหารเย็นเสร็จก็ออกไป

วันนี้เขาออกจากบ้านไปเหมือนเช่นเคย จวบจนยามจื่อ1จึงกลับมา ในมือจับกระต่ายป่าที่ทั้งตัวอ้วนและใหญ่ไว้ คิดจะให้คนในครอบครัวมีอาหารเพิ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้

เมื่อกลับถึงบ้าน ภายในบ้านมืดสนิท ไม่มีแสงไฟแม้แต่น้อย

ดูท่าพวกเขาคงหลับหมดแล้ว

เซียวไฉซุ่นมุ่งตรงไปยังห้องครัว มัดกระต่ายป่าก่อนขังไว้ในกรง จากนั้นจึงตักน้ำเย็นสองถังไปอาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จแล้วจึงโยนเสื้อผ้าที่ใช้แล้วไว้ในอ่างไม้ เซียวไฉซุ่นโยนเสื้อผ้าเสร็จ เดิมทีคิดจะหันขวับเดินไปทันที แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ คืนนี้ถึงคิดว่าระยะนี้หลัวไห่ฮวาดูแลเด็กสองคนก็ลำบากมากพอแล้ว จึงคิดจะซักเสื้อผ้าของพวกนางสามแม่ลูกด้วยเลย

ดวงจันทร์ฉายแสงมืดสลัวอยู่เหนือศีรษะ เซียวไฉซุ่นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก ซักเสื้อผ้าทีละตัว

เมื่อหยิบเสื้อผ้าของหลัวไห่ฮวามา เซียวไฉซุ่นก็ได้กลิ่นแปลกประหลาด

ของสตรีนั้นไม่มีกลิ่นใดๆ แต่ของบ้านี่มี!