ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 476 ออกห่างจากเรือนตระกูลซ่ง รักษาตัวอย่างสงบ

บทที่ 476 ออกห่างจากเรือนตระกูลซ่ง รักษาตัวอย่างสงบ

ยามนี้ภายในโรงผลิตของเซี่ยยวี่หลัว มีคนยืนอยู่จำนวนหนึ่ง

เซี่ยยวี่หลัวมองดูความเรียบง่ายทั้งภายนอกและภายในตัวเรือน ก่อนกล่าวด้วยท่าทางเกรงใจ “ท่านซ่ง ขออภัยด้วย สถานที่นี้เรียบง่ายไปบ้าง ทำให้ท่านและฮูหยินเฒ่าต้องลำบากแล้ว”

ถือว่าดีมากแล้ว

แม้แต่ยามหลับฝันซ่งฉางชิงยังอยากเข้ามาอยู่ที่นี่

“ไม่เป็นอะไร สถานที่นี่ดีมากแล้ว ถึงแม้จะเล็ก แต่กลับตกแต่งอย่างอบอุ่น” ซ่งฉางชิงยิ้มพร้อมกล่าว

ยามเขาหันมองเซี่ยยวี่หลัว ใบหน้ามักจะฉายประกายยิ้มแย้ม เขารู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง สบายใจเป็นพิเศษ บนกายนางประหนึ่งมีเวทมนตร์บางอย่าง ที่สามารถทำให้จิตใจสงบ แย้มรอยยิ้มไปตามนาง

“เช่นนั้นก็ได้ ท่านลุงเก๋อจะรับผิดชอบซื้อของให้พวกท่าน พวกท่านขาดอะไร ก็บอกท่านลุงเก๋อได้” เซี่ยยวี่หลัวให้เก๋อวั่งอยู่กับซ่งฉางชิง

ซ่งฉางชิงรู้จักผู้คนจำนวนมากในตัวเมือง เรื่องที่มีคนวางยาฮูหยินเฒ่า เขาครุ่นคิดอะไรมากมาย เกรงว่าจะมีคู่อริที่ซื้อตัวคนในเรือนของเขา ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ซ่งฉางชิงก็แสดงเจตนาแล้วว่าจะจับตัวออกมาให้ได้ ทว่า ตอนนี้เขาเพียงอยากให้สุขภาพร่างกายของมารดาแข็งแรงขึ้นโดยเร็ว ส่วนเรื่องจับคนที่วางยา เขารู้ว่าจะรีบร้อนไม่ได้

ซุนไคยุ่นก็อยู่ในโรงผลิตเช่นกัน อย่างไรเสียภายในโรงผลิตก็มีฟืน ข้าวสาร น้ำมัน และเกลือ ทั้งยังมีหม้อและเตาปรุงอาหาร เขาเพียงถือว่าเปลี่ยนสถานที่รักษาก็เท่านั้น

เซี่ยยวี่หลัวจัดการที่อยู่อาศัยเสร็จ ก็ไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ประจำวันจำนวนหนึ่งมา แล้วจึงจากไป

ยังคงเป็นเก๋อวั่งที่ส่งเซี่ยยวี่หลัวกลับไป

เก๋อวั่งรู้สึกประหลาดใจในตัวเซี่ยยวี่หลัวเป็นอย่างมาก “ฮูหยินคุ้นเคยกับท่านซ่งมากหรือ? ” มิเช่นนั้น เหตุใดท่านซ่งถึงอาศัยอยู่ในโรงผลิตของฮูหยินได้?

“ประมาณนั้น ช่วงที่ข้าลำบาก เขาเคยช่วยเหลือข้าไว้” เซี่ยยวี่หลัวมองดูภูเขาสีเขียวที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วพลางกล่าว

“ฮูหยินช่างเป็นคนที่ยึดมั่นในคุณธรรมยิ่งนัก” เก๋อวั่งกล่าวด้วยความชื่นชม จู่ๆ เขาก็ไออย่างรุนแรงสองที รุนแรงราวกับจะไอจนอวัยวะภายในของเขาหลุดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

เซี่ยยวี่หลัวได้ยินเสียง จึงรีบเปิดม่านก่อนเอ่ยถาม “ท่านลุงเก๋อ ท่านเป็นอะไรไป? ”

เก๋อวั่งรีบนำผ้าเช็ดหน้าที่ปิดปากเมื่อครู่นี้ใส่เข้าไปในอกเสื้อ ใช้แขนเสื้อเช็ดมุมปากทีหนึ่ง ยิ้มพร้อมกล่าว “ไม่เป็นอะไร ไม่ทันระวังจึงถูกลมโกรก ทำให้สำลัก”

เมื่อคนด้านหลังกลับเข้าไปในตัวรถ เก๋อวั่งจึงกุมบังเหียนไว้ด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างหนึ่งหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ใช้ปิดปากเมื่อครู่นี้ออกมา

นั่นเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ซักจนมุมตะเข็บหลุดออกแล้ว เลือดบนผ้าเช็ดหน้าเป็นสีแดงสดสะดุดตา

เซี่ยยวี่หลัวไปที่สถานศึกษาเพื่อรอเซียวยวี่เลิกคาบเรียน

จวบจนได้ยินเสียงตะโกนอย่างพร้อมเพรียง “อำลาท่านอาจารย์! ”

เลิกเรียนแล้ว

เมื่อประตูใหญ่เปิดออก เด็กๆ ก็พุ่งพรวดออกมา แต่ตอนที่พบเซี่ยยวี่หลัว พวกเขาต่างหยุดฝีเท้า กล่าวทักทายด้วยความเคารพ “คารวะอาจารย์หญิง”

เมื่อเซี่ยยวี่หลัวทักทายกลับ เด็กเหล่านี้จึงกลับบ้านไปอย่างมีความสุข

หลังจากเซี่ยยวี่หลัวเข้าไป จึงเห็นว่าเซียวยวี่กำลังเก็บกวาดห้อง โดยมีเด็กสองคนและเก๋อเหลียงหยวนกำลังช่วยอยู่

“เสร็จแล้วหรือ? ” เซียวยวี่เอ่ยถาม

เซี่ยยวี่หลัวรับของจากมือเซียวยวี่ ขานตอบทีหนึ่ง “ฮูหยินเฒ่าถูกพิษ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนวางยา ข้าให้พวกเขาอาศัยอยู่ในโรงผลิต ให้ฮูหยินเฒ่าพักรักษาตัวดีๆ เสียก่อน แล้วค่อยไปจับคนลงมือ”

นางขมวดคิ้วมุ่น เซียวยวี่เดินขึ้นหน้าไปกอดนางไว้ ประทับจุมพิตลงบนหน้าผากเซี่ยยวี่หลัวเบาๆ คิดจะขจัดความกลัดกลุ้มใจของนางทิ้งไป

“ดีขึ้นแน่ ทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่! ”

ภายในโรงผลิต ทั้งภายในและภายนอกถูกเก็บกวาดจนสะอาด ซ่งฉางชิงและซุนไคยุ่นพักอยู่ในห้องเดียวกัน ส่วนท่านป้ากุ้ยและฮูหยินเฒ่าอยู่อีกห้องหนึ่ง

ห้องที่พวกนางพักอยู่คือห้องที่ก่อนหน้านี้เซี่ยยวี่หลัวเคยพัก ส่วนห้องที่ซ่งฉางชิงพักอยู่ คือห้องที่ก่อนหน้านี้ใช้ทำสบู่ ไม่มีเตียง มีเพียงไม้ธรรมดาที่ใช้ประกอบเป็นเตียงสองหลัง บนนั้นวางเครื่องนอนไว้ แผ่นไม้แข็งกระด้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ซ่งฉางชิงต้องนอนเตียงแข็งถึงเพียงนี้

อาจเพราะแข็งเกินไป หรืออาจเพราะภายในใจเขาครุ่นคิดเรื่องอื่นอยู่ ซ่งฉางชิงจึงนอนไม่หลับตลอดคืน

เมื่อท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่น ซ่งฉางชิงเพิ่งงีบไปได้ครู่หนึ่ง เสียงดีอกดีใจของท่านป้ากุ้ยก็ดังขึ้นจากด้านนอก “คุณชาย ฮูหยินเฒ่าตื่นแล้ว”

ซ่งฉางชิงรีบลุกขึ้น สวมใส่รองเท้าเสร็จก็เดินออกไปทันที

ซุนไคยุ่นก็รีบลุกขึ้น สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ จึงไปดูฮูหยินเฒ่า

ฮูหยินเฒ่ากินยาเสร็จ สีหน้าดูไม่เลวนัก เพียงแต่ไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งถึงสองวัน จึงดูค่อนข้างอ่อนเพลีย

“เร็ว รีบไปตักโจ๊กมาให้ฮูหยินเฒ่า” ซุนไคยุ่นจับชีพจรครู่หนึ่ง มั่นใจว่าฮูหยินเฒ่าไม่มีปัญหาใดๆ เพียงแค่ไม่ได้กินอาหาร ร่างกายจึงค่อนข้างอ่อนเพลียเท่านั้น

ท่านป้ากุ้ยเช็ดคราบน้ำตา รีบไปยกโจ๊กมา ซ่งฉางชิงรีบรับมา เป่าจนเย็น ก่อนป้อนให้กินทีละช้อนอย่างระมัดระวัง

อาจเพราะไม่อยากให้ซ่งฉางชิงเป็นห่วง ฮูหยินเฒ่ากู้จึงกินโจ๊กลงไปทั้งชาม

หลังจากกินเสร็จแล้ว ซ่งฉางชิงจึงพูดคุยกับนาง ฮูหยินเฒ่ากู้ได้กินอาหาร ทั้งยังนอนหลับไปนาน เมื่อมีกำลังแล้ว จึงพูดคุยอยู่นาน

หลังจากนั่งอยู่ประมาณครึ่งชั่วยาม ยังคงไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ

ซ่งฉางชิงไม่อยากจะเชื่อ จึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ ท่านง่วงหรือไม่? อยากนอนหลับหรือไม่? ”

ฮูหยินเฒ่ากู้เคยฟังท่านป้ากุ้ยบอกมา ว่านางมักจะรู้สึกง่วงนอนระหว่างที่คุยอยู่ และหลับไปทั้งอย่างนั้น นอนครั้งหนึ่งนานสองถึงสามวัน ทำให้นางตกใจแทบตาย

เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของบุตรชาย ฮูหยินเฒ่ากู้ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย

นางนิ่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงส่ายหน้าพร้อมกล่าว “ข้า ข้าไม่ง่วงเลย! ”

“…” นัยน์ตาของซ่งฉางชิงดูลุ่มลึกขึ้นทันที

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวไว้ไม่ผิด มีคนวางยาในอาหารของฮูหยินเฒ่าจริง

ท่านป้ากุ้ยก็รู้สึกกังวลใจเสียยิ่งกว่าอะไร คนผู้นั้นซ่อนอยู่ในที่มืด พวกเขาคิดจะทำร้ายฮูหยินเฒ่า ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ

ฮูหยินเฒ่ากู้เป็นคนมีไหวพริบชาญฉลาด จึงเดาได้ทันที “อากุ้ย มีคนวางยาในอาหารของข้าเพื่อทำให้ข้านอนหลับใช่หรือไม่? ”

ท่านป้ากุ้ยหันมองซ่งฉางชิง ก่อนหันไปทางฮูหยินเฒ่า พยักหน้า “เท่าที่ดูจากตอนนี้ น่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ! ”

ใบหน้าของฮูหยินเฒ่ากู้ที่ปกติจะดูเมตตา บัดนี้พลันแปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมทันที “หา หาตัวคนผู้นั้นให้พบ ตระกูลซ่งทำดีต่อทุกคน แต่เขากลับมีความคิดที่มิบังควร วันนี้เขาทำร้ายข้า หากครั้งหน้า…”

ตระกูลซ่งเหลือฉางชิงเป็นทายาทเพียงคนเดียว ฮูหยินเฒ่ากู้เกรงว่าคนเหล่านี้วางยานางเพื่อหาทางเล่นงานซ่งฉางชิง

นางตายไปก็ไม่สำคัญ แต่ถ้ามีคนกล้าคิดร้ายต่อซ่งฉางชิง ถึงแม้นางจะนับถือในพระพุทธศาสนา แต่หากกล้าแตะต้องคนสำคัญของนาง นางก็มีความคิดจะสังหารคนผู้นั้นเสีย

“ท่านแม่ ท่านรักษาอาการอยู่ที่นี่อย่างสงบใจเถิด เรื่องวางยา ข้าจะจัดการเอง” ซ่งฉางชิงลุกขึ้น กำชับกับท่านป้ากุ้ย “ท่านป้ากุ้ย รบกวนท่านช่วยดูแลฮูหยินเฒ่าด้วย เรื่องอาหารการกินข้าจะให้คนส่งของสดใหม่มาทุกวัน! ”

“คุณชาย ท่านวางใจได้ บ่าวจะดูแลฮูหยินเฒ่าอย่างดีเจ้าค่ะ! ”

ในเมื่อมีคนวางยาในอาหาร ขอเพียงซ่งฉางชิงให้มารดาออกห่างจากคนที่วางยาก็พอแล้ว เขาวางใจที่จะให้ท่านป้ากุ้ยอยู่ต่อ ส่วนตัวเขายังมีเรื่องอื่นต้องทำ!