ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 473 รักษาโรคให้หายได้ ถึงจะเป็นท่านหมอที่ดี

บทที่ 473 รักษาโรคให้หายได้ ถึงจะเป็นท่านหมอที่ดี

คนเฝ้าประตูมารายงานว่าด้านนอกมีคนผู้หนึ่งมาหา บอกว่าจะดูอาการป่วยให้ฮูหยินเฒ่า ซ่งฉางชิงโบกมือพลางกล่าวว่าไม่พบ

นับตั้งแต่ฮูหยินเฒ่าล้มป่วย เขาเชิญท่านหมอมาจำนวนไม่น้อย แต่ยังมีท่านหมออีกจำนวนหนึ่ง ความสามารถด้านการรักษาทั่วไป กลับพยายามจะเข้ามารักษา เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ซ่งฉางชิงก็ดูเจตนาของคนเหล่านี้ออก จึงไม่ให้พวกเขาเข้ามาอีก

คนเฝ้าประตูรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “คุณชาย แต่คนที่มา บอกว่ารู้จักกับท่านขอรับ! ”

ซ่งฉางชิงเงยหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นท่านหมอที่ผู้ใดพามา? ”

“นางบอกว่าชื่อเซี่ยยวี่หลัว รู้จักกับท่านขอรับ” เดิมทีคนเฝ้าประตูก็คิดจะไล่นางไป แต่หญิงชาวบ้านที่มีรูปโฉมงดงามผู้นั้นบอกว่านางคุ้นเคยกับคุณชายเป็นอย่างมาก ให้เขาบอกชื่อนาง คุณชายต้องให้นางเข้าไปแน่นอน

คนเฝ้าประตูรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก ประการแรก ด้วยเกรงว่าหากพาเข้าไปแล้วคุณชายจะโมโห ประการที่สอง เกรงว่าไล่นางไปแล้วจะทำให้ฮูหยินเฒ่าเสียโอกาสการรักษา จึงได้แต่มารายงาน

“รีบเชิญเร็ว! ” ซ่งฉางชิงพูดโพล่งออกมาแทบจะทันที จากนั้นจึงเร่งฝีเท้าเดินไปทางประตูใหญ่

ดูท่าจะรู้จักกันจริง

คนเฝ้าประตูผ่อนลมหายใจยาวด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบเดินตามไป

ซุนไคยุ่นยืนอยู่หน้าประตู ถูกปล่อยให้รออยู่นาน จึงเกิดอารมณ์หงุดหงิดใจขึ้นมาเล็กน้อย หันมองเซี่ยยวี่หลัวที่ยังสบายอารมณ์ ก่อนหัวเราะออกมาพร้อมกล่าว “ฮูหยินถูกปล่อยให้รอนานถึงเพียงนี้ กลับยังสบายอารมณ์อยู่ได้ ตระกูลซ่งมีความสัมพันธ์อะไรกับฮูหยินหรือ? ถูกละเลยกลับยังยินยอมจะรออยู่ที่นี่ต่อ”

เซี่ยยวี่หลัวรู้ว่าซุนไคยุ่นผู้นี้มีความหยิ่งทะนง ทั้งยังเป็นคนปากร้าย

ภพก่อนหากไม่ได้นางเอกชี้นำทาง บวกกับการปกป้องจากพระเอก รวมถึงความสามารถของเขาเอง คนผู้นี้ที่ล่วงเกินคนไว้มาก ต้องตายอย่างไรก็ยังไม่รู้เลย

“ในช่วงที่ข้าลำบากที่สุด ตระกูลซ่งเคยให้ความช่วยเหลือข้าไว้ เคยมีบุญคุณต่อข้า ฮูหยินเฒ่าเกิดล้มป่วย ข้าย่อมต้องคิดอยากตอบแทนบุญคุณ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ซุนไคยุ่นหัวเราะ “เช่นนั้นฮูหยินเซียวเชิญผิดคนแล้วกระมัง? ตระกูลซ่งนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นตระกูลใหญ่มีกิจการใหญ่โต ฮูหยินเฒ่าล้มป่วย ย่อมต้องมีทั้งท่านหมอที่ดีและยาดีคอยรักษาไม่ขาด ข้าเป็นเพียงหมอที่ไม่มีผู้ใดกล่าวถึง ไม่มีชื่อเสียงใดๆ เกรงว่าจะไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะเข้าไป หากฮูหยินเซียวอยากตอบแทนบุญคุณ ครั้งนี้เกรงว่าคงตอบแทนไม่ได้แล้ว! ”

ดูเหมือนเขาจะไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองแม้แต่น้อย

เซี่ยยวี่หลัวยิ้มตาม “ท่านหมอซุนไม่มีความเชื่อมั่นในความสามารถด้านการรักษาของตัวเองถึงเพียงนี้เชียวหรือ? แต่ข้ามีความเชื่อมั่นในตัวท่านหมอซุนอย่างเต็มเปี่ยม! ท่านหมอซุนคอยช่วยเหลือผู้คน มีความสามารถด้านการรักษาที่ดีเยี่ยม ข้าเชื่อว่า ท่านหมอซุนต้องรักษาอาการป่วยของฮูหยินเฒ่าได้แน่นอน! ”

รอยยิ้มของนางเหมือนจะมีอิทธิพลไม่น้อย ทำให้ซุนไคยุ่นผงะไปทันที

คนผู้นี้บอกว่า เชื่อมั่นในตัวเขาอย่างเต็มเปี่ยมงั้นหรือ?

อยู่ในโรงหมอ ผู้ป่วยเหล่านั้นไม่มาหาเขาด้วยซ้ำ ถ้าจะหา ก็หาท่านหมอท่านอื่นให้ช่วยรักษา พวกเขากลัวว่าความสามารถด้านการรักษาของเขาไม่ดีพอ แต่มาบัดนี้ โรคประหลาดที่ท่านหมอจำนวนนับไม่ถ้วนไม่อาจรักษาให้หายได้ ฮูหยินท่านนี้กลับบอกว่า เชื่อว่าเขาสามารถรักษาให้หายได้แน่หรือ?

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกเอ่ยชมหรือไม่ หรืออาจเป็นเพราะซุนไคยุ่นสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่เพิ่มทวี เขาจึงหุบยิ้มทันที ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นแสดงท่าทีจริงจัง

ซ่งฉางชิงสาวเท้าก้าวใหญ่เดินมานอกประตู ก็เห็นเซี่ยยวี่หลัวยืนอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นเขาเดินมา เซี่ยยวี่หลัวจึงโบกมือให้เขา พร้อมแย้มรอยยิ้ม

แสงแดดด้านนอกสาดส่องจนตกกระทบบนใบหน้ายิ้มแย้มของเซี่ยยวี่หลัวพอดี ดูสว่างสดใสและงดงาม ซ่งฉางชิงรู้สึกแสบตาจนวิงเวียนศีรษะและตาลาย

“ฮูหยินเซียว” ซ่งฉางชิงเดินมา ตอนที่เห็นเซี่ยยวี่หลัว ยังอยู่ในอาการสติเลื่อนลอยเล็กน้อย “ท่านมาได้อย่างไร? ” น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยน ทั้งยังแฝงเร้นด้วยความอบอุ่น คนเฝ้าประตูได้ฟังก็รู้สึกว่าผิดคาดยิ่งนัก

ยังไม่เคยเห็นคุณชายที่มีท่าทางอ่อนโยนเช่นนี้มาก่อนเลย

“อ๋อ ข้าได้ยินมาว่าฮูหยินเฒ่าล้มป่วย จึงไปหาท่านหมอมาท่านหนึ่ง เชื่อว่าเขาต้องรักษาอาการป่วยของฮูหยินเฒ่าได้แน่! ” เซี่ยยวี่หลัวดันซุนไคยุ่นมาด้านหน้า ซุนไคยุ่นประสานมือคำนับ “ท่านซ่ง ข้าน้อยแซ่ซุน เป็นหมอในอำเภอกว่างชาง”

ซ่งฉางชิงเชิญท่านหมอผู้มีความสามารถสูงจากเมืองโยวหลัน อำเภอกว่างชาง และจังหวัดจิ้นชางมาแทบทั้งหมดแล้ว แต่ท่านหมอซุนผู้นี้ น่าจะไม่ใช่ท่านหมอที่เก่งกาจ มิเช่นนั้น เขาน่าจะเคยเชิญนานแล้ว

ทว่า เขาผงะไปเพียงชั่วขณะ ก็รีบเบี่ยงออกข้าง เชิญท่านหมอเข้าไปด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม

ซุนไคยุ่นเองก็ผงะไป เดิมทีเขานึกว่า เขาไม่มีชื่อเสียงใดๆ การจะเข้าไปในเรือนตระกูลใหญ่ อย่างน้อยก็ต้องถูกว่ากล่าวเหน็บแนมบ้าง คิดไม่ถึงว่าจะเข้ามาได้ง่ายถึงเพียงนี้ นอกจากนั้น ยังเคารพนอบน้อมเขาเช่นนี้อีก!

ซ่งฉางชิงพาเขาเข้าไปในห้อง กู้ซินเยว่กำลังดูแลฮูหยินเฒ่าอยู่ริมเตียง เมื่อเห็นซ่งฉางชิงพาท่านหมอมาอีกคนหนึ่ง ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยจนแทบจับสังเกตไม่ได้ เมื่อหันมองไปอีก ก็เห็นเซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ข้างๆ ซ่งฉางชิง

ดวงหน้างดงาม รูปร่างอรชร แค่เห็นก็รู้สึกอิจฉาริษยาจนแทบทนไม่ไหว

“ฮูหยินเซียวมาได้อย่างไร? ” กู้ซินเยว่เอ่ยถามเซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัว “ข้าพาท่านหมอท่านหนึ่งจากอำเภอกว่างชางมาดูอาการให้ฮูหยินเฒ่า”

ท่านหมอ?

กู้ซินเยว่มองซุนไคยุ่นอย่างพินิจจากศีรษะจรดปลายเท้า ประกายเหยียดหยามดูแคลนที่ฉายชัดในแววตานางทำให้ผู้ถูกมองรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก “ท่านนี้คือท่านหมอผู้มีชื่อคนใดหรือ? เหตุใดก่อนหน้านี้ตอนญาติผู้พี่เชิญมา ถึงไม่เคยพบคนผู้นี้? ”

“ข้าน้อยไม่มีชื่อเสียง เป็นเพียงหมอในโรงหมอ ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึง” ซุนไคยุ่นประสานมือคำนับพร้อมกล่าว

“ในเมื่อไม่มีชื่อเสียงใดๆ เช่นนั้นก็เป็นบทพิสูจน์ว่าความสามารถด้านการรักษาทั่วไป ฮูหยินเซียว ท่านไปหาหมอคนนี้มาจากที่ไหน ฮูหยินเฒ่ามีฐานะเช่นไร? จะให้หมอเล็กๆ หนึ่งคนมารักษาได้อย่างไร? ” กู้ซินเยว่ข่มเซี่ยยวี่หลัว ไม่ไว้หน้านางและซุนไคยุ่นแม้แต่น้อย

เซี่ยยวี่หลัวยิ้ม “จะรักษาได้หรือไม่ มีความเกี่ยวข้องกับความสามารถด้านการรักษาเพียงอย่างเดียว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่องชื่อเสียง”

“ไม่มีชื่อเสียงก็เป็นบทพิสูจน์ว่าความสามารถด้านการรักษาไม่ดีไม่ใช่หรือ? ” กู้ซินเยว่ยิ้มอย่างเย็นเยียบพร้อมกล่าว

เซี่ยยวี่หลัวก็ยิ้มตาม เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากเบื้องลึกจิตใจ

ไม่มีชื่อเสียงเช่นนั้นหรือ?

ชื่อเสียงของซุนไคยุ่นในอนาคตเกรงว่าจะทำให้เจ้าตกใจแทบตายเชียว!

เรื่องชื่อเสียง เป็นสาเหตุที่ทำให้จนถึงบัดนี้ซุนไคยุ่นก็ยังเป็นท่านหมอเล็กๆ ที่ไม่เป็นที่กล่าวถึง

ทุกคนหาหมอเพื่อรักษาอาการป่วย คนแรกที่คิดอยากหา ย่อมเป็นหมอที่ดี แต่หมอที่ดีนั้นมาจากไหน ย่อมต้องเป็นท่านหมอที่ถูกกล่าวถึง นั่นถึงจะเป็นหมอที่ดี

แต่ช่างน่าเสียดาย ซุนไคยุ่นไม่มีชื่อเสียงในอำเภอกว่างชาง คนอื่นจึงไม่หาเขา ยิ่งไม่หาเขา ก็ยิ่งทำให้ซุนไคยุ่นไม่มีโอกาสรักษาอาการป่วยและช่วยเหลือผู้คน ทำให้ไม่มีผู้ใดกล่าวขานถึงเขา เช่นนี้จึงทำให้เกิดวงจรเชิงลบขึ้นมา

จนสุดท้าย ในโรงหมอก็ไม่ยินยอมจะเลี้ยงผู้ไม่มีงานทำ ซุนไคยุ่นได้แต่เก็บข้าวของและจากไป ในภายหลัง ก็ได้พบกับนางเอกที่เปิดทางให้ นางเอกมีสายตาเฉียบแหลมมองความสามารถของเขาออก จึงรับซุนไคยุ่นไว้ ช่วยให้นางประสบความสำเร็จในการใหญ่

“รักษาอาการป่วยได้ นั่นถึงจะเป็นท่านหมอที่ดี! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวย้ำอีกครั้ง

กู้ซินเยว่ยังคิดอยากจะกล่าวอะไรอีก ทว่าซ่งฉางชิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ไม่สนใจกู้ซินเยว่ด้วยซ้ำ เพียงนำทางซุนไคยุ่นด้วยความเคารพ “ท่านหมอซุน รบกวนท่านช่วยดูอาการให้มารดาของข้าด้วย”

ซุนไคยุ่นก็มีท่าทีจริงจังเช่นกัน เขาเดินขึ้นหน้าไปจับชีพจรฮูหยินเฒ่า