ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 437 ที่แท้ นี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวหยวน

บทที่ 437 ที่แท้ นี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวหยวน

เรือนหลังนั้นโทรมมาก โทรมจนด้านในมีกลิ่นแปลกประหลาดโชยออกมา หลัวไห่ฮวาบีบจมูก พร้อมกล่าวด้วยท่าทางรังเกียจ “อาหยวน สถานที่นี้ คือเรือนที่เจ้าเตรียมไว้ให้พวกเราสองแม่ลูกหรือ? ทำไมถึงเหม็นขนาดนี้! ”

เซียวหยวนหัวเราะทีหนึ่ง “ไม่เป็นอะไร เจ้าทนอยู่สักสองวัน อีกสักสองวัน ข้าจะส่งพวกเจ้าสองแม่ลูกไปสถานที่ดีๆ! ”

หลัวไห่ฮวาขานตอบทีหนึ่ง “จริงหรือ? ”

“จริง” เซียวหยวนหัวเราะเบาๆ พลันแสดงสีหน้าดุร้ายออกมา “ส่งพวกเจ้าไปยังสถานที่ที่จะได้กินดีอยู่ดี”

หลัวไห่ฮวายังไม่ทันหันหน้ามา ก็โดนเซียวหยวนตีจนสลบอยู่บนพื้น เสี่ยวฮวาที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนส่งเสียงร้องแหลม เซียวหยวนดึงนางมา ปิดปากของนางไว้แน่น เสี่ยวฮวาดิ้นรนเพียงครู่เดียว ก็หมดสติไป

เซียวหยวนมองดูทั้งสองคนที่นอนอยู่บนพื้น ตบฝุ่นบนกายตัวเองทีหนึ่ง ก่อนส่งเสียงหัวเราะ “ข้าปรนนิบัติเจ้ามานานถึงเพียงนี้ ให้คนอื่นได้ปรนนิบัติเจ้าบ้าง”

กล่าวจบ จึงจับทั้งสองคนไปขังในห้องใต้ดิน ก่อนทิ้งสัญลักษณ์ให้โหวจื่อ แล้วจึงไปทันที

กุ้งตัวเล็กถูกส่งมาหมดแล้ว ที่บ้านยังมีปลาใหญ่อีกหนึ่งตัว!

เซียวหยวนไปนำเงินมัดจำกลับมา ก่อนกลับไปยังหมู่บ้าน บอกว่าอีกฝ่ายไม่ยอมขาย ให้เซียวหมิงจูตามตัวเองไปอีกครั้ง

เซียวหมิงจูไม่มีทางเลือก ได้แต่ตามเขาไป

เดิมทีท่านป้าสี่คิดจะไปด้วย แต่เซียวหยวนไม่ยอม “ท่านแม่ ข้างนอกอากาศร้อน ท่านอยู่บ้านรอข่าวดีจากพวกเราเถิด! ”

เซียวหมิงจูรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เมื่อวานเถ้าแก่คนนั้นบอกแล้วว่าจะขาย เงินมัดจำก็จ่ายแล้ว ทำไมวันนี้ไปจ่ายเงิน จู่ๆ ถึงไม่ขายเล่า? ”

เซียวหยวนยังคงทำสีหน้าใสซื่อ “ข้าจะรู้ได้อย่างไร! บางทีเขาอาจอยากขายให้คนอื่นในราคาสูงก็เป็นได้! ”

เซียวหมิงจูลองคิดดูก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น หน้าร้านของเขาทำเลดี เมื่อเห็นว่ามีคนอยากซื้อ จึงฉวยโอกาสขึ้นราคาก็เป็นไปได้!

“เช่นนั้นพวกเราไปเจรจากับเขาอีกครั้ง ทำเลของเขาดี ข้าชอบหน้าร้านนั่น ด้านหลังมีเรือนหลังคากระเบื้องสี่ห้องด้วย ต่อไปข้างหน้าเปิดร้าน ข้างหลังใช้อยู่อาศัย ดีเสียยิ่งกว่าอะไร” เซียวหมิงจูกล่าว

เซียวหยวนยิ้มพร้อมพยักหน้า “ได้ เจ้าว่าอย่างไรก็ตามนั้น พวกเราไปเจรจากับเขาอีกครั้ง”

จวบจนเซียวหยวนพานางมายังเรือนที่เปลี่ยวร้างแห่งหนึ่ง เซียวหมิงจูจึงรู้สึกผิดสังเกต “อาหยวน พวกเราอยู่ที่ไหนกัน? ”

“อ๋อ เถ้าแก่คนนั้นบอกว่าจะรอพวกเราอยู่ด้านใน เข้าไปคุยกับเขากันเถิด! ” เซียวหยวนโอบนางไว้ พาเซียวหมิงจูเข้าไป

เซียวหมิงจูไม่คิดสงสัยอีก ตามเซียวหยวนเข้าไป

ไม่นานก็มีบุรุษผู้หนึ่งเดินออกมา เมื่อเห็นเซียวหมิงจู แววตาไม่มีความหวั่นเกรงแม้แต่น้อย มองนางอย่างพินิจจากศีรษะจรดปลายเท้า แววตานั่น…

เซียวหมิงจูรู้สึกว่าตัวเองขนลุกไปทั้งตัว สายตาของบุรุษผู้นี้ช่างน่ากลัวนัก เขามองคนประหนึ่งกำลังมองสินค้าที่จะขายให้ได้ราคาดีอย่างไรอย่างนั้น

ในที่สุดบุรุษผู้นั้นก็ละสายตาจากตัวเซียวหมิงจู แสยะปากจนเห็นฟันเหลือง ก่อนส่งยิ้มให้เซียวหยวน “ในที่สุดเจ้าก็พาของดีมา”

เซียวหยวนเองก็ยิ้มตาม “คราวนี้น่าจะได้เงินไม่น้อยกระมัง? ”

บุรุษผู้นั้นหัวเราะเบาๆ “แน่นอน สินค้าดีย่อมได้ราคาสูง! ”

เซียวหมิงจูมองเซียวหยวนและบุรุษแปลกหน้าผู้นั้นพูดคุยเรื่องที่นางจับต้นชนปลายไม่ถูก “อาหยวน พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกัน? สินค้าดีราคาสูงอะไร? ”

เซียวหยวนจับมือเซียวหมิงจูไว้ จู่ๆ ก็เผยรอยยิ้มที่เซียวหมิงจูไม่เคยเห็นมาก่อน “เข้าไปก็รู้เอง”

ในนั้นยังมีคนอื่นอีก เมื่อเห็นเซียวหมิงจูมา จู่ๆ หญิงชาวบ้านสองคนก็เดินขึ้นหน้ามากดตัวเซียวหมิงจูไว้ เซียวหมิงจูรู้สึกสับสนมึนงง ตะโกนเสียงดัง “อาหยวน อาหยวน พวกนางจะทำอะไร? ”

เซียวหยวนใช้มือกอดอกพลางเดินไปข้างๆ ไม่มองเซียวหมิงจูด้วยซ้ำ เพียงพูดคุยกับบุรุษที่อยู่ข้างๆ “เจ้าวางใจได้ เป็นสินค้าสะอาดแน่นอน ไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อน! ”

บุรุษผู้นั้นลูบเคราตรงคางทีหนึ่ง แววตาฉายประกายชั่วร้าย “จะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ อย่างไรก็ต้องตรวจสอบกระมัง? ลงมือได้! ”

“อ๊า…”

เมื่อบุรุษผู้นั้นออกคำสั่ง จู่ๆ หญิงชาวบ้านสองคนที่กดตัวเซียวหมิงจูไว้ก็ออกแรงผลักเซียวหมิงจูลงบนโต๊ะใหญ่ตัวหนึ่ง หญิงชาวบ้านสองคนกดตัวเซียวหมิงจูไว้แน่น นางส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนา “เซียวหยวน เซียวหยวน เจ้าให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้!”

นางหันหน้าไป เพียงเห็นเซียวหยวนนั่งดื่มชาอยู่ตรงเก้าอี้อย่างไม่ร้อนใจ ไม่สนใจนางแม้แต่น้อย เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชานั่น เซียวหมิงจูก็เข้าใจในทันใด “เซียวหยวน เจ้าเป็นพวกเดียวกัน? ”

คราวนี้เซียวหยวนจึงตอบสนอง ยิ้มพร้อมกล่าว “เพิ่งรู้หรือ? เจ้าช่างโง่ราวกับหมูเสียจริง! ”

เซียวหมิงจูดิ้นรนอยู่หลายครา ไม่อาจดิ้นให้หลุด ได้แต่นอนนิ่งเหมือนปลาตายตัวหนึ่ง ปล่อยให้ผู้อื่นกระทำตามอำเภอใจ นางหันหน้าไป จ้องมองเซียวหยวนที่เผยรอยยิ้มประหลาด

เซียวหยวนที่เป็นเช่นนี้ แววตาที่ดูหื่นกามและชั่วร้าย มุมปากตวัดขึ้นเล็กน้อย ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเขาเลวถึงกระดูก

ที่แท้ นี่ถึงจะเป็นใบหน้าที่แท้จริงของเซียวหยวน!

หยาดน้ำตาของเซียวหมิงจูพลันไหลริน จ้องเซียวหยวนเขม็ง เซียวหยวนเองก็จ้องนางกลับอย่างไม่หวั่นเกรง ในมือยังถือเงินที่มารดาของนางเก็บมาทั้งชีวิต ยิ่งแววตาของเซียวหมิงจูดูทุกข์ระทม เซียวหยวนก็ยิ่งได้ใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ ตรวจสอบเสร็จสิ้น บุรุษผู้นั้นจึงกล่าว “ไม่เลว เป็นหญิงบริสุทธิ์…”

เซียวหยวนยิ้ม “เป็นอย่างไร? คราวนี้ให้ราคาดีหรือไม่? ”

บุรุษผู้นั้นพยักหน้า “สองร้อยตำลึง”

เซียวหยวนยินดียิ่งนัก แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้า “นี่เป็นถึงหญิงบริสุทธิ์ ทั้งยังหน้าตาดี อย่างไรก็ควรให้เพิ่มหน่อยกระมัง! ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังมีสินค้าอีกจำนวนหนึ่ง พวกเราทำการค้าร่วมกันมานานหลายปี อย่างไรเจ้าก็ควรให้ข้าได้เงินเพิ่มบ้าง! ข้ายังต้องแบ่งกับโหวจื่ออีก คนละกึ่งหนึ่ง แบ่งกันเสร็จก็เหลือไม่มากแล้ว! ”

บุรุษผู้นั้นคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “ก็ได้ เช่นนั้นก็สองร้อยหกสิบตำลึง มากกว่านี้ข้าให้ไม่ได้แล้ว”

เซียวหยวนยิ้มพลางกล่าวขอบคุณ รับเงินมา ราวกับเห็นมารดาผู้ให้กำเนิดของตัวเองก็มิปาน

บัดนี้เซียวหมิงจูถูกคนมัดมือและเท้าไว้ เมื่อเห็นท่าทางได้ใจของเซียวหยวน เซียวหมิงจูแทบอยากร่ำไห้ “เจ้าคนหลอกลวง ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้กับข้า? ”