ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 440 ข้าจะแข่งขัน

บทที่ 440 ข้าจะแข่งขัน

พวกเขาล้วนจ่ายเงิน ถึงแม้จะไม่ได้กล่าวออกมาว่าเด็กๆ ต้องไต่เต้าจนมีตำแหน่งในอนาคต แต่ภายในใจ… ใครบ้างไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเซียวจิน อยากให้ในอนาคตเด็กๆ มีความสามารถโดดเด่น กลายเป็นผู้มีตำแหน่งเหนือผู้อื่น!

ผู้ปกครองจำนวนหนึ่งจึงพูดโพล่งออกมา “หัวหน้าหมู่บ้าน ถึงแม้วาจาของเซียวจินจะไม่น่าฟัง แต่ก็สมเหตุสมผล เป็นดั่งที่เขากล่าวจริง”

“พวกเราจ่ายเงิน ย่อมต้องอยากให้เด็กๆ ได้เรียนดีๆ หากเรียนกับบัณฑิตที่สอบซิ่วไฉมาสี่ปียังสอบไม่ผ่าน ทำให้ลูกๆ ของเราเสียอนาคตจะทำอย่างไร? เซียวยวี่พอจะมีเงินทองอยู่บ้าง เขาย่อมมีเงินให้ใช้จ่าย สอบอีกหลายปีก็ยังได้ แต่พวกเรา…” มีผู้ปกครองบางคนที่กล่าวด้วยท่าทางอ้ำอึ้ง “พวกเรายากจน อย่าว่าแต่สี่ปีเลย สอบได้สักหนึ่งถึงสองปี เงินทองในบ้านคงต้องใช้จ่ายจนหมด! ”

อย่างไรก็ต้องเสียเงิน ถึงแม้ที่เซียวยวี่จะถูกกว่าเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะเสียมากหรือน้อยก็ยังต้องเสีย ในเมื่อเสียเงินก็ต้องเสียอย่างพึงพอใจ

ทว่าพวกเขาในตอนนี้ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เซียวจิน “ทุกคนล้วนต้องเสียเงิน หากคนที่สอนหนังสือไม่เป็นมาสอน พวกเจ้ายินดีจะเสียเงินหรือ? หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านเข้าข้างเซียวยวี่ ให้ทุกคนต้องเสียเงิน ท่านช่างลำเอียงนัก”

เซียวจิ้งยี่เข้าข้างเซียวยวี่ที่ไหนกัน เขาเชื่อในความสามารถของเซียวยวี่ จึงเกลี้ยกล่อมให้เซียวยวี่มาสอนหนังสือ ในตอนนั้น เซียวยวี่ตอบปฏิเสธ!

“เซียวยวี่มีความสามารถ เขาเล่าเรียนมาสิบกว่าปี ทุกคนต่างชื่นชมว่าเขามีความสามารถเหลือล้น…”

เซียวจิ้งยี่ยังกล่าวไม่จบ ก็ถูกเซียวจินพูดขัดขึ้น “ความสามารถล้นเหลือ? ความสามารถล้นเหลือแต่สอบซิ่วไฉสี่ปียังสอบไม่ผ่าน? เช่นนั้นคนที่สอบปีเดียวแล้วผ่านคงเป็นเทพดาวเหวินฉวี่1ลงมาจุติเช่นนั้นหรือ? ”

เซียวจินหัวเราะลั่น วาจาที่เขากล่าวมา ถือว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง คนรอบข้างไม่กล่าวอะไร เพียงหันมองเซียวจิ้งยี่

หนีเหลียงก็มองเซียวจิ้งยี่ เหมือนกำลังรอคำตอบของเขา

บรรยากาศพลันดูกระอักกระอ่วน เวลานี้เอง ประตูใหญ่ของสถานศึกษาเปิดออก เสียงเย็นเยียบดังขึ้น “ตามที่ท่านกล่าวมา อาจารย์ที่มีคุณวุฒิสอนหนังสือ ย่อมต้องสอนเก่งกว่าอาจารย์ที่ไม่มีคุณวุฒิเช่นนั้นหรือ? ”

เซี่ยยวี่หลัวเพิ่งเดินออกมา ก็ได้ยินวาจาเหน็บแนมสองประโยคหลังของเซียวจินพอดี

เซียวจินเห็นเซี่ยยวี่หลัว เพียงส่งเสียงเย็นทีหนึ่ง “แน่นอนอยู่แล้ว! ตอนนี้บุตรชายของข้าเล่าเรียนอยู่ที่สถานศึกษาเหวินกง อาจารย์ของเขาสอนได้ดีกว่าเซียวยวี่เป็นพันเท่าหมื่นเท่า! ”

นับตั้งแต่เซียวต้าหมินไปเข้าเรียนที่สถานศึกษาเหวินกง ไม่ว่าจะเอื้อนเอ่ยวาจาหรือทำงาน นับว่ามีความก้าวหน้าขึ้นมาก เซียวจินเห็นแล้วก็รู้สึกยินดียิ่ง ก่อนดูเด็กๆ ที่เซียวยวี่สอน กลับถึงบ้านก็เล่นซนไปทั่ว ประหนึ่งคนไม่เคยเรียนหนังสืออย่างไรอย่างนั้น ราวกับเป็นลูกลิงในป่าก็มิปาน ไม่มีลักษณะคนเรียนหนังสือแม้แต่น้อย

ดังนั้น ในใจของเซียวจิน เซียวยวี่ย่อมสอนได้ไม่ดีเท่าสถานศึกษาเหวินกง!

เซี่ยยวี่หลัวเห็นคนที่แต่งกายด้วยชุดทางการสองคน จึงกล่าวทักทายอย่างมีมารยาท เซียวจิ้งยี่แนะนำให้รู้จัก เซี่ยยวี่หลัวจึงกล่าวกับเซียวจิน “ในเมื่อท่านรู้สึกว่าบุตรชายของตัวเองเล่าเรียนได้ดีกว่าเด็กๆ ในนี้ ถ้าเช่นนั้น ให้ทุกคนมาแข่งขันกันเป็นอย่างไร? ”

วันนี้สถานศึกษาเหวินกงหยุดพักพอดี เซียวต้าหมินจึงอยู่ที่บ้าน

ล้วนแต่เป็นเด็กที่ไปสถานศึกษาในเวลาเดียวกัน ก่อนหน้านี้ต่างเหมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง บัดนี้ได้อาจารย์ลงพู่กันขีดเขียนวาดภาพ วันนี้จะได้ลองแข่งขันกันดูว่าใครจะวาดและขีดเขียนได้ดีกว่ากัน

เซียวจินมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าตัวเองไม่มีทางพ่ายแพ้ เซียวต้าหมินเล่าเรียนกับท่านจวี่เหริน หลังจากเลิกเรียน เขาไหว้วานให้เซียวยิงที่เป็นซิ่วไฉช่วยสอนเพิ่ม เซียวจินเห็นความก้าวหน้าของต้าหมินก็รู้สึกยินดี จึงตกปากรับคำทันที “แข่งก็แข่ง ใครจะกลัว! ”

หนีเหลียงก็รู้สึกสนอกสนใจเช่นกัน “หืม แข่งอะไรดี? ”

“แข่งกันว่าต้าหมินเรียนรู้อะไรจากสถานศึกษาเหวินกง และเด็กๆ ด้านในเรียนรู้อะไรบ้าง” เซี่ยยวี่หลัวเสนอแนะ

“ได้! แข่ง แข่งเดี๋ยวนี้เลย ใครไม่แข่งคนนั้นขี้ขลาด เถียนเอ๋อ เจ้ารีบไปตามต้าหมินมา! ”

เมื่อเถียนเอ๋อได้ยินว่าจะให้บุตรชายของนางแสดงความสามารถโดดเด่น จึงกลับบ้านไปอย่างรีบร้อน ผ่านไปเพียงครู่เดียวก็พาเซียวต้าหมินมา

ยามนี้เซียวยวี่ก็พาเด็กๆ ออกมาเช่นกัน พอเด็กๆ ได้ยินว่าต้องแข่งขัน ต่างก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

กลัวว่าจะทำให้อาจารย์ขายหน้า

เซียวยวี่ยิ้มพลางตบศีรษะเด็กทุกคนเบาๆ “อาจารย์สอนอะไรให้พวกเจ้าไป พวกเจ้าก็ทำตามนั้น! ไม่ต้องกังวล อาจารย์ไม่ตำหนิพวกเจ้าเสียหน่อย! ”

เด็กๆ ต่างก็ขานตอบว่าเข้าใจแล้ว ไม่รู้สึกวิตกอีกต่อไป

เหมือนกำลังเล่นอยู่ก็มิปาน อย่างไรเสียพวกเขาก็รู้จักฝ่ายตรงข้าม ก็แค่ต้าหมิน มีอะไรน่ากลัวกัน!

แต่ละคนต่างก็รู้สึกผ่อนคลาย หลังเลิกเรียน เซียวยวี่ไม่คิดห้ามปรามพวกเขา อยากเล่นก็เล่น อยากสนุกก็สนุก เด็กๆ เหล่านั้นวิ่งไล่กันอยู่ในลาน หัวเราะอย่างสนุกสนาน ดูไปแล้วไม่มีความเรียบร้อย เซียวจินเห็นแล้วก็รู้สึกได้ใจยิ่งนัก

“นี่เป็นการเรียนประสาอะไร? ต่างจากเลี้ยงวัวอยู่ที่บ้านตรงไหนกัน? ” เซียวจินกล่าวด้วยท่าทางลำพองใจ

เมื่อผู้ปกครองที่ส่งเด็กๆ มาเรียนได้ฟังดังนั้น ก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางของเด็กๆ ระหว่างอยู่ในสถานศึกษา นี่มัน… ต่างจากอยู่ที่บ้านตรงไหนกัน!

เซี่ยยวี่หลัวและเซียวยวี่ได้ฟังดังนั้น เพียงหันสบตากันและแย้มรอยยิ้ม

เรียนอย่างมีความสุข เล่าเรียนท่ามกลางความสนุกสนาน เติบโตท่ามกลางการเรียนรู้ ไม่จำเป็นต้องเคร่งเครียดเข้มงวดจนดูน่าเบื่อหน่าย

เซียวต้าหมินมาแล้ว

เขาเชิดหน้ายืดอก ท่าทางอาจหาญมาดเข้ม เห็นได้ชัดว่ามีความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าจะชนะการแข่งขันครั้งนี้

“ต้าหมิน อาจารย์ของเจ้าเป็นถึงท่านจวี่เหริน เจ้าจงแสดงความสามารถที่เจ้าเล่าเรียนจากสถานศึกษาออกมาให้หมด! ” เซียวจินกล่าวอย่างได้ใจ เซียวต้าหมินพยักหน้าพลางกล่าวว่าได้ “ท่านพ่อ อาจารย์สอนอะไรให้ข้ามากมายทีเดียว”

“ดี แสดงสิ่งที่อาจารย์ของเจ้าสอนเจ้าออกมาให้หมด เอาชนะเด็กๆ พวกนั้นให้พ่ายแพ้ไม่เป็นท่า! ” เซียวจินลำพองใจเป็นอย่างมาก มั่นใจว่าการแข่งครั้งนี้ต้องชนะแน่นอน

หนีเหลียงเป็นประจักษ์พยาน คอยเฝ้าดูเด็กเหล่านี้แข่งขันกัน

ด้านหนึ่งมีคนเดียว อีกด้านหนึ่งมีเก้าคน

ให้หนึ่งคนแข่งกับเก้าคนไม่ได้กระมัง?

เซี่ยยวี่หลัวยิ้ม “ถ้าอย่างไร ให้ต้าหมินเลือกเด็กมาหนึ่งคนเพื่อแข่งดีหรือไม่? ”

เซียวจินโบกมือ “ไม่จำเป็น รีบแข่งให้จบ ให้ต้าหมินแข่งกับทั้งเก้าคนที่อยู่ตรงข้าม! ”

เซี่ยยวี่หลัวหันมองเซียวต้าหมินที่ไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตาแวบหนึ่ง ก่อนหัวเราะ “จะให้ต้าหมินแข่งกับเด็กมากมายถึงเพียงนี้ในคราเดียวจริงหรือ? ”

“แน่นอนอยู่แล้ว อาจารย์ต้าหมินของข้าเป็นถึงท่านจวี่เหริน ลำพังเด็กพวกนี้…” เซียวจินมองเด็กเหล่านั้นด้วยสายตาดูแคลน ไม่เห็นเด็กๆ ที่เซียวยวี่สอนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย “แค่ต้าหมินของข้าเอ่ยปาก ก็สามารถเอาชนะเด็กเหล่านี้ได้แล้ว! ”

เซี่ยยวี่หลัวขานตอบทีหนึ่ง ยิ้มพลางเอ่ยถาม “แน่ใจว่าจะให้แข่งพร้อมกันทั้งหมด? ”

เซียวจิน “แข่ง แข่งพร้อมกันให้หมด จะได้ให้ทุกคนเห็น ว่าเซียวยวี่พ่ายแพ้ย่อยยับแค่ไหน! ”

“ได้ เช่นนั้นก็แข่งเถิด! ” เซี่ยยวี่หลัวกำลังจะให้เริ่ม จู่ๆ เซียวจินก็กล่าว “เดี๋ยวก่อน ยังไม่ได้กำหนดกฎกติกาเลย เดี๋ยวค่อยแข่ง”

เซียวจิ้งยี่เห็นเซียวจินทำตัวเหมือนตัวตลก จงใจหาเรื่องให้คนในหมู่บ้านเดียวกันลำบากใจ ก็รู้สึกจนใจยิ่งนัก “เจ้ายังอยากจะทำอะไรอีก? ”

วันนี้เป็นวันที่เซียวยวี่จะได้รับรางวัล ทว่าของรางวัลก็ยังไม่ได้รับ ส่วนเซียวจินก็มาเต้นแร้งเต้นกา ช่าง…

ทำตัวน่าขายหน้าเสียจริง