ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 442 เรียนรู้ท่ามกลางความสุข

บทที่ 442 เรียนรู้ท่ามกลางความสุข

เด็กเหล่านั้นท่องบทกลอนทั้งหมดที่เซียวต้าหมินท่องเมื่อครู่นี้พร้อมกัน ท่องได้ลื่นไหลและคล่องแคล่วกว่าเซียวต้าหมินมากนัก!

หนีเหลียงก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง จึงเอ่ยถามเด็กเหล่านั้น “พวกเจ้าท่องจำได้อย่างไร? บทกลอนที่ยากถึงเพียงนี้! ”

“บทกลอนง่ายๆ นั้นท่านอาจารย์สอนพวกเราหนึ่งถึงสองรอบ พวกเราก็ท่องเป็นแล้วขอรับ อาจารย์ไม่ได้ให้พวกเราท่องจำ เขาสอนให้พวกเราขับขาน เพียงขับขานเพิ่มสองรอบ พวกเราก็จำได้แล้วขอรับ! ” เซียวซานกล่าวเสียงดัง

“ข้าถึงว่าเหตุใดเด็กคนนี้ถึงเอาแต่ฮัมเพลงทั้งวัน ข้านึกว่าเขาไม่เอาการเอางานเสียอีก ที่ไหนได้ เขากำลังท่องตำรานี่เอง! ข้าตำหนิเขาผิดไปจริงๆ! ”

“ลูกของพวกเรา เก่งกาจกว่าต้าหมินหรือไม่? ”

“เก่งกาจกว่าต้าหมินแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเด็กคนไหนก็เก่งกาจกว่าต้าหมินมากนัก”

ชาวบ้านคนหนึ่งหัวเราะพร้อมกล่าว “ท่านจวี่เหรินสอนอะไรกัน ข้าว่าสอนได้ไม่ดีเท่าเซียวยวี่ด้วยซ้ำ! ข้าจะให้เซียวยวี่สอนต่อ ไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น! ”

“ข้าด้วย ข้าด้วย! ข้าจะส่งลูกมาเรียนที่เซียวยวี่ต่อ เซียวยวี่สอนได้ดีกว่าทุกคน! ”

คนที่เมื่อครู่นี้บอกว่าจะพาลูกไปเรียนที่อื่น บัดนี้ต่างก็ไม่พาไปแล้ว ยังมีคนกลุ่มหนึ่งที่ก่อนหน้านี้ส่งไปเล่าเรียนในตัวเมือง ตอนนี้ยังเรียนอยู่ในตัวเมือง ต่างก็ปลงอนิจจัง “ลูกข้าเรียนในตัวเมืองสองปีแล้ว ข้าคิดว่ายังไม่อาจเทียบกับเด็กเหล่านี้ที่เพิ่งเรียนไม่กี่สิบวันได้เลย มิสู้รับตัวเด็กๆ กลับมา ให้เซียวยวี่สอนไม่ดีกว่าหรือ! เซียวยวี่สอนได้ดีกว่าสถานศึกษาในตัวเมืองมากนัก! ”

เซียวจินถูกพูดจาถากถางจนหน้าแดงถึงใบหู เมื่อครู่นี้เขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา บัดนี้ขายหน้าเสียยิ่งกว่าอะไร เดิมทีเขาคิดจะแอบหนีไป แต่ผู้คนที่รายล้อมปิดทางจนไม่อาจผ่านไปได้ หนีเหลียงก็เห็นเซียวจินที่คิดจะหนี จึงกล่าว “เมื่อครู่บอกว่าจะขอขมา เจ้าคงไม่ได้ลืมกระมัง? ”

เซียวจินย่อมไม่กล้าล่วงเกินเจ้าหน้าที่จากตัวจังหวัด รีบยิ้มเจื่อนพร้อมกล่าว “ไม่ลืม ไม่ลืม! ”

จากนั้นจึงดันตัวเซียวต้าหมินขึ้นหน้าไปขอขมา เซียวจินประสานมือคำนับ “ขอโทษด้วยเซียวยวี่ ข้าไม่เห็นใครอยู่ในสายตา! ขอโทษจริงๆ”

เซียวต้าหมินเบ้ปาก รู้สึกตัวเองขายหน้าเป็นอย่างมาก “ขอโทษด้วย พี่เซียวยวี่! ข้าผิดไปแล้ว”

ทั้งสองคนขอขมาเสร็จ กำลังจะไป เซี่ยยวี่หลัวกลับส่งเสียงหัวเราะ “พวกท่านลืมไปประโยคหนึ่งหรือไม่? ”

“ใช่ใช่ใช่ ต้องบอกว่าอาจารย์ของเซียวต้าหมินเทียบเซียวยวี่ไม่ได้ เซียวจิน นี่เป็นวาจาที่เจ้ากล่าวไว้เอง! ”

เซียวจินหน้าแดงถึงใบหู ได้แต่กัดฟันกรอด ก่อนจะกล่าวออกมา “เซียวยวี่ อาจารย์ของต้าหมินเทียบเจ้าไม่ได้! ”

กล่าวจบ จึงพาเซียวต้าหมินจากไปด้วยความอับอาย

เสียงหัวเราะครืนใหญ่ดังขึ้นจากด้านหลัง เซียวจินยิ่งรู้สึกว่าตัวเองขายหน้า แต่เขาไม่ยอมจำนน หันกลับไปมองสถานศึกษาด้วยแววตาดุดัน จึงเห็นเซียวยวี่ที่ถูกกลุ่มชาวบ้านห้อมล้อม “เซียวยวี่ เจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไป รอให้วันไหนข้าเรียกอาจารย์มา ดูว่าเจ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ”

เมื่อคนที่ขวางหูขวางตาไปแล้ว หนีเหลียงจึงหัวเราะร่าพร้อมเอ่ยถามเซียวยวี่ “อาจารย์เซียวใช้วิธีการใด ถึงทำให้เด็กเหล่านี้สามารถท่องจำบทกลอนที่ยากถึงเพียงนี้ได้ภายในเวลาอันสั้น? ”

เซียวยวี่หันมองเซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ข้างๆ ยิ้มพร้อมกล่าว “ข้าได้รับแรงบันดาลใจจากภรรยา ตอนนางสอนน้องสาวอ่านตำรา ไม่ได้ให้ท่อง แต่สอนให้ขับขาน เด็กๆ ชอบฟังบทเพลง ขอเพียงอธิบายความหมายให้พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจน การขับขานกลอนบทหนึ่งย่อมง่ายกว่าการท่องจำมากนัก! ”

เมื่อก่อนเซี่ยยวี่หลัวสอนบทกลอนง่ายๆ ให้เซียวจื่อเมิ่ง ในภายหลังเซียวยวี่นำไปศึกษาค้นคว้าเองอีกมาก บัดนี้เด็กๆ จึงท่องบทกลอนยาวได้อย่างง่ายดาย

ใช่ว่าเด็กเหล่านี้มีความจำดี แต่ระหว่างขับขาน บทกลอนเหล่านี้จะประทับอยู่ในห้วงความทรงจำของพวกเขาทีละเล็กทีละน้อย

หนีเหลียงหันมองเซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ข้างกายเซียวยวี่ด้วยท่าทางตกตะลึง “คิดไม่ถึงว่าฮูหยินจะรู้หลักการสอนด้วยหรือ? ”

“รู้บ้างเล็กน้อย! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยความถ่อมตัว

พูดเป็นเล่น ในยุคปัจจุบัน นางเป็นถึงอาจารย์มหาวิทยาลัย เป็นศาสตราจารย์ตั้งแต่อายุยังน้อย นางเป็นอาจารย์ดีเด่นที่แท้จริง!

“ข้าเห็นว่าลูกๆ ของข้ามาเรียนหนังสือที่นี่เหมือนมาเล่นอย่างไรอย่างนั้น คิดไม่ถึงว่าจะเหนือกว่าเซียวต้าหมินที่ได้ท่านจวี่เหรินสอนเสียด้วย! ”

“นั่นไม่เรียกว่าเล่น นั่นคือการเรียนรู้ท่ามกลางความสุข สอนสั่งท่ามกลางความสุข เรียนรู้ท่ามกลางความสุข เด็กๆ จะไม่ต่อต้าน พวกเขาจะรับความรู้ได้ง่ายกว่า! ” เซียวยวี่ยิ้มพร้อมกล่าว

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่อาหลัวบอกเขา!

บอกว่าตอนนี้เด็กเหล่านี้เพิ่งมีระเบียบวินัย แต่ลึกเข้าไปภายในยังชอบเล่นสนุกซุกซนอยู่ หากเอาแต่เคร่งครัดกับพวกเขา จะเป็นการทำลายสัญชาตญาณชอบเล่นซนของเด็กๆ มิสู้สอนให้พวกเขาเรียนหนังสือระหว่างเล่นสนุก ให้เรียนท่ามกลางความสุขทีละเล็กทีละน้อย ให้เด็กๆ ได้อ่านตำราเขียนหนังสือด้วยวิธีการที่พวกเขาชอบที่สุด

“เป็นเช่นนี้เอง อาจารย์เซียว ได้ฟังวาจาของท่านมีค่ากว่าอ่านตำรานับสิบปี แง่คิดต่างๆ ของท่าน กลับไปแล้วข้าจะรายงานต่อใต้เท้าโดยละเอียด ท่านช่างเป็นอาจารย์ที่ดีเสียจริง! ” หนีเหลียงกล่าวด้วยท่าทางนอบน้อม ก่อนหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ยื่นส่งให้เซียวยวี่

เซียวยวี่ไม่เข้าใจ “ใต้เท้า นี่คือ…”

“นี่คือของรางวัลที่ใต้เท้ามอบให้แก่ท่าน ท่านจะไม่ดูหน่อยหรือ? ” หนีเหลียงยิ้มพร้อมกล่าว

ก่อนจะมา ใต้เท้าฉางก็กำชับกับเขาไว้ ว่าต้องทดสอบความสามารถด้านการสอนหนังสือของเซียวยวี่ หากไม่ไหว จะมอบของรางวัลนี้ให้เขาไม่ได้เป็นอันขาด

เขายังไม่ทันปริปาก ก็มีคนร้อนใจอยากทำให้เซียวยวี่ขายหน้าแล้ว นี่เป็นความต้องการของหนีเหลียงพอดี จึงนั่งดูอยู่ข้างๆ ต้องยอมรับว่า ความสามารถของเซียวยวี่ เป็นระดับที่อาจารย์ทั่วไปไม่อาจเทียบได้เลย!

ในเมื่อเซียวยวี่ชนะ เช่นนั้นของรางวัลนี้ย่อมต้องมอบให้เซียวยวี่

เซียวยวี่เปิดออก มองดูเนื้อหาภายใน รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย “ใต้เท้า นี่คือ…”

หนีเหลียงยิ้มพร้อมกล่าว “ต่อไปท่านสอนหนังสือ จะไม่มีผู้ใดกล้าว่าท่านไม่มีคุณวุฒิอีก! ”

ใต้เท้าฉางให้หนังสือรับรองหนึ่งฉบับ

ในนั้นเขียนไว้ว่า เซียวยวี่มีความสามารถเปี่ยมล้น เล่าเรียนจนมีความรู้กว้างขวาง มีความสามารถในการสอนหนังสือ จึงรับรองให้เซียวยวี่เป็นอาจารย์สอนหนังสือเป็นกรณีพิเศษ เพื่อสอนหนังสือ อบรมบ่มเพาะ และไขข้อกระจ่างแก่นักเรียน

เมื่อมีหนังสือรับรองฉบับนี้ อย่าว่าแต่ในหมู่บ้านเลย ต่อให้เป็นเมืองโยวหลัน หรืออำเภอกว่างชาง แม้กระทั้งจังหวัดจิ้นชาง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าตั้งข้อกังขาในความสามารถของเซียวยวี่อีก

ในอกเสื้อหนีเหลียงยังมีหนังสืออีกหนึ่งฉบับ

นั่นคือคำสั่งให้เซียวยวี่เลิกสอนนักเรียน และปิดสถานศึกษา

ใต้เท้ากล่าวไว้ หากเซียวยวี่ผู้นี้เป็นผู้ไร้ความสามารถ ก็ให้มอบหนังสือฉบับนั้น

ดูท่า ไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว

เซียวยวี่ถือของในมือไว้ โค้งตัวคำนับ รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่ง “ข้าน้อยขอบคุณใต้เท้าที่มอบรางวัลให้ขอรับ! ”

หนีเหลียงแย้มรอยยิ้ม “ใต้เท้าของข้าเป็นคนที่ชื่นชอบผู้มีความสามารถ รู้ว่าอาจารย์ยังไม่มีคุณวุฒิ จึงคิดว่าการให้ทรัพย์สินเงินทอง คงมิสู้มอบหนังสือรับรองฉบับนี้ให้! ดูท่า ของรางวัลของใต้เท้าน่าจะถูกใจอาจารย์เซียวอย่างแท้จริง”

เซียวยวี่ไม่อาจตัดใจแยกจากเด็กเหล่านี้

ท่าทางที่พวกเขาอยากเล่าเรียน เหมือนเขายิ่งนัก!

เซี่ยยวี่หลัวหันมองเซียวยวี่ ก่อนมองหนังสือรับรองในมือเซียวยวี่ ใต้เท้าผู้นี้…

“เรียนถามใต้เท้า ใต้เท้าของท่านแซ่ฉางหรือไม่เจ้าคะ? ”

หนีเหลียงพยักหน้า “ใต้เท้าของข้าแซ่ฉางจริงๆ! ”

ฉางโส่วหนง ถือเป็นผู้ชี้นำเส้นทางในชีวิตของเซียวยวี่